கிருஷ்ணா கஃபே - 2

"சரண்யா! உன்ன பெங்களூர் பிராஜக்ட்டுக்கு அசைன் பண்ணி இருக்கோம், You should be ready to fly to bangalore in a short while"


திடீரென்று அவள் மானேஜர் இப்படி வந்து சொல்லவும், சரண்யாவுக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. ஒன்னரை வருடமாக பழகிய இடம் சென்னை….அதிலும் பள்ளியில் இருந்து, இன்று வரை அவள் தோழி ரம்யாவை பிரிந்து இருந்ததே இல்லை.


வேறு வழியின்றி, அரை மனதுடன் பெங்களூர் வந்து சேர்ந்தாள் சரண்யா.
போதா குறைக்கு லோக்கல் ஆன்சைட் என்று வேறு ஒரு கம்பனியில் போட்டு விட்டார்கள். புது ஊர், புது கம்பனி என்று எதுவுமே அவளுக்கு பிடிக்கவில்லை.


அவள் டீமோடு தான் தினமும் மதியம் சாப்பிட சென்றாள்…இரவிலும் பி.ஜி யில் ஒரு கூட்டமே இருந்தது…என்றாலும், அவள் மனதிற்க்குள் எதோ ஒரு இனம் புரியாத தனிமை. இவ்வளவு பேர் இருந்தும் தனக்கான நட்பாய் யாரையுமே தோனவில்லை அவளுக்கு…சரி இங்கு வந்து ஒரு வாரம் தானே ஆகிறது...போக, போக எல்லாம் சரி ஆகிவிடும் என்று தன்னை தானே சாமாதானப் படுத்திக் கொண்டாள்.


அப்போது தான் ஒரு நாள் எதிர்பாரா விதமாக அலுவலகத்தில் விக்னேஷை பார்த்தாள் சரண்யா. அவனை அங்கு பார்த்தவுடன், அவள் மனதிற்குள் ஒரு இன்ப அதிர்ச்சி. எப்போதோ தொலைத்த ஒரு பொருள் எதிர்பாரா விதமாக கிடைத்ததை போல் உணர்ந்தாள்.


அவளை பார்த்தவுடம், முகம் மலர்ந்து விக்னேஷ்,"ஹேய்!!! What a surprise!!! நீ எங்க இங்க?"


"என்ன லோக்கல் ஆன்சைட் இங்க போட்டுடாங்க, ஆமா நீங்க எப்டி இங்க?"


"நான் இந்த கம்பனிக்கு மாறி நாலு மாசம் ஆகுது..., அப்புறம் பெங்களூர் வாசம் எப்டி இருக்கு?"


"அதே ஏன் கேக்குறீங்க? இங்க யாருமே இல்ல, ரொம்ப போர் அடிக்குது, ஹாஸ்ட்டல்ல சாப்பாடும் சரி இல்ல"... ஒரே சோகமாக சரண்யா சொல்லவும்,


"Don’t worry...இங்க பக்கத்துல தான் கிருஷ்ண கஃபே இருக்கு, I’ll accompany you for dinner tonight"


இப்டியாக ஆபிஸிலும், கிருஷ்ணா கஃபேயிலும் பார்த்து, பேசி, பழகி ஒரு சில நாட்களிலேயே அவர்களின் நட்புப் பாலம் இறுகியது!


கிருஷ்ண கஃபே...ஒரு சனிக்கிழமை மதியம்....விக்னேஷும், சரண்யாவும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தனர்.


நடுவில் சரண்யா, "ATM வேற போகணும், பர்ஸ் காலி" என்றாள்.


இதை கேட்டு விக்னேஷுக்கு புரை ஏறியது, "யே! என்ன குண்ட தூக்கி போடுற? என்கிட்டயும் 50 ரூபா தான் இருக்கு!!!"


"என்ன சொல்றீங்க? என்கிட்டே மொத்தமே 20 ரூபா தான் இருக்கு!!!


"யேய் லூசு? நீ தான் எப்பயுமே எங்க கம்பனில reimbursement இருக்குன்னு சொல்லி, பே பண்ணுவே? அந்த தைரியத்துல நானும் வந்துட்டேன்...இங்க கார்டும் அக்ஸப்ட் பண்ண மாட்டாங்க. பணம் இல்லைன்னு மொதல்லையே தெரியாதா? என்ன விளையாடறயா?"


"Hello Sir.!! எனக்கென்ன தெரியும்? ஒரு பய்யன் 100 ரூபா கூட இல்லாமயா வெளிய வருவீங்க?"


"ஹய்யயோ...இப்ப என்ன பண்றது?"


"ஒன்னும் பண்ண முடியாது, ரெண்டு பேறும் கிருஷ்ண கஃபே இட்லி ரகசியத்த இன்னிக்கு தெரிஞ்சுக்கலாம்..."


