அழுகாச்சி காவியம்!

நெஞ்சத்துள் தேக்கி வைத்திருந்த
கோபமெல்லாம்,
கடற்கரை மணல் வீடாய்,
கரைந்தோடிப் போனது,
உன் கண்ணீர் அலைகளால்!

***

கவிதையே கவிதைமேல்
கவிதையெழுதி செல்கிறதே!
புரியவில்லையா?
உன் கண்களிரண்டும்,
கன்னத்தில் வரைந்த
நீர்க்கோலங்களைத் தான் சொல்கிறேன்!

***

தொலைந்த வார்த்தைகளை கோர்த்து
சத்தமில்லாமல் சந்ததி பாடியது
உன் விழியோர நீர்த்துளி!

***
உன்னை மறக்க நினைத்தாலும்,

நினைக்க மறக்கவில்லையென

ஒவ்வோர் இரவும் உணர்த்துகிறது

என் நனைந்த தலையணை!

***

அற்பாயுளில் மடிந்தாலும்,
மோட்சைத்தை தான் அடைந்தது,
உன் அதரங்கள்
சுவைத்து நிறுத்திய
என் கண்ணீர்!
***