பாகம் 1, பாகம் 2, பாகம் 3, பாகம் 4
முன்குறிப்பு
முதல் பாகத்தில் இருக்குற நீல நிற பத்திகளுக்கும், இந்த பாகத்தில் இருக்குற நீல நிற பத்திகளுக்கும் ஏதாவது சம்பந்தம் இருக்கான்னு பாருங்க ;)
--------------------------------
குலதெய்வ கோவில் திருவிழாவிற்காக, ஞாயிற்று கிழமை குடும்பத்தோடு கோவிலுக்கு போன வினோத்திற்கு அதிர்ச்சியாய், நித்யாவும் அங்கு வந்திருந்தாள். வழக்கம் போல் முகத்தை திருப்பிக் கொள்ளாமல், அவனை பார்த்து புன்னகைத்து, பேருக்கு ஏதோ விசாரித்துவிட்டு சென்றாள். ஆனால் வினோத்தால் இத்தகைய செய்கைகளை ஜீரணிக்க முடியவில்லை…”எல்லாரும் சொல்லி வச்ச மாதிரி நல்லாத் தாண்டி நடிக்கறீங்க…” என்று மனதிற்குள் ஒட்டு மொத்த பெண்குலத்தையே வசை பாடினான். அமைதியாய், தனியாய் ஓரிடத்தில் வந்து அமர்ந்தவனிடம் வந்தார் அவனது அம்மா.
“ஏன்ப்பா ஒரு மாதிரியா இருக்க? எதுக்கு இங்க தனியா உக்காந்திருக்க? நித்யா பிரகாஷ் எல்லாம் அங்க குளத்தங்கரை பக்கத்துல உக்காந்திருக்காங்க பாரு…அவங்களோட போய் பேசிட்டு இரு…”
“ச்ச்…நான் இங்கயே உக்கார்றேன்..”
“இங்க அடுப்பு புகையெல்லாம் வரும்…போடான்னு சொன்னா கேளு…”
மேலும் பேச்சு வளர்க்க அவனுக்கு இஷ்டமில்லாததால், ’சரி’ என்றபடி எழுந்தான். திருப்த்தி புன்னகையோடு திரும்பிய அவனது அம்மாவை நிறுத்தினான், “அம்மா…நித்யா…நித்யா கல்யாணம் என்னமா ஆச்சு?”
“அதான் அன்னிக்கே அவங்க சரின்னு சொல்லிட்டாங்கன்னு சொன்னேனே…இன்னும் தேதி எதுவும் குறிக்கல…அனேகமா இன்னும் ரெண்டு வாரத்துல நிச்சயதார்த்தம் இருக்கும்…”
தலையை தொங்க போட்டுக் கொண்டு யோசித்தபடியே மெதுவாக அந்த குளத்தை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினான்.
குளத்துக்கு அருகே இருந்த ஒரு மரத்தின் கீழே அமர்ந்து கொண்டு நித்யா தரையில் எதோ கோலம் போல் கிறுக்கிக் கொண்டிருந்தாள். கோலம் வரைந்து பல வருடங்கள் ஆனதாலோ என்னவோ, கோலம் முடிந்த பின்னரும் பல புள்ளிகள் விடுபட்டே கிடந்தன. அதை பார்த்து அவளுக்குளேயே விரக்தியாய் சிரித்துக் கொண்டாள்.
உன்னை போலவே என்னை பார்த்து கண்கள் சிமிட்டி சிரிக்கின்றன,
விடுபட்ட புள்ளிகளணைத்தும்!
“நித்யா! இந்தா காஃபி” பிரகாஷின் குரல் அவள் சிந்தனையை கலைக்க மீண்டும் இந்த உலகத்திற்கு வந்தாள்.
“ஏன் இங்க வந்து தனியா உக்காந்துருக்கீங்கன்னு அம்மா கேக்குறாங்க…வா நித்தி போலாம்…”
“கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு போலாம்…இந்த காஃபி முடியட்டும்…”
“என்ன நித்தி ஆச்சு?” கவலை தோய்ந்த முகத்துடன் பிரகாஷ் கேட்க, அந்த கோலத்தை அழித்தவாறே, “என்ன ஆச்சுன்னா? ஒன்னுமில்லையே…”
“இல்ல…நீ ஒரு மாதிரி டல்லா இருக்க…எனக்காக நீ ஒன்னும் அவசரப்பட்டு இந்த கல்யாணத்துக்கு ஒத்தக்கலையே?”
“எதுக்குடா இத்தனவாட்டி கேக்குற? எத்தன தடவை சொல்றது?”