விக்னேஷ் தலையில் அடித்துக் கொண்டே, "கஷ்டம்...உன்னோட எல்லாம் சாப்ட வந்தேன் பாரு, என்ன சொல்லணும்..." என்றபடி அவன் நண்பனுக்கு ஃபோன் செய்தான்.


சாப்பிட்டு முடித்தவுடன் சரண்யாவின் பீ.ஜி யை நோக்கி இருவரும் நடக்க ஆரம்பித்தார்கள்.


"ச்சே...உன்னால இன்னிக்கு என் மானமே போச்சு! என் ரூம் மேட் வேற எதுவுமே பேசாம பணத்தைக் குடுத்துட்டு, நக்கலா ஒரு லுக்கு விட்டுட்டு போய்ட்டான்...ரூம்ல போய் என்ன ஓட்டித் தள்ளப் போறான்.."


இது எதுவுமே கேட்காதது போல் சரண்யா எங்கேயோ பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள், "வாவ்…அங்க பாருங்களேன்…அந்த டெட்டி எவ்ளோ அழகா இருக்கு!!!" ஒரு கடையில் இருந்த டெட்டி பியர் பொம்மையை பார்த்து வியந்து போய் சொன்னாள் சரண்யா.


"கஷ்ட காலம்…இந்த பொண்ணுகளுகெல்லாம் ஏன் இப்டி ஒரு weird ஆன டேஸ்ட்? இல்ல, நான் தெரியாம தான் கேக்கறேன்…உனக்கென்ன மனசுல இன்னும் குழந்தைன்னு நினப்பா?"


"See…taste always differs, உங்களுக்கு ஒன்னு பிடிக்கலன்னா அது ரொம்ப மட்டமானதாயிடுமா?"


"சரி…ஓகே…ஓகே…கூல்…கூல், நாளைக்கு பாப்போம்…"


இந்த சம்பவம் (cashless lunch ) நடந்து, கிட்டதட்ட ஒரு மாதம் இருக்கும். அன்று சரண்யாவின் பிறந்த நாள்.


இரவு, 12 மணிக்கு யாரோ ரூம் கதவை தட்டினார்கள். திறந்தால் ஹௌஸ் கீப்பீங் பெண் கைய்யில் ஒரு கவர், மற்றும் போக்கேவுடன் நின்றிருந்தார்.
"Happy Birthday!!!" என்று சொல்லி விட்டு அவர் செல்லவும்,


"யாரு இவ்ளோ பெரிய கவர் அனுப்ச்சிருக்காங்க…" சரண்யா யோசித்தவாறே திருப்பி திருப்பி பார்க்க, எதிலுமே பெயர் எழுதி இருக்கவில்லை.


கவரை பிரித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, ஃபோன் அடித்தது. அவள் தோழி ரம்யா தான்.


"சரண்…Happy B'day, Many many more happy returns of the day"


ரம்யாவின் குரலில் இருந்த உற்சாகம் அவளுக்கும் ஒட்டிக் கொண்டது…"Thanks ரம்மி…எப்பயும் போல நீ தான் இன்னிக்கும் முதல்ல விஷ் பண்ண…"


"ஹ்ம்ம்…அப்புறம்? வேற யாரு பண்ணுவா? ம்ம்…சொல்லு, wats the plan for tommorow?"


கவரை பிரித்துக் கொண்டே பேசிக் கொண்டிருந்த சரண்யா, அதனுள் இருந்த பரிசை பார்த்ததும் திக்கு முக்காடி போனாள். அன்று அவள் கடையில் பார்த்து வியந்த அதே டெட்டி. விக்னேஷை போலவே அழகாய் சிரித்துக் கொண்டிருந்தது.


"ரம்மி…யாரோ கால் வெய்ட்டிங்ல இருக்காங்க…அப்புறம் கூப்டட்டா?"
"ஒகே…யு கேரி ஆன்…பை பை"


ரம்யா ஃபோனை வைத்ததும், சரண்யா உடனே விக்னேஷிற்க்கு ஃபோன் செய்தாள்.


அவன், "என்ன மேடம்? B'day அதுவுமா நீங்களே எனக்கு கால் பண்ணீட்டீங்க….ஹ்ம்ம்…great…anyways, happy b'day" என்றான்.


"விக்னேஷ்! Thank you so much for the gift, நான் except பண்ணவே இல்ல…such a thoughtful gift…thank you sooooo much"


"ஹேய்….போதும், போதும், thanks எல்லாம் கொஞ்சம் மிச்சம் வச்சுக்கோ…"
"ஆமா…இத எப்ப வாங்கினீங்க?"


