கிருஷ்ணா கஃபே - 5

விக்னேஷ் பார்த்த காட்சியை முதலில் அவனால் நம்ப முடியவில்லை.அந்த இருட்டு அறையில் திடீரென்று ஒரு மெழுகுவர்த்தி எரிய, அந்த ஒளிச்சுடரில் அழகு தேவதையாய் நின்று கொண்டிருந்தாள் சரண்யா. பளபளத்த அவள் முகத்தின் ஒளி, அந்த மெழுகுவர்த்தியின் ஒளியோடு போட்டி போட்டுக் கொண்டிருந்தது.

"ஹேய்…சரண்!!! என்ன இது…?"

"ஹேப்பி பர்த்டே!!!" என்றபடி புன்னகைத்தாள் சரண்யா.

"ஹ்ம்ம்…என்ன இதுல்லாம்? இவ்ளோ பில்ட் அப்…ஒரு நிமிஷம் ஒன்னுமே புரியல…"

சரண்யா அழகாக சிரித்து, "பின்ன? கல்யாணத்தன்னிக்கு உங்க பர்த்டே வருது…இந்த மாதிரி யாருக்காவது அமையுமா? அதான், என்னால முடிஞ்ச ஒரு சின்ன சர்ப்ரைஸ்…சரி, சரி..கண்ண மூடுங்க…"

"கண்ண மூடவா??? என்ன பண்ண போற?" கண்களில் குறும்போடு விக்னேஷ் கேட்க,

"மொதல்ல கண்ண மூடுங்க, சொல்றேன்…"

விக்னேஷ் கண்களை மூடியது போல் பாவனை செய்து கொண்டு, அரை கண்களில் பார்க்கவும்,

"திருடா! கண்ண மூட சொன்னா…ஒரே ஒரு நிமிஷம்...ப்ளீஸ்…" கொஞ்சும் தொனியில் சரண்யா கேட்க,

"சரி…ஒகே…ஓகே" என்று கண்களை மூடினான் விக்னேஷ்.

அவன் கண்களை மூடியதும், சரண்யா ஒரு ப்ரேஸ்லட்டை அவன் கைகளுக்குள் நுழைத்தாள்.

கண்களை திறந்து விக்னேஷ் ஒன்றுமே சொல்லாமல் அவளையே சிறிது நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, சரண்யா, ’என்ன’ என்பது போல் அவனை பார்த்தாள்.

"அவ்ளோ தானா? வேற ஒன்னும் இல்லயா?"

"அவ்ளோதானான்னா? வேற என்ன வேணும், ஹான்…"

விக்னேஷ் முகத்தை ரொம்ப பாவமாக வைத்துக் கொண்டு, "ஐ லவ் யு சொல்ல மாட்டியா?"

சரண்யா சிரித்துக் கொண்டே, "எப்ப பாத்தாலும் இது தானா…"

"சரி பழைய கதையெல்லாம் விடு…கல்யாணம் ஃபிக்ஸ் ஆகி இப்ப ரெண்டு மாசம் ஆச்சு…இந்த ரெண்டு மாசத்தில, ஒரே ஒரு தடவ… ஏன், ஒரு நிமிஷம் கூட உனக்கு என் மேல காதல் வரலியா?"

சரண்யாவிற்க்குள் திடீரென்று ஒரு Bhoom…ஏதோ ஒரு வார்த்தை தொண்டை வரை வந்து அடைத்துக் கொண்டது. அவன் கண்களை சந்திக்க முடியாமல் தலையை தாழ்த்திக் கொண்டாள். அவள் உதடுகளில் ஒரு நாணப் புன்னகை பூத்தது.

எதேச்சையான உன் ஸ்பரிசம்…

வித்யாசம் இல்லாத உன் பார்வை…

கபடமில்லாத உன் சிரிப்பு…

இப்படி உன் சாதாரண அசைவுகள் கூட

இப்போதெல்லாம், என்னுள் ஒரு பூகம்பத்தை ஏற்படுத்துதடா!!!

