சூர்யகாந்தி - 1

மிக நீண்ட ஒரு முன்குறிப்பு!

இந்த கதைய எழுத ஆரம்பிச்சது , April 2007 !!! அப்ப இந்த வலைப்பூ கூட ஆரம்பிக்கல. இந்த கதைய போடறதுக்காகத் தான் இந்த வலைப்பூவையே ஆரம்பிச்சேன். நடுவுல எனக்கே போர் அடிக்க, அதுக்கு நடுவுல வேற பல கதைகள் எழுத, இப்படி பல தடைகள தாண்டி (?!?!) ஒரு வழியா சூர்யகாந்திய இப்ப சில பேர் படிக்கப் போறத நினைச்சா எனக்கு உண்மையிலையே ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு :)) ஆனா இன்னும் சூர்யகாந்திய முழுசா டைப் அடிச்ச பாடில்லை :( அதனால கதைய பாதியா வெட்டி, படிக்கறவங்கள இம்சிக்காம ஒரு 7 பார்ட்டுக்குள்ள முடிக்கலாம்னு இருக்கேன். 7 பார்ட்டையும் படிச்சுட்டு, எப்படி இருக்குன்னு சொல்லுங்க...

பாகம் 1

கற்பனைச் சுமைகள் – 1
***
சில்லென்ற ஓர் மழைநாளில்,
உன் கையோடு கை கோர்த்து நடந்த
அந்த மாலை பொழுதின் நினைவுகள்…

உன் சட்டையில் முகம் புதைத்து,
ஈரத்தோடு சேர்த்து காதலையும் உள்வாங்கிக் கொண்ட
அந்த ஈரமான நிமிடங்கள்…

காதலோடு கலந்திட்ட உன் மூச்சுக்காற்று என் மேல் மோத,
என்னையே நான் மறந்த
அந்த ரம்யமான நொடிகள்…

நான் விலகி ஓட,
நீ பிடித்து உடைந்து, சொர்கம் புகுந்த,
என் கண்ணாடி வளைத் துண்டுகள்…

இப்படி ஆயிரம் ஆயிரம் கற்பனைகளையும்,
உன்னோடு சேர்த்து சுமந்து கொண்டு தான் இருக்கிறேன்…
உன்னை நினைவில் சுமந்த நாள் முதலாய்…
***

"கதிரு! தம்பி கதிரு…"

"ஏனாத்தா?" ன்னு கேட்டுக்கிட்டே நடவைக்கு வந்தான் கதிர்வேல். துடிப்பான கண்களும், கருத்த முகத்துல முருக்கி விட்ட அடர்ந்த மீசையும், திமுரும் தோள்களும், மடிச்சு விட்ட சட்டையுமாய், சட்டென முதல் பார்வைக்கு கிராமத்து இளவட்டம் போல தான் இருந்தான், ஆனாலும் ஏதோ ஒன்னு அவனை வித்யாசமாக தான் காட்டிச்சு. அவன் அறிவின் ஆழம், ஆற்றல், செயல் திறன், முடிவு எடுக்கறதுல அவனுக்கு இருக்கற வேகம், தெளிவு, எடுத்த முடிவுல நிலைச்சு நிக்குற உறுதி, அந்த வயசுக்கே உரிய வேகம், துணிவு, ஆண்மை…ஏன், அந்த வயசுல பொதுவா பல பேத்துக்கு வாய்க்காத பொறுமை, அடக்கம், கனிவு…இது மட்டும் இல்லாம, இன்னும் பல பல கதைகள கூர்மையான அந்த ரெண்டு கண்களே பேசுச்சு.

"அந்த ஆட்டுக்கு புள்ளு வச்சாச்சா? தண்ணி காட்டியாச்சா? அந்த முருகன் பையன் எங்க போனான்?" இப்படி அவன அதிகாரம் பண்ணிட்டு இருந்தது வேற யாரும் இல்ல, கதிரோட அப்பா வழி பாட்டி தான்.

"நாளைக்கு சாக போற ஆடு மேல உனக்கு எதுக்கு இவ்ளோ விசனம்?" நமட்டு சிரிப்போடு கேட்டான் கதிர்.