“அதித்தி அம்மா, கல்யாணம் பண்ணாம அவள படிக்க யூ.யெஸ் அனுப்ப மாட்டேன்னு சொன்னதும், எனக்கு என்ன பண்றதுன்னே தெரியல…அக்காவுக்கே கல்யாணம் ஆகாம நான் எப்படி கல்யாணம் பண்ணிக்கறதுன்னு கேட்டா, அப்ப அதித்தி இங்கயே இருக்கட்டும்…அவ ஒன்னும் படிக்க போக வேண்டாம்னு ஒரே பிடிவாதம்…”
“ஹ்ம்ம்…”
“ஆனா இவ்ளோ சீக்கரம் உனக்கு நல்ல மாப்ளையா கிடைக்கும்னு நான் நினைக்கவே இல்லை…அதுவும் நீயும் உடனே ஒத்துகிட்ட…தாங்க்ஸ் அ லாட் நித்தி…”
“டே…எதுக்குடா இப்ப இதெல்லாம் பேசிகிட்டு? நான் எப்படி இருந்தாலும் கல்யாணம் பண்ண தான போறேன்? என்னவோ உனக்காக தான் கல்யாணத்துக்கு ஒத்துகிட்ட மாதிரி பேசற?”
“அதில்லை…நீ இப்ப இருக்கற நிலைமையில கண்டிப்பா உனக்கு கொஞ்சம் டைம் வேணும்…எனக்காக தான உடனே நீ கல்யாணத்துக்கு ஒத்துகிட்ட?”
“வினோத்த பத்தி சொல்றியா? அதெல்லாம் இல்லடா…நடக்காதுன்னு தெரிஞ்சதும் நான் எப்பயோ அவன மறந்துட்டேன்…நடக்காதத நினைச்சு வருத்தப் படறத விட நடக்கப் போறத நினைச்சு சந்தோஷப் பட வேண்டியது தான்….இப்ப பாரு….இவரு வினோத்த விட அதிகம் படிச்சிருக்காரு, அவனை விட நல்ல நிலைமையில இருக்காரு…பாக்கறதுக்கும் அவன விட ஹான்சம்மா இருக்காரு…என்ன தான் வினோத் நல்ல பையனா இருந்தாலும், கொஞ்சம் பொறுப்பு பத்தாது…ஆனா இந்த மாப்ளை அப்படியில்லை. ரொம்ப பொறுப்பானவரு…அதுவும் யூ.யெஸ் ல வேற இருக்கறதால, உன்னையும் அடிக்கடி வந்து பாத்துக்கலாம்…”
பிரகாஷ் எதுவுமே பேசாமல் அமைதியாய் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான், பேசிக் கொண்டேயிருந்தவள் அவன் முகத்தை பார்த்ததும் நிறுத்தினாள், “என்னடா?”
“உன் குரல்லலையே தெரியுது…நீயே உன்னை சமாதானப் படுத்திக்க ட்ரை பண்றேன்னு…என்ன எழுதியிருக்கேன்னு பாரு…”
அப்போது தான் அவளையும் அறியாமல் அவர்கள் அமர்ந்திருந்த வெம்மணலில் “வினோத” என்று எழுதியிருந்ததை கவனித்தாள். அதற்கு மேல் எதுவும் பேசத் தோண்றாமல் சிறிது நேரம் அமைதியாயிருந்தாள். அவன் பெயரில் ’த’கரத்திற்கு மேல் வைக்காமல் விட்டிருந்த மேற்புள்ளியை நிரப்ப அவளுக்கு ஏனோ தோண்றவில்லை.
பிரகாஷும் அவளை தொந்தரவு செய்யாமல் அமைதி காத்தான், மெளனத்தின் கணத்தில் கணத்த அந்த ஒரு சில நொடிகளுக்கு பின்னர், விரக்தியாய் சிரித்தவள், “ஆனா இந்த மாப்ளைகிட்ட ஒரே ஒரு குறை மட்டும் தான்…”
’என்ன’ என்பது போல் பிரகாஷ் பார்க்க, தலையை குனிந்தபடி, “அவரு வினோத் இல்லை...அது ஒன்னு தான்…” அவள் கண்களிலிருந்து சிந்திய அந்த ஒரு சொட்டு கண்ணீர் நேராய் அந்த வெம்மணலில் பரவியிருந்த அவன் பெயரின் மேல் விழுந்தது. தானாக”த்’ உறுவானதை பார்த்தவள், உடனே மொத்த பெயரையும் வேகவேகமாய் அடையாளம் தெரியாமல் அழித்தாள், இதயத்திலிருப்பதை அழிப்பதாக எண்ணிக் கொண்டு!
