tag:blogger.com,1999:blog-81388854355455408082024-03-19T08:31:42.581+05:30விரிந்த சிறகுகள்எனக்கும் சிறகுகள் இருப்பதை உணர்ந்தேன்,
தயக்கங்கள் தகர்த்து மெல்ல சிறகை விரித்து பறந்தேன்,
இளங்காற்று மோத துள்ளி திரிந்தது மனம்...
அட! அந்த வானம் கூட தொடு தூரம் ஆனது இப்போது!!!Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.comBlogger115125tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-44693839713512955042010-01-13T15:17:00.006+05:302010-01-13T15:32:18.373+05:30வளமான வாழ்த்துக்கள்நண்பர்களோட பிறந்தநாள், திருமண நாளுக்கெல்லாம் எதாவது வித்யாசமா பரிசு குடுக்கனும்ங்கற ஆசை நம்மில் பல பேருக்கு உண்டு. நம்ம செலவு பண்ற காசுல/நேரத்தில, அவங்களுக்கு பிடிச்ச மாதிரி, அதே சமயம் உபயோகமா, நம்ம மனசுக்கும் திருப்தி அளிக்கக் கூடியதா இருக்கனும் அந்த பரிசு. உபயோகமா வாங்கிக் குடுக்கறேன்னு சில பேர் புத்தகங்கள், வாட்ச், எலக்ட்ரானிக் சாதனங்கள் இப்படி வாங்கிக் குடுப்போம். கல்யாணம்ன்னா கேக்கவே வேணாம், ஊர்ல இருக்கறவங்க அத்தனை பேத்தையும் சேத்துகிட்டு, எதாவது பெரிய பொருளா வாங்கிட்டு போவோம், இல்ல பெரிய தொகையை காசோலையா குடுப்போம். இந்த பரிசுப் பொருட்கள் எல்லாத்திலையுமே ஒரு ஒற்றுமை இருக்கு. அது என்னிக்காவது ஒரு நாள் இல்ல ஒரு நாள் அழிஞ்சு போய்டுங்கற ஒற்றுமை தான் அது! காலாகாலத்துக்கும் அழியாம, உங்க நண்பர் பெயர் சொல்லிட்டு, உங்க நண்பருக்கு மட்டும் பயனுள்ளதா இல்லாம, உங்களுக்கு, உங்க குடும்பத்துக்கு, உங்க ஊருக்கு, நாட்டுக்கு, ஏன் இந்த உலகத்துக்கே பயனுள்ளதா இருக்கற மாதிரி ஒரு பரிசு பொருள் இருந்தா, அப்படிப்பட்ட ஒரு பரிசை குடுக்கறவங்களுக்கும், அதை வாங்கிக்கறவங்களுக்கும் அதை விட பெரிய சந்தோஷம் இருக்கா என்ன? சரி, ரொம்ப சுத்தி வளச்சிட்டேன்னு நினைக்கறேன்…இப்படி ஒரு பரிச பத்தி உங்கள்ள பல பேருக்கு முன்னமே தெரிஞ்சிருக்கலாம். ஆனா எனக்கு சமீபமா தான் தெரிய வந்துச்சு. இத பாத்தவுடனே, எனக்குள்ள எழுந்த சந்தோஷத்துக்கும், ஆச்சர்யத்துக்கும் அளவே இல்லை. கீழ இருக்கற படத்தை பாருங்க, இது தான் காலத்துக்கும் அழியாத அந்த பரிசு.<br /><div><br /><div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5426162403037035826" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 305px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2WF4xWFURMWrDs-jtKO_R9KhGIXkOPTkRNU9g_JfYoj90u0LHt_Dub-I2Q8Ng5B4M4eh264YbcEok1QFl-y9HJqJR5O4QeLsMALkVozyB3OfNYKcYzYnz2T4NqEpjbXAigxLWJZDTYIZy/s400/gift.bmp" border="0" /> <p>இந்த பதிவ படிக்கறவங்க யாராது ஒருத்தர் இப்படி ஒரு பரிச குடுத்தா கூட, நம்ம நாட்டுக்கு இன்னும் ஆயிரம் மரங்கள் கிடைக்கும்…அப்படியே ஆயிரம் ஆயிரம் மரங்கள் நம்ம நாடெங்கும் பெருகி, வளங்கள் கொழிக்கட்டும்!</p><br /><p>நன்றி: www.plant-trees.org</p></div></div>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-64329207507621992012009-11-24T10:19:00.009+05:302009-11-26T01:19:02.996+05:30ஓடிப்போலாமா? - 5<h2></h2><h2><span class="Apple-style-span" style="FONT-WEIGHT: normal;font-size:16;" ><h2><span class="Apple-style-span" style="FONT-WEIGHT: normal; LINE-HEIGHT: 16px"><span class="Apple-style-span" style="color:#000000;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">பாகம்</span></span></a></span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html"><span class="Apple-style-span" style="color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span></span></a><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html"><span class="Apple-style-span" style="color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">1</span></span></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">, </span></span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/2_8738.html"><span class="Apple-style-span" style="color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">பாகம்</span></span></span></a><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/2_8738.html"><span class="Apple-style-span" style="color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> 2</span></span></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">, </span></span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/3_6605.html"><span class="Apple-style-span" style="color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">பாகம் 3</span></span></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">, </span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000000;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/4.html"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">பாகம் 4</span></span></a></span></span></h2><h2><span class="Apple-style-span" style="FONT-WEIGHT: normal; LINE-HEIGHT: 16px"><span class="Apple-style-span" style="color:#000000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/4.html"></a></span></span><span class="Apple-style-span" style="FONT-WEIGHT: bold; LINE-HEIGHT: normal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">முன்குறிப்பு</span></span></span></span></span></h2></span></h2><h2><span class="Apple-style-span" style="FONT-WEIGHT: normal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">முதல் பாகத்தில் இருக்குற நீல நிற பத்திகளுக்கும், இந்த பாகத்தில் இருக்குற நீல நிற பத்திகளுக்கும் ஏதாவது சம்பந்தம் இருக்கான்னு பாருங்க ;)</span></span></span></h2><h2><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">--------------------------------</span></span></h2><h2><span class="Apple-style-span" style="FONT-WEIGHT: normal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">குலதெய்வ கோவில் திருவிழாவிற்காக, ஞாயிற்று கிழமை குடும்பத்தோடு கோவிலுக்கு போன வினோத்திற்கு அதிர்ச்சியாய், நித்யாவும் அங்கு வந்திருந்தாள். வழக்கம் போல் முகத்தை திருப்பிக் கொள்ளாமல், அவனை பார்த்து புன்னகைத்து, பேருக்கு ஏதோ விசாரித்துவிட்டு சென்றாள். ஆனால் வினோத்தால் இத்தகைய செய்கைகளை ஜீரணிக்க முடியவில்லை…”எல்லாரும் சொல்லி வச்ச மாதிரி நல்லாத் தாண்டி நடிக்கறீங்க…” என்று மனதிற்குள் ஒட்டு மொத்த பெண்குலத்தையே வசை பாடினான். அமைதியாய், தனியாய் ஓரிடத்தில் வந்து அமர்ந்தவனிடம் வந்தார் அவனது அம்மா.</span></span></span></h2><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“ஏன்ப்பா ஒரு மாதிரியா இருக்க? எதுக்கு இங்க தனியா உக்காந்திருக்க? நித்யா பிரகாஷ் எல்லாம் அங்க குளத்தங்கரை பக்கத்துல உக்காந்திருக்காங்க பாரு…அவங்களோட போய் பேசிட்டு இரு…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><?xml:namespace prefix = o /><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“ச்ச்…நான் இங்கயே உக்கார்றேன்..”<br />“இங்க அடுப்பு புகையெல்லாம் வரும்…போடான்னு சொன்னா கேளு…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">மேலும் பேச்சு வளர்க்க அவனுக்கு இஷ்டமில்லாததால், ’சரி’ என்றபடி எழுந்தான். திருப்த்தி புன்னகையோடு திரும்பிய அவனது அம்மாவை நிறுத்தினான், “அம்மா…நித்யா…நித்யா கல்யாணம் என்னமா ஆச்சு?”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“அதான் அன்னிக்கே அவங்க சரின்னு சொல்லிட்டாங்கன்னு சொன்னேனே…இன்னும் தேதி எதுவும் குறிக்கல…அனேகமா இன்னும் ரெண்டு வாரத்துல நிச்சயதார்த்தம் இருக்கும்…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">தலையை தொங்க போட்டுக் கொண்டு யோசித்தபடியே மெதுவாக அந்த குளத்தை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினான்.</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN-BOTTOM: 0pt; LINE-HEIGHT: normal; mso-layout-grid-align: none"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">குளத்துக்கு</span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> அருகே இரு</span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ந்த ஒரு மரத்தின் கீழே அமர்ந்து </span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">கொண்டு </span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">நித்யா தரையில் எதோ கோலம் போல் கிறுக்கிக் கொண்டிருந்தாள். கோலம் வரைந்து பல வருடங்கள் ஆனதாலோ என்னவோ, கோலம் முடிந்த பின்னரும் பல புள்ளிகள் விடுபட்டே கிடந்தன. அதை பார்த்து அவளுக்குளேயே விரக்தியாய் சிரித்துக் கொண்டாள்.</span></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN-BOTTOM: 0pt; LINE-HEIGHT: normal"><span style="font-size:+0;"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"></span></span><span class="Apple-tab-span" style="WHITE-SPACE: pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"></span></span></span></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN-BOTTOM: 0pt; LINE-HEIGHT: normal; TEXT-ALIGN: center"><span style="font-size:+0;"><o:p><span class="Apple-style-span" style="FONT-STYLE: italic"><span class="Apple-style-span" style="color:#006600;"><span class="Apple-tab-span" style="WHITE-SPACE: pre"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">முற்றுப் பெறாத கோலமாய் நம் உறவு!</span></span></span></span></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: center" align="center"><i><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#006600;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">உன்னை போலவே என்னை பார்த்து கண்கள் சிமிட்டி சிரிக்கின்றன,</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#006600;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></i></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: center" align="center"><i><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#006600;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">விடுபட்ட புள்ளிகளணைத்தும்!</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#006600;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></i></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“நித்யா! இந்தா காஃபி” பிரகாஷின் குரல் அவள் சிந்தனையை கலைக்க மீண்டும் இந்த உலகத்திற்கு வந்தாள்.</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“ஏன் இங்க வந்து தனியா உக்காந்துருக்கீங்கன்னு அம்மா கேக்குறாங்க…வா நித்தி போலாம்…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு போலாம்…இந்த காஃபி முடியட்டும்…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“என்ன நித்தி ஆச்சு?” கவலை தோய்ந்த முகத்துடன் பிரகாஷ் கேட்க, அந்த கோலத்தை அழித்தவாறே, “என்ன ஆச்சுன்னா? ஒன்னுமில்லையே…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“இல்ல…நீ ஒரு மாதிரி டல்லா இருக்க…எனக்காக நீ ஒன்னும் அவசரப்பட்டு இந்த கல்யாணத்துக்கு ஒத்தக்கலையே?”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“எதுக்குடா இத்தனவாட்டி கேக்குற? எத்தன தடவை சொல்றது?”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“அதித்தி அம்மா, கல்யாணம் பண்ணாம அவள படிக்க யூ.யெஸ் அனுப்ப மாட்டேன்னு சொன்னதும், எனக்கு என்ன பண்றதுன்னே தெரியல…அக்காவுக்கே கல்யாணம் ஆகாம நான் எப்படி கல்யாணம் பண்ணிக்கறதுன்னு கேட்டா, அப்ப அதித்தி இங்கயே இருக்கட்டும்…அவ ஒன்னும் படிக்க போக வேண்டாம்னு ஒரே பிடிவாதம்…”</span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“ஹ்ம்ம்…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“ஆனா இவ்ளோ சீக்கரம் உனக்கு நல்ல மாப்ளையா கிடைக்கும்னு நான் நினைக்கவே இல்லை…அதுவும் நீயும் உடனே ஒத்துகிட்ட…தாங்க்ஸ் அ லாட் நித்தி…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“டே…எதுக்குடா இப்ப இதெல்லாம் பேசிகிட்டு? நான் எப்படி இருந்தாலும் கல்யாணம் பண்ண தான போறேன்? என்னவோ உனக்காக தான் கல்யாணத்துக்கு ஒத்துகிட்ட மாதிரி பேசற?”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“அதில்லை…நீ இப்ப இருக்கற நிலைமையில கண்டிப்பா உனக்கு கொஞ்சம் டைம் வேணும்…எனக்காக தான உடனே நீ கல்யாணத்துக்கு ஒத்துகிட்ட?”</span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“வினோத்த பத்தி சொல்றியா? அதெல்லாம் இல்லடா…நடக்காதுன்னு தெரிஞ்சதும் நான் எப்பயோ அவன மறந்துட்டேன்…நடக்காதத நினைச்சு வருத்தப் படறத விட நடக்கப் போறத நினைச்சு சந்தோஷப் பட வேண்டியது தான்….இப்ப பாரு….இவரு வினோத்த விட அதிகம் படிச்சிருக்காரு, அவனை விட நல்ல நிலைமையில இருக்காரு…பாக்கறதுக்கும் அவன விட ஹான்சம்மா இருக்காரு…என்ன தான் வினோத் நல்ல பையனா இருந்தாலும், கொஞ்சம் பொறுப்பு பத்தாது…ஆனா இந்த மாப்ளை அப்படியில்லை. ரொம்ப பொறுப்பானவரு…அதுவும் யூ.யெஸ் ல வேற இருக்கறதால, உன்னையும் அடிக்கடி வந்து பாத்துக்கலாம்…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">பிரகாஷ் எதுவுமே பேசாமல் அமைதியாய் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான், பேசிக் கொண்டேயிருந்தவள் அவன் முகத்தை பார்த்ததும் நிறுத்தினாள், “என்னடா?”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“உன் குரல்லலையே தெரியுது…நீயே உன்னை சமாதானப் படுத்திக்க ட்ரை பண்றேன்னு…என்ன எழுதியிருக்கேன்னு பாரு…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">அப்போது தான் அவளையும் அறியாமல் அவர்கள் அமர்ந்திருந்த வெம்மணலில் “வினோத” என்று எழுதியிருந்ததை கவனித்தாள். அதற்கு மேல் எதுவும் பேசத் தோண்றாமல் சிறிது நேரம் அமைதியாயிருந்தாள். அவன் பெயரில் ’த’கரத்திற்கு மேல் வைக்காமல் விட்டிருந்த மேற்புள்ளியை நிரப்ப அவளுக்கு ஏனோ தோண்றவில்லை.</span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">பிரகாஷும் அவளை தொந்தரவு செய்யாமல் அமைதி காத்தான், மெளனத்தின் கணத்தில் கணத்த அந்த ஒரு சில நொடிகளுக்கு பின்னர், விர</span></span></span><span lang="TA"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">க்</span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">தியாய்</span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> சிரித்தவள், “ஆனா இந்த மாப்ளைகிட்ட ஒரே ஒரு குறை மட்டும் தான்…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">’என்ன’ என்பது போல் பிரகாஷ் பார்க்க, தலையை குனிந்தபடி, “அவரு வினோத் இல்லை...அது ஒன்னு தான்…” அவள் கண்களிலிருந்து சிந்திய அந்த ஒரு சொட்டு கண்ணீர் நேராய் அந்த வெம்மணலில் பரவியிருந்த அவன் பெயரின் மேல் விழுந்தது. தானாக”த்’ உறுவானதை பார்த்தவள், உடனே மொத்த பெயரையும் வேகவேகமாய் அடையாளம் தெரியாமல் அழித்தாள், இதயத்திலிருப்பதை அழிப்பதாக எண்ணிக் கொண்டு!</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">அதற்கு மேல் பொறுக்கமுடியாதவனாய், “நித்தி! இப்ப கூட ஒன்னும் லேட் இல்லை…ஒரே ஒரு தடவை…ரொம்ப காஷுவலா…நான் வேணா வினோத் கிட்ட பேசி பாக்கட்டுமா?”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“வேண்டாம்! வேண்டாம்! வேண்டாம்! உனக்கு எத்தன தடவை சொல்றது?”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“ஏன் இப்படி சொல்ற? ப்ளீஸ்…நான் பேசிப் பாக்கறேன்…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“அதுக்கப்புறம் நான் உன்கூட பேச மாட்டேன்!”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">அவள் குரலில் இருந்த கண்டிப்புக்கு கட்டுபட்டு பிரகாஷ் அதற்கு மேல் பேசாமல் அமைதியானான், ’அக்கா கிட்ட நம்ம விஷயத்த சொன்னது பெரிய தப்பு…அதுக்காக தான் இவ இப்படி அவசரப்பட்டு வேற கல்யாணத்துக்கு ஒத்துகிட்டா…” என்று வருந்தினான்.</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">அவன் மனநிலையை மாற்ற வேண்டி, நித்யா, “சரி டாப்பிக் ச்சேஞ்ச்….ஒரு நிமிஷம் உன்னோட வாலட் குடேன்…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“எதுக்கு?”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“குளத்துக்குள்ள சில்லறை போடறதுக்கு….குடுடா!”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">அவனது பர்ஸை வாங்கியவள், அதனுள்ளிருந்த அந்த பெண்ணின் புகைப்படத்தை வெளியே எடுத்தாள்.,</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“ஹ்ம்ம்…இன்னிக்கு நல்ல நாளா இருக்கு…கோவில் விஷேஷம் வேற…சோ…”</span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“சோ?”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“இன்னிக்கே அம்மாகிட்ட உன் விஷயத்த சொல்றோம்….”என்றபடி புகைப்படத்துடன் எழுந்தாள்.</span></span></span></p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5407529002378822738" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 288px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNQqu4w3xSLQx_QpvfNmijqKk8C1EufZax8JFywtmnfYNZSqHk3Xe8x7LF8GSueOgl-vrTgQXi6o6roUSUFk0ueQslZtN89FQDp8funaobkmnFZ55PaW8M20M78q3Pea-MxYmsE7AOxFZY/s400/sri-devi-intro.jpe" border="0" /> <p class="MsoNormal" style="MARGIN-BOTTOM: 0pt; LINE-HEIGHT: normal; mso-layout-grid-align: none"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">பதறிப்போன பிரகாஷ், “நித்தி! விளையாடாத...இன்னிக்கெல்லாம் வேண்டாம்…அவங்க ஒரு நல்ல மூட்ல இருக்கும் போது பாத்து சொல்லனும்…அந்த ஃபோட்டவ முதல்ல குடு…”</span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“முடியாது…நான் இன்னிக்கே சொல்ல தான் போறேன்…” வேகமாய் நடக்கத் துவங்கினாள்.</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">அவள் பின்னோடே ஓடியவன், “குடு…விளையாடாத….” என்று புகைப்படத்தை பிடுங்க முயற்சித்தான். உடனே அவள் அங்கிருந்து வேக</span></span></span><span style="LINE-HEIGHT: 115%"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">மா</span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ய் ஓடத் துவங்க, பிரகாஷும் அவளை பிடிப்பதற்காக பின்தொடர்ந்தான்.</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">அன்று நித்யாவை நீண்ட நாட்களுக்கு பின் பார்த்ததை போல் இருந்தது வினோத்திற்கு. அவளை பார்க்கும் போது வரும் கோபம், அவள் சில அடிகள் நகர்ந்தவுடனே மாயமாய் தான் மறைந்துவிடுகிறது. </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: center" align="center"><i><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#006600;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">உன்னை பார்க்காத நாளிலெல்லாம், நாள் நாளாக இல்லை</span></span></span></span></i></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: center" align="center"><i><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#006600;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">உன்னை பார்க்கும் நாளிலெல்லாம், நான் நானாக இல்லை</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#003300;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></i></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“</span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">எப்படி இவ்ளோ சீக்கரம் வேற கல்யாணத்துக்கு ஒத்துகிட்டா…அப்ப இனிமே அவளோட எப்பவுமே பேச முடியாதா? நான் ஏன் இப்படி இருக்கேன்? எப்ப பாத்தாலும் அவளையே நினைச்சுகிட்டு…” </span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">என்று யோசித்தபடி மிகவும் சோகமாக</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">அந்த</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ஓடைக்கு</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">பக்கத்தில்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">தன்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">நிழலை</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">பார்த்தபடி</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">மெதுவாக</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"> </span></span></span><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">நடந்து கொண்டிருந்தான் வினோத்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">. </span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">மாம்பழ மஞ்சள் நிறத்தில், மெரூன் பார்டருடன் கூடிய பட்டுப் புடவை, அவளது உயரத்தை விட நீளமாய் தரையில் புரள, பின்னாமல் விட்டிருந்த கூந்தல் காற்றில் அலைபாய, கையில் எதையோ பிடித்து ஆட்டியபடி, சத்தமாக சிரித்துக் கொண்டு அந்த ஓடையருகே வேகமாக ஓடி வந்தாள் நித்யா.</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“அத குடு நித்தி! ப்ளீஸ் நித்தி!!!” அவள் பின்னோடு ஓடி வந்து கொண்டிருந்தான் அவளுடைய தம்பி பிரகாஷ்.</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">அவனை திரும்பி பார்த்து சிரித்துவிட்டு, “குடுக்க முடியாது போடா…” என்று இறைந்தபடி ஓடி வந்தவள், அங்கு தரையை பார்த்துக் கொண்டிருந்த வினோத் மீது மோதினாள். நிலை தடுமாறி விழப்போன இருவருமே சுதாரித்து நின்றனர். முகத்தில் இருந்த சிரிப்பு மறைய, “சாரி” என்றபடி அந்த </span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">இடத்தை விட்டு நகர போனவளின் கையை கெட்டியாக பற்றி நிறுத்தினான். </span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">சோகமான குரலில், “இப்படியா கண்ணு மண்ணு தெரியாம ஓடி வருவாங்க?”</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“பாக்கலை” கையை விடுவித்துக் கொண்டு போக முயன்றாள்.</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">மேற்கொண்டு எதுவும் பேசாமல் அவனது பிடியை இறுக்கினான்.</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“விடு வினோத்!”</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“முடியாது!” என்றவனை ’ஏன்’ என்பதைப் போல் ஆச்சர்யமாக பார்த்தாள். மீண்டும், கெஞ்சும் தொனியில், “ப்ளீஸ்…விடு வினோத்…”</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“மாட்டேன்…விடு டான்னு சொல்லு…அப்ப தான் விடுவேன்…”</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“என்னது?” </span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“விடு டா எருமைமாடுன்னு சொல்லு….விட்டர்றேன்…”</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ஆச்சர்யத்தில் மலர்ந்த கண்களால் அவன் கண்களை சந்தித்தவள், அந்த பார்வையின் அர்த்தம் புரிய, </span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">குறும்பு புன்னகையுடன், “சொல்ல முடியாது! என்ன பண்ணுவ?”</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“என்ன பண்ணுவனா?” என்றபடி அவளது கையை விடுத்து இடையை வளைத்துப் பிடித்தான்.</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“ஹய்யோ!! என்ன பண்ற??? விட்றா…எல்லாரும் பாக்குறாங்க…”</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“முடியாது…”</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“வினு! ப்ளீஸ்!”</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">வினு என்ற வார்த்தையை கேட்டதும் யோசிக்காமல் உடனே செயல்பட்டான் வினோத். நடப்பதை உணர்ந்து, நித்யா சுதாரிக்கும் முன்பு, அதுவரை செய்வதறியாது அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்த பிரகாஷ் அங்கிருந்து அகலும் முன்பு, அவளை பிடித்து அவன் புறமாக இழுத்து, இருவரின் மூச்சுக் காற்றும் பட்டுத் தெறிக்கும் இடைவெளியில் அவளை நிறுத்தி, அவள் முகத்தை உற்று நோக்கினான். அதற்கு மேல், அவ்வளவு அருகே அவனை பார்க்கும் சக்தியற்று மெல்ல கண்களை மூடினாள். குனிந்து அவள் கன்னத்தில் அத்துமீறி படர்ந்திருந்த கூந்தல் கற்றையை அகற்றியவன், அவளது கன்னங்களை மென்மையாய் வருடினான். அந்த கணத்தின் பரவசத்தை அணுவணுவாய் ரசித்தபடி, அதிலிருந்து மீள மனமின்றி நித்யாவும் அப்படியே </span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">நின்றிருந்தாள். அது ஒரு நொடியா, இல்லை பல மணிநேரங்களா? அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை, தெரிந்து கொள்ளவும் அவர்கள் விரும்பவில்லை. ஆனால் அவர்களிவரின் நிலையை பார்த்து, அங்கிருந்த பெரியவர்கள் அனைவரும் அதிர்ச்சியுற்று அவர்களை நோக்கி வேக வேகமாக வர, அதை பார்த்த வினோத், அவள் முகத்தை கைகளில் ஏந்தி, திடுக்கிட்டு விழித்த அவளது கருவிழிகளை ரசித்துபடி, “நித்தி! நாம ஓடிப்போலாமா?” என்றான்!</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5407529005868240834" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 269px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVKbwQPSjB4zI48dTU_JqLy5WRQ6X3Qa-bWDeJwPGVMLXWN7WCJBEIW2Ogo91X4QQdf0H6HCNyCfQgRfr-G_y_jnRi5mKT-F-tr-RU6lHlBszAuEbvrx6nL0HIwa3XjZFEpC5sWJ4RPUK8/s400/Untitled1.jpg" border="0" /> <p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><b><br /></b></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';font-size:small;">[முற்றும்]</span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Moral of the story: அமெரிக்காவில இருந்துட்டு பொண்ணு தேடினா வழக்கம் போல பல்பு தான் மாப்ளை!!! ஹா ஹா ஹா :D</span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">கொசுறு 1:</span></span></b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“எனக்கு உன்னை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு…நீ இல்லாம எனக்கு லைஃபே இல்லை…ஒவ்வொரு நிமிஷமும் உன்னை பாத்துகிட்டே இருக்கனும் போல இருக்கு…” </span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">உருகும் குரலில் வினோத் இப்படி சொன்னதும், நித்யா மெல்ல புன்னகைத்தாள். நடுநடுவே ஏதோ ஒரு இனிய பாடல் வேறு ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. ’என்ன பாட்டு இது? இது கனவா இல்ல நிஜமா’ என்று அவள் எண்ணமிட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே கைபேசி மீண்டுமொரு முறை அலறி, அதே இனிய பாடல் ஒலித்தது. ’ச்சே…கனவா!’ என்றவாறு கைபேசியை எடுத்து, ’ஹ்ம்ம் சொல்லு…” என்றாள்.</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“இத்தன நேரம் ஃபோன எடுக்காம என்ன பண்ணிட்டு இருந்த?” வினோத்தின் குரல் தெளிவாய் கேட்க, இந்த உலகத்திற்கு வந்தவள், சிரித்தபடி, “இல்லை…ஒரு கனவு” கனவில் அவன் பேசியதை எல்லாம் அவள் சொல்லவும், வினோத், “இதெல்லாம் ஓவரா இல்ல? சத்தியமா என்னால இப்படி வசனமெல்லாம் பேச முடியாது! ஏதோ, பாக்க பாவமே இருக்கேன்னு வாழ்க்கை குடுத்தா, ரொம்ப தான் நினைப்பு உனக்கு…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“எது? நீ வாழ்க்கை குடுத்தியா? நேர்ல வாடா…உனக்கு இருக்கு!”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“யேய்! வாடா போடான்ன கொன்னுடுவேன்!”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"></span></span></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">கொசுறு 2:</span></span></b><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">அவர்கள் வீட்டை விட்டு ஓடுவதற்கான சந்தர்ப்பமே கொடுக்காமல், அவர்களின் பெற்றோரே சந்தோஷத்துடன் திருமணத்திற்கு ஏற்பாடு செய்ய, அவர்களது திருமண நாளும் வந்தது.</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">முகூர்த்தத்திற்கு இருபது நிமிடங்கள் முன்பு…</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“என்ன பையன் ரெடியா இல்லையா? சீக்கரம் வர சொல்லுங்க…முகூர்த்தத்துக்கு லேட் ஆகுது..”என்று யாரோ ஒரு பெருசு கத்துவதை காதில் போட்டுக் கொள்ளாமல், ஏதோ தீவிர சிந்தனையில் அமர்ந்திருந்தான் வினோத். </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">யாசர், “டே பாப்பா! காதுல விழுகல? என்ன பண்ணிட்டு இருக்க? ரெடி தான? உங்க மாமா கூப்பிடறார் பாரு…எந்திரி!”<br /><br /></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“ஒரே குழப்பமா இருக்குடா…”</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“எப்பயுமே அடுத்தவன் கல்யாணத்துல தான்டா ஃபுல் கட்டு கட்டனும்…அவங்கவங்க கல்யாணத்துல கொஞ்சம் அடக்கி தான் வாசிக்கனும்…நேத்து நைட்டு அந்த கட்டு கட்டின. அப்புறம் வயிறு குழப்பாம என்ன செய்யும்?”<br /><br />“அடச்சே…அதில்லடா…இந்த கல்யாணம்…இது கண்டிப்பா பண்ணிக்கனுமா? அவ்ளோ தானா என் வாழ்க்கையே? இன்னும் இருபது நிமிஷத்துல முடிய போகுதா? பேசாம இன்னும் கொஞ்ச நாள் பேச்சுலரா இருந்திருக்கலாமோ?” பாவமாய் அவன் கேட்க, யாசர், “இதே தான்டா எனக்கும் தோணுச்சு…அதுவும் கரெக்ட்டா கல்யாணத்துக்கு ரெண்டு நிமிஷம் முன்னாடி…இன்னும் கொஞ்ச நாள் வெயிட் பண்ணியிருக்கலாமோ? இன்னும் நல்ல ஃபிகரா கிடைச்சிருக்குமோன்னு…ஆனா என்ன பண்றது? ரெண்டு நிமிஷத்துல ஒன்னும் பண்ண முடியாது…ஆனா நீ கொஞ்சம் உஷார்டா…இருபது நிமிஷம் முன்னாடியே தோணிருச்சு…” என்று சொல்லி நகைத்தான்.<br /><br /></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">“இப்ப இருபது நிமிஷத்துல மட்டும் என்ன பண்ண முடியும்? சரி வா…போவோம்…” என்று பலிக்கு செல்லும் ஆடாக மணமேடைக்கு சென்றான் வினோத்!!!</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:+0;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">[இதோட நிஜமாவே முற்றும்] :)</span></span></span></p>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com52tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-5022443860731628992009-11-22T11:35:00.009+05:302009-11-26T07:51:41.128+05:30ஓடிப்போலாமா? - 4<span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html">பாகம்</a></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html"> </a></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html">1</a></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">, </span></span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/2_8738.html"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பாகம்</span></span></a><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/2_8738.html"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> 2</span></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">, </span></span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/3_6605.html"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பாகம் 3</span></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /><br /></span></span><em><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“எக்ஸ்க்யூஸ் மீ மிஸ்டர் கந்தசாமி! ஒரு காஃபி போகலாம் கம் வித் மீ…”</span></span></em><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><em></em><br />பேருந்தின் ஜன்னலோர இருக்கையில் கண்கள் மூடி அமர்ந்திருந்த வினோத்தின் கைபேசியில் கசிந்து கொண்டிருந்தது பாடல். ஒவ்வொரு முறை எக்ஸ்க்யூஸ் மீ என்று ஒலித்த போதும் கூடவே மற்றுமொரு குரல் ஒலிக்காதா என்று ஓயாமல் அவன் மனது கூவிக் கொண்டிருந்தது. கூடவே அவனது கண்களும் அவன் சொல்பேச்சை மீறி திறந்து திறந்து அங்குமிங்கும் எதையோ தேடிக் கொண்டிருந்தது. ’ச்சை! என்ன இது மடத்தனம்?’ என்று நினைத்தவாறு கண்களை இறுக மூடிக் கொண்டான். </span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />என்னவோ அன்று அவள் நினைவு அவனுக்கு அளவுக்கதிகமாய் வந்து கொண்டிருந்தது. அவனும் நித்யாவும் பேசி கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதத்துக்கும் மேலாகியிருந்தது. ஆனாலும் அலுவலக சேட் பெட்டியில அவள் இடத்தில் இருக்கிறாளா, எத்தனை மணிக்கு வருகிறாள், போகிறாள் என்று எல்லாமே அவன் தினமும் ஒரு கடமையைப் போல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அன்று வெள்ளிக் கிழமை. அவள் அலுவலகத்திற்கு வரவில்லை என்று சேட் வின்டோவை பார்த்து அவனே ஊகித்துக் கொண்டான்.<br /><br />அன்று அம்மாவிடம் இந்த விஷயத்தை எப்படி சொல்வது என்று தவித்துக் கொண்டிருந்த போது தான், அவன் பெரியம்மா பையன் ரமேஷே அவன் பிரச்சனைக்கு ஒரு முற்று புள்ளி வைத்தான். தான் ஒரு தெலுகு பெண்ணை விரும்புவதாகவும் அவளையே திருமணம் செய்து கொள்ள போவதாகவும் அவன் சொன்னதும், முதலில் வீட்டில் எல்லோரும் தாம் தூம் என்று குதுத்தார்கள். வினோத் வெளிப்படையாக எதுவும் காட்டிக் கொள்ளா விட்டாலும், அவனுக்</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கும் உள்ளூர சந்தோஷம் தான். எப்படியோ நித்யாவை இது சமாதானப்படுத்திவிடும் என்று தான் நம்பினான்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />விடுமுறை முடிந்து அலுவலகம் சென்ற நாளில் எதுவுமே நடக்காதது போல் வழக்கம் போல் அவளிடம் பேச துவங்கியவனுக்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சியது. அவன் எவ்வளவு சமாதானப் படுத்தியும் அவள் அவனுடன் பேசுவதாய் இல்லை. அவளது செய்கையை பொறுக்க முடியாமல், ஒரு நாள் நேரே அவள் இருக்கைக்கு சென்றான்.<br /><br />“நித்யா! வா…கேஃபடீரியா போவோம்…பேசனும்…” அவளை முறைத்துக் கொண்டே சொல்லி முடித்தான்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh20uX07jpDLCQGsKP6m8X694KNQWpvcZaR5B6YNmtZKMhu7OiITYF3lVtNa1RR7j9qjXlw74KY0sI7o4QeOljiua1QYpqThjKbicmNBNJsxg0BnUq3McV79ZzlBOynu6ZgI87hCXduMEbP/s400/4.jeeva-angry.jpe" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 267px; height: 400px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5406808527355679970" /><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பெருமூச்செரிந்தபடி, “என்ன பேசனும்? இங்கயே சொல்லு!” என்றாள்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“ஏன் இப்படி பண்ற? நீ பண்றது கரெக்ட்டான்னு ஒரே ஒரு நிமிஷம் யோசிச்சு பாத்தியா?”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“நான் இத பத்தி எதுவுமே யோசிக்க கூடாதுன்னு இருக்கேன்!”<br /><br />“இப்ப உனக்கு என்ன பிரச்சனை? உனக்கு என்னை பிடிச்சிருக்கு…</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஆனா நான் அந்த மாதிரி எதுவும் நினைக்கல…அவ்ளோ தான?அதுக்கு போய் எதுக்கு என்னோட பேசறத நிறுத்தனும்? ஏன் இப்படி கன்வென்ஷனலா யோசிக்கற? ”<br /><br />அவள் நீண்ட நேரம் பதில் எதுவும் பேசாமல் அமைதி காத்தாள். கொதிப்படைந்த வினோத், “நித்யா!! யூ ஆர் ரியலி ஹோப்லெஸ்!!!” சற்றே உரத்த குரலில் இரைந்தான். சுற்றி அமர்ந்திருந்தவர்கள் எல்லோரும் அவர்களை ஒரு நொடி பார்த்துவிட்டு மீண்டும் தத்தம் வேலையை பார்க்கத் துவங்கினர். சுற்றும் முற்றும் பார்த்த நித்யாவின் கண்கள் குளம் கட்டின.<br /><br />“ப்ளீஸ் வினோத்! இங்கிருந்து போய்டு… இனிமே என்னால உன்னோட பேச முடியாது…”<br /><br />அவன் அவனாகவே நடந்து கொண்ட ஒரு சில நண்பர்களில், நித்யாவும் அடக்கம். அதுவும் பெண்களில் அவளை தவிர வேறு யாரிடமும் அந்த இடைவெளியை அவன் தாண்டியதில்லை. முதன்முதலாக தன் வயதையொத்த ஒரு பெண்ணின் அன்பும், நட்பும் முழுமையாய் அவனுக்கு கிடைத்திருந்த போதும், அவள் உடனிருந்த போது அது அவனுக்கு பெரிதாய் தோண்றவில்லை. அவளிடம் பேசாமல் இருந்த ஒரு சில நாட்களிலேயே மிக நன்றாக புரிந்தது.<br /><br />அவளிடம் பேச முடியாததை விட, ஒவ்வொரு முறை பார்த்தும் பார்க்காததை போல் கடந்து செல்லும் அவளது விழிகளை சந்திப்பது தான் அவனுக்கு பெரும் பாரமாய் இருந்தது. அவளது ஒவ்வொரு விடுபட்ட பார்வையும், அவளையும் மீறி அவள் பார்வையின் விளிம்பில் தொக்கி நின்ற சிறு ஏக்கமும், அவனை விடாமல் தொடர்ந்து பல ஜாலங்கள் புரிந்த அவளது நினைவுகளும்; பல வார்த்தைகள் பேசிய மெளனங்களும், அம்மெளனங்களை மொழிபெயர்ப்பதில் கழிந்த இரவுகளும், பலமணி நேரம் அவளிடம் கதை பேசிய இரவின் கனவுகளும் அவனை ஏதோ செய்தது.</span></span></div><div><div align="center"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><em><span style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பார்த்தும் பார்க்காததை போல்<br />கடந்து செல்லும் அந்நியர்களாகிப் போனோம்,<br />ஒவ்வொரு முறை உன்னை கடக்கும் போதும்<br />கலங்கி விடும் என் மனது<br />தெளிந்த நீரோடையாய் பிரதிபலிக்கிறது<br />உன் சிரித்த முகத்தை!</span></span></span></em></div><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சட்டென நிகழ்காலத்துக்கு வந்தவனை, ’இன்னிக்கு ஏன் அவ வரலை…எதாவது உடம்பு கிடம்பு சரியில்லாம போயிருக்குமோ?’ என்ற எண்ணம் வேறு தொல்லை படுத்தியது. ஒவ்வொரு முறை அவளை பற்றி நினைக்கும் போதும், “இனிமே என்னால உன்னோட பேச முடியாது… “ என்று கடைசியாக அவள் சொன்னது தான் நினைவுக்கு வந்தது.</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">எதேதோ நினைவுகளில் தொலைந்தவன், கையிலிருந்த கைபேசியை பார்த்து லேசாக புன்னகைத்தான். அது கூட கடந்த ஒரு மாதமாய் சோபை இழந்ததை போலவே அவனுக்கு தோன்றியது. அதை மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கும் முயற்சியாய் அம்மாவை அழைத்தான். ஆனால் தொலைபேசி அடித்துக் கொண்டே இருந்தும், யாரும் எடுக்கவில்லை. என்னவாக இருக்கும் என்று யோசித்துக் கொண்டே, அவன் தங்கியிருந்த பீ.ஜியை அடைந்தான். உடனே அம்மாவிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது. </span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சலிப்புடன் காதருகில் வைத்து, “இன்னேரத்துல எங்கம்மா போய்டீங்க?” என்றான்.</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“இப்ப தான்ப்பா வீட்டுக்குள்ளையே நுழையறேன்…பாத்தா நீ கூப்பிட்டிருக்க…சொல்லு…என்ன விஷயம்?”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“சும்மா தான் கூப்பிட்டேன்….ஆமா எங்க போய்ட்டு வர்றீங்க?”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“நம்ம நித்யா வீட்டுக்கு தான்… அவளை பொண்ணு பாக்கறதுக்காக வந்திருந்தாங்க…. சாயந்தரமே போய்ட்டோம்….அவங்க கிளம்பி போனப்புறம் நாங்கெல்லாம் பேசிட்டு மெதுவா கிளம்பி வறோம்…நம்ம சொந்தம் இல்ல, இருந்தாலும் நல்லா தான் பேசிறாங்க…மாப்ளை அமெரிக்கால வேலை செய்யறாரு, ஆறு மாசம் கழிச்சு தான் லீவ் கிடைக்குமாம்…”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஏனோ அம்மா சொல்லிக் கொண்டிருந்த விவரங்களை கேட்பதற்கு அவனுக்கு சுத்தமாக பிடிக்கவில்லை. காரணமே இல்லாமல் கோபம் வந்தது. 'எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு கல்யாணம் பண்ண தயாராய்ட்டா…ஆனா என்னோட மட்டும் பேச முடியாது…கல்யாண விஷயத்த கூட சொல்லல!' அவன் இப்படி யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, அம்மாவின் குரல் பலமுறை பலமாக ஒலித்தது…</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“வினோத்து…ஹலோ…ஹலோ…”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஹாங்…சொல்லுங்க…சொல்லுங்கம்மா…”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“சரியாவே கேக்கல…ஆமா…இந்த வாரம் வர்றதுக்கும் டிக்கெட் புக் பண்ணிட்டல்ல?”“ஹ்ம்ம்…பண்ணிட்டேன்ம்மா…வந்தர்றேன்…ஓகே ஃபோன வெச்சர்றேன்...”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஒரு சில நாட்களுக்கு முன்பு, “என்னவாயிருந்தாலும் இவன் கிட்ட சொல்லிருவியா? ஒரு விஷயத்தை கூட விடறதில்லை போல?” என்று அலுவலக நண்பன் ஒருவன் வேடிக்கையாய் கேட்க, நித்யா, “ஆமா…நான் தும்மினா கூட இவன்கிட்ட சொல்லிடுவேன்…” என்று சொல்லி சிரித்தது ஏனோ நினைவுக்கு வந்தது.</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span></p><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbjpq6V-4KUp0HlkNqPjtYOZAqt31rHZPbwtYl-5SIMSznx-Get2n2_PotyvODoaAdjQcQI6W_GhtkvEzbNXH2hgyKz1Iw4Z3NNs2DoZm8zyFcvoeGx4d3d33hUiLW-n3G_hZZXnI9DKOy/s400/new-sri-0001.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5406809983290423154" /><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">"இந்த பொண்ணுங்களே இப்படி தான்!” பலமுறை எத்தனையோ பெண்களை கிண்டல் செய்வதற்காக அவனே நண்பர்களிடம் இப்படி சொல்லியிருக்கிறான். ஆனால் இம்முறை தான் அதன் முழுமையான அர்த்தம் அவனுக்கு புரிந்தது. முதன் முதலாக அவளைப் பற்றின செய்தியை வேறொருவர் மூலம் அறிவது வித்யாசமாக இருந்தது வினோத்திற்க்கு. அந்த நொடி தான், அவள் தன் வாழ்விலிருந்து முழுவதுமாய் விலகிப் போய் கொண்டே இருக்கிறாள் என்ற உண்மை அவனுக்கு மெதுவாக உறைக்க ஆரம்பித்தது. பீ.ஜியில் நுழைந்தவன், முன் அறையில் தொலைக்காட்சிப் பெட்டி யாருமில்லாமல் கத்திக் கொண்டிருந்ததை கவனித்தும், அதை அணைக்கும் எண்ணம் வராமல் அவனது அறைக்குள் நுழைந்தான். கதவை அடைக்கும் முன்பு ஒலித்த அந்த பாடல் வரிகள் அவன் செவியை கடந்து இதயக் கோட்டையை லேசாய் தட்டியது.<br /><br /></span></span><em><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">'உயிர் தோழன் என்பாயா? வழிப்போக்கன் என்பாயா? </span></span></em></p><p><em><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">விடை என்ன சொல்வாய் அன்பே?'</span></span></em></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அந்த வரிகள் அவனுக்குள் ஏற்படுத்திய தாக்கம் கோபமாய் மாற, விரைந்து சென்று தொலைக்காட்சி பெட்டியை படக்கென அணைத்தான். தொலைக்காட்சிப் பெட்டியில் தேய்ந்த அந்த வரிகள் மாறாக அவன் மனதிற்குள் ஒலிக்கத் துவங்கியது. அவன் படுக்க சென்ற பிறகும், விளக்கணைத்த இருட்டறையில், மனதிற்குள் ஓயாமல் ஒலித்த அந்த பாடல் வரிகளை அணைக்கும் பொத்தானை நீண்ட நேரமாய் தேடிச் சலித்தவனுக்கு உதவியாய், சூரியன் உதித்தும் கூட, அவனுள் அந்த பாட்டு மட்டும் ஓயவில்லை.</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கண்னெரிச்சலோடு மறுநாள் அலுவலகத்திற்கு கிளம்புவதற்காக படுக்கையை விட்டு எழுந்தவன், 'சரி…அவ என்ன பன்னா நமக்கென்ன? அவ கல்யாணம் பன்னட்டும், ஏதோ பன்னட்டும்…நம்ம வேலையை பாப்போம்…' என்று திட்டவட்டமாய் முடிவெடுத்தான். அதன் பிறகு அவளை பற்றின எந்த செய்தியும் அவனுக்குள் எந்த வித மாற்றத்தையும் கொடுக்காது என்று தான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தான், காலை குளிக்கும் திரவதிற்கு பதிலாக ஷேம்ப்பூ தேய்த்து குளிக்கும் வரை!</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">[தொடரும்]</span></span></p><p><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/5.html"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பாகம் 5</span></span></a></p></div>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-83755252123439534702009-11-20T08:58:00.008+05:302009-11-26T07:51:25.012+05:30ஓடிப்போலாமா? - 3<span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><p><span class="Apple-style-span" style=" color: rgb(51, 51, 51); line-height: 16px; "><span><b><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html">பாகம்</a></span></b></span><b><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html"> </a></span></b><b><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html">1</a></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html">,</a> </span><span class="Apple-style-span" style=" font-weight: normal; "><span><b><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/2_8738.html"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பாகம்</span></a></b></span><b><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/2_8738.html"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> 2</span></a></b></span></b></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஜன்னல் கம்பி வழியே, மழை நின்ற பின்னும் விடாமல் தூரிக் கொண்டிருந்த மரக்கிளைகளை பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தாள் நித்யா. மழையில் நனைந்த அந்த பசும் இலைகளை போல் தான் இருந்தது அவளது மனநிலையும். அவனுடன் பேசி பலமணி நேரங்கள் கடந்துவிட்ட பிறகும், விடாமல் அவனது நினைவுகளை தூரிக் கொண்டிருந்தது மனது.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />நீண்ட நாள் கழித்து வீட்டில் தொடர்ந்து ஐந்து நாட்கள் விடுமுறையை கழிப்பதற்காக வந்திருக்கிறாள், கூடுதல் சந்தோஷமாய் வெளிநாட்டில் படிக்கும் தம்பி வேறு விடுமுறைக்காக வந்திருக்கிறான். விடுப்பு எடுத்துக் கொண்டு அவர்களுடனே இருக்கும் அம்மா, அவர்களுக்கு பிடிக்கும் என்று எதைஎதையோ வாங்கி வந்து கொண்டிருக்கும் அப்பா, என வீட்டுச் சூழலில் அளவு கடந்த குதூகலத்தை அடைந்திருக்க வேண்டிய அவளது மனம், அவனது நினைவுச் சிறையில் கூட்டுப் பறவையாய் அடைந்து கிடந்தது.</span></p></span></span><p></p><p><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwptACkx2cKFZJZRwBJpCQ_nZ6dN0cTx5Mo67APTQFaq1AYsVl1t18WL80olyn-fJrsoRieNWN4E77k5oly1kM6Yu_44BtnGlazU9cTkV98Q4EXvG_tvTO1kCayRrjJY2G5nSFBKqlTi_j/s400/sridevi-vijaykumar-wallpaper.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 221px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5406025510395658850" /></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“நித்திக்கா!” பிரகாஷின் குரல் கேட்க இந்த உலகத்துக்கு திரும்பியவள், முகத்தில் புன்னகையை வரவழைத்துக் கொண்டு, “என்னடா…” என்றாள்.</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஏன்க்கா ஒரு மாதிரி டல்லா இருக்க?”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஒன்னுமில்லயே…”“பஸ்ல வந்தது டயர்டா இருக்கா?”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லைன்னு சொல்…” அவள் முடிப்பதற்குள் கையிலேயே பாதுகாப்பாய் வைத்திருந்த கைபேசி பாடவும், அதை எடுத்து பார்த்தவளின் முகம் உடனே மலர்ந்தது.</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஹ்ம்ம் சொல்லு…” என்றபடி அந்த அறையை விட்டு வெளியேறி சென்றவளை வினோதமாக பார்த்துவிட்டு யோசனையில் ஆழ்ந்தான் பிரகாஷ்.</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">எதிர்முனையில் வினோத், “என்ன அதுக்குள்ள எடுத்துட்ட?”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“பக்கத்துல தான் இருந்துச்சு…அதான்…என்ன விஷயம் சொல்லு!”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஹே…உன்கிட்ட ஒரு ரொம்ப ரொம்ப முக்கியமான விஷயம் சொல்லனும்…”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“என்ன அது அப்படி முக்கியமான விஷயம்?”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“இல்லை…இல்லை…நான் நேர்ல தான் சொல்லனும்…உன் ரியேக்ஷன நான் நேர்ல பாக்கனும்…ஆனா ஒன்னு, நான் உன்னை பாக்க வர்றது யாருக்கும் தெரியக் கூடாது…இது ஒரு ரகசியமான மேட்டர்…அதனால நீயே ஒரு நல்ல இடமா யோசிச்சு சொல்லு…”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“என்ன வினோத் இவ்ளோ பில்ட் அப் குடுக்கற? என்ன விஷயம்னு சொல்லு …அப்ப தான் நான் வருவேன்…”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அதெல்லாம் முடியாது! நான் நாளைக்கு காலையில நம்ம குளந்தங்கரை கோவிலுக்கு வந்தர்றேன்…சரியா பத்து மணிக்கு…நீயும் வந்துடு…நாளைக்கு ஞாயத்து கிழமை…யாரும் வர மாட்டாங்க…ஓகேவா? சரி…நான் இப்ப ஃபோன வச்சுடறேன்…”</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஹே இரு இரு…” அதற்குள் இனைப்பு துண்டிக்கப் பட்டிருந்தது.</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">***</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மறுநாள் பத்து மணிக்கு முன்னதாவே கோவிலுக்கு வந்து ஆற்றங்கரை படிக்கட்டில் அமர்ந்திருந்தாள் நித்யா. என்னவாக இருக்கும் என்று பலமுறை மண்டையை உடைத்துக் கொண்டும் அவளுக்கு என்னவென்றே புரியவில்லை. அப்போது காலை நேரத்து இளவெயில் அடித்துக் கொண்டிருந்தாலும், ஆற்றிலிருந்து சிலுசிலுவென சுகமான காற்றும் அடித்துக் கொன்டிருந்தது. </span></span></p><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOLpoV2T6z5e5hepxG6o89gpkWC1tHzdcM63vHHymFgWq46_7QuXfFdnfabOSOZQfhIS02LW8tWXgDb373YVwQBMikDjExOUxXMPcqeJrY6wE57mOHyzAkDFVSUJa_YJve8681pTRt0nam/s400/3.sridevi-2.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 230px; height: 300px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5406025796732764130" /><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அதே போல் தான் இருந்தது அவளது மனநிலையும், ஏதேதோ இனிய எண்ணங்கள் அவள் மனதில் உதித்தாலும், கூடவே அப்படியெல்லாம் இருக்கவே இருக்காது என்ற ஒரு எண்ணமும் விடாமல் வந்து அவளது சந்தோஷங்களை மறைத்தது.</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சரியாக பத்து மணிக்கெல்லாம் வினோத் அங்கு வந்ததும், அவளுக்கு முன்னே தரையில் விழுந்த அவனது நிழலை வைத்து அவன் வந்திருப்பதை கண்டு கொண்டாள் நித்யா. இருந்தாலும் </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவள் அவனை திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. அவனது நிழழ், அவளின் நிழலை ஒட்டியபடி விழுந்திருந்ததை பார்த்து, அர்த்தமற்ற ஆனந்தத்தை அடைந்தது அவள் மனம். வினோத்தின் நிழலும் அசையாமல் சிறுது நேரம் அதே இடத்தில் இருந்தது, ஆனாலும் நித்யா திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. சட்டென அவன் குனியவும், அவன் நிழல் அவளது நிழலை முத்தமிடுவதைப் போல் படர, இனம்புரியாத ஏதோ ஒரு உணர்ச்சி, அவள் அதுவரை அனுபவித்தறிந்திராத ஒரு அதீத இன்பம் அவள் உடலெங்கும் பரவ, கீழே தெரிந்த அவனது நிழலை பார்த்து வெட்கிச் சிரித்தாள். ஒரு சிறிய கல் வேகமாக வந்து அவள் தோள் மேல் விழுகவும், ’ஆஅ” என்று தோளை தேய்த்துக் கொண்டு அவனை திரும்பிப் பார்த்தாள். விரிந்த கண்களால் அவனை ஒரு வினாடி பார்த்தவள், மீண்டும் திரும்பி அவனது நிழலையே பார்க்கத் </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> துவங்கினாள்.</span></span></p><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவன் கல்லால் அடித்தும் எதுவும் பேசாமல் இருந்தவளை பார்த்து, “என்ன எதாவது உடம்பு கிடம்பு சரியில்லையா? பதிலுக்கு ஒரு பாராங்கல்ல தூக்கி போடுவேன்னு நினைச்சேன்?” என்று நக்கல் சிரிப்புடன் வினவினான்.</span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />ஆனால் அதற்கும் அவள் எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை. அவளருகே அவன் வந்து அமர்ந்தவுடன், அந்த கணமே அவன் தோள் மீது சாய்ந்து கொள்ள வேண்டும் போல் ஒரு விபரீத எண்ணம் அவளுள் முளைத்தது. அவன் நிச்சயமாய் ஒப்புகொள்ள மாட்டான் என்று மூளை சொன்ன போதும், அன்றே அவனிடம் எல்லா விஷயத்தையும் சொல்லி விடு என்று நச்சு பண்ணியது அவள் மனது.</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /><br /></span></span><div align="center" style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><em><span style="color: rgb(102, 0, 204); "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கண்மூடி புதைந்து விடத் தான் விரும்புகிறேன்<br />உன் மார்பில்...<br />காலம் முழுக்க சிறைபடத் தான் விரும்புகிறேன்<br />உன் கரங்களில்...<br />தலை சாய்த்து கண்ணுரங்கத் தான் விரும்புகிறேன்<br />உன் தோளில்...<br />மெய் மறந்து தொலைந்து விடத் தான் விரும்புகிறேன்<br />உன் நினைவுகனில்...</span></span></span></em></div><span style="color: rgb(102, 0, 204); "><em><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /><br /></span></span></em></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நித்யாவிற்குள் நிகழ்ந்த இந்த போராட்டங்களை பற்றி ஒன்றும் தெரியாமல், வழக்கம் போல் வினோத்தும் தான் சொல்ல வந்த விஷயத்தையும் சொல்லாமல், அரை மணி நேரம் அவளை சீண்டிக் கொண்டே இருந்தான். கடுப்படைந்த நித்யா, “நீ சொல்லவே தேவையில்லை…” என்று கோபித்துக் கொண்டதற்கு பிறகு, சொல்ல வந்த விஷயத்தை ஆரம்பித்தான்.