சூர்யகாந்தி - 6

கடைசியா ஒரு முன்குறிப்பு!
மொத்தம் ஏழு பகுதின்னு வழக்கம் போல தப்பான கணக்கு சொல்லிட்டேன். ஆறு தான்.
இது வரை படிச்சுட்டு வந்த எல்லாருக்கும் அரசியல் வாதி ஸ்டைல்ல கோடான கோடி நன்றிகள் சொல்லிக்கறேன். இன்னையோட சூர்யகாந்திக்கு லீவ் விட்டாச்சு :)
இந்த பகுதியில கவிஜ ஆக்கரமிப்பு கொஞ்சம் அதிகமாய்டுச்சு. மொக்கையா இருந்தா நேரடியா இங்கயே திட்டுடுங்க ;) இது வரை அட்டண்டண்ஸ் போடாம யாராவது இருந்தா இதுலையாவது போடவும் :(

***************
பாகம் 1, பாகம் 2, பாகம் 3, பாகம் 4, பாகம் 5

தோட்டத்துக்கும் வீட்டுக்கும் நடுவுல இருக்கற தூரத்தின் அளவு அன்னிக்கு மட்டும் அதிகமாத் தான் தெரிஞ்சது கதிருக்கு.
“ஏதோ தைரியத்துல கிளம்பி வந்துட்டோம்…என்ன பேசறது?” ன்னு யோசிச்சிட்டே நடந்த அவனோட கால்கள் முன் நோக்கி போக, அவன் நினைவுகள் பின்னோக்கி பயணிக்க ஆரம்பிச்சது.

கதிர் பீரோ உள்ள இருந்து விழுந்த சூர்யா ஃபோட்டவ பாத்ததும் முதல்ல செல்லாத்தாவுக்கும் தேன்மொழிக்கும் ஒன்னுமே புரியல. ரொம்ப நாளா, சூர்யா காணோம்ன்னு தேடிகிட்டு இருந்த அதே படங்க தான்னு, தேன்மொழிக்கு அதப் பாத்தவுடனே தெரிஞ்சிடுச்சு.

“என்னண்ணா இது? இது எப்படி உன்னோட ட்ரெஸ்ஸுக்கு நடுவுல வந்துச்சு?”

கதிர் பதிலேதும் பேசாம இருக்கவும், செல்லாத்தா, “கதிரு! என்னப்பா? நீ மனசுக்குள்ள ஒன்னு வச்சுட்டு வெளிய ஒன்னு பேசறவனில்லையே? என்ன இதெல்லாம்?”

“அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல மா…இது எப்படி இங்க வந்துச்சுன்னு எனக்கே தெரியல….பாரு, இவளோட வேலையாத் தான் இருக்கும்…”

தேன்மொழி, “எதுக்கு என்னைய வம்புக்கு இழுக்கற? ஏன்ணா! எதுக்கு பொய் சொல்ற? உனக்கு சுத்தமா பொய் சொல்ல வராதுன்னு எங்களுக்கு தெரியும், உன் முகத்த பாத்தாலே தெரியுது…சொல்லு, என்னண்ணா பிரச்சனை?”

கதிர் எவ்வளவோ மழுப்பப் பாத்தும், செல்லாத்தாவும் தேன்மொழியும் விடாம நச்சரிக்கவும், கதிரும் வேற வழியில்லாம, “இல்லம்மா….வந்து….மாமா கண்டிப்பா எதாவது பிரச்சனை பண்ணுவாரும்மா…அத்தை விஷயத்துலையே எத்தனை பிரச்சனை வந்து, கடைசியில அத்தை….அதான்….நானும்…இதெல்லாம் கண்டிப்பா நடக்காதும்மா….அதனால தான் அப்பாவே இதப் பத்தி எதுவும் பேச மாட்டேங்கறார்…ஆனா, நீங்க, பாட்டி எல்லாம் எதேதோ பேசி சூர்யா மனசுலையும் வேண்டாத கற்பனைய வளத்து வச்சுருக்கீங்க….”
“அதெல்லாம் விடு…உன் மனசுல என்ன இருக்குன்னு தான் நாங்க கேக்கறோம்…அதுக்கு முதல்ல பதில சொல்லு நீ!”

