திண்ணை

இந்த பதிவை போட என்னை விரும்பி அழைத்த தோழி ரம்யா விற்க்கு முதல் நன்றி.

எல்லோரும் சொல்லும் அதே வசனம் தான், “எங்க வீட்ல திண்ணை இல்லை, திண்ணைன்னு சொன்னா தாத்தா/பாட்டி வீட்டு திண்ணை தான் ஞாபகம் வருது.” இங்கயும் அதே கதை தான்.

சாதாரணமா, திண்ணை வீட்டுக்கு வெளிய தான் இருக்கும், ஆனா எங்க பாட்டி வீட்ல திண்ணை வீட்டுக்கு உள்ள இருக்கும்! கேட்டை திறந்து உள்ளே போனால், ஹால் போன்றதொரு அமைப்பு, அதில் பாதி இடம் மேல் கூரை (ceiling) இல்லாமல் இருக்கும், பாதி அறை மேல் கூரையோட இருக்கும். பழைய காலத்துல திண்ணைய வீட்டுக்கு வெளிய வச்சு கட்டி இருப்பாங்க போல, பல மாற்றங்கள கண்ட அந்த வீட்ல, திண்ணை மட்டும் மாறாம இன்னும் அப்படியே இருக்கு.

இரண்டு பேர் தாராளமாக படுத்து தூங்கும் அளவுக்கு பெரிய திண்ணை. அந்த திண்ணையின் மேல் ஒரு கட்டில், மேல் உத்தரத்திலிருந்து தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு கயிறு…B.P யில் தலை சுற்றி கீழே விழுந்து விடாமல் இருக்க, அந்த கயிற்றை பிடித்துக் கொண்டு, காலை நீட்டி அமர்ந்திருக்கும் என் பாட்டி…பாட்டிய பற்றின எத்தனையோ எண்ணற்ற நினைவுகளில், முதலில் என் கண் முன் தோன்றும் காட்சி இது தான்.

பாட்டி வீட்டுக்கு போகும் போதெல்லாம், நாங்கள் வீட்டுக்குள் நுழைவதற்க்கும் முன்னே, திண்னையில் இருந்து ஒலிக்கும், அங்கே கட்டிலில் அமர்ந்திருக்கும் பாட்டியின் பலத்த வரவேற்பு…கடைசியாக நான் பாட்டிய பார்க்க சென்ற போது, என்னை வெகு நாள் கழித்து பார்த்தற்கான, எந்த வித உற்சாகமும் காட்டாமல், வெகு சாதாரணமாக என்னோடு ஒரு 5 நிமிடம் உறையாடிய பாட்டியை, என்ன இது என்று ஆச்சர்யத்தோடும், ஏமாற்றத்தோடும் நான் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, திடீரென்று பக்கத்தில் யாரையோ பார்த்து விட்டு, என்னை தொட்டுப் பார்த்து விட்டு, பாட்டி “தங்கமயிலு…நீயா? நான் ராதான்னு இல்ல நினைச்சுட்டேன், இப்ப தான் வந்தியா, சொன்னா தான எனக்கு தெரியும், கண்ணு தெரியுதா ஒன்னா…” (ராதா, பாட்டி வீட்டுக்கு பக்கத்திலேயே இருக்கும் ஒரு உறவுகார பெண்) என்று அதே உற்சாகத்தோடு பாட்டி சொல்லவும் தான், சுருங்கி போவதற்க்கு தயாராக இருந்த என் முகம் மலர்ந்தது.

பாட்டி எங்களை கொஞ்சுவதற்கு உபயோகப் படுத்தும் வார்த்தை, ’தங்கமயிலு’…அதை விட, மிகுந்த சினம் கொள்ளும் வேளையில், அவர் எங்களை திட்டுவதற்க்கு உபயோகிக்கும் வார்த்தை தான் எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்…”அறிவுகெட்ட மானே!!!” இது தான் அந்த வார்த்தை…திட்டும் போது கூட ’மானே’ என்று திட்டுவதற்க்கு, நம்மை பெற்ற அன்னை, தந்தையால் கூட முடியாது, அவர்களை பெற்றவர்களுக்கு மட்டுமே அது சாத்தியம்!