</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“எங்கம்மா நேத்து உங்கம்மா கிட்ட பேசிட்டு இருந்தத நான் ஒட்டு கேட்டுட்டேன்!”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவனை முறைத்துவிட்டு, “இத தான் நீ அரை மணி நேரமா சொல்லிட்டு இருக்க! சொல்ல வந்த விஷயத்த சொல்லுடா எருமைமாடு! இல்ல மிதிச்சே கொன்னுடுவேன்!”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“என்னது எருமைமாடா? அப்படியே பிடிச்சு குளத்துக்குள்ள தள்ளி விட்டுடுவேன்!!!”அவனை பார்த்து பழிப்பு காட்டி விட்டு திரும்பி அமர்ந்தாள்.</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“சரி சரி…கோவிச்சுக்காத நித்யா! இந்த விஷயம் எல்லாம் முடியற வரைக்கும் உனக்கும் ரமேஷுக்கும் சொல்ல கூடாதுன்னு தான்சொன்னாங்க…”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“ரமேஷா? எந்த ரமேஷ்?”<br /></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“என்ன நித்யா இப்படி கேட்டுட்ட? கட்டிக்க போறவனை எந்த ரமேஷுன்னு கேக்குறியே!” சொல்லிவிட்டு பலமாய் சிரித்தான் வினோத்.</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சுட்டெறிப்பதைப் போல் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தவள், “என்ன உளர்ற? யாரந்த ரமேஷ்?”<br /><br /></span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஹே! என்ன சொல்ற? உனக்கு ரமேஷ தெரியாதா? எங்கண்ணன்….என் பெரியம்மா பையன்…அவனுக்கும் உனக்கும் தான் கல்யாணத்துக்கு பாத்துகிட்டு இருக்காங்க வீட்ல….இன்னும் ஜாதகம் பாக்கலையாம்…ஆனா மோஸ்ட்லி சேந்துடுமாம்…அது வரைக்கும் உன்கிட்டையும் ரமேஷ்கிட்டையும் சொல்ல வேண்டாம்னு எங்கம்மா பேசிட்டு இருந்தாங்க…”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அத்துனை நாட்களாக யாருக்கும் தெரியாமல், மனதிற்குள்ளேயே பத்திரமாய் பூட்டி வைத்து, அனுதினமும், அல்லும் பகலும் பூஜித்து வந்த தன் கண்ணாடி கோட்டை பட்டென்று உடைந்ததைப் போல் உணர்ந்தாள் நித்யா. உடைந்த கண்ணாடித் துண்டுகளணைத்தும்ஒன்றோடொன்று சேர்ந்து ஒரு பெரிய ஈட்டியாய் உருமாறி, தான் அதுவரை குடியிருந்த இடத்தையே இரக்கமின்றி குத்திக் கிழித்தன.</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஆனால் அவள் மனதில் நடந்த போராட்டங்கள் எதையும் பிரதிபலிக்காமல் சலனமற்றே கிடந்தது அவள் முகம். சிறிது நேரம் எதுவும் பேசாமல் கீழே வெறித்தபடி அமர்ந்திருந்தாள். சற்று பொறுத்துப் பார்த்த வினோத், “என்ன நித்யா? எதுவுமே சொல்ல மாட்டேங்குற?”அதற்குள் கிழிந்த அவள் மனதில் வடியத் துவங்கிய உதிரமெல்லாம், கண்ணீராய் அவளது கன்னங்களில் சரியத் துவங்க, பதறிப் போனவன், “இப்ப எதுக்கு அழுகற? ஒரு வேளை…உனக்கு இந்த கல்யாணம் பிடிக்கலையா?”</span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“சொல்லு நித்யா! சொன்னா தான என்ன பிரச்சனைன்னு புரியும்?”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கண்களில் வழிந்து கொண்டிருந்த கண்ணீரை துடைக்கக் கூட மனமின்றி அவனை ஏறெடுத்துப் பார்த்தாள். “உனக்கு நிஜமாவே புரியலையா?”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />உருகும் குரலில் அவள் பேசிய விதம் என்னவென்று புரியாவிட்டாலும் நிஜமாகவே அவன் மனதை உருக்கியது. “என்னன்னு சொன்னாதானம்மா புரியும்? இப்ப எதுக்காக இப்படி அழுகற?”<br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“சொன்னாலும் உனக்கு புரியாது! நான் போறேன்…” வேகமாய் எழுந்து படிகளில் ஏறத் துவங்கினாள். அவள் பின்னோடு வினோத்தும் வேகமாய் எழுந்து அவளை தொடர்ந்தான், “என்ன நித்யா இது? என்னன்னு சொல்லு!” என்றபடி அவளது கையை பிடித்து நிறுத்தினான்.<br /><br /></span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மெதுவாக திரும்பி அவனை தீர்கமாகப் பார்த்தாள். பரிதவிப்பு, ஏக்கம், கோபம் என்று பல உணர்ச்சிகள் பிரித்தறிய முடியாதபடி அவள் கண்களில் தாண்டவமாடின. உடைந்த குரலில், “எனக்கு….எனக்கு உன்னைதான்டா பிடிச்சுருக்கு…” என்று திட்டவட்டமாக உரைத்தாள்.</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“என்ன சொல்ற?” அதற்கு மேல் அவன் வசம் வார்த்தைகள் இல்லை. அவன் திட்டமிடாமலே அந்த செயலும் நிறைந்தேறியது, அனிச்சை செயலாய் அவனது விரல்கள், பற்றியிருந்த அவள் கரத்தை தானே விடுவித்தன.<br /></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />அவனது செயலுக்கு ஆயிரம் அர்த்தங்கள் அவளே கற்பித்துக் கொண்டு, ஒரு நீண்ட சோகப் பெருமூச்சை விட்ட படி, தொடர்ந்து நடக்கலானாள். சில நொடி செய்வதறியாது அங்கேயே நின்றவன், மீண்டும் அவள் பின்னால் ஓடினான், “நித்யா! நில்லு…நித்யா…“<br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">வேகமாய் சென்று அவளை இடைமறித்து நின்றான்… “நித்யா! எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல…இத்தன நாளா…இத்தன நாளா…இத ஏன் என்கிட்ட சொல்லல?”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“----“</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“சொல்லு நித்யா…”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“ஒவ்வொரு முறை உன்கிட்ட சொல்லனும்னு நான் நினைச்சப்பெல்லாம், நீ கரெக்ட்டா உன்னோட தத்துவத்த பேச ஆரம்பிச்சுடுவ…காதலிக்கறவங்களை எல்லாம் கிண்டல் பண்ணுவ…செத்தாலும் நான் எந்த பொண்ணு பின்னாடியும் சுத்த மாட்டேன்னு சொல்லுவ…அப்புறம் எப்படி உங்கிட்ட சொல்றது? இப்ப கூட நான் சொல்லலாம்னு தான் இருந்தேன்...ஆனா...ஆனா...நீ....நான் சொன்னவுடனே தீயை தொட்ட மாதிரி பிடிச்சிருந்த என் கையை விட்டுட்ட….”<br /><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“நான் எந்த அர்த்தத்திலையும் விடல நித்யா…தானா…அது வந்து…”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“விளக்கம் எல்லாம் வேண்டாம் வினோத்…எனக்கு தெரியும்…கண்டிப்பா நீ ஒத்துக்க மாட்டேன்னு எனக்கு முன்னாடியே தெரியும்…அதனால தான் உன்கிட்ட சொல்லாமையே இருந்தேன்… என்னால சொல்லவும் முடியல, சொல்லாம இருக்கவும் முடியல...ஆனா…இப்ப…இப்ப…சொல்ல வேண்டிய நிலைமை ஆயிடுச்சு…என்னால… என்னால, உங்கண்ணனயே கல்யாணம் பண்ணிகிட்டு, காலம் பூரா உன்னையும் அடிக்கடி பாத்துகிட்டே வாழ முடியாது!”</span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“சாரி நித்யா…எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னே தெரியல….ஐம் ரியலி சாரி…நான் கல்யாணத்த பத்தியெல்லாம்….இன்னும் யோசிச்சதே இல்லை…”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“ஹ்ம்ம்….எனக்கு தெரியும்…நீ சாரி எல்லாம் எதுவும் கேக்க வேணாம்…நான் போறேன்…இனிமே உன்னோட என்னால எப்பவும் போல சகஜமா பேச முடியாது! நான் போறேன்…” அதற்கு மேல் அவளை பேச விடாமல், அவள் அதுவரை அடக்கி வைத்திருந்த கண்ணீரெல்லாம் ஊற்றெடுத்தது.<br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஹேய்…என்ன சொல்ற? எதுக்கு இப்படி அவசரப்பட்டு…”</span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“இல்லை…இது அவசரப்பட்டு எடுத்த முடிவில்லை…என்னிக்காவது ஒரு நான் இப்படி ஆகும்னு எனக்கு தெரியும்…இதத் தவிர எனக்கு வேற வழி தெரியல…இனிமே என்னால உன்னோட பேச முடியாது! இனிமே என்னை கூப்பிடாத…” மீண்டும் திரும்பி வேகமாய் நடக்கத் துவங்கினாள்.<br /><br /></span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“நித்யா!!!”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நித்யா என்ற அவன் அழைப்புக்கு ஒரு கணம் நின்று திரும்பிப் பார்த்தவள், “ஒரே ஒரு தடவை என்னை நீ நித்தின்னு கூப்பிட மாட்டியான்னு இனிமே வருத்தப்பட வேண்டியிருக்காது…” என்று சொல்லி விரக்தியாய் சிரித்தாள். அதன் பின் திரும்பிப் பார்க்காமல் வேகமாய் அவள் சென்ற திசையையே வெறித்துப் பார்த்த படி சற்று நேரம் அமைதியாய் நின்றிருந்தான் வினோத்.<br /><br /></span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">வினோத் வீட்டிற்கு சென்றதும் அவன் அம்மா மிகுந்த சந்தோஷத்துடன் அவனை வரவேற்றார்.<br />“டேய்! அவ கிட்ட சொல்லிட்டியா? உண்மையை சொல்லு…உன்கிட்ட சொல்ல வேண்டாம்னு சொன்னேனா இல்லையா?” சிரித்துக் கொண்டே அவர் கேட்கவும், என்ன பதில் சொல்வதென்று தெரியாமல்,“இல்லம்மா…அது வந்து….”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“சொன்னாலும் சரி, பாதகமில்லை….ஜாதகம் அமோகமா பொருந்தியிருக்கு… அடுத்த நல்ல நாள்லையே தட்டை மாத்திக்க வேண்டியது தான்னு நித்யா அம்மா சொல்லிட்டாங்க…எதுக்கும் நித்யாகிட்ட ஒரு வார்த்தை கேட்டுக்கறேன்னாங்க…நீ சொன்னியா அவகிட்ட? என்ன சொன்னா?”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“இல்ல…இல்லைம்மா…நான் சொல்லல, நான் எதுவும் சொல்லல…நீங்க தான் அவகிட்ட சொல்ல வேணாம்னு சொன்னீங்களே!”</span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“சரி…அவங்கம்மாவே சொல்லி சம்மதம் வாங்கட்டும்…நம்ம ரமேஷ கல்யாணம் பண்ணிக்க யாரு தான் வேண்டாம்னு சொல்ல போறாங்க…இவ்ளோ படிச்சு இந்த வயசிலையே நல்லா அதிகமா சம்பாதிக்கற பையன் நம்ம சொந்தத்துலையே அவன் மட்டும் தான்! எப்படியோ…இப்ப தான்டா எனக்கு மனசு நிறைஞ்சு இருக்கு…எங்கக்கா சாகும் போது, என் கையை பிடிச்சிகிட்டு, என் பையன் கல்யாணத்த நீ தான் நடத்தி வைக்கனும்னு அப்படி அழுதாங்க…”</span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />அவன் அம்மா நிறுத்தாமல் ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருக்க. அம்மாவிடம் என்ன சொல்வது, எப்படி சொல்வது என்று அவனுக்கு எதுவுமே புரியவில்லை. பேசிக் கொண்டிருந்த அம்மாவை கவனிக்காமல், தன் அறையை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினான்.</span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“டேய்!!! நான் பேசிகிட்டே இருக்கேன்…சரி…சரி…நீ உடனடியா ரமேஷுக்கு ஃபோன் பண்ணி இந்த விஷயத்த சொல்லு…அவங்கப்பா என்னை சொல்ல சொன்னாரு…நான் சொல்றத விட நீ சொன்னா இன்னும் நல்லா இருக்கும்…என்னடா?”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">வினோத் எதுவும் சொல்லாமல் அறைக்குள் செல்லவும், “என்ன பதில் சொல்லாம போற?”<br />“தலைவலிக்குதும்மா…நான் சாயந்தரமா பேசறேன் அவனோட…”</span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />கதவை சாத்திவிட்டு படுக்கையில் விழுந்தான். அவன் தலையை யாரோ சம்மட்டியால் அடிப்பதை போல் விண்விண்னென்று வலித்தது</span></span></div><div style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaqYu8njWI9q8nHHBew3VCA9yZBcfWdE6rEoePQAGNj90RsFy7X5FbITPdsYpcw0N6CAcPN_twjrOXs0LQ5iEzt8VXGZyshjyH_LE-lKXWsYrTNHhzL4EmKjTm7JJ9MSyOrlGrDGhD7ozw/s400/3rd+part+jeeva-sad.jpe" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5406025999233493330" /><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">[தொடரும்]</span></span></p><p><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/4.html"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பாகம் 4</span></span></a></p></div>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-87429015321442979222009-11-18T09:49:00.006+05:302009-11-26T07:51:05.196+05:30ஓடிப்போலாமா? - 2<span class="Apple-style-span" style=" color: rgb(51, 51, 51); line-height: 16px; font-family:'Times New Roman';font-size:13px;"><h2 style="margin-top: 12pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 3pt; margin-left: 0pt; font-size:14pt;"><span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:'Arial Unicode MS';"><span class="Apple-style-span" style=" font-weight: normal; font-size:medium;"><span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:'Times New Roman';font-size:16px;"><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html">பாகம்</a></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html"> </a></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/1_16.html">1</a></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பேய்தனமாக மழை பொழிந்து கொண்டிருந்த ஒரு இரவு </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">வேளை</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">. பேருந்து நிறுத்தத்தில் எதிர் எதிர் புறமாக திரும்பி நின்றபடி இருவர்.</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சற்று நேர அமைதிக்கு பின் வினோத், “நீ தான லேட்டா கிளம்பலாம்னு சொன்னெ? இப்ப என் மேல கோவிச்சுகிட்டா நான் என்ன செய்வேன்?”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“நான் எட்டரை மணிக்கு கிளம்பலாம்னு தான் சொன்னேன்…நீ தான் லேட் பண்ணிட்ட…இப்ப எப்படி வீட்டுக்கு போறது</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">? </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மணி இப்பவே பத்தாச்சு….இந்த </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மழை </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">இப்போதைக்கு முடியறா மாதிரி தெரியல</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">!” நித்யா</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கோப</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மாய் கத்த, வினோத் அவளை அமைதிப் </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">படுத்து</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ம்</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> எண்ணத்துடன் அவளருகில் வந்தான்.</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“இப்ப பேசி ஒரு </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பிரயோஜன</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மு</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ம் இல்ல….வா…இப்படி உக்காரலாம்…”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">இருவரும் அங்கிருந்த சிமெண்ட் இருக்கையில் அமர்ந்தனர்.</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஏன் பஸ் ஸ்டேன்ட்ல இருந்து இத்தன தூரம் தள்ளி வீடெடுத்திருக்கீங்க?”</span></span></span></p><p style="margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span></span></span></p><div id="cs9n" style="text-align: left;margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; line-height: 1.3em; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><img src="http://docs.google.com/File?id=d6m8vw5_15g2mggtd8_b" style="padding-top: 4px; padding-right: 4px; padding-bottom: 4px; padding-left: 4px; border-top-width: 1px; border-right-width: 1px; border-bottom-width: 1px; border-left-width: 1px; border-top-style: solid; border-right-style: solid; border-bottom-style: solid; border-left-style: solid; border-top-color: rgb(255, 255, 255); border-right-color: rgb(255, 255, 255); border-bottom-color: rgb(255, 255, 255); border-left-color: rgb(255, 255, 255); width: 230px; height: 253px; " /></span></div><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“மறுபடியும் ஆரம்பிக்காத…” நித்யாவின் குரலில் கடுகடுப்பு அதிகரிக்க, வினோத், “சரி…வேற எதாவது பேசுவோம்…ரொம்ப நாளா இதை கேக்கனும்னு நினைச்சேன்…மறந்தே போய்ட்டேன்…எனக்கு முதல்ல ஆபிஸ்ல உன்னை பாத்ததும் சுத்தமா அடையாளமே தெரியல…அதெப்படி உனக்கு மட்டும் என்னை உடனே அடையாளம் தெரிஞ்சிடுச்சு?”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அதுவா? நான் அதுக்கு முன்னாடியே ஒரு ரெண்டு நாளா உன்னை பாத்துகிட்டு தான் இருந்தேன்…எங்கயோ பாத்த மாதிரி இருக்கேன்னு யோசிச்சுட்டு இருந்தேன்…அப்புறம் அன்னிக்கு உன்னோட பேசினப்புறம் தான் ஸ்ட்ரைக் ஆச்சு…கண்டிப்பா நீயா தான் இருப்பன்னு…” என்று சொல்லி ஒரு வித நக்கலுடன் சிரித்தாள்.</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அதென்ன பேசின உடனே தெரிஞ்சுது? எப்படி?”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“உன்னை தவிர வேற யாரு இவ்ளோ நக்கலா</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">,</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> திமிரா பேசுவாங்க? அத வச்சு தான் நீயா தான் இருக்கனும்னு முடிவு பண்ணேன்…”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“என் காரெக்டரையே புரிஞ்சிக்க மாட்டேங்கறீங்களே!! இவ்ளோ நாளா நாம பேசிட்டு இருக்கோம்ல? என்னிகாவது உன்கிட்ட நான் அந்த மாதிரி ரூடா பேசியிருக்கேனா? என்னவோ அன்னிக்கு ஏதோ ஒரு கடுப்பு, அப்புறம் உன்னை பாத்தவுடனே ஏதோ நக்கல் பண்ணனும்னு தோணுச்சு…அவ்ளோ தான்…”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஹ்ம்ம்…நாம பாத்து அதுக்குள்ள ஆறு மாசம் </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஓடிடுச்சு</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">? டைம் போனதே தெரியல இல்ல வினு?”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“எத்தன தடவை சொல்லியிருக்கேன்? என்னை அப்படி கூப்பிடாதன்னு? வினோத்னு கூப்பிடு, முடியலன்னா வினோத்குமார்னு கூப்பிடு!”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஏன்? பேசாம வினோத்குமார் நடராஜன் ன்னு கூப்பிடறேனே! </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">என்னோட க்ளோஸ் ஃப்ரெண்ட்ஸ் எல்லாரும் என்னை நித்தின்னு தான் கூப்பிடறாங்க…ஆனா நீ மட்டும் மாத்திக்கவே மாட்டேங்குற…</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நீ ஏன்டா இப்படி இருக்க?”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“யேய்…வாடா போடான்ன…அப்புறம் அன்னிக்கு மாதிரி புடிச்சு தள்ளி விட்டுடுவேன்…”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ராமா!!! இவனோட தாங்க முடியலையே!!!!”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“யாரந்த ராமா? உன் டீம்மேட் ஒருத்தன் இருக்கானே! அவனா?”</span></span></span></p><p style="margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span></span></span></p><span><div id="bk:y" style="text-align: left;margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; line-height: 1.3em; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><img src="http://docs.google.com/File?id=d6m8vw5_17fw58kc3k_b" style="padding-top: 4px; padding-right: 4px; padding-bottom: 4px; padding-left: 4px; border-top-width: 1px; border-right-width: 1px; border-bottom-width: 1px; border-left-width: 1px; border-top-style: solid; border-right-style: solid; border-bottom-style: solid; border-left-style: solid; border-top-color: rgb(255, 255, 255); border-right-color: rgb(255, 255, 255); border-bottom-color: rgb(255, 255, 255); border-left-color: rgb(255, 255, 255); width: 249px; height: 302px; " /></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></div></span><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "></p><p style="margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "></p><span><div id="iuu8" style="text-align: left;margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; line-height: 1.3em; "><span><span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நித்யா அவனை முறைத்துவிட்டு அமைதியானாள். மீண்டும் அவளை சமாதானப் படுத்தும் பணியில் அவனும் தீவிரமாக இறங்கினான். இப்படி அவன் அவளை சீண்டுவது</span></span></span></span><span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ம்</span></span></span></span><span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">, அவள் கோவப்படுவதும், பதிலுக்கு அவள் அவனை சீண்டிப் பார்ப்பதும், அதுவே அவர்களுக்கு வாடிக்கை ஆகியிருந்தது.</span></span></span></span></span></div></span><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஏதேதோ </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சுவா</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ரஸியமாக பேசிக் கொண்டிருந்தவர்கள், மழை நின்றதையும் மணி </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பதினொன்று</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> முப்பதை கடந்ததையும் கவனிக்கவே இல்லை, நித்யாவின் கைபேசி சிணுங்கும் வரை. அழைத்தது அவள் தோழி.</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நித்தி</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">! எங்கிருக்க?” பதட்டத்துடன் அவள் தோழி வினவ, அப்போது தான் மணியை பார்த்த நித்யா அதிர்ந்தாள், என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல், “அது வந்து…இங்க தான் வீட்டுக்கு பக்கத்துல நடந்து வந்துட்டு இருக்கோம்…” என்று இழுத்தாள்.</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“இவ்ளோ நேரம் என்ன பண்ணிட்டு இருக்க? மழை நின்னு ஒரு மணி நேரம் ஆச்சு…நானும் நீ வருவ வருவன்னு பாத்து அப்படியே தூங்கிப் போய்ட்டேன்…எந்திருச்சு பாத்தா மணி பதினொன்னேமுக்கால்! உன்னையும் கானோம்…ஒரு நிமிஷம் பயந்தே போய்ட்டேன்…”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அதான் வினோத் கூட இருக்கான்ல? நான் இன்னும் பத்து நிமிஷத்துல வந்தர்றேன்…”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கைபேசி இணைப்பை துண்டித்துவிட்டு வினோத்தை பார்த்தாள், அவனும் எழுந்து கிளம்புவதற்கு தயாராக இருந்தான்.</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> இவ்வளவு நேரம் மணி பார்க்காமல் பேசியிருந்திருக்கிறோமே என்று நித்யாவிற்கு ஒரு மாதிரியாக ஆகி விட்டது. எதுவும் பேசாம</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ல்</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> இருவரும் அவளது வீடு நோக்கி நடக்கத் துவங்கினர்.</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“என்ன நித்யா? எதுவும் பேச மாட்டேங்குற?”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“இல்ல…ரொம்ப நேரம் பேசிட்டோ</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ம்</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ல?</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> இவ்ளோ லேட் ஆச்சுன்னு தெரியவே இல்லை…</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அதனால என்ன? உன் ஃப்ரெண்டு எதாவது </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சொன்னாளா</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">?”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை…ஆமா…உங்க பீ.ஜியில நீ லேட்டா போனா எதுவும் சொல்ல மாட்டாங்களா?” என்று நித்யா அப்பாவியாய் கேட்க, வினோத் விழுந்து விழுந்து சிரித்தான்.</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“இதென்ன பொண்ணுங்க பீ.ஜின்னு நினைச்சியா? லேட்டா போன திட்றதுக்கு?”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“எதுக்கு இப்படி பொண்ணுக மாதிரி பீ.ஜியில போய் தங்கியிருக்க?</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> தேவையா உனக்கு இதெல்லாம்?</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அப்புறம்? வேற என்ன பண்ண சொல்ற? என் ரூம்மேட்ஸ் ரெண்டு பேருமே வாக்கப் பட்டு போய்ட்டானுங்க…நான் மட்டும் தனியா சமைச்சு சாப்ட்டு…அதெல்லாம் ரொம்ப வேலை…”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“வேற எதாவது ஃப்ரெண்ட்ஸ் கூட தங்கலாம்ல?”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அப்புறம் அவங்களும் கல்யாணம் பண்ணி போய்ட்டா? மறுபடியும் வேற ஆள் தேடனும்…”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அதுக்கு பேசாம நீயே கல்யாணம் பண்ணிகிட்டா இந்த பிரச்சனை இல்லைல்ல?”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“எதுக்கு? என் பொன்டாட்டிக்கும் சேத்து நான் சமைச்சு போடவா?” என்று சொல்லிவிட்டு பலமாய் சிரித்தான் வினோத்.</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“உன்கிட்ட பேச முடியாது…என்னவோ பண்ணு!!!சரி…. சப்போஸ் உனக்கு ஒரு பொண்ண பிடிச்சிருந்துச்சுன்னா என்ன செய்வ?”</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“என்ன செய்வேன்? பிடிச்சிருக்குன்னா பிடிச்சிருக்கு….அவ்ளோ தான்… </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அதுக்காக</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அசிங்கமா</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">போய்</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவகிட்ட</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">உன்னை</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பிடிச்சிருக்கு</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அப்டீன்னெல்லாம்</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சொல்ல</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மாட்டேன்</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">...</span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">"</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பிடிச்சிருக்குன்னு</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சொல்றதுல</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">என்ன</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அசிங்கம்</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">? </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அது</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">எவ்ளோ</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அழகான</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">விஷயம்</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">தெரியுமா</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">?" </span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஒரு</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கணம்</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நடப்பதை</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">விடுத்து</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவன்</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">முகத்தையே</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பார்த்தாள்</span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">.