சிக்கன் பாக்ஸ் - 2

பகுதி 1

“ஷிவா…ஷிவா…நில்லு, நில்லு நானும் வரேன்…”

அன்னிக்கு தான் ஆபிஸ்ல முதல் நாள், ஷிவா ஷிவான்னு கத்திகிட்டே, ஒரு கருப்பு கலர் சுடிதார்ல தேவதை மாதிரி ஒடி வந்தா நிரு.

ப்ரவீன், “நிறுத்து…நிறுத்து…தேவதைகளோட யுனிஃபார்ம் வெள்ள ட்ரெஸ் தான? கருப்பு சுடிதார்ங்கற?”

“டேய்…டிஸ்டர்ப் பண்ணாம கதைய ஒழுங்கா கேளு டா…”

“சரி, சரி, நீ கண்டின்யு பண்ணு…”

“ஒரு அழகான பொண்ணு, நமக்கு யாருன்னே தெரியாத ஒரு பொண்ணு, நம்ம பேர கத்திகிட்டே இப்படி வேகமா ஓடி வருதே…யாரா இருக்கும்ன்னு நினைச்சுகிட்டே ஒரு நிமிஷம் நின்னு அவளயே பாத்தேன்…ஆனா, அவ என்ன தாண்டி இன்னொரு பொண்ணு கிட்ட போய் பேச ஆரம்பிச்சிட்டா…அப்புறம் ட்ரைய்னிங் க்ளாஸ்ல தான் தெரிஞ்சுது, அந்த இன்னொரு பொண்ணு பேரு ஷிவானி ன்னு”

“ஓ…ஷிவானி, உன் ஃப்ரெண்டு…அந்த நார்த் இன்டியன் பொண்ணு…”

“ஹ்ம்ம்…அவளே தான்…”

“நகரத்திலயே பிறந்த வளந்திருந்தாலும், எனக்கு சாதாரணமா பொண்ணுங்க கிட்ட அவ்வளவா பேசி பழக்கமில்லை…கூச்ச சுபாவம்ன்னு சொல்ல முடியாது, ஆனா, காலேஜ்ல பசங்களோட சேந்துகிட்டு, ஆண்டி கடலை ஃபோர்ஸ் அது இதுன்னும் சும்மா கெத்து காட்டிட்டு திரிஞ்சதுல, எந்த பொண்ணோட நட்புமே முழுசா கிடைக்கல… ஒரு அழகான பொண்ண பாத்த உடனே, அவ அழகா இருக்கா, அவள மாதிரி ஒரு கேர்ள் ஃப்ரெண்டு வேணும், இப்படி எல்லாம் பல தடவ தோனி இருக்கு…ஆனா, ட்ரைய்னிங் க்ளாஸ்ல நிருவ பாத்த அப்புறம், அவ பேச்சு, அவ குணம், அழகான அந்த சிரிப்பு, அமைதியான அந்த முகம், தெளிவான அவ சிந்தனை, இதெல்லாம் பாத்து, இவள மாதிரி ஒரு ஃப்ரெண்டு வேணும்ன்னு முதல் முறையா தோனுச்சு…”

“ஹ்ம்ம்…அப்புறம் எப்டி ஃப்ரெண்டு ஆன?”

“ட்ரெய்னிங் முடிஞ்சு நான், நிரு, ஷிவானி, மூணு பேரும் ஒரே ப்ராஜக்ட்…வழக்கமா நடக்குற மாதிரி, காஃபி, லஞ்சு, கான்டீன் ன்னு எங்க சந்திப்புகள் அதிகமாச்சு, இப்படியே ஒரு வருஷத்துல எங்க மூணு பேர் நட்பும் அதிகமாச்சு…அந்த ஒரு வருஷத்துல நான் என்னையே இன்னும் நல்லா புரிஞ்சுகிட்டேன், நிரு மூலமா…பொண்ணுங்க உலகம், அவங்க நட்பு, இதெல்லாம் ரொம்பவே புதுசா, வித்யாசமா இருந்துச்சு, இத்தனை நாள் இதெல்லாம் மிஸ் பண்ணிடோம்ன்னு கூட எனக்கு சில தடவ தோணும்… நிருவ விட ஷிவானி கிட்ட தான் அதிக நேரம் பேசி இருக்கேன்…ஆனா, ஷிவானி கிட்ட இல்லாத ஏதோ ஒரு ஈர்ப்பு எனக்கு நிரு மேல இருக்குன்னு எனக்கு ஆரம்பத்தில இருந்தே தெரியும்…அத நான் வெளிய அதிகமா காட்டிக்கவும் இல்ல, அதே சமயம், மறைக்கவும் முயற்சி பண்ணல…”

“அவங்க ரெண்டு பேருக்கும் அது தெரியுமா?”

“ஹ்ம்ம்…அவங்களுக்கும் தெரியும்…ஒரு நாள் நிரு என்கிட்ட, உனக்கு எந்த மாதிரி பொண்ண பிடிக்கும்ன்னு கேட்டா…நான் கொஞ்ச நேரம் யோசிச்சிட்டு, “என் ட்ரீம் கேர்ள் ஒரு ஐஞ்சு வயசு பொண்ணு மாதிரி குழந்தைதனமா இருக்கனும்… ஒரு ஐம்பது வயசு பாட்டி மாதிரி மெச்சூர்ட்டாவும் இருக்கனும்…ஆனா, எப்ப எந்தமாதிரி நடந்துக்கனும்ங்கறது அவளுக்கும் தெரிஞ்சிருக்கனும்” ன்னு சொன்னேன்.

