கிருஷ்ணா கஃபே - 4

விக்னேஷிற்கு அடிபட்டு ஒரு சில நொடிகளிலேயே சாலையில் கூட்டம் சேர்ந்து விட்டது. எல்லாருமாக சேர்ந்து விக்னேஷை ஹாஸ்பிட்டலில் அட்மிட் செய்தனர். 'காலில் சிறு எலும்பு முறிவு தான், மத்தபடி பயப்படுறதுக்கு ஒண்ணுமில்ல' ன்னு டாக்டர் சொன்னப்புறம் தான் சரண்யாவுக்கு மூச்சே வந்தது.

இரவு மிகவும் தாமதமாகி விடவே, விக்னேஷை வார்டில் போய் பார்க்கும் முன்னரே கிளம்பி வீட்டுக்கு வந்து விட்டாள் சரண்யா.

அன்றிரவு சரண்யாவுக்கு தூக்கமே வரவில்லை. புரண்டு புரண்டு படுத்துப் பார்த்தாள். விக்னேஷை சந்தித்தது, அவனோடு பேசியது, பழிகியது என்று எல்லாமே அவள் கண் முன்னாள் விரிந்தது.

பெங்களூருக்கு வந்த புதிதில் அவன் காட்டிய பாசம்... நண்பர்களோடு ஒளட்டிங் சென்ற போது தண்ணீருக்கும், தனிமைக்கும் பயந்த அவளுக்கு துணையிருந்து அவன் காட்டிய அக்கறை...சரியாக பார்க்காமல் அவள் ரோட்டை கடக்க முற்ப்பட்ட போது அவன் காட்டிய கோபம்...அப்போது அவள் கைய்யை பற்றி இழுத்து ரோட்டை கடக்க செய்து அவன் எடுத்துக் கொண்ட உரிமை...அம்மாவிடமே சென்று அவன் காதிலை சொன்ன துணிச்சல்...இப்படி பற்பல சம்பவங்கள் நினைவுக்கு வந்து அவளை வாட்டி எடுத்தது.

ஒரு முடிவுக்கு வந்தவளாய் அவள் அம்மாவிடம் சென்று நடந்தவற்றை எல்லாம் ஒன்று விடாமல் சொன்னாள்.

"அவன் சொன்னது இருக்கட்டும், நீ என்ன நினைக்குற?" என்று நேரடியாக கேட்டார் சரண்யாவின் அம்மா சாந்தி.

சரண்யாவுக்கு தொண்டையை அடைத்தது…அன்று முதன் முறையாக அம்மாவின் கண்களை பார்த்து பேச முடியவில்லை அவளால்.

"நான் ஒன்னும்…. அப்படி எல்லாம் நினக்க்கலாம்மா…. "என்று ஒரு வழியாக மென்று முழுங்கி சொன்னாள்.

"சரி, ஆனது ஆகட்டும்...என்ன தான் இருந்தாலும், நீ அவன ஹாஸ்பிட்டல்ல பாக்காமயே வந்தது தப்பு...நாளைக்கு நம்ம ரெண்டு பேரும் போய் ஒரு தடவ அவன பாத்துட்டு வந்துடுவோம்…"

மறுநாள் இருவரும் ஹாஸ்பிட்டல் கிளம்பும் போது...

"போய் பாத்துட்டு உடனே வந்துடலாம்...நீ வீணா மனச போட்டு குழப்பிகாத, ஒரு ஃபார்மாளிட்டிகாகவாது, நாம அவன போய் பாக்கணும்... " என்று ஒரு டீச்சருக்கே உரிய கண்டிப்புடன் சொன்னார் ஷாந்தி.

சரண்யாவையும், அவள் அம்மாவையும் பார்த்ததும், விக்னேஷிற்கும் அவன் அம்மாவிற்கும், சரண்யா அவள் அம்மாவிடம் அனைத்தையும் சொல்லி இருப்பாள் என்று தெளிவாக புரிந்தது.

விக்னேஷால் அவர்கள் முகம் பார்த்தே பேச முடியவில்லை. அதிலும் அவனுக்கு சாந்தியிடம் பேசவே தயக்கமாக இருந்தது, "ச்சே...கிளாஸ்ல நாம தான் மேமோட ஃபேவரைட் ஸ்டூடண்ட், இன்னிக்கு இப்டி பண்ணிட்டமே" என்று தன்னை தானே நொந்து கொண்டான்.

சரண்யாவிற்கும் விக்னேஷை பார்க்க பார்க்க என்னவோ செய்தது. வயிற்று வலி வந்தது போல தான் இருந்தது அவளுக்கு அப்போது...அவளுக்கு அந்த இடத்தை விட்டு எப்போது நகர்வோம் என்றிருந்தது.

நலம் விசாரிப்பு முடிந்தவுடன், "சரி...அப்ப நாங்க கிளம்பறோம்...பைய்யன நல்லா பாத்துக்கோங்க..." என்று கூறி விட்டு ஷாந்தி சரண்யாவுடன் கிளம்பி விட்டார்.