அதற்கு மேல் பொறுக்கமுடியாதவனாய், “நித்தி! இப்ப கூட ஒன்னும் லேட் இல்லை…ஒரே ஒரு தடவை…ரொம்ப காஷுவலா…நான் வேணா வினோத் கிட்ட பேசி பாக்கட்டுமா?”
“வேண்டாம்! வேண்டாம்! வேண்டாம்! உனக்கு எத்தன தடவை சொல்றது?”
“ஏன் இப்படி சொல்ற? ப்ளீஸ்…நான் பேசிப் பாக்கறேன்…”
“அதுக்கப்புறம் நான் உன்கூட பேச மாட்டேன்!”
அவள் குரலில் இருந்த கண்டிப்புக்கு கட்டுபட்டு பிரகாஷ் அதற்கு மேல் பேசாமல் அமைதியானான், ’அக்கா கிட்ட நம்ம விஷயத்த சொன்னது பெரிய தப்பு…அதுக்காக தான் இவ இப்படி அவசரப்பட்டு வேற கல்யாணத்துக்கு ஒத்துகிட்டா…” என்று வருந்தினான்.
அவன் மனநிலையை மாற்ற வேண்டி, நித்யா, “சரி டாப்பிக் ச்சேஞ்ச்….ஒரு நிமிஷம் உன்னோட வாலட் குடேன்…”
“எதுக்கு?”
“குளத்துக்குள்ள சில்லறை போடறதுக்கு….குடுடா!”
அவனது பர்ஸை வாங்கியவள், அதனுள்ளிருந்த அந்த பெண்ணின் புகைப்படத்தை வெளியே எடுத்தாள்.,
“ஹ்ம்ம்…இன்னிக்கு நல்ல நாளா இருக்கு…கோவில் விஷேஷம் வேற…சோ…”
“சோ?”
“இன்னிக்கே அம்மாகிட்ட உன் விஷயத்த சொல்றோம்….”என்றபடி புகைப்படத்துடன் எழுந்தாள்.
பதறிப்போன பிரகாஷ், “நித்தி! விளையாடாத...இன்னிக்கெல்லாம் வேண்டாம்…அவங்க ஒரு நல்ல மூட்ல இருக்கும் போது பாத்து சொல்லனும்…அந்த ஃபோட்டவ முதல்ல குடு…”
“முடியாது…நான் இன்னிக்கே சொல்ல தான் போறேன்…” வேகமாய் நடக்கத் துவங்கினாள்.
அவள் பின்னோடே ஓடியவன், “குடு…விளையாடாத….” என்று புகைப்படத்தை பிடுங்க முயற்சித்தான். உடனே அவள் அங்கிருந்து வேகமாய் ஓடத் துவங்க, பிரகாஷும் அவளை பிடிப்பதற்காக பின்தொடர்ந்தான்.
அன்று நித்யாவை நீண்ட நாட்களுக்கு பின் பார்த்ததை போல் இருந்தது வினோத்திற்கு. அவளை பார்க்கும் போது வரும் கோபம், அவள் சில அடிகள் நகர்ந்தவுடனே மாயமாய் தான் மறைந்துவிடுகிறது.
உன்னை பார்க்காத நாளிலெல்லாம், நாள் நாளாக இல்லை
உன்னை பார்க்கும் நாளிலெல்லாம், நான் நானாக இல்லை
“எப்படி இவ்ளோ சீக்கரம் வேற கல்யாணத்துக்கு ஒத்துகிட்டா…அப்ப இனிமே அவளோட எப்பவுமே பேச முடியாதா? நான் ஏன் இப்படி இருக்கேன்? எப்ப பாத்தாலும் அவளையே நினைச்சுகிட்டு…” என்று யோசித்தபடி மிகவும் சோகமாக அந்த ஓடைக்கு பக்கத்தில் தன் நிழலை பார்த்தபடி மெதுவாக நடந்து கொண்டிருந்தான் வினோத்.
மாம்பழ மஞ்சள் நிறத்தில், மெரூன் பார்டருடன் கூடிய பட்டுப் புடவை, அவளது உயரத்தை விட நீளமாய் தரையில் புரள, பின்னாமல் விட்டிருந்த கூந்தல் காற்றில் அலைபாய, கையில் எதையோ பிடித்து ஆட்டியபடி, சத்தமாக சிரித்துக் கொண்டு அந்த ஓடையருகே வேகமாக ஓடி வந்தாள் நித்யா.