“எனக்கு அப்படி ஒரு நினைப்பு இருந்தது உண்மை தான்ம்மா…ஆனா…இப்ப எல்லாத்தையும் மறந்துட்டேன்…” மறந்துட்டேன்ங்கற வார்த்தை மட்டும் அவன் இதயத்த கிழிச்சிட்டு, அதுக்கு தண்டனையா தொண்டைக்குள்ளையே சிக்கிச் சிதறி பாதியாத் தான் வெளிவந்துச்சு!

“ஏன்டா நாங்க இத்தன பேர் இருக்கோம், அப்படி எல்லாம் விட்டுருவோமா? உங்க மாமா கிடக்கறாரு…என்னடா பெருசா பிரச்சனை பண்ணிடப் போறாரு? உங்க அத்தைக்கு எதனால பிரச்சனை வந்துச்சு? கட்டினவன் சரியில்லாதனால தான? ஒரு பொண்ணுக்கு உலகமே நல்லவங்களா இருந்து துணையிருந்தாலும், கட்டின புருஷன் சரியில்லன்னா, அவ்ளோ தான்…ஆனா, நீ அப்படியா? நீ எங்க? உங்க மாமா எங்க? நீ சொக்கத் தங்கம்டா ராஜா…”

“ஹய்யோ அம்மா…போதும், போதும்…அண்ணா! நீ மொதல்ல போய் சூர்யாவ சமாதானப் படுத்தி கூட்டிட்டு வாண்ணா…பாவம், எப்படி அழுதுட்டே போனா தெரியுமா?”“அதில்ல தேனு! நான்…எப்படி….?”

கதிர் எவ்வளவு வாதாடியும் ரெண்டு பேரும் காது குடுத்து கேக்கறதா இல்ல. அவனோட அஞ்சு வருஷ தவத்த அஞ்சே நிமிஷத்துல கரைக்க பாத்தாங்க ஆத்தாளும் மகளும். கடைசியில பிடிவாதமா “போ….” ன்னு சொல்லி ரெண்டு பேரும் பிடிச்சுத் தள்ளவும், கதிரும் வேற வழியில்லாம சூர்யாவ தேடி நடக்க ஆரம்பிச்சான்.

***
"யேய் சூர்யா!!! வீட்டுக்கு போகாம இங்க என்ன பண்ணிட்டு இருக்க?”
"இல்ல….நேத்திக்கு பேரு எழுதி வச்சமே, அந்த பூவை தான் தேடிட்டு இருக்கேன்…காணவே காணோம்"

"ஓஓஹ்ஹ்…அதுவா? எதாவது ஆடோ, மாடோ தின்னுருக்கும், இல்ல எதாவது குழந்தைங்க பறிச்சிட்டு போயிருப்பாங்க…."

ஹேன்னு சூர்யா உடனே அழுக ஆரம்பிக்க,
“யேய்!!! நிறுத்து…மொத நிறுத்து!!! இப்ப எதுக்கு இப்படி ஒப்பாரி வைக்கற? நான் வேணா ஒரு பத்து பென்னு வாங்கித் தரேன்…நைட்டு பூரா உக்காந்து எல்லா பூவுலையும் எழுது…லூசு…”

"யாரு லூசு? நீ தான் லூசு!!! போடா!!!”

"என்னடி சொன்ன?”

"ஹ்ம்ம்…போடா லூசுன்னு சொன்னேன்…"

"உன்னை என்ன பண்றேன்னு பாரு!!!” கதிர் துரத்த, சூர்யா ஓட, அந்த தோட்டம் முழுக்க அவங்களோட சிரிப்பு சத்தம் தான் கேட்டுச்சு….

பேங்ங்ங்ங்ங்ங்ங்ங்ங்ங்!!!!
எங்கயோ தூரத்துல லாரி ஹார்ன் சத்தம் கேக்கவும் தான் இந்த உலகத்துக்கு வந்தான் கதிர்!