"ஆருடா இவன்? சுத்த வெவெரம் கெட்ட பயலா இருக்கான்! சாமிக்கு நேந்து விட்ட ஆட்ட சாக்கரதையா பாத்துக்கோனும் டா…இல்லன்னா, சாமி குத்தம் வந்து சேரும்"

"ஹூம்…அதெல்லாம் வச்சாச்சு…"

"சரி, சரி, ஆமா…ஊர்ல இருந்து உன் மாமன், அவன் கூட்டமெல்லாம் வருதா இல்லியா? இன்னிக்கு ஜாமமே கிளம்ப போறோம், பொழுதாச்சு…இன்னும் காணோம்?"

"எல்லாம் வருவாங்க ஆத்தா…நீ கொஞ்சம் கம்முன்னு இரு, தலைக்கு மேல வேல கிடக்கு…"
வேக வேகமாய் வீட்டுக்குள்ள போனான் கதிர், அவனோட சேந்து நாமளும் அவங்க வீட்டுக்குள்ளார போவோமா?
அந்த காலத்து வீடா இருந்தாலும் கொஞ்சம் பெரிய வீடு தான், பசுஞ்சானத்தால் அழகா மெழுகி இருந்ச்சு.

"டேய் முருகா! தோப்புல இருந்து வாழ எல கொண்டார சொல்றா…அப்டியே கொஞ்சம் மஞ்ச கொத்தும் வேனும்"

கரண்டியும் கைய்யுமாக செல்லாத்தா, அடித்தொண்டையில் இருந்து கத்திகிட்டு இருந்தாங்க. பாவம் அவங்களும் என்ன தான் செய்வாங்க? ஒத்த மகன் பெரிய படிப்ப முடிச்சுட்டு வந்ததும், கெடாய் வெட்டி, பொங்கல் வெக்கறதா வேண்டினாலும் வேண்டினாங்க, இதோ அதோன்னு ரெண்டு வருஷம் ஒடி போச்சு….இப்ப தான் எல்லாம் கூடி வந்துருக்கு, ரெண்டு புள்ளை இருந்தும், ஒத்தாசைக்கு ஆளில்லாம தனியா கிடந்து அல்லாட வேண்டியதா இருக்கு, பையன் என்னடான்னா, அவங்க அப்பா மாதிரியே தோட்டம் தொரவுன்னு என்னேரமும் பம்பரமா சுத்திட்டு இருக்கான். பொண்ணு...ஹூம், அத சொல்லி குத்தமில்ல, அவங்க அப்பா செல்லம் கொஞ்சி இன்னும் சின்ன புள்ளையாட்டம் திரிஞ்சுட்டு கிடக்கு.

“முருகாஆஆ!!! முருகாஆஆ!!! நான் ஒருத்தி இங்க கிடந்து கத்திகிட்டு இருக்கேன், ஏன்னு கேக்க நாதி இல்ல…”

அவசர அவசரமா தோள்ள இருந்த துண்டை கையில இறக்கி பிடிச்சபடி ஓடி வந்தான் முருகன், அந்த வீட்டில பல வருசமா வேலையாள், தோட்டத்தில கூட அவன் தான் எல்லாம். “அம்மா! சொல்லுங்கம்மா…ஆத்தா கூப்டிச்சு, அதான்…” ன்னு இழுத்தான் முருகன்.

“சரி, சரி…வாழ எல வேணும், அப்படியே…”

“மஞ்ச கொத்து தான? இதோ, பத்து நிமிஷத்துல கொண்டாறேன்…”

“அப்படியே அய்யாவையும் கையோட கூட்டிபோட்டு வா…”

முருகன் அந்த பக்கம் நகந்ததும், தேன்மொழி பக்கம் திரும்பியது செல்லாத்தாவோட கவனம்.
“தேனு! ஏய் தேனு…இன்னும் குளிக்காம என்னடி பண்ணிட்டு இருக்க? எல்லாரும் வரும் போது குளிக்காம கொள்ளாம அப்படியே நில்லு…பாத்துக்கறேன் உன்ன!!!”

