சிக்கன் பாக்ஸ்-3

பகுதி 1

பகுதி 2


“சில நேரங்கள்ள நாம பேச முடியாத பல வார்த்தைகள நம்ம மெளனம் பேசிடும். அன்னிக்கு முழுக்க அவ என்கிட்ட பேசவே இல்ல…”

“ஹ்ம்ம், அப்புறம் எப்ப பேசினா?”

“அவ என்கிட்ட பேசலைன்னாலும், என் மேல கோவப்பட்டு வந்த மெளனம் இல்ல அது, என் மனசு புண்படாம என்கிட்ட எப்படி மறுக்கறதுன்னு அவ யோசிச்சுட்டு இருந்தனால வந்த மெளனம்ன்னு எனக்கு நல்லாவே தெரிஞ்சுது”

“எப்படிடா?”

“ஏன்னா, எனக்கு நிருவ பத்தி தெரியும்…அதனால, அன்னிக்கு வேலை முடிஞ்சதுமே, அவள ஆஃபிஸ் பக்கத்துல இருக்க ஒரு அழகான, அமைதியான, தெருவுக்கு ஒரு வாக் கூட்டுட்டு போனேன்…”

“ஹ்ம்ம்…”

“கொஞ்ச நேரம் அமைதியா ரெண்டு பேரும் நடந்தோம். நான் பேச ஆரம்பிக்கனும்ன்னு அவளும், அவ ஏதாவது பேச ஆரம்பிக்க மாட்டாளான்னு நானும்…இப்படியே ஒரு அஞ்சு நிமிஷம் கரைஞ்சுது.”

“ஒரு பொண்ண பாக்கறப்ப இருக்குற தைரியம்…அவளோட பேசி, பழகறப்ப இருக்குற தைரியம்…அவள தான் காதலிக்கறோம்ன்னு முடிவு பண்ணறப்ப இருக்குற தைரியம்…ஏனோ, அவ கிட்ட காதல சொல்றப்ப மட்டும் இருக்க மாட்டேங்குது…அவளா எதுவும் சொல்றதுக்கு முன்னாடியே, அவ கண்டிப்பா தன்னை நிராகரிச்சுடுவாங்கற குழப்பமும், பயமும் நம்ம ஊர்ல பாதி பசங்களுக்கு இருக்கு…நான் மட்டும் விதி விலக்கா என்ன? அவளுக்கு நான் பொறுத்தமானவன் இல்லைன்னு, அவ சொல்லாமலே, நானே முடிவு பண்ணிகிட்டேன்… ’ஏன்னா எனக்கு அவள பத்தி நல்லா தெரியும்…’ ன்னு என் முடிவுக்கு ஒரு காரணமும் தேடிகிட்டேன்.”

“அதனால, நான் பேச ஆரம்பிக்கறப்பயே, ஒரு ’ப்ரோபோஸல்’ மாதிரி இல்லாம, ஒரு ’கன்ஃபஷன்’ மாதிரி தான் ஆரம்பிச்சேன்…”

“நிரு, உனக்கு நிஜமாவே என்கேஜ்மெண்ட் ஆகி இருந்தா, என்னோட வாழ்த்துக்கள்…அப்படி இல்லன்னாலும், ஒரு அழகான உணர்வ…ஒரு சுகமான வலிய….எனக்கு தந்ததுக்காக, தேங்ஸ்…என் கிட்ட என்ன சொல்றதுன்னு நீ ஸ்பெஷலா எதுவும் யோசிக்க வேண்டாம், எனக்கு உன்ன பத்தி தெரியும், உன் விருப்பு, வெறுப்புகள், தெரியும்…I m not your cup of tea ன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும்…அதனால, என் உணர்வுகள புரிஞ்சுக்கோ, என்ன ஏத்துக்கோன்னு நான் உன்ன கேக்க போறதில்லை.”

அதுக்கு நிரு, “ஷிவா…எனக்கு தெரியும்…நீ புரிஞ்சுக்குவன்னு எனக்கு தெரியும்...ஆனாலும் உன் ஃபீலிங்ஸோட விளையாடிட்டனோன்னு எனக்கு கஷ்டமா இருக்கு” ன்னு சொன்னா.

இல்லமா, அப்படி எல்லாம் இல்ல, ன்னு சொல்ல முடியல, ஆனா, ’அதுக்கு நீ பொறுப்பில்ல நிரு’ ன்னு மட்டும் சொன்னேன்.

“என்னடா, ரொம்ப நேரமா அமைதியா இருக்க? தூங்கிட்டியா?” ரொம்ப நேரமா ப்ரவீன் அமைதியாவே இருந்தான்.

“ஒன்னும் இல்ல டா, சும்மா நினைச்சு பாத்தேன்…அந்த அழகான தெரு, அதுல நீங்க ரெண்டு பேர் மட்டும்…ஹ்ம்ம்”

“ஆமா, ரொம்ப அழகா இருக்கும்…அதே தெருவில இன்னொரு விஷயம் கூட நடந்துச்சு…ஆனா, இதெல்லாம் நடக்கறதுக்கு கொஞ்சம் முன்னாடி”

“என்னது?”

“அன்னிக்கு நிருவோட பிறந்த நாள்…காலைல இருந்து ஒரு கிஃட்டு கூட கொடுக்காம, சாய்ந்தரம் அந்த தெருவுக்கு அவள ஒரு வாக் கூட்டுட்டு போனேன்…என்னோட ஃபோட்டோஸ்லயே அவளுக்கு ரொம்ப பிடிச்ச ஃபோட்ட ஒன்ன அவளுக்கு கிஃப்டு பண்னேன்”

“என்னது? உன்னோட போட்டோவா? நீ எடுத்த ஃபோட்டோவா?”

“இல்ல, இல்ல, என்னோட ஒரு சோலோ ஸ்னாப்”

“ஓஹ்ஹ்”

“அத அவ கிட்ட குடுத்தேன், ’ஹே இத வச்சுகிட்டு நான் என்ன பண்றது’ன்னு கேட்டா…”

ப்ரவீன், “அதேயே தான் நானும் கேக்கனும்ன்னு நினச்சேன்”

“இந்த ஃபோட்டவ நீ பாட்டி ஆகுற வரைக்கும் பத்திரமா வச்சுட்டு இரு, இந்த ஃபோட்டோவில இருக்கறது, யாருன்னு உன் பேரன் வந்து கேட்கும் போது, ’இது என் ஃப்ரெண்டு ஷிவா’ ன்னு சொல்லு போதும்னு சொன்னேன்.

“ஓஹ்…அவ்ளோ வருஷத்துக்கு அப்புறமும் கூட அவ ஃப்ரெண்டா இருப்பேன்னு சொல்லாம சொல்லிட்ட, சரி தான?”

“ஆமா…”

“இப்படி எல்லாம் நல்ல ஃப்ரெண்டா இருந்துட்டு, மனசுல காதலோட இருக்கமேன்னு உனக்கு ஒரு நாள் கூட உறுத்தலா இல்லயா?”

“ஆமா, ஒரு நாள் அப்டி தோனுச்சு, அவளுக்காக, ஆசை ஆசையா வாங்கி வச்சிருந்த ஒரு கிஃப்ட அந்த உறுத்தல் காரணமா அவ கிட்ட ரொம்ப நாள் குடுக்காமலே வச்சிருந்தேன்…”

“அப்படியா? என்ன கிஃப்டு அது?”

[தொடரும்]