கிருஷ்ணா கஃபே - 3

அகல்யா கல்யாணம்….

விக்னேஷ் அவன் அம்மாவோடு வந்திருந்தான்…சரண்யா, அவள் பள்ளி தோழிகள் புடை சூழ வந்திருந்தாள்.

வெகு நாள் கழித்து, ரம்யாவும் சரண்யாவும் ஒன்றாக இருந்தார்கள். அதிலும், விக்னேஷ் வேறு அங்கு இருக்கவே, குறும்புக்காரியான ரம்யாவுக்கும் இன்னும் கொண்டாட்டமாக ஆகி விட்டது…

இவர்களை பார்த்து ஒரு சின்ன ஹாய் மட்டும் சொல்லி விட்டு, கல்யாணத்தையே அவன் தலையில் தாங்கி நடத்துவது போல, எதோ செய்து கொண்டிருந்தான் விக்னேஷ்.

ரம்யா சரண்யாவிடம், "அங்க பாருடி, உன் ஆள…எப்டி வேல பண்ற மாதிரி சீன போடறாரு பாரு"

"ச்சும்மா இரு ரம்மி…எப்ப பாத்தாலும் ஓட்டிகிட்டே இருக்காத…"

"நான் என்ன சும்மாவா ஓட்றேன்? கிருஷ்ணா கஃபேல தினமும் நடக்கற கதைய தான சொல்றேன்…"

"போ ரம்மி! இன்னிக்கு விக்னேஷ் வேற கொஞ்சம் டென்ஷனா இருக்க மாதிரி இருக்கு…என்னன்னே தெரியல…அவரு இன்னிக்கு எங்கிட்ட சரியா முகம் குடுத்தே பேசல…"

"எங்க முகத்த குடுக்கறது?பாரு…கல்யாணத்துக்கு கூட ரெண்டு நாள் தாடியோட வந்துருக்கார்…ஹ்ம்ம்..,எல்லாம் இந்த தேவதைய பாக்காத சோகம் தான் போல…"

"போடி! உனக்கு வேற வேலையே இல்ல…"

"நாங்க எத்தன பேத்த பாத்திருக்கோம்? இப்ப இப்டி தான்டி சொல்லுவ…கொஞ்ச நாள் கழிச்சு, நீயே வந்து…... ""
திடீர்ன்னு ரம்யாவுக்கு ஏதோ தோன, ""ஹே...விக்னேஷ் பைக் என்ன சொல்லு…"""

"அதை எதுக்கு இப்ப கேக்குறே?"

"சொல்லு ன்னா"

"CBZ"

"ஓஓ...."

"என்ன ஓஒ?"

தன் குறும்புக் குரலில் ரம்யா,

சந்திப்போமா...இருவரும் சந்திப்போமா...
கிருஷ்ணா ஃகபேயில் சந்திப்போமா...

சந்திப்போமா...இருவரும் சந்திப்போமா...
ஆபிஸ் கேஃபடிரியாவில் சந்திப்போமா...

அந்த சி.பீ.ஸீ யில் போகின்றான் தாடி வைத்த பய்யன் அவன்...
ஐய்ந்தே முக்கால் அடி உயரம், அழகிய உருவம்...
பைனாப்பிள் போலே இருப்பானே...

ன்னு பாட போற"

அவளை முறைத்துக் கொண்டிருந்த சரண்யா, "என்னது??? பைனாப்பிளா??? அந்த பாட்ல ஆப்பிள்ன்னு தான வரும்?!?!?"

"எங்களுக்கும் அது தெரியும்ல...…நீ தான எப்ப பாத்தாலும் விக்னேஷ் ரொம்ப ஷார்ப், ரொம்ப ஷார்ப்ன்னு சொல்லிடே இருப்ப? அதான் முள்லோட இருக்குற பைனாப்பிள சொன்னேன்…ஹீ ஹீ…."

"கஷ்ட காலம், நான் ஒரு நாளும் அப்டி எல்லாம் பாட மாட்டேன்…விக்னேஷ் எனக்கு ஃபிரண்டு, ஃபிரண்டு, ஃபிரண்டு மட்டும் தான்…" என்று அந்த பேச்சுக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைத்தாள் சரண்யா.