கதிர் நினைச்ச மாதிரியே, இப்பவும் சூர்யா அதே கிணத்தடியில தான் உக்காந்துட்டு இருந்தா. இப்படி பல தடவை அவ இதே இடத்துல தனியா, மனசுல தனிமையோட உக்காந்திருக்கறத கதிரே பாத்திருக்கான். அப்பெல்லாம் ஓடிப் போய் அவ பக்கத்துல உக்காந்து அவ தலைய வருடிக் குடுக்கனும்னு அவனுக்குள்ள எழுந்த உணர்ச்சிகள்…ஆனா அத்தனை வருஷமா உள்ளுக்குள்ளயே தேக்கி, தேக்கி வச்ச அந்த உணர்ச்சிகள் எல்லாம் தீப்பிழம்பா மாறி இப்ப அவனையே பொசுக்கற மாதிரி இருந்துச்சு.
மெதுவா அவ பக்கத்துல போய் உக்காந்தான். சூர்யாவும் அவன ஒரு தடவை திரும்பி பாத்துட்டு எதுவும் பேசாமலே உக்காந்திருந்தா. எவ்வளவு நேரம் அவங்க அப்படி உக்காந்திருந்தாங்களோ, அவங்களுக்குத் தான் அது தெரியும்.

கதிர் , “சூர்யா…” ன்னு ரொம்ப சன்னமா அவனுக்கே சொல்லிக்கற மாதிரி அவ பேர சொல்லி கூப்பிட்டான்.
அந்த குரல்ல இருந்த கனிவும், குழைவும் எத்தனையோ ஜென்மத்துக்கு முன்னாடி கேட்டது போல இருந்துச்சு சூர்யாவுக்கு. எதுக்காக காத்திருக்கோம்னே தெரியாம, ஒரு வித ஏக்கத்தோடயே இருந்த அவ மனசுக்கு அப்ப தான் தெரிஞ்சது, இதுக்காகத் தான் இத்தனை நாளா தான் காத்திருந்தோம்னு.

அன்பு ததும்பும் உன் வார்த்தை ஒன்றே போதும்…
தேனில் தோய்த்த கனியாய்,
கடைந்தெடுத்த அமுதாய்,
பாலைவனத்து நீராய்,
என் ஏக்கத்தின் தா(க்)கம் தீர்க்க…

ஆனா அவ மனசுக்கு தெரிஞ்சது, பாழும் அறிவுக்கு புலப்படாதனால, அவ கண்ணுல இருந்து பொலபொலன்னு தண்ணி கொட்ட ஆரம்பிச்சுடுச்சு. அனிச்சை செயல் மாதிரி, அவனோட கைகள் அவ கண்ணீர தொட்டுத் துடைக்க நீண்டுச்சு. ஆனா அதுக்குள்ள சூர்யா அவன் கைய தட்டி விட்டுட்டா…அப்பா! எவ்வளவு திடமான வழுவான கை கதிரோடது? பூ மாதிரி இருந்த சூர்யா கைகளுக்கு அவன் கையை தட்டி விடுற அளவுக்கு எங்கிருந்து பலம் வந்துச்சு? இல்ல, அவன் கைகள் தான் எதிர்பாராம ஏற்பட்ட அந்த ஸ்பரிசத்தால செயலிழந்து போயிடுச்சா?

“சூர்யா! இப்ப என்ன நடந்துருச்சுன்னு இப்படி தனியா உக்காந்துட்டு அழுதுட்டு இருக்க?”
ஆனா அவ பதிலேதும் சொல்லாமலேயே இருக்கவும், “நீ தான் எப்பயுமே என்கிட்ட கேப்ப, இப்ப நான் கேக்கறேன்…எங்கூட பேசமாட்டியா? “

சூர்யா எதுவுமே பேசாம அவன முறைச்சு பாத்துட்டு தலைய திருப்பிகிட்டா. சூர்யகாந்தி கதிரவன பாக்காம வேற பக்கம் தலைய திருப்புற இயற்கைக்கு முரணான அந்த செயல் எத்தனை நேரம் தான் நீடிக்க முடியும்?
இந்த முறை “சூர்யா!” ன்னு தெளிவா, அதிகாரத்தோட ஒலிச்ச அவன் குரலுக்கு கட்டுப்பட்டு, முகத்துல கேள்விக்குறியோட அவன ஏறெடுத்து பாத்தா சூர்யா.