"அன்னிக்கே வாங்கிட்டேன்…ஆனா இத எங்க ரூம்ல மறச்சு வைக்கறதுக்குள்ள படாத பாடு பட்டுட்டேன்"


பிறகு ஃபோனை வைக்கவே மனமின்றி இருவரும் வெகு நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.


பாலாஜியின் தங்கை அகல்யா திருமணம் பற்றி பேசுவதற்காக விக்னேஷ், சரண்யாவுக்கு ஃபோன் செய்தான். எடுத்தவுன் சரண்யா ஒரே சோகமாக பேச, விக்னேஷ் அவன் சொல்ல வந்ததயே மறந்து விட்டு, "என்ன சரண்யா? டல்லா பேசுற? என்ன ஆச்சு…"


"புஜ்ஜி மேல காஃபி கொட்டிடுத்து, அதான் அத குளிக்க வச்சு, காய வச்சிருக்கேன்…மறுபடியும் அது பழைய மாதிரி ஆகுமான்னு தெரியல…"

"அந்த பொம்மைய எதோ ஆசப்பட்டியேன்னு வாங்கி குடுத்தா…இதெல்லாம் உனக்கு ஓவரா தெரியல? அதுல காஃபி கொட்டிச்சுன்னு ஒரு சோகம்…இதுல அதுக்கு புஜ்ஜின்னு ஒரு பேரு வேற…வேணாம்…நான் எதாவது சொல்லிட போறேன்….ஆமா"

"உங்களுக்கு என்ன தெரியும்? அது எவ்ளோ அழகா இருந்துச்சு…தண்ணி பட்டப்புறம் இப்ப பாக்க எப்டி இருக்கு தெரியுமா?"


"ஏன்? உன்ன மாதிரி இருக்கா???" என்று சொல்லி விட்டு சிரித்த விக்னேஷ், "ஹேய்…நீ பண்ண அலப்பரைல நான் சொல்ல வந்ததே மறந்துட்டேன்…அகல்யாக்கு கல்யாணம், தெரியுமா?"

"ஹ்ம்ம்ம்…நேத்து தான் அவ ஃபோன் பண்ணி சொன்னா…பத்திரிக்கை கூட அனுப்பறேன்னா…"

"ஓஹ்…நீயும் வரல்ல?"

"ஹ்ம்ம்ம்…தெரியல...எங்களுக்குள்ள ஸ்கூலுக்கு அப்புறம் அவ்ளவா டச்சே இல்ல, அதுவும் மத்த ஸ்கூல் ஃபெரண்ஸ் யாரும் வராங்களான்னு தெரியல…"


"ஹேய்…கம் ஆன்…இதுல என்ன இருக்கு? அதான் உன் ஃபெரண்ட் ரம்யா இருக்காளே, ரெண்டு பேரும் சேந்து வாங்க…வீக்கெண்டு, அதுவும் நம்ம ஊர்லயே நடக்குது…ரிசெப்ஷன் மட்டும் தான? ரெண்டு பேரும் வாங்க…"


விக்னேஷ் இப்படி வற்புறுத்திச் சொல்லவும், சரண்யா, "சரி, அப்ப நான் ரம்யாகிட்ட கேட்டுட்டு சொல்றேன்…"


அகல்யா திருமண நாளும் நெருங்கி வந்தது. ஒரு நாள் முன்னதாகவே விக்னேஷ் கிளம்பி சென்று விட்டான். வெள்ளி இரவு சரண்யா தனியாக ரெயில்வே ஸ்டேஷன் சென்று ட்ரெய்ன் வருவதற்காக காத்துக் கொண்டிருந்தாள்.


பெங்களூரில் இருந்து ஈரோட்டிக்கு ட்ரைய்ன் பயனம்…இது வரை ஒரு முறை கூட தனித்து பயனித்ததில்லை அவள். எப்போதுமே விக்னேஷ் அவளுடன் இருந்திருக்கிறான். நான்கு மணிக்கெல்லாம் ட்ரையின் ஈரொடை சென்று அடைந்து விடும் என்பதால், விக்னேஷ்ற்க்கு ட்ரைனில் பயனிப்பதே பிடிக்காது...இருந்தாலும் சரண்யாவிற்காக, பஸ்சில் செல்லாமல் அவளுடன் வருவான்.