"இன்று சொல்லிவிடலாமா, இன்று சொல்லிவிடலாமா என்று தவித்துக் கொண்டிருந்தான் விக்னேஷ். ’சரண்யா...I love you’, இல்ல இல்ல, ’சரண்...I think...I am in love with you...’ ச்சே, என்னத்த I think, கேவலமா இருக்கு...சரி இப்டி சொல்ல்லாம், ’சரண்யா...I want to spend the rest of my life with you’, ஹய்யோ, என்னடா விக்னேஷ் ஆச்சு உனக்கு? எப்ப பாரும் பேசுற தமிழ விட்டுட்டு, ஃபுல்லா இங்லிஷ்லயே ideas தோனுதே...வேற மாதிரி ஏதாவது சொல்லலாமா?? ஹ்ம்ம்...ஒன்னுமே தோன மாடேங்கறதே...சரண்யா...என் செல்ல ராட்ச்ஸி!!! எப்படீ எனக்குள்ள புகுந்த? ஹய்யோ...கொல்றியே!!! இப்படி பல மாதிரியாக அவனுக்குள்ளேயே புலம்பிக் கொண்டிருந்தான்.

அவளின் புதிய தோற்றம் வேறு அவனை சஞ்சல படுத்துயது. எத்தனையோ முறை, சல்வாரிலும், ஜீன்ஸிலும் பார்த்து பழகிய பெண் தான். இருந்தாலும், இன்று அவளை முதன்முறை புடவையில் பார்க்கும் போது, ஏதோ ஒரு சொல்ல முடியாத மாற்றம் அவனுள். ஏனோ, அவனால் அன்று அவள் முகம் பார்த்தே பேச முடியவில்லை. அவன் மனதிற்க்குள், அவன் அனுமதி இல்லாமலே நுழைந்த ஒரு புதிய உறவால், திடீர் கவிஞன் ஆனான் விக்னேஷ்...

திருடிய உனக்கும் தெரியவில்லை…
திருட்டுக் குடுத்த எனக்கும் தெரியவில்லை…
காணாமல் போன என் இதயத்தை தானடி சொல்கிறேன்…

உன்னை திருடி என்று கூட பார்க்காமல்,
காலம் முழுதும் என் கைகளில்
வைத்துத் தாங்க தவம் கிடக்கிறேன்…
அருள் புரிவாயா, என் கள்ளச்சாமியே?

பொறுத்து பொறுத்து பார்த்த சரண்யா, அவளாகவே வந்து, "ஹலோ Sir! என்ன பார்த்தும் பாக்காதது மாதிரி போறீங்க? என்னையெல்லாம் உங்க அம்மாகிட்ட Introduce பண்ண மாட்டீங்களா?"

சரண்யாவே இப்படி வந்து கேட்கவும், விக்னேஷ், அவளிடம், "ஒரு நிமிஷம்" என்று சொல்லி விட்டு அவன் அம்மாவிடம் சென்றான்.

"அம்மா, அங்க yellow கலர் புடவை கட்டிட்டு இருக்காளே…அவ தான் உங்க மருமக சரண்யா!!!"

யோசிக்காமல், பட்டென்று சொல்லி விட்டான் விக்னேஷ். எப்படி தான் சரண்யாவிடம் சொல்வது, அதை விட அம்மாவிடம் எப்படி ஆரம்பிப்பது என்று பல மாதிரி யோசித்துக் கொண்டிருந்த விக்னேஷ், ’சரி…பாலாஜி, கல்யாண வேலையெல்லாம் முடிச்சுட்டு ஃபிரீ ஆகட்டும்…அவன் கிட்ட ஐடியா கேட்டுட்டு சொல்லிக்கலாம்’ என்று முடிவு செய்து வைத்திருந்தான். ஆனால், அதையெல்லாம் மறந்து விட்டு, அம்மாவிடம் உண்மையை போட்டு உடைத்து விட்டான்.

விக்னேஷின் அம்மா மாலதி, இதை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை, ’பையன் ஏதோ விளையாடுறான்னு நினைச்சமே, இப்ப நிஜமாவே ஒரு பொண்ண காட்றானே…’ என்று நினைத்தார்.

"என்னடா சொல்ற? வீட்ல ஏதோ விளையாட்டுக்கு சொல்றேன்னு நினச்சேன், இப்ப என்னடான்னா நிஜமாவே ஒரு பொண்ண காட்டுற, என்ன விளையாடுறியா? கல்யாணம்னா சும்மாவா? "

"எனக்கு பிடிச்சிருக்கும்மா...என் சந்தோஷத்த விட, நீங்களும் அப்பாவும் இந்த ஜாதி, ஜாதகம் எல்லாத்தையும் பெருசா நினைக்க மாட்டீங்கன்னு நினைக்கறேன்...அதுக்கு மேல உங்க இஷ்டம்" தெளிவாக சொன்னான் விக்னேஷ்.