அவர்கள் இருவரும் லிஃப்ட்டுகாக காத்திருக்கும் போது, மாலதி அங்கு வேக வேகமாக வந்தார்.
"வந்து...விக்னேஷ் ஏதோ மனசில இருந்தத பட்டுன்னு சொல்லிட்டான்...நீங்க ஒன்னும் தப்பா நினைச்சுகாதீங்க...நான் தான் கொஞ்சம் அவசர பட்டுட்டேன்...அவனுக்காக நான் உங்க கிட்ட மன்னிப்பு…"

உடனே அவரை இடைமறித்து ஷாந்தி, "ச்சே...ச்சே...என்னங்க? நீங்க போய் மன்னிப்பெல்லாம் கேட்டுகிட்டு...? என்ன தான் இருந்தாலும் விக்னேஷ் என்னோட ஸ்டூடண்ட்...அவன பத்தி எனக்கு நல்லா தெரியும், நான் எதுவும் தப்பா எடுத்துக்கல...நீங்க இதையெல்லாம் மறந்துட்டு பைய்யன நல்லா பாத்துக்கோங்க...அப்ப...நாங்க வரோம்..."

ஒரு சில நாட்களுக்கு பிறகு…

பெங்களூர் கிருஷ்ணா கஃபே…

"ப்ளீஸ் சரண்…இப்பவாவது என்ன லவ் பண்றன்னு சொல்லுமா, ப்ளீஸ்…" சரண்யாவிடம் கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தான் விக்னேஷ்.

"எத்தன தடவ விக்னேஷ் சொல்றது? எங்க அப்பா, அம்மா சொன்னதால தான் நான் இந்த கல்யாணத்துக்கு ஒத்துகிட்டேன். என்ன பொறுத்த வரைக்கும் இது ஃபுல் அன்ட் ஃபுல் அரேஞ்சுடு மேரேஜ் தான்…அப்புறம் எப்படி உடனே உங்கள லவ் பண்றேன்னு சொல்றது? அதுக்கெல்லாம் கொஞ்சம் நாள் ஆகும்… எனக்கா தோனனும்..."

விக்னேஷிற்க்கு சிறிது ஏமாற்றமே என்றாலும், எப்பொழுதும் போல அதை அவன் முகத்தில் காட்டிக்கொள்ளவே இல்லை.
கதையில் வருவது போல, இரண்டு பேர் வீட்டிலும் அவர்களாகவே முன் வந்து கல்யாணப் பேச்சை ஆரம்பித்து, கல்யாணத்தையும் நிச்சயம் செய்து விட, அவனுக்கு தலை கால் புரியவில்லை. ஆனால், ’சரண்யா இப்டி சொல்றாளே!’ என்று சொஞ்சம் வருத்தப்பட்டான். ’சரி கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் சரி ஆய்டுவா...’ என்று தன்னை தானே சமாதானப் படுத்திக் கொண்டான்.

அவன் யோசனையில் சென்று விட்டதை பார்த்த சரண்யா, "ஹலோ…எங்க இருக்கீங்க???"

"ஒன்னும் இல்ல…ச்சும்மா தான்...எதோ யோசிச்சிட்டு இருந்தேன்..."

"சரி…நீங்க ஏன் என்ன லவ் பண்ணீங்கன்னு இப்பவாவது உண்மைய சொல்லுங்க..."

"ஆரம்பிச்சிட்டியா…எத்தன தடவ கேட்டாலும், அதே தான்…"

"என்ன அதே தான், ஒழுங்கா இப்ப சொல்ல போறீங்களா இல்லயா?"

"வேற என்ன? நீ அழகா இருக்கனால தான்…"

"விளையாடாதீங்க விக்னேஷ்…"

"உண்மைய தான் சொல்றேன்…" முகத்தை ரொம்ப சீரியசாக வைத்துக் கொண்டு விக்னேஷ் சொல்லவும்,

"ச்சே…எத்தன தடவ கேட்டாலும் இதயே சொல்லுங்க…" கோபமாக அவனை பார்த்து முறைத்தாள் சரண்யா.

இப்படியாக அவர்கள் திருமண நாளும் வந்த்து…விடிந்தால் திருமணம். மண்டபத்தில் எல்லோரும் தூங்கிய பிறகு, விக்னேஷின் நன்பன் பாலாஜி அவனிடன் வந்து,

"டேய்! உன்கிட்ட ஒரு முக்கியமான விஷயம் பேசனும்…என்னோட கொஞ்சம் வாயேன்…"

"என்னடா விஷயம்? இங்கயே சொல்லு…"

"இல்ல டா…ரொம்ப முக்கியமான விஷயம்….சொந்தகாரங்க யாராவது கேட்டுட்டா…என்னோட வா, சொல்றேன்…"

காலியாய் இருந்த ஒரு ரூம் கதைவருகில் சென்று பாலாஜி ஒரு நிமிடம் தயங்கி நிற்கவும், விக்னேஷ் அந்த ரூம் கதைவை திறந்து கொண்டு நுழைந்தான்...

அப்போது, எதிர்பாரா விதமாக அந்த அறையின் கதவு படார் என்று சாத்திக் கொண்டது, இல்லை யாரோ கதவு பின்னால் இருந்து சாத்தியதை போல கூட இருந்த்து…

இன்னும் ஆறு மணி நேரத்தில் மணமகனாய் மணப்பந்தலில் அமர வேண்டிய விக்னேஷ்...கதவு, ஜன்னல் எல்லாம் அடைக்கப் பட்டு, சிறு துவாரம் கூட இல்லாமல் கும்மிருட்டாக இருந்த அந்த அறையில், ஒன்றுமே புரியாமல், அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றான்.