“இதப் பாரு சூர்யா! உங்க அப்பா எந்த நேரத்துல எப்படி மாறுவாருன்னு யாருக்கும் தெரியாது….அதனால தான்….நான்…”

சினுங்குற தனக்கு சீறவும் தெரியுங்கறத காட்டற மாதிரி சூர்யாவும், “இப்ப எதுக்கு தேவையில்லாம எங்க அப்பாவ இழுக்கறீங்க? உங்களுக்கு பிடிக்கலன்னா பிடிக்கலைன்னு சொல்லிடுங்க…அது தான உண்மை?”

“ஆமா…எனக்கு பிடிக்கல…”

சூர்யா உடனே எழுந்து போகவும், கதிர் அவ கையப் பிடிச்சு பலவந்தமா உக்கார வச்சான். அவனோட பிடியில் இருந்த உறுதி, ’உன் மேல அன்பு மட்டுமில்ல, உரிமையும் உண்டு’ன்னு அவன் சொல்லாம சொன்னது போல இருந்துச்சு.

“நான் சொல்றத முழுசா கேளு!”

“இதுக்கு மேல என்ன கேக்கனும்? ஆனா ஒன்னு மாமா! எனக்கு உங்க மேல எந்த கோவமும் இல்ல…கொஞ்சம் வருத்தம் தான்….உங்களுக்கு சொல்லித் தெரியணும்னு இல்ல, நான் உங்க மேல உயிரையே வச்சிருக்கேன். உங்களுக்கு பிடிக்கலைங்கறதுக்காக என்னை நான் மாத்திக்க மாட்டேன், ஆனா இனி உங்கள தொந்தரவு பண்ண மாட்டேன்…

“பேசி முடிச்சாச்சா? இனி, நான் பேசலாமா?” கோவத்தோட ஒலிச்சது கதிரோட குரல்.
“நான் பிடிக்கலைன்னு சொன்னது உன்னையில்ல…இப்படி புரிஞ்சுக்காம தனியா உக்காந்து அழுதுட்டு இருக்கியே…அத! என்மேல உயிரையே வச்சிருக்கேன்னு சொல்றியே, நீ என்னை புரிஞ்சிகிட்டது இவ்ளோ தானா?”

“நீங்க என்ன தான் எம்மேல எரிஞ்சு விழுந்தாலும், என்னை அடியோட வெறுக்க மாட்டீங்கன்னு தான இத்தன நாளா நினைச்சுட்டு இருந்தேன்…ஆனா, இப்ப என்னால அழாம வேற என்ன பண்ண முடியும்?”
“ஏன், அழுகறத தவிர உன்னால வேற எதுவும் பண்ண முடியாதா? உன் மனச கேட்ருந்தாலே தெரியுமே?”

“ஹ்ம்ம்…மனசு சொன்னத கேட்டுத் தான இத்தன நாளா ஏமாந்துட்டேன்…நம்ம பாசம் வச்சிருக்கறவங்க என்ன தான் நம்மள மதிக்காம காயப்படுத்தினாலும், இந்த பாழாப் போன மனசு அதையெல்லாம் அடியோட மறந்துட்டு, எப்பயோ, எந்த காலத்திலையோ அவங்களோட சந்தோஷமா பழகின நாளையெல்லாம் நினைச்சு தான ஏங்குது? வேற ஏதோ ஒரு உலகத்துல, எங்கயோ தூரத்துல இன்னும் அந்த நாளெல்லாம் தொடர்ந்துட்டே தான் இருக்குன்னு நினைச்சு அற்ப சந்தோஷம் படறத தவிர மனசுக்கு வேற என்ன தெரியும்?”

என் அன்பை நீ மறுத்தாலும்,
என்னை அடியோடு வெறுத்தாலும்,
ஏதோ ஒரு உலகத்தில்…
ஏதோ ஒரு தருணத்தில்…
வாழ்ந்துகொண்டு தான் இருக்கிறேன்,
நம் கடந்த காலத்தை!

“இவ்ளோ பேசுறியே! நான் உண்மையா என்ன நினைக்கறேன்னு நான் சொல்லித் தான் உனக்கு தெரியனுமா? உன் மனசுல ஒரு சின்ன மூலைல கூட என் மேல நம்பிக்கை இல்லையா?”