“கத்தாத மா! தோ போறேன்…” சலித்துக் கொண்டே அலமாரியை நோக்கி அன்ன நடை நடக்க ஆரம்பிச்சா தேனு, தேன்மொழி! பேருக்கு ஏத்த மாதிரியே தேன் குரலுக்கு சொந்தகாரி, கதிர்வேலோட ஒரே தங்கச்சி, ராமசாமி ஐயாவின் ஒரே செல்ல மகள்…டவுன் காலேஜில படிச்சிட்டு இருக்கா. அவளுக்கும் மத்த புள்ளைங்க மாதிரி தினுசு, தினுசா துணி மணி போட்டுக்கனும்ன்னு ஆசை தான். ஆனா அவங்கண்ணன் கதிருக்கு அதெல்லாம் கட்டோட பிடிக்காது. அதனால எப்பவும், சுடிதாரும், பாவட தாவணியும் தான்.

“தேனு! அந்த பட்டுப் பாவாடைய எடுத்து போட்டுக்கோ கண்ணு!”

“சரி! சரி! போட்டுத் தொலையறேன்…”

தேன்மொழி அந்த பக்கம் நகந்தது தான் தாமதம், “தேனு! தேனு!” ன்னு கத்திகிட்டே, ஓடியாந்தா, இல்ல இல்ல, துள்ளி குதிச்சு புள்ளி மான் போல ஓடியாந்தா சூர்யா…
செக்கச் செவேல்னு, மூக்கும் முழியுமா, செதுக்கி வெச்ச அம்மன் சிலை ஒன்னு தேர்வலம் வர மாதிரி, அவ வீட்டுக்கும் ராமசாமி அய்யா வீட்டுக்கும் நடையா நடையா நடக்கறத தவிர, பெருசா வேலைன்னு சொல்லிக்க ஒன்னும் இல்ல…கண்ணக்குழி சிரிப்பால ஊர்ல இருக்க பாதி பசங்க தூக்கத்த கெடுக்கறத தவிர.

துடுக்குத் தனம் - அதுக்கு வேற பேர் வைக்கனும்னா, சூர்யான்னு வைச்சா பொருத்தமா இருக்கும்…அவ இருக்குற இடத்துல சிரிப்பு சத்ததுக்கோ, கலகலப்புக்கோ கொஞ்சம் கூட பஞ்சம் இருந்ததில்ல. இப்படி சொல்லிட்டதால, அவ எப்ப பாரும் சிரிச்சிகிட்டே இருப்பான்னு நினச்சுக்காதீங்க, அழுமூஞ்சினாலும் அது சூர்யா தான். ஒரு வார்த்தை கேக்கறதுக்குள்ள முணுக்குன்னு கண்ணுல தண்ணி விட்டுடுவா, ஆனா சரியான அழுத்தக்காரி. ஆக மொத்ததுல, பாசமோ, பகையோ…சிரிப்போ, அழுகையோ…சந்தோஷமோ, துக்கமோ எல்லாமே கொஞ்சம் அதிகப்படியா சேந்த கலவை தான் சூர்யா…சூர்யகாந்தி. அவள பத்தி, இவ்ளோ பெரிய விளக்கம் குடுத்ததுல, புள்ளி மான் கணக்கா ஓடி வந்தவ இப்ப என்ன பண்ணிட்டு இருக்கான்னு பாக்க மறந்துட்டமே! ஹய்யய்யோ!! என்னதிது?

“அம்மாஆஆஆ…” யாரோ அலர்ற சத்தம் கேட்டு, தல தெறிக்க ஒடி வந்தாங்க செல்லாத்தா. பரப்பி வச்சிருந்த நெல்லுக்கு நடுவால நெட்டுக்க விழுந்து கிடந்தா சூர்யா!!!
அவளோட கோலத்த பாத்து, பொங்கி வந்த சிரிப்ப கஷ்டப் பட்டு அடக்கிட்டு, “ஏண்டி! நெல்லு காய போட்டுருக்கறது கூட தெரியாம, இப்படியா கண்ணு, மண்ணு தெரியாம ஓடி வருவ?”