ஒரு முறைகூட, அந்த திண்ணையில் பாட்டியுடன் அமர்ந்து பேசியாதாக நினைவே இல்லை…என்னேரமும், பாட்டி மடியில் படுத்துக் கொண்டோ, இல்லை பாட்டியின் தோள் மேல் சாய்ந்து கொண்டோ பேசியதாக தான் ஞாபகம்.

கடைசியாக, அதே திண்ணையில் அமர்ந்து கொண்டு, பாட்டியை புகைப்படம் எடுக்க யத்தினத்த போது, “என்னை எதுக்கு படம் எடுக்குற? நாளைக்கே குழிக்குள்ள போக போறவளுக்கு போட்டோ எதுக்கு? வேண்டாம்…” என்று அவர் தடுத்த போது எடுத்த படம்.

தொண்ணூறுகளின் தொடக்கத்திலோ , என்பதுகளின் முடிவிலோ இருந்த என் அழகான பாட்டி…

பாட்டி இறந்து, இரண்டு நாள் கழித்து வெறிச்சோடி இருந்த அந்த திண்ணையை எதேச்சையாக கடந்து சென்ற போது, ஒரு நொடி, ஒரே ஒரு நொடி மட்டும், ’ஐயோ! பாட்டியை எங்க காணோம்?’ என்று மனதிற்க்குள் தோன்றிய அந்த ஒரு பகீர் உணர்வை, என்றுமே மறக்க முடியாது.

பாட்டி போன பிறகு ஒரே மாதத்தில், ஜே ஜே என்று, எப்போதும் சொந்தங்களும், தெரிந்தவர்களும் வருவதும், போவதுமாய் இருந்த அந்த வீட்டை, எதிர் பாராமல் நடந்த ஏதேதோ சம்பவங்களால், என் மாமாவும் அத்தையும் விட்டு செல்லும் நிலைமையும் வந்து சேர்ந்தது. ஆனால், மாமா வீடு மாற்றி செல்லும் விஷயம் கேள்விப் பட்ட போது, எனக்கே ஆச்சர்யமாக, எனக்கு ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷமாகவே இருந்தது. என் அம்மாவின் பிறந்த வீடு…அவருக்கு மிகவும் பிடித்த வீடு…இனி பெரும்பாலும் பூட்டியே கிடக்க போகுறது, என்பது எல்லாவற்றயும் தாண்டி, பாட்டி இல்லாத அந்த வீட்டுக்கு மறுபடியும் போக தேவையில்லை என்று கொடூரமாக குதூகலித்து தான் போனேன்.

இன்றும் கூட, அந்த திண்ணையின் விளிம்பில்…அந்த கயிற்றின் நுனியில்…என் பாட்டியின் உயிர் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பதாய் தான் தோன்றுகிறது. அந்த கயிற்றை பிடித்துக் கொண்டு, தலையை தாழ்த்தி, காலை நீட்டி பாட்டி அதே இடத்தில் இன்றும் அமர்ந்து கொண்டிருப்பதாய் தான் தோன்றுகிறது. பாட்டி இல்லாத அந்த வீட்டுக்குள் சென்று, அவற்றை எல்லாம் பொய்யாக்க எனக்கு விருப்பமில்லை.

திண்ணை பற்றி எழுத சொன்னால், வேறு ஏதேதோ எழுதி விட்டேன். திண்ணை என்றவுடம் எனக்கு உடனே தோன்றியது, பாட்டி தன் கடைசி காலத்தை கழித்த அந்த திண்ணை தான்…

சரி, இந்த விளையாட்டை தொடர யாரை அழைப்பது?

வித விதமாய், மனதை கொள்ளை கொள்ளும் கவிதைகள் சொல்லும் சரவணக்குமார் ரயும்,

இன்னும் திண்ணை பதிவு போடாமல் டபாய்த்துக் கொண்டிருக்கும், வலைப்பூ உலகின் முடி சூடா ராணி…கதை சொல்லி நம் மனசுக்குள் மத்தாப்பு கொளுத்தும் திவ்யா வயும் விரும்பி அழைக்கிறேன்.