</span></span></span></p><p style="margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "></p><div id="ta_v" style="text-align: left;margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; line-height: 1.3em; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><img src="http://docs.google.com/File?id=d6m8vw5_18fq7j2zhg_b" style="padding-top: 4px; padding-right: 4px; padding-bottom: 4px; padding-left: 4px; border-top-width: 1px; border-right-width: 1px; border-bottom-width: 1px; border-left-width: 1px; border-top-style: solid; border-right-style: solid; border-bottom-style: solid; border-left-style: solid; border-top-color: rgb(255, 255, 255); border-right-color: rgb(255, 255, 255); border-bottom-color: rgb(255, 255, 255); border-left-color: rgb(255, 255, 255); width: 236px; height: 317px; " /></span></div></span><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஆனால்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவன்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அதையெல்லாம்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கண்டுகொண்டதாய்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">தெரியவில்லை</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">, "</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">உலகத்துலையே</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பேத்தலான</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">விஷயம்ன்னா</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அது</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஒரு</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பொண்ணுகிட்ட</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ப்ரபோஸ்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பண்றது</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">தான்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">... </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">எனக்கு</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">உன்னை</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ரொம்ப</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பிடிச்சிருக்கு</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">, </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நீ</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">இல்லாம</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">எனக்கு</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">லைஃபே</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">இல்லை</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">. </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஒவ்வொரு</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நிமிஷமும்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">உன்னை</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பாத்துகிட்ட</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">இருக்கனும்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">போல</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">இருக்கு</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">...</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">இந்த</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மாதிரி</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">வசனமெல்லாம்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சத்தியமா</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">என்னால</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பேச</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">முடியாது</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">.</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">"</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஹ்ம்ம்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சரி</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">...</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நீயா</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">போய்</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சொல்ல</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மாட்டே</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">...</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஆனா</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">...</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஒரு வேளை…ஒரு பொண்ணே வந்து உன்கிட்ட ப்ரபோஸ் பண்ணுதுன்னு வை…அப்ப என்ன பண்ணுவ?”</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அந்த மாதிரி எதுவும் நடக்கற மாதிரி தெரியல…”</span></span></span></span></p><p style="margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "></p><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“நடந்துருச்சுன்னு வை…என்ன பண்ணுவ? சொல்லு…”</span></span></div><span><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அதெல்லாம் நடக்கும் போது பாத்துக்கலாம்…”</span></span></div></span><span><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பிறகு ஏதோ கேட்க நினைத்து எதுவும் கேட்காமல் நித்யா நடையை தொடர்ந்தாள்.</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> ஆனால்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> வினோத் அவளை விடுவதாய் இல்லை, “இப்ப எதுக்கு இதெல்லாம் கேக்குற நீ?”</span></span></span></span></div></span><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“இல்லை…இப்ப பாரு…உன் ஃப்ரெண்ட்ஸ் எல்லாம் கல்யாணம் பண்ணி போய்ட்டாங்க…உனக்கு தனியா இருக்கற மாதிரி தோணலையா? அதுக்காகவாவது நீ ஏன் கல்யாணம் பண்ணிக்க கூடாது?”</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“நான் எங்க தனியா இருக்கேன்? அதான், நீ இருக்கியே?”</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நானும்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">…ஒரு வேளை…</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நானும்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">…</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">வேற யாரையாவது </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கல்யாணம் பண்ணி போய்ட்டா?” முகத்தில் ஆர்வம் பொங்க அவன் முகத்தையே உற்று நோக்கினாள்.</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அவங்க ரெண்டு பேரும் போகப் போறாங்கன்னு தெரிஞ்சதும், என்னடா பண்ணப் போறோம்னு தான் நினைச்சேன்…ஆனா, கரெக்ட்டான நேரத்துல நீ வரலை? </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அதே மாதிரி தான்…நீ போனாலும் வேற யாராவது வருவாங்க…</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அப்புறம் எனக்கு நீ யாருன்னு கூட மறந்து போய்டலாம்…</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">”</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> என்று சொல்லி அவன் சிரிக்கவும், நித்யா </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கண்களி</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ல்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> லேசாக நீர் துளிர்விட்டது. அதை அவன் பார்க்காதவாறு மறைத்தவள், “தட் வாஸ் நாட்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஃபன்னி</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">!” என்று கோபமாக </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">உறைத்து</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">விட்டு வீட்டிற்குள் நுழைந்தாள்.</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஹே நான் சும்மா விளையாட்டுக்கு…” என்று ஏதோ சொல்ல வாயெடுத்தவனுக்கு, கதவை படார் என்று அவள் திறந்து சாத்திய சத்தம் தான் பதிலாக கிடைத்தது.</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவளை பார்த்ததும் அவளை நன்றாக திட்டவேண்டுமென நினைத்துக் கொண்டிருந்த அவளது தோழி, அவள் முகத்தை பார்த்ததும் அந்த எண்ணத்தை கைவிட்டாள்.</span></span></span></span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span></span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“என்ன நித்தி? ஒரு மாதிரியா இருக்க?”</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஒன்னுமில்லை…லேசா தலைவலிக்குது…சாரிடா…இவ்ளோ லேட் பண்ணிட்டேன்…நீ போய் தூங்கு…நானும் சேஞ்ச் பண்ணிட்டு தூங்கறேன்…”</span></span></span></span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span></span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">படுக்கையில் விழுந்து கண்களை மூடினாள். ’அப்புறம் எனக்கு நீ யாருன்னு கூட மறந்து போய்டலாம்…’ அவன் மீண்டும் அவளுக்கெதிரில் வந்து பேசுவதை போன்ற பிரம்மை தோன்ற, அவள் கண்களில் நீர் வழிந்தோடியது.</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">’ஒரு வேளை நானே உன்கிட்ட ப்ரபோஸ் பண்ணா என்ன செய்வ?</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> ’அவள் கேட்காமல் விட்ட </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">இ</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ந்த கேள்வியை</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவனிடம்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> கேட்டிருந்தால் என்ன பதில் சொல்லியிருப்பான்?</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">’</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஹ்ம்ம்…</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அதுக்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கும் அவன் எதாவது நக்கல் தான் </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அடிச்சி</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ருப்பான்…</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">’ </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">’ஹய்யோ…நாளைக்கே ஊரை காலி பண்ணிட்டு ஓடியிருப்பேன்னு சொன்னாலும் சொல்லியிருப்பான்….’ </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">என்ற எண்ணம் அவள் சோகத்தையும் மறந்து அவளை லேசாக புன்னகைக்க வைத்தது.</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவள் </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">வாழ்விலேயே</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> அதிகமாக சிரித்த நாட்கள் அந்த ஆறு மாதங்கள் தான் என்று தோன்றியது. என்ன தான் வானம் </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">விரும்பினாலும்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">, வானவில் நிரந்தரமாக வானத்திலேயா தங்கிவிடப் </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">போகிறது</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">? சட்டென </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சொல்லாமல் கொல்லாமல் </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மறைந்துவிடத் தானே செய்கிறது? அதே போல் தான், என்றேனும் நிச்சயமாய் அவனை பிரிய நேரிடும், இதை பற்றி எண்ணுவதில் பயனில்லை</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">,</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> மெல்ல மெல்ல அவனிடம் பேசாமல் விலகியிருப்பதே தனக்கு நல்லது என்று </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">முடிவெடுத்தாள். ஆனால் </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவள் எடுத்த முடிவு, சமீப காலமாய் அவன் குரலுக்கு அடிமையாகிப் போயிருந்த அவளது கைபேசிக்கு பிடிக்கவில்லை போலும், உடனே செல்லச் சிணுங்கலாய் சிணுங்கியது.</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அழைத்தது அவன் தான்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">!</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மனதில் அதுவரை அடித்து</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">க்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> கொண்டிருந்த புயற்காற்று, சட்டென தென்றலாய் மாற, அவள் அந்த நொடியின் </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">முற்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பகுதியில் எடுத்த முடிவை, அந்த நொடியின் பிற்பகுதியிலேயே </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">கைவிட்டு, கைபேசியை காதருகில் வைத்து, </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவளறியாமலே</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> முகத்தில் அரும்பிய புன்னகையுடன், </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஹ்ம்ம்…” என்று மட்டும் சொன்னாள்.</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">படிக்காமல் செல்லும் நாட்களில் அதிகமாய் விடைத்தாளை நிரப்பும் மாணவர்களைப் போல், </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">காலையிலிருந்து பேசி ஓய்ந்து, </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பேசுவதற்கு விஷயமே </span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">இல்லாத அந்த இரவு வேளையில்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">, அவர்களது மூச்சுக் காற்றை சுமந்து</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">வந்த</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஒலி</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அலைகளை சுவாசித்தபடி</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">,</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> கூடுதலாக ஒரு மணி நேரம் பேசிவிட்டு உறங்க</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ச்</span></span></span></span><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> சென்றனர்.</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><span><span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">[</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">தொடரும்]</span></span></span></span></p><p style="text-align: left;margin-top: 0pt; margin-right: 0pt; margin-bottom: 10pt; margin-left: 0pt; "><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/3_6605.html"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">பாகம் 3</span></span></a></p></span></span></h2></span>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-46275054650607269652009-11-16T22:25:00.007+05:302009-11-26T07:48:35.950+05:30ஓடிப்போலாமா? - 1<span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">"</span></span><em><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">விழிமூடி யோசித்தால் அங்கேயும் வருவாய் முன்னே முன்னே…”</span></span></em><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"></span></span><div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />அவனுக்கு மிகவும் பிடித்த பாடல் தான். ஆனால் இப்போதெல்லாம் அதை கேட்க கேட்க எரிச்சல் வர ஆரம்பித்திருந்தது வினோத்திற்கு. அவனது அறை நண்பன் சுரேன் வீட்டிற்கு வந்ததும் வராததுமாய், அவனது கைபேசி இப்படி பாடத்துவங்கியதும் தான் வினோத்தின் எரிச்சலுக்கு காரணம்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />’ச்சே, ஏதோ ஃப்ரெண்டுன்னு லவ்வுக்கெல்லாம் ஹெல்ப் பண்ணா, இப்ப இப்படி கடலை போட்டு நம்மள போர் அடிக்கறானே!’ என்று சலித்துக் கொண்டான்.</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சுவரை பார்த்து சிரித்தபடி தனக்கே கேட்காத வண்ணம் கைபேசியில் பேசி சிரித்துக் கொண்டிருந்த சுரேனை பார்த்து, ’ஹ்ம்ம் திருத்தவே முடியாது’ என்று தலையிலடித்துக் கொண்டு ஹாலுக்கு வந்தான் வினோத். தட்டில் உணவை எடுத்துக் கொண்டு வினோத்தின் அருகே வந்தமர்ந்தான் யாசர்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“யே! அப்புறம் சொல்லவே மறந்துட்டனே! இப்ப தான் அம்மா ஃபோன் பண்ணாங்க…அந்த பொண்ணு மோஸ்ட்லி ஓகேவாயிடும் போல இருக்கு…”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அதிர்ச்சியுற்றவனாய் வினோத், “என்னடா சொல்ற?”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“என்னடா சொல்றேன்னா? இத்தன நேரம் என்ன ஜெர்மன்லையா சொல்லிட்டு இருந்தேன்? பொண்ணு நிச்சயம் ஆயிடுச்சுன்னு சொல்றேன்”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“அடக்கொடுமையே!”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">உற்ற நண்பனிடம் கல்யாணம் நிச்சயமாகப் போகும் செய்தியை சொல்லும் போது இப்படி ஒரு பதிலை சத்தியமாக யாசர் எதிர்பார்க்கவில்லை.</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“ஹே…என்ன ஆச்சு உனக்கு? நானும் பாத்துகிட்டே இருக்கேன்…நான் போன வாரம் அந்த பொண்ண பாக்க போனதிலிருந்து பேயறஞ்ச மாதிரியே இருக்க…”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“சாரி டா…சாரி…பாரு அவனை… விடிஞ்சிருச்சா, இல்லை ராத்திரியான்னு கூட தெரியாம எப்ப பாரும் ஃபோன்லையே பேசிட்டு இருக்கான்…அவனும் இன்னும் நாலு மாசத்துல கல்யாணம் பண்ணி போய்டுவான்…நீயும் இப்படி வந்து குண்ட தூக்கி போட்டா நான் எங்கடா போவேன்?</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">இருபத்தி ஐஞ்சு வயசு தான ஆச்சு! அதுக்குள்ள ஏண்டா இப்படி அடிச்சு பிடிச்சு கல்யாணம் பண்றீங்க?”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“கவலைபடாதடா பாப்பா…உன்னை ஒரு பீ.ஜி யில சேத்து விட்டர்றோம்”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“பீ.ஜியா? என் நிலைமை இப்படி ஆகிடுச்சே ஆஞ்னேயா…பேசாம இப்படி பண்ணா எப்படி?”<br />“எப்படி?”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“நான் உன் வீட்டுக்கே பேயிங் கெஸ்டா வந்துடறேனே!”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“டேய்!!! உன்னையெல்லாம் வாட்ச்மேனா கூட சேத்திக்க மாட்டான்டா எவனும்! எதுக்கு இந்த தலைவலி? பேசாம வீட்ல பொண்ணு பாக்க சொல்ல வேண்டியது தான?”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“உனக்கு தெரியாதா? எத்தன தடவை சொல்றது? என்னவோ நான் காமடி பண்றேன்னு நினைச்சுட்டீங்களா? இன்னொரு தடவை சொல்றேன், நல்லா கேட்டுக்கோ, ’எனக்கு இந்த, கல்யாணக் கான்செப்டே பிடிக்கல…”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“எத்தன நாளைக்கு தான் இதையே சொல்லிட்டு இருப்ப? சொல்ற பேச்சை கேளு…பேசாம ஒரு நல்ல பொண்ணா பாத்து…”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“போதும், போரடிக்காத மண்டி! கல்யாணம் பண்ணி என்னத்தடா பண்ணப் போறீங்க? சும்மா…கல்யாணம்…அப்புறம் காதுகுத்து, அப்புறம் மறுமடியும் நாம பெத்ததுகளுக்கு கல்யாணம்…இவ்ளோ தானாடா வாழ்க்கை? எனக்கு இதெல்லாம் ஒத்து வராது…”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“சரி…ஒத்து வராதுன்னா காதுகுத்தெல்லாம் வைக்காத, பசங்களும் அவங்களாவே பாத்து கல்யாணம் பண்ணிகட்டும்…”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“யே! நான் இவ்ளோ சீரியஸா பேசிட்டு இருக்கேன்…நீ விளையாடுறியா?”</span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5404747699079014882" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3FQh7hDDZ8Ng8tz8sFj60PzJTIR4euRYck1HW5bY6JoXlpb5LhQHaLDOTtA4b9-qRBCvBh1LknzW0CucolSpNjwfA3R-j8cRyPmAK7A09UrgAYHrT_hDokSEmBksXJvR4exg4SCj1iFng/s400/jeeva.jpg" border="0" style="display: block; margin-top: 0px; margin-right: auto; margin-bottom: 10px; margin-left: auto; width: 400px; cursor: pointer; height: 400px; text-align: center; " /><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“அதென்னவோ தெரியலடா பாப்பா…நீ காமடி பண்றத விட சீரியஸா பேசும் போது தான் ரொம்ப காமடியா இருக்கு” என்றபடி பலமாக சிரித்தான் யாசர். “சரி…கல்யாணம் வேணாங்குற…அப்புறம் எதுக்குடா எப்ப பாத்தாலும் அந்த பொண்ணுகிட்ட இன்ட்ரோ குடு, இந்த பொண்ணுகிட்ட குடுன்னு எங்க உயிர வாங்குற?”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“கல்யாணத்துக்கும் அதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? கடலை பட்டறையில் கல்யாணத்துக்கு என்ன வேலை?”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“என்னவோ பெருசா இவன் கடலை போட்ட மாதிரி ரொம்ப தான் பில்டப் குடுத்துட்டு இருக்கான்?” பேசி முடித்து விட்டு அப்போது தான் முன் அறைக்குள் நுழைந்த சுரேனும் வினோத்தை ஓட்டும் முக்கிய பணியில் கலந்து கொண்டான்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />வினோத், “வாடா வா…என்ன ஒரு கை கொறையுதேன்னு பாத்தேன்…உங்க அளவுக்கு எங்களுக்கு டேலன்ட் இல்லைன்னு ஒத்துக்கறேன்…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />சுரேன், “கோச்சுக்காதடா பாப்பா…ஆமா….நீ சின்ன வயசுல கூட எந்த பொண்ணுகிட்டையும் பேசினதில்லையா என்ன?”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />சின்ன வயது என்றவுடன் வினோத்தின் முகம் கடுகடுப்பாக மாறியது,<br />“சின்ன வயசுல நான் எப்படி இருந்தேன் தெரியுமா? எல்லாம் ஒரு பொண்ணு…இல்லையில்ல ராட்சஸினால தான், பொண்ணுங்கன்னாலே வெறுத்து அவ்வளவா யாரோடையும் பேசுறது இல்லை…”“சரி கரண்ட் வேற இல்ல…நீ கண்டின்யூ பண்ணு பாப்பா…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“நான் சின்ன வயசுல பயங்கர ரோமியோவா இருந்தேன்!”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“எது??? நீயா????” ஒரு சேர ஒலித்தது இருவரின் குரலும்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“கேளுங்கடா…நாங்கெல்லாம் ஐஞ்சாவது படிச்சிட்டு இருக்கும் போதே வெய்ட்டு காட்டுவோம்ல? எங்கப்பா தங்கச்சியோட அதாவது என் அத்தை, அந்த மாமாவோட அண்ணன் பொண்ணு ஒருத்தி இருந்தா…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“எதுவும் புரியல…முதல்ல அந்த பொண்ணு உனக்கு என்ன ஆகனும்னு சொல்லு…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“அதான் சொன்னேனெ…எங்க அத்தையோட…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“டேய்!!!”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“சரி சரி…சுருக்கமா சொல்லனும்னா எனக்கு மாமா பொண்ணு முறை…ஆனா கொஞ்சம் சுத்தி வளைச்சு! போதுமா? அந்த பொண்ணும் அப்ப ஐஞ்சாவது தான் படிச்சிட்டு இருந்தா. அவ அப்பயே படுபயங்கரமா படிப்பா, அதனால அவளோட கம்பேர் பண்ணி வீட்ல எனக்கு ஒரே திட்டு…அவளை பாத்தாலே எனக்கு எரிச்சல் எரிச்சலா வரும்…அதனால அவள எப்ப பாத்தாலும், நாம ஓடிப்போயிரலாமான்னு கேட்டுகிட்டே இருப்பேன்…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“எரிச்சலா வந்தா எப்படிடா இப்படி போய் கேப்ப?”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“அப்படி நான் கேட்டா, அவளுக்கு பிடிக்காதில்லை? எதாவது கத்த ஆரம்பிச்சுடுவா, இல்லைன்னா அழுதுகிட்டே போய் எங்க அத்தைகிட்ட போட்டு தருவா…நான் இருக்கற பக்கமே வர மாட்டா…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />என் தொல்லை தாங்க முடியாம எங்க வீட்ல ஆறாவதிலிருந்து ஹாஸ்டல்ல சேத்திட்டாங்களா…அதனால ரொம்ப வருஷம் அவள நான் பாக்கவே இல்லை. ஒரு தடவை ஆனுவல் லீவப்ப எங்க குலதெய்வ கோவில்ல எனக்கு காதுகுத்து. அப்ப தான் அவள மறுபடியும் பாத்தேன். ஆளே அடையாளம் தெரியாத மாதிரி மாறியிருந்தா, பட்டு பாவடையெல்லாம் போட்டுகிட்டு அங்கயும் இங்கயும் ஓடிகிட்டு இருந்தா. எங்க பாட்டிகலெல்லாம், ரொம்ப அழகா இருக்கா, கண்ணே பட்டுடும், அவளுக்கு சுத்தி போடனும்னு வேற பேசிகிட்டாங்க…இதெல்லாம் பாத்து எனக்கென்னவோ அவ மேல ஒரே பொறாமையாயிடுச்சு.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“என்னது பொறாமையா?”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“என்னவோ அந்த வயசுல அப்படி தோணுச்சு…அதுவும் டென்த் ஸ்டேன்டர்ட்ல நான் பாதி மீசை மொளைச்சும் மொளைக்காமையும் பாக்கவே கேவலமா இருந்தேன்!”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“எது டென்த் ஸ்டேன்டர்ட்ல தான் உனக்கு காது குத்தினாங்களா? ஹா ஹா…எப்படிடா உங்க மாமா உன் வெய்ட்ட தாங்கினாரு?”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“டேய்! டிஸ்டர்ப் பண்ணாம கதைய கேளுங்கடா!” வினோத் சொல்ல சொல்ல, அவன் மனக்கண்களுக்கு முன் அந்த காட்சி விரிந்தது.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />அந்த குலதெய்வ கோவில், சிறிய கோவில் தான், ஆனால் அதன் பக்கத்தில் ஒரு சிறிய குளம் இருக்கும்…’இவ்ளோ பெரிய பையன் ஆனதுக்கப்புறம், வேணாம்னு சொல்லியும் கேக்காம காது குத்திட்டாங்களே’ </span></span><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">என்று யோசித்தபடி மிகவும் சோகமாக அந்த ஓடைக்கு பக்கத்தில் தன் நிழலை பார்த்தபடி மெதுவாக நடந்து கொண்டிருந்தான் வினோத்.