“ஏங்கத்த! நடு வீட்லயா நெல்லு காயப் போடுவீங்க?”

“உங்கண்ணு என்ன பொடனீலையா இருக்கு?”

அப்போது தான் அங்கே வந்த கதிர், “விடும்மா! மகாராணி எப்பவுமே தரைல நடக்க மாட்டாங்க, வானத்துல தான் மிதந்துகிட்டு இருப்பாங்க…”

அவனை பாத்ததும், அவசர அவசரமா சுதாரிச்சு, தரையில ஊனி எழுந்து நின்னு, “ஹூக்கூம்…நான் ஒன்னும் மிதக்கல…” ன்னு அவ பதில் சொல்ல ஆரம்பிக்கறதுக்குள்ள அந்த இடத்தை விட்டே போய்ட்டான் கதிர்.
அவன் போன திக்கையே எப்பவும் போல வெறிச்சு பாக்க ஆரம்பிச்சவள, இந்த உலகத்துக்கு இழுத்துட்டு வந்துச்சு, “என்னடி ரோசன?” ன்ன அவ அத்தையோட குரல்.
சட்டென்று சுதாரிச்சவளா, “ஆமா…தேன எங்கைங்த்த கானோம்?”

“நாள் மூச்சூடு சும்மா இருந்துட்டு, இப்ப தான் குளிக்க போயிருக்கா…”

“ஓ…..ஆமா….ஊர்ல இருந்து உங்கண்ணெல்லாம் வராங்களா?”

“வராம பின்ன? வந்துகிட்டே இருக்காங்க…இன்னும் சித்த நேரத்தில இங்க வந்துருவாங்க…”

“அந்த பொண்ணு ஐசுவரியா! அதுவும் வருதா?” குரல்ல தெரிஞ்ச ஆர்வத்த அடக்க அவ செஞ்ச முயற்சி அப்பட்டமா தெரிஞ்சுது.

ஆனா ஏதேதோ யோசனையில இருந்த செல்லாத்தா, அதெயெல்லாம் கவனிக்கவே இல்ல, “அவ இந்த வருசத்தோட படிப்ப முடிச்சிட்டா இல்ல? அவளும் தான் வர்றா…பாத்து எத்தன நாளாச்சு…ஹ்ம்ம்…சரி சரி…நீ வா! அடுப்புல கொஞ்சம் வேலை இருக்கு”

“நீங்க போங்கத்த…நான் வரேன்…”

“சரி, சரி, வெசையா வா…”

இந்த வரவு செலவு கணக்கு வழக்கெல்லா தினமும் சரியா எழுதி வச்சு, பைசல் பண்ணலைன்னா கதிருக்கு அந்த நாள் முடிஞ்ச மாதிரி இருக்காது. அன்னைக்கு கோயிலுக்கு கிளம்பறதால, அப்பவே எழுத ஆரம்பிச்சுட்டான். பின்னால ஆள் வந்து நின்னது கூட தெரியாம மும்பரமா எழுதிட்டு இருந்தானோ, இல்ல வேணும்ட்டே கண்டுக்காம இருந்தானோ, அது அவனுக்கு தான் தெரியும்.
சூர்யாவும் அவனுக்கு பின்னாடி கொஞ்ச நேரம் அமைதியா நின்னு பாத்தா, அப்புறம் ’ஹ்க்…ஹ்ம்ம்’ ன்னு லேசா தொண்டைய செறுமி பாத்தா…வளையல ஆட்டி ஆட்டி சத்தம் குடுத்து பாத்தா…ஹூம்ஹூம் ஒன்னத்துக்கும் மசியற மாதிரி இல்ல. அதுக்கு மேல பொறுக்க மாட்டாம, “என்ன மாமா எழுதிட்டு இருக்கீங்க?”

அவள ஒரு தடவ திரும்பி பாத்துட்டு மறுபடியும் எழுத ஆரம்பிச்சுட்டான் கதிர்.

“மாமா!”