"இருந்தாலும், பொண்ணோட குடும்பம்...அவங்க அப்பா...அம்மா...இதெல்லாம் பாக்க வேண்டாமா? உங்கப்பா வேற என்ன சொல்லப் போறாரோ?”

"சரண்யா எங்க இங்கிலிஷ் மேம் பொண்ணு தான், அப்பாவ நான் பாத்துக்கறேன், உங்களுக்கு முதல்ல பிடிச்சிருக்கான்னு சொல்லுங்க..."

மிக அழகாக சிரித்து பேசிக் கொண்டிருந்த சரண்யாவை பார்த்ததும் ரொம்பவே பிடித்து விட்டது மாலதிக்கு.

"டேய்...எனக்கு பொண்ண ரொம்ப புடிச்சிருக்கு டா, இங்க கூட்டிட்டு வாயேன், நான் கொஞ்சம் பேசுறேன்..."

சரண்யாவை அம்மாவிடம் அறிமுகப் படுத்திக் கொண்டிருக்கும் போதே, பாலாஜி எதற்கோ கூப்பிட விக்னேஷ் ரிஸப்பஷன் வரை சென்றான்.

அதற்குள் "உங்கப்பா என்னம்மா பண்றார், கூட பிறந்தவங்க எத்தன பேர்" என்று சரண்யாவுடன் மிக வாஞ்சையாக பேச ஆரம்பித்தார் மாலதி.

பிறகு மாலதி, "வீட்ல சொல்லிட்டியாம்மா?"

"என்னது ஆண்ட்டி?

"உங்க கல்யாணத்த பத்தி தான்...எங்க வீட்ல எந்த பிரச்சனையும் இல்ல, எங்க விக்னேஷுக்கு பிடிச்சிருந்தா போதும், எங்களுக்கு முழு சம்மதம்...எனக்கும் உன்ன ரொம்ப புடிச்சிருக்கு..."

மாலதி பேசி முடுக்கவும், விக்னேஷ் அங்க வரவும் சரியா இருந்துச்சு...

"என்ன விக்னேஷ் இதெல்லாம்? I didn’t expect this from you" சரண்யா கோபமாய் கேட்க, அம்மா குழப்பமாய் முழிக்க, விக்னேஷுக்கு என நடந்திருக்கும் என்று ஒரு நொடியில் தெரிந்து விட்டது...'ஐயோ...அம்மா...ஆர்வக் கோளாறுல சொதப்பிட்டீங்களே!!!'
விக்னேஷ் வாயை திறப்பதற்கு முன், முழித்துக் கொண்டிருந்த மாலதியிடம் சரண்யா, "எனக்கு இத பத்தி எதுவும் தெரியாது ஆண்ட்டி...என்ன தப்பா நினைக்காதீங்க" என்று சொல்லி விட்டு வாசலை நோக்கி வேக வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்து விட்டாள்.

என்ன செய்வதென்றே தெரியாமல் கையை பிசைந்து கொண்டிருந்த விக்னேஷிடம் அவன் அம்மா, "என்னடா இதெல்லாம்? அந்த பொண்ணு கிட்டயே இன்னும் சொல்லலையா? அதுக்குள்ள ஏன்டா என்கிட்ட வந்து, மருமக அது இதுன்னு சொன்ன?"

"ஐயோ...அம்மா...நான் அவகிட்ட சொல்லலாம்னு தான் இருந்தேன்...நீங்க அதுக்குள்ள...தோ, வரேன்..." என்றபடி வேக வேகமாக அவனும் சரண்யாவை பிடிக்க ஓடினான்.

"சரண்யா!!! நில்லு...நான் சொல்றத கொஞ்சம் கேழு...ப்ளீஸ்"

"ப்ளீஸ் விக்னேஷ்...எனக்கு எதுவும் கேக்க வேண்டாம்...இப்டி கத்தி சீன் க்ரியேட் பண்ணாதீங்க!" இன்னும் வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்த சரண்யா, மண்டபத்தின் கேட் வரை சென்று விட்டாள்.

"சரண்யா...ப்ளீஸ்மா..புரிஞ்சிக்கோ...நான் உன்கிட்ட சொல்லனும்னு தான் கொஞ்ச நாளா நினச்சுகிட்டு இருந்தேன்...நான் சொல்றது கொஞ்சம் கேழு"

எதிரே வேகமாக வந்த காரை அவர்கள் இருவருமே கவனிக்கவில்லை.

சரண்யா ஒரு அடி முன்னால் எடுத்து வைக்க, அவள் பின் வேகமாய் வந்து கொண்டிருந்த விக்னேஷ், "அம்மா!!" என்று அலறியபடி கீழே சரிந்தான்.