</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />மாம்பழ மஞ்சள் நிறத்தில், மெரூன் பார்டருடன் கூடிய பட்டுப் பாவாடை, அவளது உயரத்தை விட நீளமாய் தரையில் புரள, பின்னாமல் விட்டிருந்த கூந்தல் காற்றில் அலைபாய, கையில் எதையோ பிடித்து ஆட்டியபடி, சத்தமாக சிரித்துக் கொண்டு, அந்த ஓடையருகே வேகமாக ஓடி வந்தாள் நித்யா.</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“அத குடு நித்தி! ப்ளீஸ் நித்தி!!!” அவள் பின்னோடு ஓடி வந்து கொண்டிருந்தான் அவளுடைய தம்பி பிரகாஷ்.</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />அவனை திரும்பி பார்த்து சிரித்துவிட்டு, “குடுக்க முடியாது போடா…” என்று இறைந்தபடி ஓடி வந்தவள், அங்கு தரையை பார்த்துக் கொண்டிருந்த வினோத் மீது மோதினாள். நிலை தடுமாறி விழப்போன இருவருமே சுதாரித்து நின்றனர். சிரித்துக் கொண்டே, “சாரி” என்றபடி அந்த இடத்தை விட்டு நகர போனவளின் கையை கெட்டியாக பற்றி நிறுத்தினான்.</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />கோபனான குரலில், “யேய்…இப்படியா கண்ணு மண்ணு தெரியாம ஓடி வருவாங்க?”</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“அதான் சாரி சொன்னேனே!”</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“சாரி சொல்லிட்டா எல்லாம் சரியா போச்சா?” என்றபடி அவனது பிடியை இறுக்கினான்.</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“யேய்…கையை விட்றா…”</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“என்னது டாவா? மரியாதையா பேசு…வாடா போடான்ன, அப்புறம் அவ்ளோ தான்!”</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“என்னடா பண்ணுவ? அப்படி தான் சொல்லுவேன்…விட்றா கையை…”</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />கோபம் தலைக்கேறி, “என்ன பண்ணுவனா?” என்றவாறு அவளது கையை பிடித்து முறுக்கினான்.<br />“ஹய்யோ வலிக்குதே….அம்மாஆஆஆஅ….. விட்றா எருமமாடு! பிசாசு!”</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#000099;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />எருமைமாடு என்ற வார்த்தையை கேட்டதும் யோசிக்காமல் உடனே செயல்பட்டான் வினோத். நடப்பதை உணர்ந்து, நித்யா சுதாரிக்கும் முன்பு, பிரகாஷ் அங்கு ஓடி வருவதற்குள், அவளை பிடித்து அவனுக்கு எதிர்புறமாக இழுத்து, அருகில் இருந்த ஓடையில் தள்ளினான். அம்மாஆ என்று அலறியவாறு விழுந்த அவளின் குரலை கேட்டு பெரியவர்கள் எல்லோரும் அங்கு ஒடி வந்தனர்.</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />----<br />“டேய்! ஏன்டா அப்படி பண்ண?”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“என்னவோ கோவம்…பண்ணிட்டேன்…ஆனா அதுக்கப்புறம் எங்கம்மா என்னை தொரத்தி தொரத்தி அடிச்சாங்க…அந்த நாள மட்டும் மறக்கவே முடியாது…எல்லாம் அந்த ராட்சஸியால வந்துச்சு…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“பண்ற வேலையெல்லாம் நீ பண்ணிட்டு, அவளை ராட்சஸின்னு சொல்றியா? அதுக்கப்புறம் அந்த பொண்ணுகிட்ட பேசினியா இல்லையா?”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“அவங்கப்பாவுக்கு ட்ரான்ஸ்ஃபர் வந்து அவங்க வேற ஊருக்கு போய்ட்டாங்க…அதுப்புறம் நான் அவள பாக்கவே இல்லை…ஆனா அதுக்கப்புறம் வேற எந்த பொண்ணுகிட்டையுமே நான் அதிகமா என்ன, சுத்தமாவே பேசல. என்னவோ, பொண்ணுகனாலே பசங்ககிட்டெல்லாம் பேசக் கூடாதுன்னு நினைப்பாங்க…நம்ம எதுக்கு போய் வீணா அவங்கள டிஸ்டர்ப் பண்ணனுமேங்கற நினைப்பு தான் காலேஜ் படிக்கும் போது இருந்துச்சு….ஆனா வேலைக்கு வந்து இத்தன நாளாச்சு, சகஜமா எல்லாரோடையும் பேசினாலும், ஒருத்தவங்க கூடயும் அதிகம் பேசனும்னு தோணினதில்லை…ஆனா இதுல ஒரு பெரிய தியரி இருக்குடா….”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />அதற்குள் சுரேனும், யாசரும் ’கொர் கொர்’ என்று சத்தம் எழுப்பிப் கொண்டு தூங்குவதைப் போல் நடிக்கவும், ’போங்கடா…’ என்றபடி அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றான் வினோத்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />யாசரும் வினோத்தும் ஒரே அலுவலகத்தில் வேலை பார்த்ததால், மாலை பெரும்பாலும் இருவரும் ஒரே பேருந்தில் வீட்டிற்கு திரும்புவார்கள். ஒருவருக்கு வேலை சீக்கிரம் முடிந்து விட்டாலும், மற்றவருக்காக காத்திருந்து ஒன்றாக தான் செல்வார்கள். அன்றும் வழக்கம் போல் ’போலாமா’ என்று யாசருக்கு பிங் செய்தான்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />யாசர், ’இன்னும் கொஞ்சம் வேலை பாக்கி இருக்குடா….எட்டரை பஸ்ல போலாம்’ என்று பதிலனுப்பினான்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />ஆனால் வழக்கத்துக்கு மாறாக வினோத், “நான் கிளம்பறேன்டா…ஒரு மாதிரியா இருக்கு” என்று சொல்லிவிட்டு ஏழரை மணி பஸ்ஸை பிடிக்க வேக வேகமாக ஓடினான், திருமணம் நிச்சயம் ஆனதிலிருந்து பேருந்தில் ஏறி அமர்ந்தவுடன் யாசர் தொலைபேசியை எடுத்து பேச ஆரம்பித்திருந்ததால் வினோத்திற்கு காத்திருந்தால் மட்டும் என்ன பிரயோஜனம் என்ற எண்ணம் தோன்ற ஆரம்பித்துவிட்டது.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />வசதியாக ஒரு ஜன்னலோர இருக்கையில் அமர்ந்து, கண்கள் மூடியபடி கைபேசியில் பாடல் கேட்கத் துவங்கினான்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><em><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">“எக்ஸ்கூஸ்மீ மிஸ்டர் கந்தசாமி…”</span></span></em><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> திடீரென்று பாடலுக்கு சம்பந்தமே இல்லாத மற்றொரு குரல் எக்ஸ்க்யூஸ்மி என்று ஒலித்தது. கண்களை விழித்துப் பார்த்தவனுகெதிரில் இரு பெண்கள் நின்றிருந்தனர்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“நாங்க இங்க உக்காந்திருந்தோம்…புக் வச்சுட்டு போயிருக்கமே…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />அப்போது தான் அங்கிருந்த புத்தகத்தை கவனித்தவன், அந்த இரு பெண்களில் அவனருகே நின்றிருந்தவளை தினாவெட்டாக பார்த்து, “சோ?” என்றான்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“நீங்க வேற எதாவது சீட்டுக்கு போனா நல்லா இருக்கும்…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“ஏன்? நீங்க போலாமே?”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“இல்ல…நாங்க ரெண்டு பேரும் சேந்து உக்காரனும்…மத்த எல்லா இடத்திலையும் ஒவ்வொரு சீட் தான் இருக்கு…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />“அப்ப ஒன்னு பண்ணுங்க….ஒருத்தர் மடியில ஒருத்தர் உக்காந்துக்கோங்க…சேந்து உக்காரலாம்…”</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />அவன் பேசி முடிப்பதற்குள் அவனருகே நின்றிருந்தவள், அவனை கேவலமான ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு ஏதோ சொல்ல வாயெடுத்தாள். அதற்குள் அவளுடைய தோழி அவளை பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தாள்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />சாதாரணமாக தெரியாத யாரிடமும் இப்படி மரியாதை இல்லாமல் வம்பு பண்ணும் ரகம் இல்லை வினோத். வழக்கமான வினோத்தாக இருந்திருந்தால், அவர்கள் கேட்டதுமே அந்த இடத்தை அவர்களுக்கு கொடுத்திருப்பான். ஆனால் அன்று ஏனோ அந்த பெண்ணைப் பார்த்ததும் அவளை வம்புக்கு இழுக்க வேண்டும் போல தோண்றியது அவனுக்கு. அவர்கள் சென்ற பிறகு, ’நாம் ஏன் இப்படி நடந்து கொண்டோம்’ என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தவனின் சிந்தனையை கலைத்தது, “நீங்க வினோத் தான?”என்ற அதே குரல்.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />திகைத்துப் போய் நிமிர்ந்தவனின் பார்வையில் முதலில் பட்டது அந்த பெண் அணிந்திருந்த அடையாள அட்டை. ’நித்யா’ என்ற கொட்டை எழுத்துகளை படித்து நிமிர்ந்தவனை பார்த்து அழகாய் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள் நித்யா!</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY1nC6Bv5o99GtRkTAIZPLYTF0eJijJr2d7kYrzKT_0u45Jw0KE1l6me-o2K_JpQ-WaFOZIioZ7lqLjOLXPn0lvSXwTvpNIGWsF1MdSmBHbPXBpT4XfvM3ScXcxUeiau8djXmBqUEqGow3/s1600/sridevi1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 287px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY1nC6Bv5o99GtRkTAIZPLYTF0eJijJr2d7kYrzKT_0u45Jw0KE1l6me-o2K_JpQ-WaFOZIioZ7lqLjOLXPn0lvSXwTvpNIGWsF1MdSmBHbPXBpT4XfvM3ScXcxUeiau8djXmBqUEqGow3/s400/sridevi1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5404902711984251682" /></a><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span><div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br />[தொடரும்]</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/11/2_8738.html">பாகம் 2</a></span></span></div></div>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com32tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-45226116222156865512009-11-14T08:01:00.004+05:302009-11-14T08:09:59.297+05:30விடாது [தொடரும்] - 2<div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அ.பொ.தி.பி அவர்களே! கதையை ஏற்கனவே முழுசா எழுதி வச்சிட்டு, வாரத்துக்கு ஒரு முறை தான் பதிவு போடறீங்க, இது உங்களுக்கு ஓவரா இல்ல?</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">என் சின்ன மூளையை கசக்கி, பிழிஞ்சு, காயப்போட்டு, கஷ்டப்பட்டு யோசிச்சு சஸ்பென்ஸ் வைக்கறேன்ல? அதுக்காக தான் :))</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சரி இப்ப அடுத்து என்ன கதை வரப் போகுது?</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அடுத்த கதை பேரு "ஓடிப்போலாமா" இதுல, </span></span><a href="http://siragughal.blogspot.com/search/label/%E0%AE%AE%E0%AE%B2%E0%AE%B0%E0%AF%87%20%E0%AE%AE%E0%AF%86%E0%AE%B3%E0%AE%A9%E0%AE%AE%E0%AE%BE%3F"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">மலரே மெளனமா</span></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> கதையில வர பாப்பா @ வினோத் காரெக்டர் தான் ஹீரோ. ஹீரோயின் நித்யா. ஹீரோயின் பேர் என்ன வைக்கலாம்னு ரொம்ப யோசிச்சேன், ஒன்னும் கிடைக்கல, அதான் எங்கக்கா பேரையே வச்சுட்டேன் :P sorry நித்யா :))</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஹ்ம்ம்...கேக்கறனே தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க....இதுவும் தொடர்கதை தானா?</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஆமாங்க ஆமாம்...</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஏன் எப்ப பாரும் தொடர்கதை எழுதி கொல்றீங்க? அழகா ஒரு சிறுகதை எழுதக் கூடாதா?</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">என்ன பண்றது? எனக்கு வர்றத தான நான் எழுத முடியும்? இந்த கதையையே சின்னதா மூணு (?!?!) பகுதியில எழுதலாம்னு ஆரம்பிச்சேன்...ஆனா கொஞ்சம் பெருசா ஐஞ்சு பகுதி ஆகிடுச்சு :(</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">என்னவோ, எங்களுக்கெல்லாம் தொடர்கதை படிக்க டைமில்லை...எதுக்காக இந்த கதையை படிக்கனும்? இதுல என்ன speciality?</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஒன்னும் இல்லை...வழக்கம் போல இதுவும் காதல் கதை தான். இது நான் எழுதியிருக்கறது தான் ஒரே speciality :P</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சரி சரி, மொக்கையை போடாம நிஜமான speciality என்னன்னு சொல்லுங்க...</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">வழக்கம் போல இல்லாம, இந்த கதையை தினமும்/alternate days ல போடலாம்னு இருக்கேன். அது தான் நிஜமான speciality :) அதனால ஒட்டுமொத்தமா கூட நீங்க வாரயிறுதியில படிக்கலாம். அப்புறம் இன்னொரு speciality கூட இருக்கே...</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">என்னதது? </span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">இது என்னோட பத்தாவது தொடர் கதை!!! </span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஓஓஓஓ...சூப்பர்...வெற்றிகரமாக பத்து தொடர்கதை எழுதி முடித்து விட்டதால், இன்று முதல் நீ, ’பத்து தொடர் கதை கண்ட பத்து!!!’ என்று அன்போடு அழைக்கப்படுவாய்!</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">நன்றி, நன்றி!!! </span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அப்புறம் கதைக்கு எதாவது trailer? </span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அதுக்கு தான இந்த பதிவ போட்டதே! :P அது இல்லாமலா?</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><b><i><span class="Apple-style-span" style="color:#FF6600;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஓடிப்போலாமா?</span></span></span></i></b></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">வினோத் இப்படி…</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#6600CC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">"உலகத்துலையே பேத்தலான விஷயம்ன்னா அது ஒரு பொண்ணுகிட்ட ப்ரபோஸ் பண்றது தான்... எனக்கு உன்னை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு, நீ இல்லாம எனக்கு லைஃபே இல்லை. ஒவ்வொரு நிமிஷமும் உன்னை பாத்துகிட்ட இருக்கனும் போல இருக்கு...இந்த மாதிரி வசனமெல்லாம் சத்தியமா என்னால பேச முடியாது.”</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ஆனா நித்யா? அவ எப்படி?</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#6600CC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">"அவள் வாழ்விலேயே அதிகமாக சிரித்த நாட்கள் அந்த ஆறு மாதங்கள் தான் என்று தோன்றியது. என்ன தான் வானம் விரும்பினாலும், வானவில் நிரந்தரமாக வானத்திலேயா தங்கிவிடப் போகிறது? சட்டென சொல்லாமல் கொள்ளாமல் மறைந்துவிடத் தானே செய்கிறது? அதே போல் தான், என்றேனும் நிச்சயமாய் அவனை பிரிய நேரிடும், இதை பற்றி எண்ணுவதில் பயனில்லை, மெல்ல மெல்ல அவனிடம் பேசாமல் விலகியிருப்பதே தனக்கு நல்லது என்று முடிவெடுத்தாள். ஆனால் அவள் எடுத்த முடிவு, சமீப காலமாய் அவன் குரலுக்கு அடிமையாகிப் போயிருந்த அவளது கைபேசிக்கு பிடிக்கவில்லை போலும், உடனே செல்லச் சிணுங்கலாய் சிணுங்கியது. அழைத்தது அவன் தான்! மனதில் அதுவரை அடித்துக் கொண்டிருந்த புயற்காற்று, சட்டென தென்றலாய் மாற, அவள் அந்த நொடியின் முற்பகுதியில் எடுத்த முடிவை, அந்த நொடியின் பிற்பகுதியிலேயே கைவிட்டு, கைபேசியை காதருகில் வைத்து, அவளறியாமலே முகத்தில் அரும்பிய புன்னகையுடன், “ஹ்ம்ம்…” என்று மட்டும் சொன்னாள்."</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">trailer போதும்னு நினைக்கறேன்...மீதி ப்ளாக்திரையில் காண்க...</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">சரி, trailer எல்லாம் நல்லா தான் இருக்கு...கதையை எப்ப போடபோறீங்க? அத சொல்லுங்க...</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அவங்கெல்லாம் என்ன சொல்றாங்கன்னு நீங்களே பாத்துகோங்க...அவங்க ஓகே சொன்னப்புறம் தான் கதையை போட போறேன்....</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">யாரு அந்த ’அவங்க’?</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">அட நீங்க தாங்க...போய் மொத்தல்ல பின்னூட்டம் போடுங்க!</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'times new roman'; font-size: small; font-weight: bold; ">P.S: இது தடை செய்யப்பட்ட பின்னூட்டம்</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">உனக்கு நீயே பெயர் சூட்டிக் கொண்டதால், இன்று முதல் நீ, "அலப்பறை செய்யும் அல்பை" என்று அன்போடு அழைக்கப்படுவாய்! </span></span></div></div>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-78580166313660784512009-11-12T07:31:00.002+05:302009-11-12T07:46:51.691+05:30My mommy is a sport :))I had been to Las vegas last weekend and surprisingly I forgot to tell my parents about the trip :P and I dont have a mobile phone here. My mom who tried to reach me in my home landline phone on Friday and Saturday finally got to know from my sis that I went to LV. She was expecting me to call after I got back on Sunday night, but I slept off :) <div><br /></div><div>At last I called her on monday evening. My mom being a typical Indian woman has a bad opinion about vegas (she still has) and was not that happy the last time I went there thou' she didn't oppose. So when the phone rang, i was wondering what would be her reaction this time. I told her, 'Dont know how...somehow i lost track of whether i told you or not...' she said, 'its ok...nithya told me' and then she said in a swinging tone, 'I m so happy to hear your voice after 3 days' Man!!!! my mommy is such a sport :) may be this is what they call positive attitude :)</div><div><br /></div><div>To all my friends who always wonder how I am such a chamathu poonu (:P), here is my answer. How can I not confide each and everything to such a mom?</div>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-12521901232972672542009-10-30T11:17:00.003+05:302009-11-02T10:34:40.818+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 13<span class="Apple-style-span" style=" border-collapse: collapse; font-family:arial, sans-serif;font-size:13px;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"></span></span></p><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;"><p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; color: rgb(51, 51, 51); line-height: 16px; "><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 51); "><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html" style="color: rgb(51, 102, 153); "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பாகம் 1 </span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">, </span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1_06.html" style="color: rgb(51, 102, 153); "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பாகம் 2,</span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/3.html" style="color: rgb(51, 102, 153); "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பாகம் 3</span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">, </span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/4.html" style="color: rgb(51, 102, 153); "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பாகம் 4</span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">, </span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/5.html" style="color: rgb(51, 102, 153); "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பாகம் 5</span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">, </span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/6.html" style="color: rgb(51, 102, 153); "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பாகம் 6</span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">, </span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/7.html" style="color: rgb(51, 102, 153); "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பாகம் 7,</span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/8.html" style="color: rgb(51, 102, 153); "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பாகம் 8</span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> , </span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/9.html" style="color: rgb(51, 102, 153); "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பாகம் 9</span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">, </span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/10.html" style="color: rgb(51, 102, 153); "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பாகம் 10</span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">,</span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/11.html" style="color: rgb(51, 102, 153); "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> பாகம் 11</span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">, </span><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/12.html"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பாகம் 12</span></a></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“நான் அன்னிக்கே சொன்னேன்…தற்கொலை தான்னு…கேட்டீங்களா?” பரத்து தம்பி! நான் சொன்னா கோவிச்சுக்க மாட்டீங்களே? நீங்க உண்மையிலையே புத்திசாலி தான்..அதை நான் ஒத்துக்கறேன்…ஆனா உங்க புத்திசாலித் தனத்தை ரொம்ப உபயோகிச்சீங்கன்னா இப்படி தான் எல்லாருக்கும் நேர விரயம் ஆகும்…”<br /><span class="Apple-style-span" style="font-size: -webkit-xxx-large; "><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><br /></span></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: -webkit-xxx-large; "><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">யெஸ். ஐ யின் பேச்சிற்கு பதிலேதும் பேசாமல் அவரை விருட்டென திரும்பி முறைத்தார் பரத்.உடனே </span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ஸ்</span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">டேஷனை விட்டு வெளியேறியவர், கோபத்தையெல்லாம் தன் இருசக்கர வாகனத்தில் மேல் காட்ட, அது சீறிக் கொண்டு பாய்ந்தது. நேரே பில்டிங் சொல்யூஷன்ஸ் சென்றவர் ரமேஷை அழைத்தார், “நான் கேட்ட டேட்டா எடுத்து வச்சிடீங்களா?”</span></span></span></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“அப்பவே ரெடி சார்…பி</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ரி</span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ன்ட் அவுட்டே எடுத்து வச்சுட்டேன்…”</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“ஓ…குட் குட்…கொஞ்சம் வெளிய கொண்டு வந்துருங்க…ரி</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ச</span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ப்ஷன்ல வெயிட் பண்றேன்…”</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ரமேஷ் வந்தவுடன் அவன் குடுத்த ப்ரிண்ட் அவுட்டை ஆராய்ந்தவர் முகத்தில் அன்றைய முதல் வெற்றிப் புன்னகை. ஏனென்றால் அவர் கையிலிருந்தது ஒன்பதாவது மாடி கதவு மற்றும் மது வீட்டு கதவின் தகவல்கள்!</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">நேரே தரகர் ராமன் வீட்டிற்கு சென்றார் பரத். எந்த கவலையும் இல்லாமல் தொலைகாட்சியில் நகைச்சுவை நிகழ்ச்சி ஒன்றை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் ராமன். மஃடியில் பரத் திடீரென்று வீட்டிற்குள் பிரவேசிக்கவும், திடுக்கிட்ட ராமன், “யார் சார் நீங்க?” என்று அதட்டலாக வினவினார்.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">தன் ஐ.டி கார்டை வெளியே எடுத்த பரத், “பரத்! இன்ஸ்பெக்ட்டர் ஆஃப் போலீஸ்! அதுக்குள்ள மறந்துட்டீங்க போல?” என்று மிடுக்காக கேட்க, ஒரு நொடி ஆடிப்போனார் ராமன்.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பரத்தின் முகம் சட்டென்று நினைவுக்கு வர, “சார்….சாரி சார்…அது வந்து…போலீஸ் ட்ரெஸ் போடலையா…அதான்…வாங்க…உக்காருங்க…” என்று குழைந்தார்.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“உக்காரதுக்கு வரலை…மதுவந்த்தி கேஸ்ல உங்க மேல சந்தேகம் இருக்கு…நடங்க </span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ஸ்</span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">டேஷனுக்கு…” என்று அதிகாரத் தொனியில் பரத் சொல்லவும், வெலவெலத்துப் போன ராமன், “என்னது? என்ன சொல்றீங்க? என் மேல சந்தேகமா? என்ன சார் உளர்றீங்க? நானே அந்த பொண்ண ஃபோட்டோவில மட்டும் தான் பாத்திருக்கேன்…எந்த அடிப்படையில என் மேல சந்தேகப் படறீங்க?”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“ஓ? அடிப்படையெல்லாம் உங்ககிட்ட விளக்கனுமா? பொண்ணுக்கு சொந்தக்காரங்க உங்க மேல சந்தேகம் இருக்கறதா சொல்லியிருக்காங்க…அந்த அடிப்படையில தான்…”</span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“சொந்தக்காரங்களா? அந்த பொண்ணுக்கு தான் அம்மாவும் இல்லை, அப்பாவும் ஆஸ்பத்திரியில கிடக்கறாரே?”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“அவங்க சித்தி தான் கம்ப்ளெய்ன்ட் குடுத்திருக்காங்க…உங்க மேல சந்தேகம் இருக்கறதா…”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">அதிர்ச்சியில் ராமனின் முகம் இருண்டது, கோபம் தலைக்கேற, “என்னது? காமாட்சியா? அந்த பொம்பளையா? அவளுக்கு என்ன துணிச்சல்?” என்று கத்தத் துவங்கினார். உடனே பரத், “நீங்களா வர்றீங்களா? இல்லை அரெஸ்ட் பண்ணி கூட்டிட்டு போகவா?”</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“சார்…நான் எந்த தப்பும் பண்ணல சார்…அந்த காமாட்சி தான் பணம் குடுத்து என்னை சாட்சி சொல்ல சொல்லுச்சு சார்…ஆனாலும் நான் சொன்னது பொயில்ல சார்…உண்மை தான்…எனக்கு அதுக்கு மேல எதுவுமே தெரியாது சார்… என் கொழந்தைங்க மேல சத்தியமா…”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">அடுத்த வெற்றிப் புன்னகையோடு ராமனை அழைத்துக் கொண்டு காமாட்சி வீட்டை நோக்கி விரைந்தார் பரத்.