இதற்கு என்ன பெயர் வேண்டுமோ நீயே வைத்துக்கொள்…

அதை விடுத்து, என்னிடமே ஏன் கேட்கிறாய்?

என் முகத்தை பார்த்தால் தெரியவில்லையா? இல்லை,

என் கண்களின் மொழி தான் புரியவில்லையா?

திருமணம் முடிந்த பிறகு, அவன் பள்ளி கல்லூரி நாட்களில் நண்பர்களோடு சுற்றிய ஒவ்வொரு இடமாய் ரசித்து ரசித்து சரண்யாவிற்க்கு காட்டிக் கொண்டிருந்தான் விக்னேஷ்.

"போர் அடிக்குது விக்னேஷ்! இந்த பெருந்துறையவே எத்தன தடவ தான் பாக்கறது?"

"சரி…உனக்கு எங்க போகனும்ன்னு சொல்லு…போலாம்…"

"பெங்களூர் போலாம்…"

"பெங்களூரா? எப்டியும் லீவ் முடிஞ்சப்புறம் அங்க தான போக போறோம்? அதுக்குள்ள என்ன?"

"இல்ல…அங்க போய், முதல்ல ஒரு முக்கியமான இடத்துக்கு போகனும்…"

"எங்க???"

"கிருஷ்ணா கஃபே…"

"என்னது கிருஷ்ணா கஃபேயா? அடிப்பாவி! உனக்கு சமைக்க தெரியாதா? நான் கூட, இனிமே பொன்டாட்டி கையால சாப்டலாம்...கிருஷ்ணா கஃபே பக்கமே தல வச்சு படுக்க வேணாம்ல நினச்சேன்…"

"கிருஷ்ணா கஃபே போறோம்…ஆனா சாப்டறதுக்கு இல்ல…"

"அப்றம்"

"பேசறதுக்கு…"

"என்ன சொல்ற? "

"நாம முதல்ல அங்க போறோம்…நீங்க என்கிட்ட, ’இப்பவாவது என்ன லவ் பண்றேன்னு சொல்லு சரண்யா’ ன்னு கேக்கனும்".

"என்னது? என்ன பாத்தா கிண்டலா இருக்கா உனக்கு? மறுபடியும் அரேஞ்சுடு மேரேஜ் அது, இதுன்னு சொல்லி என்ன டென்ஷன் பண்ணாத!"

குறும்பு சிரிப்போடு சரண்யா, "இல்ல…ஹ்ம்ம் ஹ்ம்ம்…ஆமா.."

"என்ன இல்ல, ஆமா?"

"அரேஞ்சுடு மேரேஜ் இல்ல…இப்ப என்கிட்ட கேட்டீங்கன்னா ஆமான்னு சொல்லுவேன்…"

ஒன்றுமே புரியாமல், திரு திரு வென்று முழித்தான் விக்னேஷ்.
"அகல்யா கல்யாணத்தன்னிக்கு நைட்டு யோசிச்சு பாத்தப்ப தான் எனக்கே தெரிஞ்சுது…எனக்கே தெரியாம நானும் உங்கள விரும்பறேன்னு…அதான்,அன்னிக்கே எங்கம்மா கிட்ட நடந்ததெல்லாம் சொல்லிடேன்…ஏனோ, நானும் உங்கள லவ் பண்றேன்னு அம்மாகிட்ட சொல்றதுக்கு மட்டும் தைரியம் வர்ல...ஹாஸ்ப்பிட்டலுக்கு போலாம்ன்னு அம்மாவே சொல்லவும், சரி, அங்க வந்து உங்களையும், உங்க ஃபேமலியையும் அம்மா பாத்தப்புறம் சொல்லாம்ன்னு இருந்தேன்...அதுக்குள்ள ரெண்டு பேர் வீட்லையும் கல்யாணமே அரேஞ் பண்ணிட்டாங்க..."