“என்ன சொல்றீங்க?”

கதிர் எதுவும் பேசாம, சூர்யாகிட்ட ஒரு நோட்ட குடுத்தான். சூர்யா அத வாங்காமையே, “என்னதிது?” ன்னு கேக்கவும், கதிர், “முதல்ல அத திறந்து பாரு…”

தோட்டத்து காத்துல படபடத்த நோட்டு தாள்களுக்கு நடுவே, எதோ ஒரு காஞ்ச பூ இருந்துச்சு. அந்த பூ வாடியிருந்தாலும், ’கதிர்வேல் சூர்யாகாந்தி’ ன்னு அவங்க பேர் மட்டும் வாடாம இன்னும் வாசம் வீசிட்டு தான் இருந்துச்சு!

நீ சூடி வந்த பூக்களின் வாசத்தைக் கூட மறக்க முடியவில்லை,
பின்பு எப்படியடி நீ அள்ளித் தெளித்த நேசத்தை மறப்பேன்?

நிறம் மாறினாலும் மனம் மாறவில்லையடி இந்த பூக்கள்
உன் சுவாசத்தை இன்னும் சுமந்து கொண்டு தான் இருக்கிறது!

ஆச்சர்யத்தில் விரிஞ்சு, ஆனந்ததில் கசிந்த கண்களோட சூர்யா அந்த பூவை வாஞ்சையோட தடவிக் கொடுக்க, கதிர் அது நாள் வரையில் மனசுல பதுக்கி வச்சிருந்த அன்பையெல்லாம் அவனோட விரல்களுக்கு தூதனப்பி, சூர்யா விரல்களுக்கு எதோ ரகசிய செய்தி சொல்ல ஆரம்பிச்சான்!

ஒரு விரல் எனைத் தீண்ட,
என் வசம் நான் தோற்று…
மறுவிரல் வந்து தீண்டவும்,
என்னிடமிருந்து விடைபெற்று…
உன் விரல்கள் ஆடிய நர்த்தனத்தில்,
உன்னிடமே தஞ்சமடைந்தேன்!

முகம் மலர்ந்திருந்தாலும், சூர்யா கண்ணுல இருந்து தண்ணி வர்றது மட்டும் நின்ன பாடில்லை.

“யேய் ரெட்டை வாலு! அழுதது போதும்டீ…வா, வீட்டுக்கு போவோம்……..உங்க வீட்டுக்கு…”

மேலும் மேலும் இன்ப அதிர்ச்சி தாக்க, சூர்யா, “என்னது???? எங்க வீட்டுக்கா??? நிஜமாவா?”

“ஆமா…நிஜம்…மா…என்ன பண்றது? பேய கட்டிகிட்டா புளிய மரத்துல ஏறித் தான ஆகணும்” ன்னு கதிர் பொய்யா சலிச்சிக்கிட்டான்.

“யாரு பேயி? பாருங்க…ரெண்டு காலு இருக்கு…”சூர்யா அவ பாதங்கள காட்டவும்,

“ஆஹா…பூ மாதிரி இருக்கற இந்த பாதங்கள இனிமே எப்படி என் உள்ளங்கைல வச்சு தாங்குறேன்னு பாரு….”

“ஹய்யோடா…இப்பயே இறங்கி தோட்டத்துல மண்ணுல தான் மாமா நடக்கனும்!!!”

“நீ மட்டும் ’ம்ம்’ ன்னு ஒரு வார்த்தை சொல்லு, வீடு வரைக்கும் உன்னை தூக்கிட்டே போறேன்…போய் உங்கப்பாகிட்ட நேருக்கு நேர் கேக்கக் போறேன், பொண்ண நீங்களே கட்டிக் குடுக்கப் போறீங்களா, இல்ல இப்படியே தூக்கிட்டு போய்டவான்னு…”

“ஹூக்கூம்…நினைப்பு தான்…”

“ஆமா…நினைப்பு தான்…உன் மேல…”

கதிரவனை பார்த்து தலை நிமிர்ந்தது அந்த சூர்யகாந்தி!
கதிரை பார்த்து தலை கவிழ்ந்தாள் இந்த சூர்யகாந்தி!

[முற்றும்]