“அத குடு நித்தி! ப்ளீஸ் நித்தி!!!” அவள் பின்னோடு ஓடி வந்து கொண்டிருந்தான் அவளுடைய தம்பி பிரகாஷ்.
அவனை திரும்பி பார்த்து சிரித்துவிட்டு, “குடுக்க முடியாது போடா…” என்று இறைந்தபடி ஓடி வந்தவள், அங்கு தரையை பார்த்துக் கொண்டிருந்த வினோத் மீது மோதினாள். நிலை தடுமாறி விழப்போன இருவருமே சுதாரித்து நின்றனர். முகத்தில் இருந்த சிரிப்பு மறைய, “சாரி” என்றபடி அந்த
இடத்தை விட்டு நகர போனவளின் கையை கெட்டியாக பற்றி நிறுத்தினான்.
சோகமான குரலில், “இப்படியா கண்ணு மண்ணு தெரியாம ஓடி வருவாங்க?”
“பாக்கலை” கையை விடுவித்துக் கொண்டு போக முயன்றாள்.
மேற்கொண்டு எதுவும் பேசாமல் அவனது பிடியை இறுக்கினான்.
“விடு வினோத்!”
“முடியாது!” என்றவனை ’ஏன்’ என்பதைப் போல் ஆச்சர்யமாக பார்த்தாள். மீண்டும், கெஞ்சும் தொனியில், “ப்ளீஸ்…விடு வினோத்…”
“மாட்டேன்…விடு டான்னு சொல்லு…அப்ப தான் விடுவேன்…”
“என்னது?”
“விடு டா எருமைமாடுன்னு சொல்லு….விட்டர்றேன்…”
ஆச்சர்யத்தில் மலர்ந்த கண்களால் அவன் கண்களை சந்தித்தவள், அந்த பார்வையின் அர்த்தம் புரிய,
குறும்பு புன்னகையுடன், “சொல்ல முடியாது! என்ன பண்ணுவ?”
“என்ன பண்ணுவனா?” என்றபடி அவளது கையை விடுத்து இடையை வளைத்துப் பிடித்தான்.
“ஹய்யோ!! என்ன பண்ற??? விட்றா…எல்லாரும் பாக்குறாங்க…”
“முடியாது…”
“வினு! ப்ளீஸ்!”
வினு என்ற வார்த்தையை கேட்டதும் யோசிக்காமல் உடனே செயல்பட்டான் வினோத். நடப்பதை உணர்ந்து, நித்யா சுதாரிக்கும் முன்பு, அதுவரை செய்வதறியாது அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்த பிரகாஷ் அங்கிருந்து அகலும் முன்பு, அவளை பிடித்து அவன் புறமாக இழுத்து, இருவரின் மூச்சுக் காற்றும் பட்டுத் தெறிக்கும் இடைவெளியில் அவளை நிறுத்தி, அவள் முகத்தை உற்று நோக்கினான். அதற்கு மேல், அவ்வளவு அருகே அவனை பார்க்கும் சக்தியற்று மெல்ல கண்களை மூடினாள். குனிந்து அவள் கன்னத்தில் அத்துமீறி படர்ந்திருந்த கூந்தல் கற்றையை அகற்றியவன், அவளது கன்னங்களை மென்மையாய் வருடினான். அந்த கணத்தின் பரவசத்தை அணுவணுவாய் ரசித்தபடி, அதிலிருந்து மீள மனமின்றி நித்யாவும் அப்படியே
நின்றிருந்தாள். அது ஒரு நொடியா, இல்லை பல மணிநேரங்களா? அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை, தெரிந்து கொள்ளவும் அவர்கள் விரும்பவில்லை. ஆனால் அவர்களிவரின் நிலையை பார்த்து, அங்கிருந்த பெரியவர்கள் அனைவரும் அதிர்ச்சியுற்று அவர்களை நோக்கி வேக வேகமாக வர, அதை பார்த்த வினோத், அவள் முகத்தை கைகளில் ஏந்தி, திடுக்கிட்டு விழித்த அவளது கருவிழிகளை ரசித்துபடி, “நித்தி! நாம ஓடிப்போலாமா?” என்றான்!