“அதுக்கு அவ என்ன சொன்னா?”

“அவ எதுவும் சொல்லல, நான் தான் அதுக்கு மேலையும் என்னென்னவோ சொல்ல துடிச்சேன்…”
’நிரு, you are so much adorable when you are kiddish and so much admirable when you get practical’

“நாங்க எவ்வளவோ விஷயங்கள பத்தி மணிக்கனக்கா பேசி இருக்கோம்…அதுக்காக எங்க ரெண்டு பேர் சிந்தைனைகளும், எண்ணங்களும் ஒத்துப் போகும்ன்னு சொல்ல வரல…நிறைய தடவை, எங்க உரையாடல்கள் கருத்து வேறுபாடுல தான் முடிஞ்சிருக்கு…ஆனா எத்தனை கருத்து வேறுபாடுகள் வந்திருந்தாலும், ஒரு விதமான புரிதல் மட்டும் எங்களுக்குள்ள என்னைக்குமே அறுபட்டதில்லை….அவ இப்படி தான்னு எனக்கு தெரியும், அதே மாதிரி நான் இப்படி தான்னு அவளுக்கும் தெரியும்.”

“இந்த மாதிரி மனசுக்குள்ள பன்னீர் தெளிச்ச பல அழகான உணர்வுகளுக்கு, காதல்ங்குற பேர குடுக்காம, ’என் முதல் க்ரஷ்” என்ற ஒரு சமாதான உடன்படிக்கைய நானே ஏற்படுத்திகிட்டேன்…ஆனா, எனக்குள்ள பூத்த அந்த உணர்வுகளுக்கு எப்ப ஒரு பேர தேடினேனோ, அந்த நிமிஷமே எனக்குள்ள காதல் மலர்ந்திருச்சுன்னு எனக்கே பின்னாடி தான் தெரிஞ்சுது…”

“எப்போ?”

“ஒரு நாள் மதியம் லஞ்சு போது, நான் எனக்கே தெரியாம அவளயே உத்துப் பாத்துட்டு இருந்தேன்…திடீர்ன்னு அந்த விளையாட்ட, ஷிவானி தான் முதல்ல ஆரம்பிச்சா…அவங்களுக்குள்ள முதல்லயே பேசி வச்சுகிட்டாங்களோ என்னவோ, அது எனக்கு தெரியாது…அந்த சனி, ஞாயிறு, நிருவோட அப்பா, அம்மா வரப் போறாங்கன்னு ஏதோ சொல்ல ஆரம்பிச்சா…”

“ஹ்ம்ம்…”

“ஆனா, அதுக்கு முன்னாடி நிரு அத பத்தி என்கிட்ட எதுவுமே சொல்லயே, ஏன்ன்னு அவள கேட்டேன்…
நிரு எதுவுமே பேசாம அமைதியா உக்காந்திருந்தா…
ஷிவானி, ’நிருவுக்கு என்கேஜ்மெண்ட் ஆக போகுது, அது விஷயமா தான் அவ அப்பா, அம்மா வராங்க’ ன்னு சொன்னா…”

“எனக்குள்ள திடீன்னு எரிமலையா வெடிச்ச அந்த உணர்ச்சிய என்னால, என்னைக்குமே மறக்க முடியாது…அந்த ஒரு நிமிஷம், ஒரே ஒரு நிமிஷம், வாழ்கையே அஸ்தமனம் ஆனது மாதிரி இருந்துச்சு…”

“இத்தனையும் நடக்கும் போது நிரு மட்டும், எதுவுமே பேசாம, என் கண்களையே பாத்துட்டு உக்காந்திருந்தா. கலங்கி போன என் கண்கள்ள இருந்த காதல, நான் சொல்லாமையே அவ உணர்ந்துட்டான்னு எனக்கு தெரிஞ்சுது. ஆனாலும், ரொம்ப அமைதியா தான் இருந்துச்சு என் மனசு, என்மேல அவ கோவபடுவாளேன்னு பயமோ, என்ன பதில் சொல்ல போறாங்கற பதட்டமோ எனக்கு கொஞ்சம் கூட வரல, ஏன்னா எனக்கு என் நிருவ பத்தி நல்லா தெரியும்…”

“அப்புறம் அவ என்ன சொன்னா?”

“அப்ப உடனே அவ எதுவும் சொல்லல, வழக்கம் போல சாப்ட்டுட்டு எல்லாரும் அவங்கவங்க க்யூப்புக்கு போனோம், ஆனா, வழக்கத்துக்கு மாறான அமைதியோட… ரொம்ப நாளா வெறும் ஈப்புங்கற வேலிய போட்டு அடக்கி வச்சிருந்த என்னோட மனசு, நான் சொன்ன படி கேட்காம, அவள நேசிக்க தொடங்கிட்டது, எனக்கே அப்ப தான் புரிஞ்சுது. அதுக்கு மேல என்னால தாங்க முடியல…நேரா ஒரு காலி கான்ஃபரன்ஸ் ரூமுக்குள்ள போனேன்”

“அப்பறம்”

“ரொம்ப நாளைக்கு அப்புறம், எனக்கு நினைவு தெரிஞ்ச நாள்ல முதல் முறையா, மனச விட்டு ’ஓ’ ன்னு அழுதேன்…”
“என்னது? அழுதியா? என்ன டா இது? சின்ன புள்ள மாதிரி?”

“சின்ன புள்ள மாதிரியா? இல்ல, I cried like a Man”

[தொடரும்]