இந்த ஆறு மாதங்களாக, அதுவரை பழகிய நண்பர்கள் யாருமே இல்லாத ஒரு ஊரில், தனித்து இருந்த ஒரு உணர்வே அவளுக்கு வரவில்லை. இப்போது விக்னேஷ் இங்கு இல்லாததை நினைத்தால், யாருமே இல்லாதது போல் தோன்றியது அவளுக்கு. 'ச்சே...இப்டி ஒரு நண்பன் கிடைக்க தான் கடவுள் நம்மள பெங்களூர் அனுப்சு வச்சிருக்கார்’ என்று மனதிற்குள் நினைத்து கொண்டாள். சென்னை ரெயில்வேய் ஸ்டேஷனில் அவளை பார்த்தவுடன், "Excuse me, எனக்கு கண்ணு தெரியாது, கொஞ்சம் வழி விடறீங்களா?" என்று அவன் கேட்டது நினைவுக்கு வந்து, அவள் உதடுகளில் ஒரு சிறு புன்னகை ஒட்டிக் கொண்டது.


ரெயில்வேய் ஸ்டேஷனில், வேக வேகமாக சரண்யாவை கடந்து செல்லும் பல தரப்பட்ட மக்கள்....அழும் குழந்தைகள்…தகவல் ஒலிபெருக்கியின் அலறல்...பக்கத்து பிளாட் ஃபார்மில் எதோ ஒரு ட்ரைய்ன் கிளம்பும் சத்தம்...இத்தனை இரைச்சலுக்கு மத்தியில் தனக்கென ஒரு உலகை ஷ்ரிஷ்ட்டித்துக் கொண்டு அதில் மூழ்கி போய்யிருந்தாள் சரண்யா. அந்த உலகத்தில் அவளுடன் இருந்த அந்த இன்னொருவன் யார் என்று சொல்லவும் வேண்டுமா என்ன?


விக்னேஷ் இல்லாத அந்த ஒரு பயனத்தையும், பெரும்பாலும் அவன் நினைவுகளுடனேயே பயனித்து முடித்தாள் சரண்யா.


ஊரில் விக்னேஷோ சரண்யாவை பார்க்காத அந்த ஒரு நாளில் பல விதமாக யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். வெகு நாட்களாக அவனுக்குள் மருகிக் கொண்டிருந்த ஒரு உணர்வு, அவனையே ஆட்கொள்வது போல உணர்ந்தான். மிகுந்த சந்தோஷமா? இல்லை, சொல்ல முடியாத துக்கமா? இல்லை, இரண்டுமே கலந்த ஒரு உணர்வா? எதுவாக இருந்தாலும், அந்த உணர்வை...அந்த சுகமான வலியை...ஒதுக்கித் தள்ளவும் முடியவில்லை...ரசித்து அனுபவிக்கவும் முடியவில்லை.


விக்னேஷிற்கு முதல் best friend அவன் அம்மா தான், அப்படி இருக்கும் போது, இப்படி மந்திரித்து விட்ட கோழி மாதிரி அவன் இருந்தால் அவன் அம்மா கண்டு பிடிக்க மாட்டார்களா என்ன?


மகனை இப்படி பார்த்தே பழக்கப் பட்டிறாத மாலதி, அவனிடமே, "என்னப்பா? ஒரு மாதிரியா இருக்க?" என்று கேட்டு விட்டார்.


"அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லமா" என்று சொல்லி அப்போதைக்கு மழுப்பி விட்டான்.


அகல்யா திருமணத்திற்க்கு கிளம்புவதற்க்கு முன், சாதாரணமாக கேட்பது போல் விக்னேஷ் அவன் அம்மாவிடம், "ஏன்மா! நீங்க Love marriage பத்தி என்ன நினக்கறீங்க?" என்று சாது போல கேட்டான்.


விக்னேஷின் அம்மா அதற்க்கு, "ஏன்டா திடீர்ன்னு இப்டி கேக்குற?"
"இல்ல..ச்சும்மா தான்…இப்ப…நானே ஒரு பொண்ண லவ் பண்றேன்னு வச்சுக்கோங்க…நீங்க என்ன சொல்லுவீங்க?"


"போடா! கிறுக்குப் பயலே…இப்ப எதுக்குடா உனக்கு கல்யாணத்த பத்தி யோசனை? இன்னும் ரெண்டு வருஷத்துல நானே உனக்கு ஒரு நல்ல பொண்ணா பாத்து கல்யாணம் பண்ணி வக்கறேன்…"


"இல்ல மா…அது வந்து, நான்…ஒரு பொண்ண…" என்று விக்னேஷ் இழுப்பதற்குள், அவன் அப்பா கிருஷ்ணன் அங்கு வந்து, "கல்யாணத்துக்கு கிளம்பாம அம்மாவும், பய்யனும் என்ன பண்ணிட்டு இருக்கீங்க? உங்கள டிராப் பண்ணிட்டு நான் வேற ஒரு கல்யாணம் அட்டெண்ட் பண்ணனும், சீக்ரம்…" என்று சொல்ல, எதுவும் சொல்லாமல் அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தான் விக்னேஷ்.

[தொடரும்]