[முற்றும்]
Moral of the story: அமெரிக்காவில இருந்துட்டு பொண்ணு தேடினா வழக்கம் போல பல்பு தான் மாப்ளை!!! ஹா ஹா ஹா :D
கொசுறு 1:
“எனக்கு உன்னை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு…நீ இல்லாம எனக்கு லைஃபே இல்லை…ஒவ்வொரு நிமிஷமும் உன்னை பாத்துகிட்டே இருக்கனும் போல இருக்கு…” உருகும் குரலில் வினோத் இப்படி சொன்னதும், நித்யா மெல்ல புன்னகைத்தாள். நடுநடுவே ஏதோ ஒரு இனிய பாடல் வேறு ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. ’என்ன பாட்டு இது? இது கனவா இல்ல நிஜமா’ என்று அவள் எண்ணமிட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே கைபேசி மீண்டுமொரு முறை அலறி, அதே இனிய பாடல் ஒலித்தது. ’ச்சே…கனவா!’ என்றவாறு கைபேசியை எடுத்து, ’ஹ்ம்ம் சொல்லு…” என்றாள்.
“இத்தன நேரம் ஃபோன எடுக்காம என்ன பண்ணிட்டு இருந்த?” வினோத்தின் குரல் தெளிவாய் கேட்க, இந்த உலகத்திற்கு வந்தவள், சிரித்தபடி, “இல்லை…ஒரு கனவு” கனவில் அவன் பேசியதை எல்லாம் அவள் சொல்லவும், வினோத், “இதெல்லாம் ஓவரா இல்ல? சத்தியமா என்னால இப்படி வசனமெல்லாம் பேச முடியாது! ஏதோ, பாக்க பாவமே இருக்கேன்னு வாழ்க்கை குடுத்தா, ரொம்ப தான் நினைப்பு உனக்கு…”
“எது? நீ வாழ்க்கை குடுத்தியா? நேர்ல வாடா…உனக்கு இருக்கு!”
“யேய்! வாடா போடான்ன கொன்னுடுவேன்!”
கொசுறு 2:
அவர்கள் வீட்டை விட்டு ஓடுவதற்கான சந்தர்ப்பமே கொடுக்காமல், அவர்களின் பெற்றோரே சந்தோஷத்துடன் திருமணத்திற்கு ஏற்பாடு செய்ய, அவர்களது திருமண நாளும் வந்தது.
முகூர்த்தத்திற்கு இருபது நிமிடங்கள் முன்பு…
“என்ன பையன் ரெடியா இல்லையா? சீக்கரம் வர சொல்லுங்க…முகூர்த்தத்துக்கு லேட் ஆகுது..”என்று யாரோ ஒரு பெருசு கத்துவதை காதில் போட்டுக் கொள்ளாமல், ஏதோ தீவிர சிந்தனையில் அமர்ந்திருந்தான் வினோத்.
யாசர், “டே பாப்பா! காதுல விழுகல? என்ன பண்ணிட்டு இருக்க? ரெடி தான? உங்க மாமா கூப்பிடறார் பாரு…எந்திரி!”
“ஒரே குழப்பமா இருக்குடா…”
“எப்பயுமே அடுத்தவன் கல்யாணத்துல தான்டா ஃபுல் கட்டு கட்டனும்…அவங்கவங்க கல்யாணத்துல கொஞ்சம் அடக்கி தான் வாசிக்கனும்…நேத்து நைட்டு அந்த கட்டு கட்டின. அப்புறம் வயிறு குழப்பாம என்ன செய்யும்?”
“அடச்சே…அதில்லடா…இந்த கல்யாணம்…இது கண்டிப்பா பண்ணிக்கனுமா? அவ்ளோ தானா என் வாழ்க்கையே? இன்னும் இருபது நிமிஷத்துல முடிய போகுதா? பேசாம இன்னும் கொஞ்ச நாள் பேச்சுலரா இருந்திருக்கலாமோ?” பாவமாய் அவன் கேட்க, யாசர், “இதே தான்டா எனக்கும் தோணுச்சு…அதுவும் கரெக்ட்டா கல்யாணத்துக்கு ரெண்டு நிமிஷம் முன்னாடி…இன்னும் கொஞ்ச நாள் வெயிட் பண்ணியிருக்கலாமோ? இன்னும் நல்ல ஃபிகரா கிடைச்சிருக்குமோன்னு…ஆனா என்ன பண்றது? ரெண்டு நிமிஷத்துல ஒன்னும் பண்ண முடியாது…ஆனா நீ கொஞ்சம் உஷார்டா…இருபது நிமிஷம் முன்னாடியே தோணிருச்சு…” என்று சொல்லி நகைத்தான்.
“இப்ப இருபது நிமிஷத்துல மட்டும் என்ன பண்ண முடியும்? சரி வா…போவோம்…” என்று பலிக்கு செல்லும் ஆடாக மணமேடைக்கு சென்றான் வினோத்!!!
[இதோட நிஜமாவே முற்றும்] :)