“ஏய்! எத்தன தடவடீ சொல்றது? என்ன மாமான்னு கூப்டாதன்னு…”

“நானும் எத்தன தடவ சொல்லி இருக்கேன், என்ன வாடி போடின்னு கூப்படாதீங்கன்னு?”

“ஆமா! இவ பெரிய எலிசபத் மகாராணி! மரியாத குடுத்து கூப்படறதுக்கு…இப்ப எதுக்கு இங்க வந்த?”

“எங்க மாமா வீடு…நான் வந்தேன்…”
“சும்மா மொறைக்காதீங்க, உங்கள ஒன்னும் சொல்லல, என்னோட தாய் மாமா, உங்க அப்பாவ சொன்னேன்…”

“வீட்டுக்கு ஏன் வந்தேன்னு கேக்கல…என் ரூமுக்குள்ள ஏன் வந்தேன்னு தான் கேட்டேன்…”

“ஏதோ முக்கியமா எழுதிட்டு இருந்தீங்களே…உதவி பண்ணலாமேன்னு தான் வந்தேன்…”

“யாரு? நீ…யா? இங்கிலீஷ் எழுத்துக் கூட்டி படிக்கவாவது தெரியுமா உனக்கு?”

“எல்லாம் எனக்கு தெரியும், நானும் B.A இங்கலீஸு தான் படிக்கறேன்…”

“ஆமா…கரஸ்பாண்டன்ஸ்ல எட்டாங்களாஸ் பெயிலானவன் கூட தான் படிக்கறான்…”

“நான் ப்ளஸ் டூல உங்கள விட மார்க்கு ஜாஸ்தி…தெரியுமா?”

“இருந்துடு போ! யாரு இல்லன்னா…”

“அந்த ஐசுவரியா மட்டும் என்ன? அவளும் B.A இங்கலீஸு தான படிக்கறா?”

எதோ பெரிய தமாச கேட்ட மாதிரி விழுந்து விழுந்து சிரிக்க ஆரம்பிச்சுட்டான் கதிர்.
“யேய்! அவ சென்னை லயோலா காலேஜுல படிக்கறா…உன்ன மாதிரி காமராஜர் திறந்த வெளி பல்கலைகழகம் இல்ல…நீ அவ கால் தூசிக்கு பெற மாட்ட…”

முணுக்குன்னு சூர்யா கண்ணுல தண்ணித்துளி ஒன்னு வரவும், தேன்மொழி அங்க வரவும் சரியா இருந்துச்சு.

“ஏன்ணா! சூர்யாவ கிண்டல் பண்றத தவிர உனக்கு வேற வேலபொழப்பே கிடையாதா? நீ வாடி!”
கண்ணுல எட்டி பாத்த தண்ணிய அவ கஷ்டப்பட்டு அடக்க நினச்சாலும், கன்னத்துல கோடு போட்டுச்சு அந்த பாழாப்போன கண்ணீர் துளி.

உடனே தேன்மொழி, “ஏய் லூசு! எதுக்குடீ நல்ல நாளும் அதுவுமா, இப்படி கண்ண கசக்கிட்டு நிக்குற?”“அதில்ல தேனு! உங்கண்ணனுக்கு என்னய கண்டாலே சுத்தமா பிடிக்கல…”

“ஐயோ! அப்படி எல்லாம் ஒன்னும் இல்ல…அண்ணன் சும்மானாச்சிக்கு உங்கூட வெளையாடுது…”

வாசல்ல கார் சத்தம் கேக்கவும், அந்த பேச்ச அத்தோட விட்டுட்டு, நடவ பக்கம் போனாங்க ரெண்டு பேரும். பேண்டு, சட்டை, பூட்ஸுமா முதல்ல இறங்கினது, செல்லாத்தாவோட அண்ணன் ஆறுமுகம். அவருக்கப்புறம் காருக்குள்ள இருந்து ஒயிலாட்டம் இறங்கின ஐஷ்வர்யாவ பாத்து மயக்கமே வந்துடுச்சு சூர்யாவுக்கு!

[தொடரும்]