விக்னேஷ் முகத்தில் ஆயிரம் வாட்ஸ் பிரகாசம்…"இவ்ளோ பெரிய ஆளா நீ? கல்யாணம் ஃபிக்ஸ் ஆனப்புறம் நான் எத்தன தடவ கேட்டேன்? சொன்னியா நீ?"

"அப்ப சொன்னா ஒரு சஸ்பென்ஸ் இருக்காதே…அதான் சொல்லல…"

"கல்யாணத்துக்கு முதல் நாள் கூட எப்டி கெஞ்சினேன்…அப்பயாச்சும் சொல்லி இருக்கலாம்ல..."

"அப்ப சொல்லலாம்ன்னு தான் நினச்சேன்…ஆனா…." அன்று தான் வெட்கப்பட்டு வழிந்ததை கூட புரிந்து கொள்ளாத மாங்க மடைய கணவனை நினைத்து தனக்கு தானே சிரித்துக் கொண்டாள் சரண்யா.

"என்ன சிரிப்பு?"

"இல்ல…என் மனசுல என்ன இருக்குன்னு நான் சொல்லித் தான் உங்களுக்கு தெரியனுமா…? இப்ப கூட பெங்களூர் போய் தான் சொல்லாம்ன்னு நினச்சேன்…ஆனா, கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் ஒரு தடவ கூட ’ஐ லவ் யு’ சொல்லு, சொல்லுன்னு நீங்க கேக்கவே இல்லையா…அதான் பாவப்பட்டு இப்பயே சொல்லிடேன்..."

"எங்க சொன்ன? இன்னும் சொல்லவே இல்லயே…"

"என்னது?"

"அதான்…ஐ லவ் யு ன்னு"

"ஹ்ம்ம்…எங்க சொல்றது? நீங்க மட்டும் என்னவாம்? எத்தன தடவ கேட்டாலும், நான் அழகா இருக்கனால தான் லவ் பண்றேன்னு சொல்றீங்க…" செல்ல சினுங்களுடன் சரண்யா கேட்க,

"இப்பயும் அதே தான் சொல்றேன்…வேற என்ன சொல்றது?"

அவனை பொய் கோபத்துடன் முறைத்த சரண்யா, "இல்ல…நீங்க சும்மா சொல்றீங்க...எனக்கு தெரியும்…"

"இல்லம்மா…பொய் எல்லாம் இல்ல…உண்மைதான்" சற்றே தலையை சாய்த்து அவளை பார்த்து சிரித்தான்.

"என்ன?"

என்னை பார்த்ததும் மலரும் உன் விழிகள்!

கோபத்தில் அழகாய் சுருங்கும் உன் நெற்றி!

என் சீண்டல்களால் வெட்கிச் சிவக்கும் உன் கன்னம்!

நான் விரும்புவதை மட்டுமே பேசும் உன் உதடுகள்!

நான் பேசுவதை கேட்கத் துடிக்கும் உன் காது!

என்னை நேசிப்பதற்காகவே சுவாசிக்கும் உன் நாசி!

அன்பால் நிறைந்து பூத்திருக்கும் உன் இதயம்!

இப்படி உன்னில் என்னை தொலைத்த காரணங்கள் பல இருக்க…

உன் அழகில் நான் தொலைந்தேனா…இல்லை,

என் அன்பால் நீ அழகாய் மலர்ந்தாயா என்று தெரியாமல் நான் குழம்பித் தவிக்க…

’என் அழகை தான் காதலிக்கிறாயா?’ என்று நீ கேட்டால்,

’ஆம்’ என்று சொல்லாமல் வேறென்ன சொல்வது…

என் அன்புக் காதலியே…

சரண்யா வெட்கி புன்னகைத்தாள்!

***சுபம்***