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">-------</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify;tab-stops:276.75pt"><span style="font-family:";"><b><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">15</span></i></b><sup><b><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">th</span></i></b></sup><b><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> Aug 12:00 A.M</span></i></b><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">மதுவின் அறையிலிருந்து “அம்மாஆஆ” என்று அலறல் சத்தம் கேட்டு மது இருந்த அறையில் எட்டிப் பார்த்த காமாட்சி, ஏதோ ஒரு பலகையை வைத்துக் கொண்டு மது திரும்பி அமர்ந்திருப்பதை பார்த்தார். மது பலகையை பார்த்து அம்மா, அம்மா என்று அழுவதை பார்த்த காமாட்சிக்கு ஒரு நிமிடத்திலேயே அவள் செய்து கொண்டிருப்பது புரிந்தது. மதுவை அன்று பார்த்ததுமே, சில மாதங்களாக அவர் மனதில் புகைந்து கொண்டிருந்த வன்மம் அதிகமாக, அது முதல் மதுவின் ஒவ்வொரு நடவடிக்கையையும் கவனமாக கண்கானிக்கத் துவங்கினார் காமாட்சி. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><b><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">15</span></i></b><sup><b><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">th</span></i></b></sup><b><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> Aug 11:30 P.M</span></i></b></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify;tab-stops:276.75pt"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">மது ஓஜா பலகை, மெழுகு வர்த்தி சகிதம் வீட்டை விட்</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">டு</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">வெளியேறியதை பார்த்ததும், சோஃபாவில் படுத்துக் கொண்டிருந்த காமாட்சியின் உள்ளத்தில் உடனே அந்த திட்டம் உருவானது. உடனே அறைக்குள் சென்று தன் அக்காவின் புடவையை எடுத்து தான் கட்டியிருந்த புடவை மேலே கட்டிக் கொண்டார். மாமாவிடம் நல்லவிதமாக பேசி, விசாலாட்சியின் புடவைகளை வாங்கிக் கொண்டு வந்தது எவ்வளவு நல்லதாய் போயிற்று என்றி எண்ணிக் கொண்டு, கன்னாடியில் தன் உருவத்தை பார்தார். அக்கா போன்றே பெரிதாக பொட்டு ஒன்றை வைத்துக் கொண்டதும், இரு புடவை கட்டியதால் சற்றே குண்டாக, தான் அக்காவை போலவே இருப்பதாக காமாட்சிக்கு தோ</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ன்</span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">றவே, அவருடைய முகத்தில் ஒரு குரூர புன்னகை அரும்பியது. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify;tab-stops:276.75pt"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">மது மொட்டை மாடிக்கு தான் போயிருப்பாள் என்று திட்டவட்டமாக தெரிந்ததால், காமாட்சி ஒன்பதாவது மாடி வழியே சென்று அங்கிருந்த கதவின் வழியாக, ஒன்பதாவது மாடிக்கருகில் இருந்த அந்த சிறு பால்கனியை சிரமப்பட்டு அடைந்தார்.ஒருவர் மட்டுமே நிற்கும் அளவிற்கு இருந்த அந்த இடத்தில் சிரமத்துடன் நின்றுகொண்டு, </span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">மது என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாள் என்று அவரால் பார்க்க முடியாவிட்டாலும், இருட்டின் நிசப்தத்தில் அவருக்கு மது அழும் குரல் லேசாக கேட்டது. உடனே இது தான் சமயம் என்று மது மது என்று உரக்கக் கத்தினார் காமாட்சி. தன் சத்தம் கேட்டு அலறியடித்து சத்தமிட்டு அழுது கொண்டே மது ஓடி வரும் சத்தம் கேட்கவும், “மதும்மா…இங்க இருக்கேன்டா…இங்க…” என்று அவரும் கத்தினார். அவள் வந்து குனிந்து தன்னை பார்த்ததும், சிரிக்கும் போது தான் அக்கா மாதிரியே இருப்பதாக பல பேர் சொல்லிக் கேட்ட விஷயத்தை அப்போது சரியாக உபயோகித்துக் கொண்ட காமாட்சி பெரிதாய் புன்னகைத்து கைகளை நீட்டியவாறு, “வாடாம்மா…அம்மாகிட்ட வா… குதிச்சு வா மதும்மா” என்றார்!</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify;tab-stops:276.75pt"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">அதே நேரத்தில் யாரோ த</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">டு</span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">க்கி விழும் சத்தம் கேட்கவும், ஆபத்தை உணர்ந்த காமாட்சி மது திரும்பிப் பார்த்த கணத்தில் உடனே பக்கவாட்டில் ஓடி மறைந்தார். சற்றும் தாமதிக்காமல் ஒரே மூச்சில் தடதடவென விரைந்து ஓடி இரண்டாம் தளத்திலிருந்த தன் வீட்டை அடைந்தார் காமாட்சி. விட்டை அடைந்து ஒருசில நொடிகளிலேயே ஏதோ சத்தம் கேட்க, ஜன்னல் வழியே பார்த்த காமாட்சி, செக்யூரிட்டி தடதடவென ஓடிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்து அப்படியே வெலவெலத்துப் போனார். மது கீழே குதித்தே விட்டாள் என்று காமாட்சிக்கு ஊர்ஜிதம் ஆனது. உடனே சென்று இரண்டாவது புடவையை கழட்டிவிட்டு, எதுவுமே தெரியாதது போல் தூங்குவதைப் போல் பாசாங்கு செய்யத் துவங்கினார். மது யாரென்று செக்யூரிட்டிக்கு தெரியாததால், காலை ஐந்து மணிக்கு வேலைக்கார பெண் ராணி வந்து அடையாளம் காட்டி, காமாட்சியை எழுப்ப போலீஸ் வந்த போது மணி ஐந்து </span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பத்து</span></span><span style="font-family:";color:red;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">.</span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> அதற்குள்ளாக எப்படியெல்லாம் அழுது நடிப்பது, மது அப்பாவிடம் எப்படி பேசுவது என்று மனதிற்குள்ளேயே திட்டம் தீட்டி முடித்திருந்தார் காமாட்சி என்ற அந்த பணப்பேய்!</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">***********************************************************************************</span></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">தற்கொலைக்கு தூண்டியதற்காக காமாட்சியையும், காசு பெற்று சாட்சி சொல்லி கேஸை திசை திருப்பியதற்காக ராமனையும் கைதி செய்வதற்காக ஆவ</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ண</span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ங்கள் தயாரித்துக் கொண்டிருந்த பரத்திடம் வந்த யெஸ்.ஐ, “பரத் தம்பி! உண்மையிலையே பெரிய ஆள் தான் நீங்க…இப்ப சொல்றேன்....எக்ஸ்பீரிய</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ன்</span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ஸ விட படிப்பும் புத்திசாலித் தனமும் தான் முக்கியம்”</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">சிரித்துக் கொண்டே பரத், “இல்லை சார்…அனுபவமும் சேந்தா தான் ஜெயிக்க முடியும்…இப்ப பாருங்க…தேவையில்லாம அந்த ரஞ்சித்த சந்தேகப்பட்டு எத்தனை பேருக்கு சிரமம்?”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“ச்சே…அதனால தான உண்மை என்னன்னு தெரிஞ்சுது? என்னோட இத்தன வருஷ சர்வீஸ்ல பாத்தத வச்சு சொல்றேன்…உன்னை மாதிரி ஒருத்தன பாத்ததில்லை…நீ தான்யா போலீஸ்காரன்….”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பெரிதாய் சிரித்துக் கொண்டே பரத் தன் போலீஸ் தொப்பியை கழற்றி யெஸ்.ஐ யின் முன் நீட்டி, “தாங்க் யூ சார்!” என்றார். </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">யெஸ்.ஐ, “ஆமாம்…அந்த காமாட்சி எதுக்காக சொந்த அக்கா பொண்ணுகிட்ட இப்படி பண்ணுச்சு?”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“எல்லாம் சொத்துக்கு ஆசைப்பட்டு தான்…வேறென்ன? பொண்ண எதாவது பண்ணிட்டா, சொத்து பூரா அவ பையனுக்கு வரும்னு ஆசை…மது அப்பா கிட்ட தான் இந்தம்மா புருஷன் வேலை செய்யறாராம்…அங்க ஏதோ பிரச்சனை, இவ புருஷன வேலையை விட்டு நிறுத்திட்டாராம் மது அப்பா…அந்த கோவம் வேற…என்னவோ ப்ளான் பண்ண போய் கடைசியில இப்படி ஆகி போச்சு…”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">***********************************************************************************</span></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">முகமெல்லாம் புன்னகையாக நின்று கொண்டிருந்த லீலாவதியிடம் சென்றார் சோமநாதன், </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“என்ன மேடம்? முகத்துல இப்படி ஒரு சந்தோஷம்?”</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“ஆமா ஸார்! எனக்கு சந்தோஷம் தான்…ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷம்…இந்த பொண்ணு இப்படி கர்பினியா கோர்ட் கேஸுன்னு அலைஞ்சிட்டு இருந்தத பாத்து, எனக்கே கொஞ்சம் கஷ்டமா தான் இருந்துச்சு…அதிலும், அர்த்த ராத்திரியில காத்து வாங்கறதுக்கு </span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ஒன்பது</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">மாடி படி ஏறி போனேன்னு திரும்ப திரும்ப, சொல்ற பொறுப்பில்லாத ஒரு புருஷனுக்காக…ஏன் தான் ஆண்டவன் இந்த பெண் ஜென்மத்த படச்சானோன்னு வேதனையா இருந்துச்சு…எப்படியோ, போராடி ஜெயிச்சிட்டா…நான் கேஸ் ஜெயிச்சுருந்தா எனக்கு எவ்வளவு சந்தோஷம் இருக்குமோ, அத விட இப்ப ரெட்டிப்பு சந்தோஷம், ஏன்னா…ஜெயிச்சது எங்க இனமாச்சே…”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“உங்க இனமா? என்னமா சொல்றீங்க?”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“எங்க இனம் ஸார்…பெண் இனம்!!! அவன் அந்த நேரத்துல எதுக்கு போனானோ, என்னவோ தெரியல, ஆனா இனிமேலாவது இந்த பொண்ணுக்கு உண்மையா இருந்தா சரி தான்…” உண்மையான அக்கறையுடன் லீலாவதி சொல்லவும், சோமநாதன் முகத்தில் லேசான சோகம் பரவியது. இத்தனை நாட்களாக முகிலுடன் பழகியதில், அவளிடம் அவருக்கு ஏதோ ஒரு பாசம் ஏற்பட்டிருந்தது. கடைசியில் ரஞ்சித் என்ன தான் முரண்டு பிடித்தாலும், முகிலின் முகத்துக்காகவும், அவளின் நிலையை நினைத்தும் அதையெல்லாம் பொறுத்துக் கொண்டார். அப்படிப்பட்ட பெண்ணிற்கு அவள் கணவன் துரோகம் செய்யக் கூடாது ஆண்டவனே என்று மனதிற்குள் வேண்டிக் கொண்டு தனது அறையை அடைந்தார்.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ஃபார்மாலிடீஸ் எல்லாம் முடித்து விட்டு, ரஞ்சித்தும், முகிலும் சோமநாதனின் அறைக்கு வந்தனர். அவர்களை எதிர் பார்த்துக் கொண்டிருந்த சோமநாதன், “வாங்க…உக்காருங்க…” என்று வரவேற்றார்.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“உங்களுக்கு எப்படி நன்றி சொல்றதுன்னே தெரியல ஸார்… ரொம்ப ரொம்ப நன்றி…” குரல் தழு தழுக்க ரஞ்சித் சொல்லவும்,</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“நன்றி எல்லாம் உங்க வைஃபுக்கு சொல்லுங்க…”</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">கண்கள் பனிக்க ரஞ்சித் அவன் மனைவியை பார்த்தான். இந்த பிறவியில் மட்டுமல்ல, எத்தனை பிறவி எடுத்தாலும், நீயே எனக்கு மனைவியாக வர வேண்டும் என்று உணர்த்தியது அவன் பார்வை.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">அங்கு நிலவிய அமைதியை கலைக்க விரும்பி, சோமநாதன், லேசாக தொண்டைய செறுமினார், ’என்ன’ என்பது போல் இருவரும் பார்க்க,</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“ரஞ்சித்! இப்பவாவது சொல்லுங்க…அன்னிக்கு நைட்டு மாடிக்கு எதுக்கு போனீங்க?”</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“ப்ளீஸ் ஸார், இப்பதான் எல்லாம் நல்ல படியா முடிஞ்சிடுச்சே, அத மட்டும் என்கிட்ட கேக்காதீங்க…ப்ளீஸ்…”</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">பொங்கி வந்த ஆத்திரத்தை அவர் கொட்டும் முன்பு, அவரது அலைபேசி அலறியது.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“எக்ஸ்யூஸ்மீ…” என்றபடி அலைபேசியோடு வெளியே சென்றார்.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">சற்று நேரம் மெளனமாய் இருந்த முகில், “ரஞ்சி…என்கிட்ட மட்டுமாவது சொல்லுங்க ரஞ்சி…ப்ளீஸ்…”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“முகில்…என் மேல உனக்கு நம்பிக்கை இருக்கில்ல? அப்புறம் அது எதுக்கு? விடும்மா…”</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“உங்க மேல எனக்கு நம்பிக்கை இல்லன்னா, என் மேலையே எனக்கு நம்பிக்கை இல்லைன்னு அர்த்தம்…இருந்தாலும், காரணம் இல்லாம நீங்க எதையும் மறைக்க மாட்டீங்கன்னு எனக்கு தெரியும்…சொல்லுங்க ரஞ்சி…என் விஷயமா தான ஏதோ…”</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ரஞ்சித் எதுவும் பேசாமல் அமைதி காக்கவும், முகில் நடுங்கும் குரலில், “அந்த மஹேஷ் விஷயம் தான?”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லம்மா…” அவசர அவசரமாக ரஞ்சித் மறுத்த விதமே, முகிலுக்கு சந்தேகத்தை கிளப்ப,</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“இல்லை…உங்க முகமே சொல்லுது…அவன் தான் ஏதோ பண்ணியிருக்கான்….சொல்லுங்க ரஞ்சி…எங்கிட்ட மட்டுமாவது சொல்லுங்க…ப்ளீஸ்…”</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“ஆமா முகில்…அவனே தான்…நான் கைதாகறதுக்கு ரெண்டு மாசத்துக்கு முன்னாடி, அந்த மஹேஷ் எனக்கு ஃபோன் பண்ணி, இருபதாயிரம் பணம் வேணும், குடுக்கலன்னா, நீ அவனுக்கு எழுதின லெட்டர்ஸ், காலேஜ்ல நீங்க ரெண்டு பேரும் எடுத்துகிட்ட ஃபோட்டோஸ், அப்புறம்…அப்புறம் அந்த ஹாஸ்பிட்டல் ரிப்போர்ட் இதெல்லாத்தையும் எங்க அம்மா, அப்பாவுக்கும், உன் அம்மா அப்பாவுக்கும் அனுப்சிடுவேன்னு மிரட்டினான்…உங்கிட்ட சொன்னா, நீ வருத்தபடுவேன்னு தான் உங்கிட்ட சொல்லாமலே, நானும் பணத்த குடுத்து தொலச்சிடேன்…ஆனா, உன் விஷயம் எல்லாமே எனக்கு தெரியும்ங்கறது அவனுக்கு எப்படி தெரிஞ்சுதுன்னு மட்டும் தான் எனக்கு புரியல...”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“மொதல்ல அவன் எனக்கு தாங்க ஃபோன் பண்ணான்…உங்க கிட்ட எல்லா விஷயத்தையும் சொல்லிடுவேன்னு என்ன ப்ளாக் மெயில் பண்ணான்…”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ரஞ்சித் முகத்தில் அதிர்ச்சியின் ரேகைகள். “இத ஏன் முகில் நீ என்கிட்ட சொல்லல?”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“நீங்க கோவத்துல அவன ஏதாவது பண்ண போய் பிரச்சனை ஆய்டுமோன்னு பயந்துட்டு தான் நான் உங்ககிட்ட சொல்லல, நான் அவன்ட்ட, என் வீட்டுக்காரருக்கு எல்லா விஷயமும் ஏற்கனவே தெரிஞ்சு தான் என்னை கல்யாணம் பண்ணிகிட்டாரு, அவர் என்ன முழுசா நம்பறார்…அதனால, நீ என்னை மிரட்டி எந்த பிரியோஜனமும் இல்லைன்னு சொல்லி கட் பண்ணிட்டேன்…அதுக்கு அப்புறம் அவனும் ஃபோன் பண்ணாததால, நானும் பேசாம இருந்துட்டேன்…அப்போ நீங்க அவன பாக்கத்தான் மாடிக்கு போனீங்களா?</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“ஆமா முகில்…ஒன்பாதாம் தேதி ஃபோன் பண்ணி, அவன் துபாய்க்கு போறதாகவும், ரெண்டு லட்சம் குடுத்தா அவன்ட்ட இருக்கற எல்லாத்தையும் குடுத்துட்டு, இனி நம்ம வாழ்கைல குறிக்கிட மாட்டேன்னும் சொன்னான்… நானும் பணத்த எடுத்து ரெடியா வச்சிருந்தேன்…பதினஞ்சாம் தேதி நைட்டு, தீடீர்ன்னு ஃபோன் பண்ணி, அன்னிக்கே பணம் வேணும்ன்னு சொல்லவும், நான் தான் அவன அந்த பின்னாடி சந்து வழியா உள்ள வந்து மாடி ரூமுக்கு வர சொன்னேன்…அவன் போனப்புறம் ஏதோ சத்தம் கேட்குதேன்னு கதைவ திறந்துட்டு போய் பாத்தப்ப தான், அந்த பொண்ணு, மதில் மேல ஏறி நின்னுட்டு இருந்தா…ஆனா, நான் போறதுக்குள்ள அவ…”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“ரஞ்சி! நீங்க அவன பாக்கத் தான் போனீங்கன்னு போலிஸ் கேக்கும் போதே சொல்லி இருந்தா, இத்தன நாள் இவ்ளோ கஷ்டம் வந்திருக்குமா?”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“எப்படி முகில் சொல்லுவேன்? என் பொன்டாட்டியோட பழைய காதலன் மிரட்டினான், அவனுக்கு பணம் குடுக்கறதுக்காக தான் போனேன்னு சொல்ல சொல்றியா? உங்க வீட்ல உன் மேல எவ்ளோ நம்பிக்கை வச்சிருக்காங்க? உங்க வீட்டை விடு, எங்க விட்ல? என் பொண்ணு, என் பொண்ணுன்னு எப்படி கொண்டாடுறாங்க? நான் மட்டும் அத சொல்லி இருந்தா உன் நிலைமை என்ன? அந்த மஹேஷே வந்து சாட்சி சொல்லியிருந்தாலும், இத்தன நாளா அவன் ஏன் வரலை, அவன் யாரு, என்ன, உங்களுக்கும் அவனுக்கும் என்ன சம்பந்தம்னு போலீஸ்ல தோண்டி எடுத்துற மாட்டாங்க? அறியாத வயசுல, வழி தவறி போயிருந்தாலும், நீ பத்தர மாத்து தங்கம் தான்…என் பொ</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ண்</span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">டாட்டிய பத்தி யாரும் தப்பா பேசுறத என்னால பாத்துட்டு இருக்க முடியாது…அதுக்கு பதிலா, ஏழு வருஷமோ, பத்து வருஷமோ ஜெயில்ல இருக்கறது மேல்…”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“ரஞ்சி…” அதற்கு மேல் பேச முடியாமல் அவன் தோள் மேல் சாய்ந்து கொண்டாள். அவள் கண்களில் கண்ணீர் அருவியாக கொட்டியது.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ரஞ்சித் அதை துடைத்த வாறே, “இனிமே நீ அழவே கூடாது…அன்னிக்கு காலைல நான் நியூஸ் பேப்பர் படிச்சிட்டு இருந்தேன்ல? அப்ப தான் பாத்தேன், அந்த மஹேஷ் அன்னிக்கு ராத்திரி ஏதோ பெரிய ஆக்ஸிடண்ட்ல மாட்டிகிட்டான்…ஜெயில்ல என்னை பாக்க வந்திருந்தான்….செத்து பொழச்சிருக்கான்…என்னால தான் உங்களுக்கு இப்படி ஆச்சுன்னு ரொம்ப வருத்தமா பேசினான்…”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“நிஜமாவா?”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“ஆமா…அவனும் மனுஷன் தான? அவனுக்கு ஏதோ தேவை…நம்மள உபயோகிச்சுகிட்டான்…நம்ம போறாத நேரம், எனக்கு இப்படி ஆகவும், இதுக்கு நான் தான் காரணம்னு ரொம்ப வருத்தப் பட்டான்...அந்த பணத்தை கூட திருப்பி குடுத்தர்றேன்னு சொன்னான்னா பாத்துக்கோயேன்? நான் தான், அதை வச்சு நீ துபாய் போற வேலையை பாரு, இனிமே எங்க வாழ்க்கையில குறுக்கிடாதன்னு புத்தி சொல்லி அனுப்பிட்டேன்…அவனும் இன்னேரம் துபாய்ல இருப்பான்னு தான் நினைக்குறேன்…அதனால இனி வருத்தப்படறதுக்கு எதுவுமே இல்லை முகில்….எல்லாத்தையும் கெட்ட கனவா நினச்சு மறந்துடுவோம்…இன்னும் கொஞ்ச நாள்</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ல</span></span><span lang="TA" style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span style="font-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">உன்ன மாதிரி அழகா ஒரு குட்டி பாப்பா நம்ம வீட்டுக்கு வந்துடும்…”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">விரக்தியுடன் சிரித்தாள் முகில், “ஹ்ம்ம்…ரெண்டு தடவை குழந்தை உண்டாகி… ஆனா ரெண்டு தடவையும் நிம்மதியே இல்லை… எல்லாம் என் ராசி! அந்த குழந்தையை யாருக்கும் தெரியாம கருவிலையே கொன்ன பாவம் தான் இப்படி வாட்டுது…ஆனா ஒரு பாவமும் அறியாத உங்கள போய்…” அதற்கு மேல் பேச முடியாமல் ’ஓ’ வென்று அழுதாள்.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">“முகில்! இந்த ராசி, பாவம், பரிகாரம்னு பேசுறத மொதல்ல நிறுத்து! நல்ல மனசிருந்தா எல்லாமே நல்லதா தான் </span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">நடக்கும்.”</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">எதுவுமே பேசாமல் அவள் சிறுது நேரம் அமைதி காக்கவும், “என்னம்மா?’ என்று மெதுவாக அவள் தலை வருடினான். அப்படியே அவனை பார்த்து புன்னகைத்தவாறு கண்களை துடைத்துக் கொண்டவள், அவன் தோளில் இருந்து தலையை எடுக்க மனமின்றி அப்படியே கண்களை மூடினாள். இப்படி அவன் மார்பில் தலை சாய்ந்து கொண்டு, இன்னும் ஆயிரம் ஆயிரம் கதைகள் பேச அவர்களுக்கு எவ்வளவோ காலம் இன்னும் மீதம் இருக்கிறதே!</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">இவர்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்ததில், வெளியே அலைபேசியோடு சென்ற சோமநாதனை மறந்து விட்டால் எப்படி? அவர்கள் பேசியது அனைத்தையும் ஒன்று விடாமல் கேட்டுக் கொண்டு, கண்கள் பனித்து, வாயில் அருகிலேயே தான் நின்று கொண்டிருந்தார் அவர்!</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">அப்போது அந்த வழியாக சென்ற லீலாவதி, “என்ன ஸார்? இங்க நின்னுட்டு இருக்கீங்க? லஞ்சுக்கு போகலையா?” </span><span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">என்று கேட்கவும்,</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">கண்களில் பெருமை மிளிர சோமநாதன், “ஜெயித்தது உங்க இனம் மட்டும் இல்ல மேடம், எங்க இனமும் தான்!!!” என்றார்.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold; "><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">*********[முற்றும்]********</span></span></p></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;"></span><p></p>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com57tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-72810639153621524582009-10-27T10:23:00.003+05:302009-10-27T23:20:15.516+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 12<p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(51,51,51); LINE-HEIGHT: 16pxfont-family:Verdana, Arial, sans-serif;" ><a style="COLOR: rgb(51,102,153)" href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html">பாகம் 1 </a>, <a style="COLOR: rgb(51,102,153)" href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1_06.html">பாகம் 2,</a> <a style="COLOR: rgb(51,102,153)" href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/3.html">பாகம் 3</a>, <a style="COLOR: rgb(51,102,153)" href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/4.html">பாகம் 4</a>, <a style="COLOR: rgb(51,102,153)" href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/5.html">பாகம் 5</a>, <a style="COLOR: rgb(51,102,153)" href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/6.html">பாகம் 6</a>, <a style="COLOR: rgb(51,102,153)" href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/7.html">பாகம் 7,</a> <a style="COLOR: rgb(51,102,153)" href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/8.html">பாகம் 8</a> , <a style="COLOR: rgb(51,102,153)" href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/9.html">பாகம் 9</a>, <a style="COLOR: rgb(51,102,153)" href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/10.html">பாகம் 10</a>,</span><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(51,51,51); LINE-HEIGHT: 16pxfont-family:Verdana, Arial, sans-serif;" ><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/11.html"> பாகம் 11</a></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"><b><i>15</i></b><sup><b><i>th</i></b></sup><b><i> Aug 12:00:35 A.M</i></b><?xml:namespace prefix = o /><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">நடுங்கும் கரங்களுடன் வேகவேகமாய் எண்களை கதவில் அழுத்திய ரஞ்சித்திற்கு கைகள் வேர்த்தது. கதவில் பச்சை விளக்கு எ</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >ரி</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">ந்து அது திறப்பதற்குள் தீ மேல் நிற்பவனை</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >ப்</span><span lang="TA" style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"> </span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">போல் ஒரு நொடி கூட பொறுக்க முடியாதவனாய் நின்று கொண்டிருந்தான் ரஞ்சித். அங்கு என்ன நடந்தது, அந்த பெண் யார், எதற்காக குதித்தாள் இப்படி எதையுமே சிந்திக்கும் மனநிலையில் ரஞ்சித் அப்போது இல்லை. அவன் மனதில் ஓடிக் கொண்டிருந்</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >த</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">தெல்லாம் ஒன்றே ஒன்று தான். அவன் அன்னேரத்தில் அங்கு என்ன செய்து கொண்டிருந்தான் என்று யாருக்கும் தெரியவே கூடாது. அவன் வீட்டை விட்டு நடுராத்திரி வெளியே வந்தது யாருக்கும் தெரிவதற்குள் தான் எப்படியாவது வீடு சென்றுவிட வேண்டும். இந்த ஒரு எண்ணம் மட்டுமே அவனை ஆக்ரமித்திருந்தது.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"><o:p>மூச்சிறைக்க படிகளில் ஓடத் துவங்கியவன், ஐந்தாவது மாடியை அடைந்ததும் தான் சிறிது யோசிக்க ஆரம்பித்தான். அந்த வாட்ச்மேன் எப்படியும் மாடியை நோக்கி ஓடி வந்துகொண்டிருப்பான். தான் எதிரே ஓடினால் வகையாக சென்று அவன் கையிலேயே மாட்டிக் கொள்ள நேரிடுமே. சரியாக ஐந்தாவது மாடிக்கருகே ஓடிவந்தவன், அப்படியே பக்கவாட்டில் சென்று படிகள் இருந்த இடத்திற்கு தூரமாக மறைந்து நின்று கொண்டான். பூட்ஸ் காலில் வாட்ச்மேன் ஓடி வரும் சத்தம் கேட்டது. அந்த சத்தத்தை போலவே ரஞ்சித்தின் இதயமும் டப் டப் என்று வேகமாய் அடித்துக் கொண்டது. அந்த சத்தம் அருகே வர வர, ரஞ்சித் இதயத்துடிப்பு இரண்டு மடங்காய் அதிகரித்தது. வாட்ச்மேன் பூட்ஸ் சத்தம் மெல்ல மெல்ல தேய ஆரம்பிக்கவும், தன் செருப்பை கையில் எடுத்துக் கொண்டு, அசுர வேகத்தில் ஓடி வீட்டை அடைந்தான் ரஞ்சித்.</o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"><o:p>வீட்டிற்கு சென்று அவனது அறைக்குள் நுழைந்தவனுக்கு அதிர்ச்சியாய் முகிலையும் படுக்கையில் காணவில்லை. அவள் எப்போது எழுந்தாள், தான் படுக்கையில் இல்லாததை கண்டுபிடித்திருப்பாளா என்றெல்லாம் யோசித்துக் கொண்டிருந்தவன், உடனே பாத்ரூம் கதவை திறந்து பார்த்தான். அங்கும் அவளை காணவில்லை. பாத்ரூம் கதவை மூடியபடி வெளியே வந்தவன், தள்ளாடியபடி முகில் மீண்டும் அறைக்குள் நுழைவதை பார்த்தான். அவனை பார்த்ததும் திரு திருவென விழித்தவள், “தூங்கலையா? ஏன் எழுந்துட்டீங்க?” என்றாள்.</o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"><o:p>“ஒன்னுமில்லை…பாத்ரூம் போனேன்…நீ என்ன பண்ற?”</o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"><o:p>“தண்னி குடிக்க போனேன்…” என்று சொல்லிவிட்டு உடனே படுக்கையில் சரிந்தாள். தான் அத்தனை நேரமாக அருகே இல்லாததை ஒரு வேளை இவள் பார்த்திருப்பாளோ? பார்த்திருந்தால் எதுவுமே கேட்காமல் ஏன் இருக்க வேண்டும் என்று யோசித்தவன், பிறகு அந்த பெண்ணை பற்றி யோசிக்க ஆரம்பித்தான். இருட்டில் அவள் யார் என்று கூட தெரியவில்லை, ஆனால் ஒன்று மட்டும் தெளிவாக அவனுக்கு தெரிந்தது. இன்னும் சிறிது நாட்களுக்கு அவனுடைய தூக்கம் சுத்தமாக தொலைந்தது என்று.</o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">மாடிக்கு சென்ற அபார்ட்மெண்ட் செக்யூரிட்டி மாடியில் அவரால் இயன்றவரை அங்கும் இங்கும் தேடிப் பார்த்தார். ஒருவரும் அங்கு இல்லை. அங்கு ஓடி வருவதற்கு பதிலாக கதவை திறக்க முடியாத படி கம்யூட்டரிலேயே லாக் செய்யும் வசதி அந்த கதவுகளுக்கு இருந்தது அவருக்கு தெரியவில்லை பாவம். யாரையும் காணாமல் தேடி சலித்து, உடனே அபார்ட்மெண்ட் செக்கரட்டரி ராமசாமியை தொடர்பு கொண்டார். அவரது கைபேசி சிவிட்சுடு ஆஃப் என்று சொல்லவே, நேரே அவர் வீட்டிற்கே சென்று கதவை தட்டினார். அதற்கும் எந்த பதிலும் இல்லை. ’என்ன இது? எங்கயும் வெளிய போறதா சொல்லவே இல்லையே…இன்னிக்கு ராத்திரி கூட கடையில இருந்து என்னவோ பெரிய பையில வாங்கிட்டு வந்தாரே!’ என்று எண்ணியவாறு வேறு வழியில்லாமல் காவல் துறையை தொடர்பு கொண்டார் அந்த செக்யூரிட்டி.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="color:#ff0000;">*****************************************************************************************</span></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">“ஆசை முகம் மறந்து போச்சே…”<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"><o:p>மீண்டும் மீண்டும் அதே ஹலோ ட்யூன் பாடல் ஒலிக்க கோபத்தில் அழைப்பை துண்டித்தார் பரத்.</o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"><o:p>ஆவல் ததும்பும் முகத்துடன் அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த முகில், “என்ன சார் ஆச்சு?”</o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"><o:p>“அந்த பொண்ணு ஃபோன எடுக்க மாட்டேங்குது…சரி, அப்ப நானே நாளைக்கு நேரா அந்த ஆபிஸ் போய் பாத்துட்டு வரேன்…”</o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-family:Georgia, serif;"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">“நானும் உங்களோட வரலாமா?” ஆர்வமாய் முகில் கேட்க, பரத், “நீங்க எதுக்கு வீணா அலைய</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >னு</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">ம்?”</span></span></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"><o:p>“இல்லை…ப்ளீஸ்…நானும் வரேனே…இந்த வாட்டி அவர் எந்த தப்பும் செய்யலைன்னு கோர்ட்ல நிரூபிக்க முடியாட்டி, அப்புறம்…அப்புறம் இன்னும் ரெண்டு மூணு மாசத்துக்கு அவர் வெளியவே வர முடியாது…அதுக்குள்ள எங்க குழந்தை பிறந்திடும்…” அதற்கு மேல் பேச முடியாமல் முகிலுக்கு தொண்டையை அடைத்தது.</o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-family:Georgia, serif;"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">பரத், “கவலை</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >ப்</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">படாதீங்க…உங்க ஹஸ்பென்டுக்கு இந்த கேஸுக்கும் சம்பந்தம் இருக்குன்னு நினைச்சப்போ எவ்ளோ முனைப்பா ஆதாரம் எல்லாம் திரட்டினேனோ, அத விட பல மடங்கு அதிகமா உண்மை என்னன்னு கண்டுபிடிக்க நானும் மூணு மாசமா ஆதாரங்கள திரட்டிட்டு தான் இருக்கேன்… நீங்க வரதுல எனக்கு எதுவும் ஆட்சேபனையும் இல்லை…ஆனா…எதுக்கு உங்களுக்கு வீண் சிரமம்ன்னு…” பரத் முடிக்கும் முன்பு அவரது கைபேசியில் அழைப்பு வரவே, அழைத்த எண்ணை பார்த்ததும் அவர் முகம் மலர்ந்தது.கைபேசியை காதில் வைத்து, “பரத் ஹியர்!” என்றார்.</span></span></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">எதிர்முனையில் ஒரு பெண் குரல், “ஹலோ…இந்த நம்பர்ல இருந்து கொஞ்ச நேரம் முன்னாடி கால் வந்துச்சு…மிஸ் பண்ணிட்டேன்…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“நான் இன்ஸ்பெக்டர் பரத் பேசறேன்…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">திவ்யாவிடம் பேசி முடித்து, அவளிடம் பேசியவற்றை எல்லாம் முகிலுக்கு விளக்கிய பரத், “நாளைக்கு பில்டிங் சொல்</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >யு</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">ஷன்ஸ் ஆபிஸ் போனா, டேட்டாவ எடுத்தர்லாம்…அதுக்கப்புறம் எல்லாமே தெளிவாயிடும்…தைரியமா இருங்க…” என்று சொல்லிவிட்டு அவரது வீட்டை நோக்கி புறப்பட்டார்.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">-----<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">மறுநாள் காலையில் எட்டு மணிக்கெல்லாம் பில்டிங் சொல்யூஷன்ஸ் அலுவலகத்தை அடைந்த பரத், அங்கு முன்னதாவே காத்துக் கொண்டிருந்த முகிலை பார்த்து ஆச்சர்யம் அடைந்தவராய், “என்ன இவ்ளோ சீக்கரம் வந்துட்டீங்க?”<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">முகில் ஒரு சிறு புன்னகையை மட்டுமே பதிலாக கொடுக்கவும்,<span style="mso-spacerun: yes"> </span>“சரி…நான் ஏற்கனவே எம்.டி. கிட்ட அப்பாய்ன்மெண்ட் வாங்கிட்டேன்…வாங்க ரிஷப்ஷன்ல கேப்போம்…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">இன்ஸ்பெக்ட்டர் பரத் என்று சொன்னதும், சிறுது நேர காத்திருப்பு கூட இன்றி நேரே எம்.டியின் அறைக்கு அவர்கள் அழைத்துச் செல்லப் பட்டனர். <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">கணினி திரையில் இருந்ததை உன்னிப்பாய் பார்த்துக் கொண்டிருந்த எம்.டி மாணிக்கவாசகம் இவர்களை பார்த்தது எழுந்து பரத்தின் கையை கு</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >லு</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">க்கியபடி, “ஹலோ சார்! நைஸ் டூ மீட் யூ..சொல்லுங்க…நான் என்ன செய்யனும்?”<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“சார்…ஷோபா அபார்ட்மெண்ட்ஸ்ல ஆறு மாசம் முன்னாடி ஒரு பொண்ணு இறந்தது உங்களுக்கு தெரியும்னு நினைக்கறேன்…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“ஆமா…ஒரு பொண்ணு தற்கொலை பண்ணிக்கிச்சே…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">“இல்லை சார்…அது கேஸ் நடந்துகிட்டு இருக்கு…இன்னிக்கு கூட ஹியரிங் இருக்கு…அது விஷயமா தான் உங்ககிட்ட சில இன்ஃபர்மேஷன் வேணும்…”<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">“ஓ…எனக்கு சுத்தமா தெரியாதே? நான் ஆறுமாசமா ஊர்லையே இல்லை…ப்ராஜக்ட் விஷயமா நியூ ஜெர்ஸி போயிருந்தேன்…போன வாரம் தான் வந்தேன்…அப்பா கூட ஏதோ சொல்லிட்டு இருந்தாரு…நான் காதுல வாங்கிக்கல…சொல்லுங்க…நான் என்ன பண்ணனும்?”<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“உங்க ஏக்ஸஸ் கண்ட்ரோல் சிஸ்டம் தானே ஷோபா அபார்ட்மென்ட்ஸ் கதவிலெல்லாம் போட்டிருக்கு?”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“ஆமா”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“ஒவ்வொரு கதவில இருக்கற யூனிட் உதவியால, அந்த கதவு எத்தனை மணிக்கு திறக்கப்பட்டிருக்குங்கற இன்ஃபர்மேஷன உங்க சர்வர்ல இருந்து எடுக்க முடியும்னு சொன்னாங்களே…அது சாத்தியம் தானா?”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“அஃகோர்ஸ் சார்…அப்சல்யூட்லி!”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“அந்த மாடி கதவு?”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“கண்டிப்பா எடுக்க முடியும்…ஒவ்வொருத்தரோட வீட்டுக் கதவு கூட எடுக்க முடியும்?”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">“ஃபென்டாஸ்டிக்…அப்ப எனக்கு மாடிக் கதவோட டேட்டாவும், டோர் நம்பர் 1A வோட டேட்டாவும் வேணும்…”<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">“சார்…மாடிக் கதவு ஓகே…ஆனா வீட்டுக் கதவு…அந்த வீட்டுக்காரங்களோட கன்ஸென்ட் இல்லாம எங்களால கு</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >டு</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">க்க முடியாது…அக்ரிமென்ட்ல அப்படி தான் எழுதியிருக்கோம்…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“இவங்க தான் சார் அந்த வீட்டு ஓனர்…” என்று முகிலை பார்த்து பரத் சொல்லவும், அது வரை ஆர்வம் பொங்க அங்கு நடப்பதை பார்த்துக் கொண்டு அமைதியாயிருந்த முகில். “ஆமா சார்…வீடு என் பேர்ல தான் இருக்கு…எங்களுக்கு கண்டிப்பா அந்த டேட்டா வேணும்…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“அப்ப ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை…எந்த வாரத்தோடது வேணும்? இந்த வாரமா, இல்ல போன வார டேட்டாவா?”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“என்னது வாரமா? எங்களுக்கு ஆறு<span style="mso-spacerun: yes"> </span>மாசம் முன்னாடி, ஆகஸ்ட் பதினஞ்சாம் தேதியோட டேட்டா தான் வேணும்…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“ஹய்யய்யோ சாரி சார்…எங்க பாலிஸி படி, ரெண்டு வாரத்துக்கு மட்டும் தான் பேக்கப் வச்சிருப்போம்…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">உடனே இருவர் முகமும் வாடிப் போனது, “வேற வழியே இல்லையா சார்?” பரத் இப்படி கேட்கவும் மாணிக்க வாசகம், “சாரி சார்…வேற எதுவும் வழியிருக்கற மாதிரி எனக்கு தோ</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >ன</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">ல” என்று கையை விரித்தார்.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">சோர்வுடன் கதவை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினர். நம்பிக்கையின் உச்சத்திற்கே சென்று அங்கிருந்து கீழே விழுந்ததை முகிலால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. ரி</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >ச</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">ப்ஷன் வரை மெதுவாக பரத்தை தொடர்ந்து வந்தவள் அதற்கு மேல் முடியாமல் அங்கேயே ஒரு இருக்கையில் சரிந்தாள்.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">அவளை திரும்பிப் பார்த்த பரத், “என்னாச்சுங்க?” என்று பதட்டத்துடன் வினவ, முகில், “ஒன்னுமில்ல….கொஞ்சம் தண்ணி வேணும்…” என்று திக்கித் திணறி சொன்னாள். ஒரு நிமிஷம் என்றபடி அந்த ஓரத்தில் இருந்த அக்வாஃபீனாவில் தண்ணீர் பிடித்துக் கொண்டு அவர் முகிலருகில் வரவும், கதவை திறந்து கொண்டு திவ்யா நுழையவும் சரியாக இருந்தது. பரத்தை பார்த்ததும் அவரை பார்த்து புன்னகைத்தாள், “எம்.டி கிட்ட பேசினீங்களா? என்ன சொன்னாரு? ஷோபா அபார்ட்மெண்ட்ஸ்ல எங்க சிஸ்டம் இருக்கறதே எனக்கு நீங்க சொல்லி தான் தெரியும்…இல்லன்னா மது கேஸுக்கு நான் முன்னமே எதாவது உதவி பண்ணியிருப்பேன்…” சொல்லும் போதே திவ்யாவின் முகம் வாடிப் போனது.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“நாங்க பேசினோம்மா…அவரு டேட்டா எல்லாம் ரெண்டு வாரத்தோடது மட்டும் தான் வச்சிருப்போம்…மத்ததெல்லாம் பாலிஸி படி டெலீட் பண்ணிடுவோம், ஒன்னும் பண்ண முடியாதுன்னுட்டாரு…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">“ஓ…” என்று சிந்தனையில் ஆழ்ந்த திவ்யா, “எனக்கென்னவோ அப்படி தோ</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >ன</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">ல…இந்த DBM க்ரூப்ல இருக்கற யாரும் ஒழுங்கா வேலை செஞ்சதா சரித்தரமே இல்ல…நீங்க அவங்ககிட்டையே நேரா போய் பேசி பாருங்களேன்…”<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“ஓஹ்ஹ்…அவங்க எங்க இருப்பாங்க?”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“வாங்க நான் கூட்டிட்டு போறேன்…” என்று திவ்யா முன்னால் நடக்க, முகிலை பார்த்து பரத், “நீங்க இங்க ரெஸ்ட் எடுங்க…நான் போய் பாத்துட்டு…” என்று சொல்லி முடிப்பதற்குள் கஷ்டப்பட்டு உடனே எழுந்து இரண்டு அடிகள் எடுத்து வைத்து விட்டாள் முகில். பரத் புன்னகைத்தவாறு, “சரி..வாங்க…” என்று இரு பெண்களையும் தொடர்ந்தார்.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">அந்த சிறிய அறைக்குள் இயந்திரங்கள் ஒலியுடன், விளக்குகள் பளிச்சிட, ஒரு கணினியில் மும்</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >ம</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">ரமாக மூழ்கியிருந்தவனை, திவ்யா, “ரமேஷ்” என்று அழைக்க, திரும்பியவன் “என்ன திவ்யா?” என்று கேட்டுவிட்டு புதுமனிதர்களை கேள்வியுடன் நோக்கினான்.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“இவங்களுக்கு ஷோபா அபார்ட்மெண்ட்ஸ் ஏக்ஸஸ் டேட்டா வேணுமாம்… இவரு இன்ஸ்பெக்ட்டர்…கொஞ்சம் பழைய டேட்டா கேக்குறாரு…ஆறு மாசம் முன்னாடியுள்ளது… நீ தான் என்னிக்குமே ப்ராஸஸ் எல்லாம் ஃபாலோ பண்ணினதில்லையே…அதான் இருந்தாலும் இருக்கும்னு இவங்கள கூட்டிட்டு வந்தேன்…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“சார்…ஏ.ஸி.யெஸ் அந்த பில்டிங்குல போட்ட நாள்ல இருந்து எல்லா டேட்டாவும் அப்படியே இருக்குது…எதுவும் பண்ணல…இருக்கற வேலையில இத வேற ஞாபகம் வச்சுக்க முடியுமா? நீங்களே சொல்லுங்க? ஆனா டேட்டா ரெட்ரீவ் பண்ண ஒரு மணி நேரம் ஆகும்…பரவாயில்லையா?”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">“சரி…எனக்கு நீங்க இப்போதைக்கு 1A வீட்டு டேட்டாவும், மாடி காமன் கதவு டேட்டாவும் மட்டும் இந்த லேப்டாப்ல போட்டு குடுங்க போதும்…அப்புறமா மறுபடியும் வரேன்…எதையும் டெலீட் பண்ணிடாதீங்க…” என்றபடி முகிலை பார்த்தார், முகிலும் உடனே அவள் வைத்திருந்த லேப்டாப்பை ரமேஷிடம் கொடுத்தாள். <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">----</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">ஹியரிங் தொடங்கும் நேரம் ஆனபின்பும் பரத் வாரமல் இருக்கவே, லீலாவதி பதட்டத்தின் உச்சகட்டத்தை அடைந்தார். அவரது முகபாவனைக்கு நேர் எதிராக சோமநாதன் நிம்மதியுடன் காணப்பட்டார். அன்று அவரது ஜூனியரை கூட அழைத்து வந்திருக்கவில்லை. இன்றோடு இந்த கேஸ் முடியப்போகிறதென்ற திருப்தி அவர் முகத்திலேயே தெரிந்தது. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">பரபரப்புடன் லேப்டாப்போடு உள்ளே நுழைந்த பரத், நேராக லீலாவதி அருகில் வந்து அமர்ந்து அவர் காதில் ஏதோ சொன்னார். உடனே அவர் எடுத்துக் கொண்டிருந்த குறிப்புகளை நிறுத்திவிட்டு ஆர்வத்துடன் பரத் சொல்வதை கேட்கத் துவங்கினார்.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">நீதிபதி வந்ததும் தான் சேகரித்த ஆதாரங்களை அவரிடம் சமர்</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >ப்</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">பித்த பரத், “சார்…ரஞ்சித் வீட்டுக் கதவு பத்து மணிக்கு பூட்டப்பட்டிருக்கு…ரஞ்சித் அப்ப வீட்டுக்குள்ள நுழைஞ்சு கதவை பூட்டினத பாத்த சாட்சிகள் எதிர் வீடு, பக்கத்து வீடுன்னு நிறைய பேர் இருக்காங்க….அதுக்கு அப்புறம் மீண்டும் 11.53 க்கு அவர் வீட்டு கதவு திறக்கப்பட்டிருக்கு. ஒருத்தர் எவ்வளவு வேகமா ஏறினாலும் மாடிக்கு போய் சேர குறைஞ்சது மூணு நிமிஷங்களாவது ஆகும். அப்படி பாத்தா அவர் 11.56 ருக்கு முன்னாடி மாடியை அடைஞ்சிருக்க முடியாது. எண்கொண்டு திறந்த உடனே, திறந்து பிடிக்காட்டி பத்து வினாடியில தானே பூட்டிக்கற மாதிரி செஞ்சிருக்காங்க இந்த கதவுகள…மாடிக் கதவ சரியா 11.45 க்கு அபார்ட்மெண்ட்ஸ் உள்ளயிருந்து திறந்திருக்காங்க…மீண்டும் மாடிக் கதவு 11.59 க்கு உள்ளயிருந்து திறந்திருக்கப்பட்டிருக்கு….மறுபடியும் முப்பதே வினாடியில வெளிய இருந்து திறந்திருக்காங்க….”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">“இதையெல்லாம் வச்சு பாத்தா, 11.45 க்கு மதுவந்தி தான் மாடிக் கதவை திறந்துட்டு போயிருக்கனும்…ஆனா அந்த சமயத்துல ரஞ்சித் அவர் வீட்ல தான் இருந்திருக்காரு…11.55 க்கு அப்புறம் மாடிக்கு வந்த ரஞ்சித் சரியா பன்னென்டு மணிக்கு முன்னாடி ஏதோ சத்தம் கேட்டு மாடிக் கதவை திறந்து ஓடியிருக்காரு….மதுவந்தி கீழ குதிச்சது சரியா பனிரெண்டு மணி, அதை பாத்த உடனே பயத்துல ரஞ்சித் தலைதெறிக்க ஓடி வந்து மறுபடியும் கதவை திறந்து வெளிய வந்திருக்காரு….அவரு மாடியில இருந்த அந்த முப்பதே வினாடிகள்ள அவருக்கும் மதுவந்திக்கும் எந்த விதமான சச்சரவுகள் நடந்திருக்கறதுக்கோ, அவரு மதுவந்</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >த்</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">தியை கீழ தள்ள முயற்சி செய்யறதுக்கோ சாத்தியமே இல்லை. அது மட்டுமில்லாம அபார்ட்மெண்ட் செக்யூரிட்டி ரூம்ல இருக்கற டிஜிட்டல் க்ளாக் இந்த ஏக்ஸஸ் கண்ட்ரோல் சிஸ்டமோட சின்கரனைஸ் பண்ணியிருக்காங்க…அதனால மதுவந்</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >த்</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">தி குதிச்ச நேரத்தை பாத்ததா சொன்ன செக்யூரிட்டி சொல்றதும் இதோட ஒத்துப் போகுது…”</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“ஸோ, டிஃபென்ஸ் லாயர் சொல்ற மாதிரி, suspect was at the wrong place at the wrong time” என்று சொல்லி முடித்தார் பரத்.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">துறை நிபுணர்கள் கொண்டு உடனே உரிய முறையில் விசாரித்து, அனைத்து ஆவனங்களையும் நீதிமன்றத்தில் சமர்பிக்குமாறு காவல்துறைக்கு உத்தரவு பிறப்பித்த நீதிபதி, போதிய ஆதாரங்கள் இல்லாததால் ரஞ்சிதிற்கு ஜாமீன் வழங்க கோரி சோமநாதன் சமர்பித்த மனுவை ஏற்றுகொண்டு, ரஞ்சித்தை ஜாமீனில் விடுவிக்கும் உத்தரவிலும் கையெழுத்திட்டார்.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">“கவலை படாதீங்க…கூடிய சீக்கிரம் கேஸே க்ளியர் ஆயிடும்…” என்று முகத்தில் அரும்பிய புன்னகையுடன் சோமநாதன் சொல்ல, முகில் ரஞ்சித் இருவர் முகமும் பிரகாசமானது.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">மகிழ்ச்சியில் ரஞ்சிதின் உள்ளங்கைக்குள் தன் கையை கோர்த்துக் கொண்டு, கண்ணீரும் சிரிப்பும் கலந்த முகத்துடன் நின்று கொண்டிருந்த முகிலையும், நடந்தது கனவா இல்லை நிஜம் தானா என்று தெரியாமல் ஆனந்தத்தில் திக்கு முக்காடிப் போயிருந்த ரஞ்சித்தையும் பார்த்து,<span style="mso-spacerun: yes"> </span>பரத்தின் உள்ளமும் நிறைந்தது. அவர்களி</span><span lang="TA" style="mso-bidi-language: TA;font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';" >ரு</span><span style="font-family:'Arial Unicode MS','sans-serif';">வரின் பிணைப்பை பார்த்ததும், பரத்திற்குள்ளும் அந்த ஆசை துளிர்விட்டது. ’பாவம்…அம்மாவும் ரொம்ப நாளா கேட்டுகிட்டே இருக்காங்க…பொண்ணு பாக்க சொல்லிட வேண்டியது தான்…’ என்று நினைத்துக் கொண்டு அவரும் லேசாக தனக்குத் தானே புன்னகைத்துக் கொண்டார்.</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS', sans-serif;">லீலாவதி முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடிக்க போகிறது என்று நினைத்தபடி திரும்பிய சோமநாதனின் முகத்தில் இருந்த சிரிப்பெல்லாம் மாயமாய் மறைந்தது. அவர் நினைத்தற்கு எதிர்மறையாக, குதூகலத்துடன் வாயெல்லாம் பல்லாக நின்று கொண்டிருந்தார் லீலாவதி! லீலாவதி முகத்தில் இருந்த சந்தோஷத்தையும், சிரிப்பையும் பார்த்து, ’ஐய்யோ! இந்தம்மா என்ன திட்டம் வச்சிருக்கோ, தெரியலையே!’ என்று குழம்பி நின்றார் சோமநாதன்!</span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify; tab-stops: 276.75pt"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">[அடுத்த பாகத்தில் முடியும்]</span></p>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-14009345756874107712009-10-21T09:13:00.002+05:302009-10-21T09:33:18.942+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 11<p><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html">பாகம் 1 </a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1_06.html">பாகம் 2,</a> <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/3.html">பாகம் 3</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/4.html">பாகம் 4</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/5.html">பாகம் 5</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/6.html">பாகம் 6</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/7.html">பாகம் 7,</a> <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/8.html">பாகம் 8</a> , <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/9.html">பாகம் 9</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/10.html">பாகம் 10</a><br /><strong><em></em></strong></p><p><strong><em>15th Aug 06:15 P.M<br /></em></strong><br />“ச்சிங்குச்சா…ச்சிங்குச்சா...பச்சை கலர் ச்சிங்குச்சா…”<br /><br />பிரபு நிறுத்தாமல் பாடிக் கொண்டிருக்க, காமாட்சி, “டேய்…போதும்டா…நல்லா தான இருக்கு ட்ரெஸ்…அக்காவ இப்படியெல்லாம் கிண்டல் பண்ணக் கூடாது தெரியுமா?”<br />அவர்கள் வீட்டை விட்டு கிளம்பி மாடியை அடையும் வரை இப்படி பாடிப் பாடி மதுவை கிண்டல் செய்து கொண்டிருந்தான் பிரபு. மது சிரித்தவாறு எதுவுமே சொல்லாமல் வந்து கொண்டிருந்தாள். சித்தி வீட்டில் தன் முயற்சி ஓரளவுக்கு பலனளித்ததாகவே தோண்றியது அவளுக்கு. யாரும் இல்லாத போது, மீண்டும் ஒருமுறை முயற்சித்தால் கண்டிபபாக அம்மாவுடன் பேசலாம் என்று முழுமையாக நம்பியதால் சற்று குதூகலமாகவே இருந்தாள்.<br /><br />மாடிக்கு சென்றதும் பிரபு அவன் நண்பர்களோடு சென்றுவிட, சித்தி பேசிக் கொண்டிருந்த பெண்கள் கூட்டத்திற்குள் அமர்ந்திருந்தவள், அவர்கள் பேச்சிலும் கலந்து கொள்ளாமல், நடந்து கொண்டிருந்த நிகழ்ச்சியிலும் ஈடுபாடில்லாமல் சுற்றும் முற்றும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது தான் கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்த அந்த பெண்ணை கவனித்தாள். தாமரை வண்ண டஸர் புடவை அவளுக்கு மிக அழகாக பொருந்தியிருந்தது. ’அட! புடவை ரொம்ப நல்லா இருக்கே…” என்று அவளது புடவையையே சிறுது நேரம் ஆராய்ந்தவள், பிறகு தான் அந்த பெண்ணையும் பார்த்தாள், சிரித்த முகத்துடன் வந்து கொண்டிருந்த அந்த பெண்ணின் அருகே ஒரு வயதான பெண்மணியும், சற்றே பின்னால் உயரமான ஓர் ஆணும் வந்து கொண்டிருந்தனர். அவனை பார்த்ததும் எங்கோ பார்த்தது போல் இருக்கிறதே என்று எண்ணமிட்ட மதுவிற்கு, அவர்கள் அருகே நெருங்கி வரவும், ஆச்சர்யத்தில் கண்கள் விரிந்தது. அத்தனை நாட்களாக அவள் மறந்து விட்டதாக நினைத்த அந்த முகம், அவளது புறகண்களுக்கு முன் தோண்றவும், இது தான் அந்த முகம் என்று அவளது அகக்கண்களுக்கும் புலப்பட்டது. “ரஞ்சித்!” ஆச்சர்யத்தில் அவளையும் அறியாமல் சிறுது சத்தமாக அவன் பெயரை உச்சரித்து விட்டாள். அவள் பேசியது சரியாக கேட்காததால் காமாட்சி, “என்ன மது?” என்று கேட்க, “ஹாங்…ஒன்னுமில்ல…சித்தி…இங்கிருந்து சரியா தெரிய மாட்டேங்குது…நான் அந்த பக்கம் போய் பாத்துட்டு இருக்கேன்…<br />சரியாக அவர்களுக்கு பக்கவாட்டில் நின்று கொண்டு, அவர்களையே பார்க்கத் துவங்கினாள். சிறுது நேரத்திற்கு மேல் அவளுக்கு அங்கு இருக்கவே பிடிக்கவில்லை, காமாட்சியிடம் சென்று, “சித்தி! நான் போறேன்….எனக்கு போர் அடிக்குது…”<br /><br />“இரும்மா…சாப்பாடு அரேஞ் பண்ணியிருக்காங்க…எல்லாம் பாத்துட்டு சாப்டிட்டு போலாம் …”<br />சிறுது நேரத்திற்குள்ளாக நிகழ்ச்சிகளெல்லாம் முடிந்து அவரவர் நின்றபடி பேசத் துவங்கியிருந்தனர். மதுவும் ஓர் ஓரமாக நின்று கொண்டு ரஞ்சித்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது அவன் மனைவி அவனை கூப்பிட, அவளருகே சென்றவனின் காதில் அவள் ஏதோ சொன்னாள். உடனே அவனும் கண்களை சிமிட்டி மிக அழகாய் சிரித்தான். இவற்றையெல்லாம் பார்த்து அவள் முகம் சுருங்கியது. ரஞ்சித் மனைவியின் முகத்தில் இருந்த சந்தோஷத்தையும், குடும்பத்தோடு ஒன்றாக அவர்கள் கூடிக் களிப்பதையும் பார்த்தவளுக்கு தன் மேல் பெருத்த பச்சாதாபம் எழுந்தது. அந்த இடத்தில் தான் இருந்திருந்தால், இதே போல் தான் தானும் சந்தோஷமாக இருந்திருப்போம் என்ற எண்ணம் அவளை வாட்டியது. “அம்மா மட்டும் இருந்திருந்தால்? இதை விட சந்தோஷமா நான் இருந்திருப்பேனே! இப்படி தனியா நின்னுட்டு இருந்திருக்க மாட்டேன்…” இவ்வாரெல்லாம் நினைக்க நினைக்க அவளுக்கு கண்களில் நீர் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் வரத் தொடங்கியது. நேரே காமாட்சியிடம் சென்றவள், “சித்தி! எனக்கு ரொம்ப தலைவலிக்குது…சாப்பாடெல்லாம் வேண்டாம்….நான் போய் தூங்கறேன்…உள்ளிருந்து கதவை பூட்டாம தூங்கறேன்…நீங்க வந்தா தட்டாதீங்க…,” அவர் பதிலுக்கு எதிர்பார்க்காமல் விடுவிடுவென வீட்டை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினாள்.<br /><br />வீட்டை அடைந்தவள் சிறுதி நேரம் சோர்வோடு அப்படியே அமர்ந்தாள். அம்மா என்று ஒரே ஒரு நபர் அவள் வாழ்க்கையில் இல்லாமல் போனவுடன், தன் வாழ்வே இப்படி சூன்யமாய் போய் விட்டதே என்று மனம் வருந்தியவள், ஒரு முடிவோடு ஓஜா பலகையை மீண்டும் எடுத்துக் கொண்டு அமர்ந்தாள். அம்மாவிடம் இந்த பலகையின் மூலம் பேச ஆரம்பித்தால், தான் இதுநாள் வரையில் இழந்த சந்தோஷங்களெல்லாம் மீண்டும் கிடைத்து விடும் என்று அவளுக்குள் பெருத்த நம்பிக்கை பிறந்தது.<br /><br />அந்த பலகையை திறந்தவள், “அம்மா…ஒரு தடவை, ஒரே ஒரு தடவை உன்னோட பேசினா போதும்…அதுக்குப்புறம் செத்தா கூட சந்தோஷமா சாவேன்…ப்ளீஸ் ம்மா…என்னோட பேசும்மா” என்றபடி ப்ளேசட்டை நகர்த்தத் துவங்கினாள்.<br /><br />மீண்டும் மீண்டும் முயற்சித்து பார்த்தவளுக்கு தோல்வியே கிடைக்க, பூட்டிய அறைக்குள், தரையில் படுத்தபடி நீண்ட நேரம் அழுது கொண்டிருந்தாள். எவ்வளவு மணி நேரம் அப்படி படுத்திருந்தாள் என்று அவளுக்கே தெரியவில்லை. மீண்டும் மீண்டும் தன் அம்மாவின் சிரித்த முகமும், அதை போலவே மனதிலிருந்து உண்மையாய் வெளிப்பட்ட முகிலின் சிரிப்பும் அவள் கண்களுக்கு முன் தோன்றி மறைந்தது. சிரிப்பே மறந்து போயிருந்த அவளது முகத்தை கண்ணாடியில் பார்த்தாள். மெலிந்து உடைந்து விழுந்துவிடும் போன்ற தேகம், ஒட்டியிருந்த கண்ணங்கள், அதில் ஒடிங்கி கருத்துப் போயிருந்த கண்கள். அவள் முகத்தை பார்ப்பதற்கு அவளுக்கே பயமாக இருந்தது. பயம் என்று நினைக்கவும், ரதி அன்று பயமுறித்தயது நினைவுக்கு வந்தது. “எதாவது திறந்த வெளில முயற்சி பண்ணலாம்...ஆனா அதுல ஆபத்து அதிகம்...” இந்த வார்த்தைகள் அவள் மூலைக்குள் மீண்டும் மீண்டும் ஒலிக்கத் துவங்கியது. என்ன ஆனாலும் சரி, எதாவது திறந்த வெளியில் அன்றே முயற்சிக்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தாள்.<br />கதவை திறந்து கொண்டு கையில் ஓஜா பலகை, மெழுகுவர்த்தி தீப்பெட்டியோடு வெளியே போனவள், என்றுமில்லாத பழக்கமாய் சித்தி ஹாலில் சோஃபாவிலேயே படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்து, சத்தமெழுப்பாமல், 53642 என்ற அவர்களது கதவு எண்ணை அழுத்தி வீட்டை விட்டு மெதுவாய் யாருக்கும் தெரியாமல் வெளியேறினாள். அவளை கடைசியாக வழியனுப்புவதைப் போல், ’டங்’ என்று பதினொன்றரை மணிக்காக ஒரே ஒரு முறை அடித்து ஓய்ந்தது அந்த அறை கடிகாரம்.<br /><br />மெல்ல மெல்ல படிகளில் ஏறத் துவங்கினாள். தூக்கத்தில் மிதப்பவளை போல் மிக மிக மெதுவாய், ஒவ்வொரு படியாய் அடிமேல் அடி வைத்து ஒரு வழியாக மேல் மாடியை அடைந்தாள். மாடி கதவருகே சென்றவள், ஒன்பதாவது தளத்தின் அருகே வேறு ஏதோ ஓசை கேட்க துணுக்கற்றவளாய், கீழே குனிந்து படிகளில் அங்குமிங்கும் பார்த்தாள். அதன் பின்னர் ஒரு சத்தமும் வராததால், மாடி கதவருகே சென்றாள். அப்போது தான் அவளுக்கு அந்த கதவும் எண் கொண்டு தான் திறக்க வேண்டும் என்ற நினைவே வந்தது. ’என்ன இது…இந்த நம்பர் என்னன்னு கேக்கலையே…இப்ப என்ன பண்றது?’ சிந்தித்தபடி அங்கேயே சிறுது நேரம் நின்றவள் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். அவள் போன முறை வந்திருந்த போது கதவிற்கெல்லாம் எண் முறை வந்திருக்கவில்லை. இரண்டு வருடமாகியும் முழுமையாக கட்டி முடிக்காத கட்டிடத்தில், அப்போது தான் புதிதாக கதவுகளில் அத்தகைய பூட்டு பொருத்தப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று யோசித்தவள், முயற்சித்து தான் பார்ப்போமே என்று முதலில் 12345 என்ற எண்களை அழுத்தினாள். சிகப்பு விளக்கு எரிந்தது. மீண்டும் 00000 என்ற எண்களை அழுத்தவே, பச்சை விளக்கு எறியவும், கதவை திறந்து கொண்டு நடு மாடிக்கு சென்றாள்.<br /><br />மெழுகை பற்ற வைத்துவிட்டு ஓஜா பலகையில் கவனத்தை செலுத்தத் துவங்கியவள், ஐந்தே நிமிடங்களில் தனக்குள் எதேதோ மாற்றங்கள் ஏற்படுவதை உணர்ந்தாள். மிகவும் கவனமாய் மெழுகை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவளுக்கு, மிக சன்னமான குரலில் யாரோ தன் பெயரை அழைப்பதைப் போன்ற பிரம்மை ஏற்பட்டது. சற்று நேரத்திலெல்லாம் சிறுது சத்தமாகவே ’மது! மது!” என்ற குரல் கேட்க சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள், யாருமே அங்கு இல்லை. தன் அம்மாவின் குரல் தான் அது என்று அடையாளம் கண்டுகொண்டு அந்த பலகையிலிருந்து கையை எடுத்தவளின் கை வேகவேகமாய் பலகையெங்கும் நகரத் துவங்கியது. குரல் கேட்பது தன் பிரம்மையா நிஜமா என்று தெரியாமல் குழம்பித் தவித்தவள், மீண்டும் சத்தமாக குரல் வரவும், குரல் வந்த திசையை பார்த்தாள். மாடி திண்டுக்கு வெளியே, வேறெங்கோ திறந்து வெளியிலிருந்து வந்து கொண்டுருந்தது. உடனே மெழுகை எடுத்துக் கொண்டு ’அம்மா…அம்மா…’ என்று உரக்கக் கத்திக் கொண்டே, கதறி அழுதபடி மாடித்திண்டை நோக்கி ஓடத் துவங்கினாள்.<br /><br />“மதும்மா…இங்க இருக்கேன்டா…இங்க…” கீழே பக்கவாட்டில் முழு உருவமாய் சாட்சாத் அவள் அம்மா விசாலாட்சியே நின்று கொண்டிருந்தார்!<br /><br />“வாடாம்மா…அம்மாகிட்ட வா… குதிச்சு வா மதும்மா” சிகப்பு வண்ண சேலை அணிந்து கொண்டு கைகளை நீட்டி சிரித்தவாறு நின்று கொண்டிருந்தார். “அம்மா…அம்மா” என்று கத்திக் கொண்டு, அதற்கு மேல் பேச வார்த்தகளின்றி மூச்சடைத்து நின்றிருந்தாள் மது. சற்றென்று வேறேதோ சத்தம் கேட்டு ஒரு நொடி திரும்பி பார்த்தவள், இருட்டில் யாரோ தடுக்கி கீழே விழுந்து, மீண்டும் எழுந்து அவளை நோக்கி மிக வேகமாய் ஒடிவந்துகொண்டிருப்பதை பார்த்தாள். ’அய்யோ அம்மா…’ என்று மீண்டும் கீழே பார்த்தவள் எங்கு தேடியும் அவள் அம்மாவை காணவில்லை. ஒரு நொடிக்கு முன்னர் யாரும் அங்கு இருந்தற்கான அடையாளமே எதுவுமில்லாமல் இருந்தது.<br /><br />“அம்மா…அம்மா…” என்று அலறத்துவங்கியவளை, “என்ன பண்றீங்க…இறங்குங்க…” என்று சொல்லி அவள் கால்களை பிடித்தான் ரஞ்சித். அவளை பலவந்தமாக மாடித்திண்டிலிருந்து இறக்க அவன் முயற்சிக்க, நிலைதடுமாறி அவள் கைகளில் இருந்த மெழுகுவர்த்தி அவன் மேல் விழுந்தது. ’ம்மா…’ என்றபடி இவளை விடுத்து கைகளில் பட்ட மெழுவர்த்தியை தட்டி விட்டான். அந்த இடைவெளியை பயன்படுத்திக் கொண்ட மது, “அம்மா…நான் வந்துட்டேன்ம்மா…” என்று கத்திக் கொண்டே கண்களை இறுக மூடிக் கொண்டு யோசிக்காமல் கீழே குதித்தாள்.<br /><br />ஒரு நொடிக்குள் நடந்து முடிந்துவிட்ட விபரீதத்தில் தலை கிறுகிறுத்துப் போன ரஞ்சித் மாடித்திண்டின் கீழே எட்டிப் பார்த்தான். அந்த பெண் நாலாவது மாடிக்கருகே ’அம்மா’ என்று அலறிக் கொண்டு கீழே போய் கொண்டே இருந்தாள். எதிரே தூரத்தில் செக்யூரிட்டி அறையிலிருந்து அபார்ட்மெண்ட் வாட்ச்மேன் கதவை திறந்து கொண்டு வெளியே ஓடி வருவது தெரிந்தது. தான் இருக்கும் அபாய நிலையை உணர்ந்தவன், உடனே திரும்பி அதிவேகமாய் கதவை நோக்கி ஓடத் துவங்கினான். அவன் உள்ளே ஓடி வரும் போது தட்டி விட்ட அதே மரப்பலகை மீண்டும் அவன் கால்களை தடுக்கவே, நிலை தடுமாறி குப்புற விழுந்தான். வந்த கோபத்தில் அந்த பலகையை எடுத்து தூர வீசினான். அவன் வீசிய வேகத்தில், அருகருகே அமைந்திருந்த கட்டிடங்களுக்கிடையில் எங்கோ ஒரு மூலையில் சென்று விழுந்தது அந்த ஓஜா பலகை. அதனோடே அவன் அணிந்திருந்த பிரேஸ்லட்டும் பறந்து, வெளியே விழுகாமல், அவன் விதி வசத்தால், அவர்கள் மாடியிலேயே ஒரு ஓரத்தில் விழுந்தது!<br /><br />**********************************************************************************<br />திவ்யாவிடம் பேசியதை மீண்டும் மீண்டும் நினைத்துக் கொண்டே வண்டியை செலுத்திக் கொண்டிருந்தார் பரத். மதுவிற்கு ரஞ்சித்தை தெரியவே தெரியாது, அது மட்டிமில்லாமல் அவளுக்கு வேறு எந்த ஆணுடனும் பழக்கமில்லை என்று திவ்யா சொன்னது அவரை குழப்பியது. திவ்யா சொன்னதும், ரஞ்சித் சொன்னதும் அப்படியே ஒத்துக் போக, காமாட்சி, தனலட்சுமி, தரகர் ராமன் இவர்களெல்லாம் சொன்னது வேறு விதமாய் இருக்கிறதே, இவர்களில் யாரை நம்புவது என்று புரியாமல் குழம்பித் தவித்தார்.<br /><br />வீட்டிற்கு செல்லாமல் நேரே ஷோபா அபார்ட்மெண்ட்ஸ் நோக்கி புறப்பட்டார். அங்கு யாரையும் பார்க்கும் எண்ணம் அவருக்கு இல்லை. தான் மட்டும் தனியாக ஒரு முறை அந்த மாடிக்கு மீண்டுமொரு முறை சென்று பார்க்கலாம் என்று நினைத்து அபார்ட்மெண்ட்ஸ் உள்ளே அவர் நுழையும் போது மணி பத்தாகியிருந்தது. அவரை பார்த்தது செக்யூரிட்டி என்ன ஏதென்று விசாரித்து, ’மாடிக்கு தான சார்? போலாம் சார்…வாங்க…’ என்று உடன் வந்தார். ’வேணாம்…நான் பாத்துக்கறேன்…’ என்றபடி சென்றவரிடம், ’லிஃப்ட்ல போங்க சார்…’ என்று பின்னாலிருந்த சொன்னார் அந்த செக்யூரிட்டி. லிஃப்ட் அருகே சென்ற பரத் பின்பு ஏதோ யோசித்து படிகளில் ஏறத் துவங்கினார். சிறுது வேகமாய் படிகளில் ஏறி, கையிலிருந்த கடிகாரத்தை பார்த்தவர் சரியாக மூன்று நிமிடங்களில் பத்து மாடியை கடந்து விட்டதை கவனித்துக் கொண்டார். கதவின் அருகே சென்று அதை திறக்க முயற்சித்த பரத்திற்கு, அப்போது தான் அது எண்களால் இயக்கப்படும் கதவு என்று அவருக்கு புலப்பட்டது. இத்தனை நாட்களாக தான் இதை கவனிக்காமல் இருந்து விட்டோமே என்று வியப்படைந்தார். மது இறந்து போது பலமுறை அவர் அங்கு வந்திருந்தும், செக்யூரிட்டியோ காண்ஸ்டபிள்களோ ஏற்கனவே கதவை திறந்து வைத்திருந்ததில், அந்த கதவை அவர் கவனிக்கவே இல்லை. இப்போது அந்த கதவில் பொருத்தியிருந்த இயந்திரத்தை பார்த்தவர், ’பில்டிங் சொல்யூஷன்ஸ்’ என்று அதில் பொறித்திருந்த அந்த இயந்திர தயாரிப்பு நிறுவனத்தின் பெயரை பார்த்தவவுடன், அவருக்குள் ஏதோ பொறி தட்டியது. அன்று தான் எங்கோ அதே பெயரை அவர் பார்த்திருந்தார். ’எங்கே? எங்கே?’ என்று யோசித்தபடி கீழே லிஃப்டில் இறங்கத் துவங்கினார்.<br /><br />வரும் வழியில் முதல் தளத்தருகே லிஃப்ட் நின்றது. ’காத்தோட்டமா நடந்துட்டு வந்தா, உனக்கும் கொஞ்சம் வயிரு பிரட்டரதெல்லாம் மறந்து நல்லாயிருக்கும்’ என்று யாரோ சொல்வது கேட்டது. கதவு திறந்ததும் எதிரே தனலட்சுமியும், முகிலும் நின்று கொண்டிருந்தனர். பரத்தை பார்த்ததும் அவர்கள் தயங்கி நிற்கவே, “வாங்க…உள்ள வாங்க…” என்று உற்சாகமாய் அவர்களை பார்த்து சிரித்த பரத், அப்போது தான் முகிலை கவனித்தார். அவளை பார்த்ததும் அவர் முகத்தில் இருந்த சிரிப்பு மறைந்து, முகத்தில் இறுக்கம் பரவியது. ’ஒரு வேளை ரஞ்சித் குற்றவாளியாக இல்லாமல் இருந்தால்? தேவையில்லாமல் ஒரு கற்பினி பெண்ணை கோர்ட் கேஸ் என்று அலைக்கழிக்கிறோமோ…’ என்ற பரிதாப உணர்ச்சி அவருக்குள் பரவியது.<br /><br />லிஃப்ட் நின்றதும் அவர்களிவரும் எதுவும் பேசாமல் இறங்கி செல்லவே, “ஒரு நிமிஷம்…” என்று அவர்களை நிறுத்தினார். “இந்த மாடிக் கதவோட கோட் என்ன?” என்று பரத் கேட்க, முகில், “78539” என்று பதிலளித்தாள்.<br /><br />முகவாயை தடவியபடி சிறுது யோசித்தவர், “நீங்களும் என்கூட மாடி வரைக்கும் வர்றீங்களா? உங்ககிட்ட கொஞ்சம் இன்ஃபர்மேஷன் வேணும்…” என்று பரத் முகிலை பார்த்து இழுக்க, அவரை இடைமறித்த தனலட்சுமி, ’அங்கெல்லாம் எதுக்கு? எதுவா இருந்தாலும் இங்கையே கேளுங்க…” என்றார். <br />பரத், “பயப்படாதீங்கம்மா…ஒரு பத்து நிமிஷம்…மாடிக்கு வரலைன்னா பரவாயில்லை…இங்கயே கூட பேசலாம்….நீங்க கொஞ்சம் அப்படி நின்னீங்கன்னா…” என்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்தவர், தனலட்சிமி தள்ளிப் போய் நிற்பதற்கு எந்த சரியான இடமும் இல்லாததால் மீண்டும் முகிலை பார்த்தார். உடனே முகில், “நான் போய்ட்டு வரேன் அத்தை…நீங்க வீட்ல இருங்க…கேஸுக்கு உதவறதுக்கு தான இன்னேரத்தில இத்தன தூரம் வந்திருக்காரு…” என்றாள்.<br /><br />“அதில்லம்மா…” என்று தனலட்சுமி இழுக்க, “அம்மா! போலீஸ் காரன்னா எல்லாருமே மோசமானவன்னு நினைக்காதீங்க…எவனையோ மாட்டி விட்டாச்சு, இதோட என் வேலை முடிஞ்சுதுன்னு நான் வீட்டுக்கு போயிருக்கலாம். உங்க மகன் தான் உண்மையான குற்றவாளியா இல்ல, தப்பான இடத்தில இருந்தததால அவரு மாட்டிகிட்டாரான்னு எனக்கே சந்தேகமா இருக்கறதால தான் இங்க நின்னு உங்களோட பேசிட்டு இருக்கேன்…பத்து நிமிஷத்தில நானே கொண்டு வந்து உங்க வீட்ல விட்டுடறேன்…என்னை நம்புங்க…”<br /><br />அரை மனதோடு தனலட்சுமி தலையசைக்க மீண்டும் லிஃப்டிற்குள் ஏறியவர்கள் தனலட்சுமியிடம் முதல் தளத்தில் விடைபெற்று பத்தாவது தளத்தை அடைந்தனர்.<br /><br />முகில் ஏதோ யோசனையில் ஒரு எண்ணை மாற்றி அழுத்த, கீ கீ என்ற சத்தத்துடன் சிகப்பு விளக்கு எரிந்தது. மீண்டும் அவள் சரியான எண்களை அழுத்த பச்சை விளக்கெரிந்து கதவு திறந்தது.<br /><br />“மதுரையில இந்த மாதிரியெல்லாம் கதவு வச்சிருக்காங்களா?” என்று வியப்புற்று பரத் வினவ, ’அது ஒன்னுமில்லை. இந்த அபார்ட்மெண்ட் பில்டர்ஸ் மகன் தான் பில்டிங் சொல்யூஷன்ஸ்னு ஒரு கம்பெனி வச்சிருக்காரு…அதனால இதுல எல்லா கதவிலையும் இத தான் வைக்கனும்னு புதுசா வீடு வாங்கும் போதே இருபதாயிரம் சேத்து வாங்கிட்டாங்க…ஆனா ரெண்டு வருஷம் கழிச்சு இப்ப தான் வச்சிருக்காங்க…”<br /><br />“ஓ…அந்த கம்பெனி எங்க இருக்குன்னு தெரியுமா?”<br /><br />“அது…சரியா தெரியல…அண்ணா நகர்ல தான் எங்கயோ இருக்குன்னு நினைக்கறேன்…”<br /><br />அண்ணா நகர் என்று முகில் சொல்லவும், அவருக்குள் அத்தனை நேரமாக ஓடிக் கொண்டிருந்த கேள்விக்கு விடை கிடைத்தது. ’பில்டிங் சொல்யூஷன்ஸ்’ என்று திவ்யா அணிந்திருந்த அடையாள அட்டையில் அன்று மாலை தான் அந்த பெயரை பார்த்திருந்தார் பரத்!<br /><br />[தொடரும்]</p>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-47977346599010811852009-10-16T06:23:00.001+05:302009-10-16T06:26:53.458+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 10<p><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html">பாகம் 1 </a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1_06.html">பாகம் 2,</a> <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/3.html">பாகம் 3</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/4.html">பாகம் 4</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/5.html">பாகம் 5</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/6.html">பாகம் 6</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/7.html">பாகம் 7,</a> <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/8.html">பாகம் 8</a> , <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/9.html">பாகம் 9</a></p><p><strong><em>15th Aug 12:00 A.M</em></strong><br /><br />“டங்…டங்…டங்…”<br />ஓஜா பலகையில் தீவிரமாக கவனத்தை செலுத்திக் கொண்டிருந்த மது, திடீரென்று சத்தமாய் கடிகாரச் சத்தம் கேட்டு பயந்து போய், “அம்மாஆஅ” என்று அலறினாள். கடிகாரத்தை திரும்பி பார்த்தவள் மணி பனிரெண்டு என்று அது காட்டிக் கொண்டிருக்க, ’உஸ்’ என்ற நிம்மது பெருமூச்சு விட்டாள். கடிகாரத்தின் அருகே இருந்த காலண்டரில் இருந்த ஆகஸ்ட் பதினான்காம் தேதி தாள், விடிந்ததுமே கிழிபடப் போகிறோம் என்ற எண்ணமே இல்லாமல் குதூகலமாய் காற்றில் ஆடிக்கொண்டிருந்தது.<br /><br />பலமுறை ரதி செய்தது போலவே அவளும் அன்று வேலையை துவங்கினாள். அன்று அவளது முயற்சிக்கு சிறு பலனாய், “யாராவது இருக்கீங்களா? அம்மா…அம்மா” என்ற அவள் கேள்விக்கு ப்ளாசட் பலமாய் பலகை மேல் அங்கும் இங்கும் நகரத் துவங்கியது. கடைசியாக அவளது கைகள் தானாக “YES” என்ற எழுத்துக்கு தானாக சென்றது. உடனே வெற்றிக் களிப்பில் கூச்சலிட்டாள் மது, “அம்மா! வந்துட்டியா? அம்மா….அம்மா…” என்று அவள் உணர்ச்சிவசப் பட்டு கத்தவும், மீண்டும் பலகையில் அங்குமிங்கும் வேகவேகமாய் நகரத் துவங்கியது அவளது கைகள். அதன் பின் ஒரிடத்தில் நின்ற ப்ளேசட் சலனமே இல்லாமல் அதே இடத்தில் நின்று கொண்டிருந்தது. மீண்டும் மதுவின் முகத்தில் ஏமாற்றத்தின் குறிகள். ’என்ன இது’ என்று அவள் எண்ணமிட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே, “என்ன மது பண்ணிட்டு இருக்க?” என்ற அவளது சித்தியின் குரல் கதவுக்கருகில் சத்தமாக ஒலிக்க, அவசர அவசரமாக ஓஜா பலகையை மூடினாள்.<br /><br />உக்கார்ந்த வண்ணமே திரும்பி, “ஹ்ம்ம்…ஒன்னுமில்ல…ஒன்னுமில்ல சித்தி…” என்றாள். தன் உடலால் ஓஜா பலகையை முழுவதுமாக மறைத்திருந்தாள்.<br />“என்ன மது இது மெழுகுவர்த்தி எல்லாம்? லைட் போட்டுக்க வேண்டியது தான?”<br /><br />“அதுவா…சும்மா ஒரு…எக்ஸ்பிரிமெண்ட் பண்ணிட்டு இருந்தேன்…”<br /><br />“சரி சரி…நேரம் ஆகுது…தூங்கு!” சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தார். மது தனக்குத் தானே சலித்துக் கொண்டாள். மீண்டும் அவள் எடுத்த முயற்சிகள் எல்லாம் தோல்வியிலேயே முடிந்தன. தான் அழைத்ததும், அம்மா அந்த இடத்துக்கு வந்து, வேறு மனிதர் சத்தம் கேட்டதுமே சென்று விட்டார் என்று தான் அவள் முழுமையாக நம்பினாள். மீண்டும் மறுநாள் யாருமில்லாத சமயம் பார்த்து முயற்சிக்கலாம் என்று யோசித்தபடி உறங்கச் சென்றாள்.<br /><br />---<br />“வாங்க மதுக்கா…மொட்டை மாடியில தான ஃபங்ஷன் நடக்குது…அதுக்கு போய் எனக்கு உடம்பு சரியில்லை அது இதுன்னு ரொம்ப தான் பிகு பண்ணிக்கறீங்க…”<br />அன்று மதியத்திலிருந்தே மதுவின் சித்தி மகன், அவளை அன்று மாலை நடக்கவிருந்த சுகந்திர தின விழாவிற்கு வரச் சொல்லி விடாமல் நச்சரித்துக் கொண்டிருந்தான். மது நாசூக்காக தனக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று ஏதேதோ காரணங்களை சொல்லி வந்தாள். சித்தியும் மகனும் அந்த விழாவிற்கு சென்ற பின்னர், வீட்டில் நிம்மதியாக மீண்டுமொரு முறை தன் வேலையை தொடரலாம் என்ற எண்ணம் அவளுக்கு. ஆனால் அவன் புரிந்து கொள்ளாமல் மதுவை தொந்தரவு செய்ததுமில்லாமல், பிகு செய்கிறாள் என்று சொன்னதும் அவளுக்கு சிறுது கோபம் வந்தது.<br /><br />“என்ன பிரபு நீ? ஒரு தடவை சொன்னா புரிஞ்சிக்க மாட்ட? என்னால வர முடியாதுன்னு சொல்றேன்ல? போய் உன் வேலையை பாரு…இனிமே என்னை தொந்தரவு பண்ணாத…ச்சே…நிம்மதியே இல்லை” என்று கோபமான குரலில் அவள் திட்டவும், அந்த சிறுவனுடைய முகம் வாடிப் போனது.<br /><br />அதுவரை சமையலறையிலிருந்த காமாட்சி அங்கு விரைந்து வந்தார். வந்தவர் மகனை முதுகில் ஓங்கி ஒரு அடி வைத்து, “ஏன்டா? உனக்கு கொஞ்சம் கூட அறிவில்லை? அக்கா தான் வரலைன்னு சொல்றாங்களே…அப்புறம் எதுக்கு அவங்கள தொந்தரவு பண்ணிட்டு இருக்க? அவங்கெல்லாம் நம்ம வீட்டுக்கு வந்ததே பெரிய விஷயம்…அத தெரிஞ்சுக்கோ…”<br /><br />சித்தி குரலில் இருந்த வித்யாசம் மதுவிற்கு உரைக்க, அவள், “என்ன சித்தி சொல்றீங்க? இப்ப எதுக்காக அவனை தேவையில்லாம அடிச்சீங்க?”<br /><br />“நான் என்னடீம்மா சொல்றது? எங்கக்கா இருந்த வரைக்கும் எங்கள கண்ணுல வச்சு தாங்கினாங்க…ஆனா உனக்கோ உங்கப்பாவுக்கோ நான் ஒருத்தி இருக்கறதே தெரியாதே….அம்மா இறந்தப்புறம் ஒரே ஒரு தடவை உங்கப்பாவோட வந்த….அதுக்கு அப்புறம் எத்தனை தடவை கூப்பிட்டிருக்கேன்? ஒரு தடவையாவது வந்திருக்கியா?”<br /><br />“அதில்லை சித்தி…எனக்கு காலேஜ்ல…” என்று எதோ சமாதானம் செய்ய முற்பட்டவளை இடைமறித்த காமாட்சி, “நீ ஒன்னும் சொல்ல வேணாம்மா…என்ன தான் சித்தி, சித்தப்பாவா இருந்தாலும், நாங்க உங்ககிட்ட வேலை செய்யறவங்க…என் வீட்டுக்காரர் உங்கப்பா கிட்ட கை நீட்டி சம்பளம் வாங்கறவரு தான? நீயெல்லாம் எங்க வீட்டுக்கும், இந்த மாதிரி சாதாரண ஃபங்ஷனுக்கும் வருவியா?”<br /><br />மதுவின் கண்கள் தனாக கலங்கின, “என்ன சித்தி இப்படியெல்லாம் பேசறீங்க? நாங்க போய் அப்படியெல்லாம் நினைப்போமா? எங்கம்மாவும் இப்ப இல்ல…எங்கம்மாவுக்கு அடுத்து நீங்க தான எனக்கு எல்லாம்? அம்மாவ பாக்கனும் போல இருக்குன்னு தான நான் இங்க வந்தேன்…”<br /><br />உடனே காமாட்சி அவளை ஓடி வந்து கட்டிக் கொண்டார், “மண்ணிச்சிடுடா கண்ணு….நான் ஏதோ பேசிட்டேன்…சரி…அழாத மா….அம்மா நம்மளோடையே தான் இருக்காங்க….நீ அந்த ஃபங்ஷனுக்கெல்லாம் ஒன்னும் வர வேண்டாம்…எல்லாரும் வீட்லையே இருப்போம்…”<br /><br />கண்களை துடைத்துக் கொண்டவள், “இல்ல…இல்ல…நானும் வரேன்…” என்று சிரித்தபடி பதிலளித்தாள். அதன் பிறகு, தம்பி பிரபு வேறு, “சாரி கா…சாரி கா” என்று அவள் காலையே சுத்தி வந்தது அவள் மனதை சங்கடப்படுத்தியது. இவ்வளவு நாட்களாக தான் சித்தியை காரணமில்லாமல் தவறாக நினைத்துவிட்டதை எண்ணி மிகவும் மனம் வருந்தினாள்.<br /><br />மாலை ஆறு மணியானதும், அந்த சுதந்திர தின விழாவில் கலந்துகொள்வதற்காக மூவரும் மொட்டை மாடிக்கு கிளம்பினர். மதுவும் ஓரளவு உற்சாகத்துடன் தான் கிளம்பினாள், அங்கு தான் பார்க்கப் போகும் காட்சி தான் தன் வாழ்வையே மாற்றி அமைக்கப் போகிறது என்பதை அறியாமல்.<br /><br /><span style="color:#ff0000;">*********************************************************************************************<br /></span><br />பரத் அழைத்ததும், அங்கு நிற்கவே பிடிக்காதவர்கள் போல் நின்று என்னவென்று கேட்டனர் முகிலும் தனலட்சுமியும்.<br /><br />பரத் தனலட்சுமியை பார்த்து, “நீங்க ரஞ்சித்தோட அம்மா தானே?”<br /><br />“ஆமா…”<br /><br />“உங்ககிட்ட ஒரு விஷயம் கேக்கனும்ம்மா…”<br /><br />முகத்தில் கேள்விக்குறியோடு தனலட்சுமியும், “சொல்லுங்க…”<br /><br />“அந்த தரகர் அன்னிக்கு கோர்ட்ல சொன்னாரே…அதையெல்லாம் இவங்க உங்ககிட்ட சொன்னாங்களா?”<br /><br />“ஆமா…அதுக்கென்ன?”<br /><br />“இல்லை…அதெல்லாம் உண்மையான்னு கேக்கலாம்னு தான் உங்கள கூப்பிடடேன்…”<br />இதற்கு என்ன விடை சொல்வது என்று தெரியாமல் தனலட்சுமி குழம்பி தவிக்க, முகில், “இதெல்லாம் எதுக்கு சார் நீங்க தெரிஞ்சிக்கனும்?” என்று வேகமாய் கேட்டாள். இவனிடம் ஏதாவது சொல்லி ரஞ்சிதிற்கு பிரச்சனை வந்துவிடுமோ என்ற பயம் அவர்கள் முகத்தில் அப்பட்டமாய் தெரிந்தது.<br /><br />“இத பாருங்கம்மா…என்னோட வேலை குற்றவாளியை கண்டுபிடிக்கறது…உங்க ஹஸ்பென்ட் எந்த தப்பும் செய்யலைன்னு நீங்க நினைச்சா, எந்த உண்மையையும் மறைக்காம சொல்லுங்க…அது உங்க ஹஸ்பெண்டுக்கே கூட உதவியா இருக்கலாமில்லையா?”<br /><br />பரத் இப்படி கேட்கவும், முகில் தனலட்சுமியை பார்த்தார், “ஆமா சார்…அந்த தரகர் சொன்னது உண்மை தான்…ஆனா, என் மகனுக்கு இந்த ஜாதகம், ராசி இது மேல எல்லாம் ஒரு வெறுப்பு…எப்பயுமே எங்ககிட்ட அதெல்லாம் பாக்காதீங்கன்னு சண்டை பிடிப்பான்…அந்த பொண்ணு ராசி சரியில்லைன்னு நான் தான் கல்யாணம் வேணாம்னு சொன்னேன்…அதனால தான் அவன் என்கிட்ட கோவிச்சுகிட்டு அப்படி சொன்னான்…அவன் சொன்னதால மட்டும் இல்லை, சாதாரணகாவே அவனுக்கு நேரம் சரியில்லைன்னு தான் நானும் ஒரு வருஷம் அவனுக்கு பெரிசா பொண்ணு எதுவும் பாக்கல…ஆனா அந்த தரகர் ரெண்டு, மூணு தடவை வீட்டுக்கு வந்திருக்காரு…ஒரு தடவை, அவர் இருக்கும் போதே, இவன் அதே பொண்ண பாருங்கன்னு என்கிட்ட சண்டை பிடிச்சான்…அத தான் அவரு அன்னிக்கு சொல்லியிருக்காரு…”<br /><br />“ஓ ஹோ….ஆமா அந்த தரகர உங்களுக்கு நல்லா பழக்கமா?”<br /><br />“அவரை எங்களுக்கு தெரியாது…மதுவந்த்தி ஜாகத்த அவரு தான் கொண்டு வந்து குடுத்தாரு…அப்ப புடிச்சு தான் எங்களுக்கு அவரை தெரியும்…”<br /><br />“ஓ…சரிம்மா…இத தான் கேக்கனும் நினைச்சேன்…நன்றி” பேசாமல் அமைதியாய் நின்றிருந்த முகிலை பார்த்து நட்போடு சிரித்து விட்டு அங்கிருந்து அகன்றார் பரத்.<br /><br />எதற்காக இதெல்லாம் கேட்கிறார் என்று எதுவுமே புரியாமல் குழப்பத்துடன் வீட்டிற்கு கிளம்பினர் தனலட்சுமியும் முகிலும்.<br /><br />காவல்நிலையத்தை அடைந்த பரத், முருகேசனை அழைத்து ரஞ்சித் வழக்கின் சாட்சி விவரங்கள் அடங்கிய போப்பை எடுத்து வர சொன்னார். அதில் தீவிரமாக ஆழ்ந்தவர், முருகேசனை அழைத்து,<br /><br />“இந்த ராமன் ங்கறது தான் அந்த தரகரா?”<br /><br />“இந்தாள யாரு விசாரிச்சா?”<br /><br />“நம்ம யெஸ்.ஐ தான் சார்…” யெஸ்.ஐ என்று காதில் விழுந்ததுமே, காது குடைந்து கொண்டிருந்த வேலையை விட்டுவிட்டு, “என்ன சார்?” என்று பரத்தை பார்த்து கேட்டார் அந்த யெஸ்.ஐ.<br /><br />“இந்த ராமன் பத்தின தகவலை எப்படி புடிச்சீங்க? நீங்க தான் அவனை விசாரிச்சதா?”<br />“ஆமா சார்….ஒரு வாரத்துக்கு முன்னாடி நீங்க ஸ்டேஷனல இல்லாத நேரம் ஒருத்தன் வந்தான், இந்த கேஸ பத்தி என்கிட்ட தகவல் இருக்கு…நான் தான் ரஞ்சித்துக்கும் அந்த மதுவந்த்தி பொண்ணுக்கும் கல்யாணம் ஏற்பாடு பண்ணே்ன்னான்…சரின்னு நான் தான் அவனை வக்கீல் மேடத்துகிட்ட அனுப்பி வச்சேன்…”<br /><br />“அவனை அப்படியே விட்டுடீங்களா? அவனை என்ன ஏதுன்னு விசாரிக்கலை?”<br /><br />“அவனே தான் அவனுக்கு தெரிஞ்சதெல்லாம் சொல்லிட்டானே…அதுக்கு மேல அவனை விசாரிக்க என்ன கிடக்கு?”<br /><br />பரத் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்தது, “சார்! கொஞ்சமாவது யோசிச்சிருந்தீங்கன்னா, அவனை விட்டிருக்க மாட்டீங்க! எவனாவது தானா முன்வந்து சாட்சி சொல்ல வருவானா? போலீஸ் விசாரிக்கரேன்னு போனாலே, அலறியடிச்சிட்டு ஓடுவாங்க…அவனா பேப்பர்ல பாத்துட்டு வந்து துப்பு குடுக்கறான்னா….அத அவனா பண்ணானா, இல்ல வேற யாரும் அவங்க மாட்டாம, ரஞ்சித் மாட்டினா நல்லதுன்னு அவனை அனுப்சாங்களான்னு எப்படி தெரியும்?”<br /><br />“அவன் என்னத்த அப்படி பெரிய தகவல் குடுத்துட்டான்னு அவனை ஏன் விட்டேன்னு கேக்கறீங்க? ஏதோ அவங்க ரெண்டு பேரையும் தெரியும்ன்னா…அதுக்கு போய்…”<br /><br />“இல்லை சார்…இதுல என்னவோ திட்டம் இருக்கு…அந்த தரகர் ராமன் அவனா முன்வந்து சாட்சி சொல்லியிருப்பான்னு எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை…வேற யாரோ தான் அவனை அனுப்சிருக்கனும்…அந்தாளுக்கு வேற யார் கூட எல்லாம் பழக்கம் இருக்க முடியும்? ஹ்ம்ம்…” முகவாயை நீவியபடி யோசித்தவர், “மது அம்மா இப்ப இல்லை…அவங்க அப்பாவுக்கு தெரிஞ்ச ஆளா இருக்கலாம்…ஆனா அவரையும் இப்ப கேக்க முடியாது, அந்தாளு ஆஸ்பத்திரியில ஸ்ட்ரோக் வந்து படுத்து கிடக்கறாரு…ஹ்ம்ம்ம்…அந்த பொண்ணோட சித்தி, அது பேரென்ன?”<br /><br />“காமாட்சி சார்…”<br /><br />“ஹான்…காமாட்சி…அந்தம்மா கிட்ட தான் கேக்கனும்…சரி…நான் இப்பயே கிளம்பறேன்…” பரத் சென்றதும் யெஸ்.ஐ மீண்டும், “நான் சொன்னேன்ல? இந்தாளுக்கு பைத்தியம் தான்யா புடிச்சிருக்கு…என்னவோ அந்த ரஞ்சித் பயலை வகையா மாட்டி விட்டுட்டான்…புத்திசாலி தான்னு நினைச்சா, இப்ப மறுபடியும் முறுங்கமரம் ஏறிட்டான்?” சத்தமாக சலித்துக் கொண்டார் அந்த வயதான யெஸ்.ஐ. முதலில் மதுவந்த்தி தற்கொலை தான் செய்து கொண்டாள் என்று யோசித்தவர், இப்போது ரஞ்சித் பிடிபடவும், அவன் தான் அந்த கொலையை செய்திருப்பான் என்ற முடிவுக்கே வந்துவிட்டார். ஆனால் பரத் விடாமல் வேறு ஏதோதே கோணங்களில் விசாரணையை தொடர்ந்தது அவருக்கு அவசியமில்லாத ஒன்றாகவே பட்டது.<br /><br />காமாட்சியிடமும் ராமனிடமும் விசாரித்த பரத்திற்கு ஒரே பதில் தான் கிடைத்தது. ராமனுக்கும் ஒரு வருடம் முன்னதாகவே இறந்து போன மதுவந்த்தியின் அம்மாவுக்கும் தான் முன்னமே பழக்கம் என்று. இதற்கு மேல் என்ன செய்யலாம் என்று யோசித்த பரத் நேரே மது தங்கியிருந்த விடுதிக்கு சென்றார். மதுவின் அறையை பகிர்ந்தவர் யார் என்று விசாரித்தவருக்கு அங்கும் ஏமாற்றமே கிடைத்தது. அந்த பெண் வேறு ஒரு ஹாஸ்டலுக்கு சென்று விட்டதாகவும் அவர்களிடம் அவளது புதிய முகவரி இல்லை எனவும் பதிலளித்தனர். அந்த பெண்ணின் பெயர் திவ்யா என்றும், அவள் கல்லூரி முடித்து மதுரையில் ஏதோ ஒரு வேலையில் சேர்ந்து விட்டாள் என்பதையும் தவிர வேறு தகவல்கள் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. சென்ற இடங்களில் எல்லாம் ஏதோ முட்டுக் கட்டை வருவதாகவே தோண்றியது அவருக்கு. எப்படியும் அடுத்த ஹியரிங்கிற்கு இன்னும் மூன்று மாதங்கள் இருக்கவே, இப்போது விட்டு, சிறுது நாள் கழித்து மீண்டும் பிடிப்போம் என்று முடிவெடுத்தபடி அங்கிருந்து சென்றார்.<br /><br />அசுர வேகத்தில் மூன்று மாத காலமும் நகர்ந்தது. ரஞ்சித்தின் அடுத்த ஹியரிங்கிற்கு இன்னும் ஓரிரவே எஞ்சியிருந்த நிலையில், காவல் நிலையத்தில் அமர்ந்து தீவிரமாக எதையோ சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தார் பரத். முந்தயை விசாரணைகளின் போதும், நீதிமன்றத்திலும் ரஞ்சித்தின் முகத்தில் சிறுதளவு கூட குற்ற உணர்ச்சி இருக்கவில்லை, மாறாக அவன் முகத்தில் ஒரு பரிதவிப்பும், பரிதாபமும் மட்டுமே நிறம்பியிருந்தது. யார் கேட்டாலும், எதற்காக அவன் மாடிக்கு போனான் என்று அவன் சொல்லாவிட்டாலும், அதை சொல்லாமல் மறைப்பதில் அவன் முகத்தில் ஒரு வித திருப்தி இருந்தது.<br /><br />முகிலின் அழுது சிவந்த முகமும் அவர் மணக்கண் முன் தோண்றியது. பார்த்தால் புத்திசாலியாக தெரிகிற இந்த பெண், கண்மூடித்தனமாக கணவனை நம்புபவளாக தோண்றவில்லை. அவர்களுக்குள் வேறு ஏதோ ஒரு ரகசியம் இருக்க வேண்டும், அது இந்த கேஸிற்கு சம்பந்தமில்லாமல் கூட இருக்கலாம். ’ஒரு வேளை அவன் எந்த தப்பும் பண்ணியிருக்க மாட்டானோ?’ என்ற எண்ணம் அவரை சஞ்சலப் படுத்தியது. இவ்வாறு பல கோணங்களில் யோசித்து அவருக்கு தலை வலிக்க தொடங்கவே, நேராக வீட்டிற்கு புறப்பட்டார். வீட்டுக்கு செல்லும் வழியில் அண்ணா நகரில் கஃபே காஃபி டேயை பார்த்தவர், அங்கேயே வண்டியை ஓரமாக நிறுத்தி விட்டு கடைக்குள் நுழைந்தார்.<br /><br />“இப்ப நீங்க கேட்டுக் கொண்டே இருப்பது சூர்யன் FM… 93.5… ஊர் சுற்றலாம் வாங்க! நான் உங்க கோமதி! இப்ப நாம அண்ணாநகர்ல இருக்கற கஃபே காஃபி டேயில இருக்கற நேயர்களை சந்திப்போமா?”<br /><br />’என்னடா இது தலைவலின்னு வந்தா இப்படி உயிர வாங்கூறாங்க’ என்று சலித்துக் கொண்ட பரத் தன் காஃபியுடன் ஓரமாக இருந்த ஒரு இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டு மீண்டும் சிந்தனையில் ஆழ்ந்தார்.<br /><br />“உங்க பேரு…”<br />“மஞ்சு!”<br />“உங்க பேரு…”<br />“அகி்லா…”<br />“நீங்க…”<br />“ஸ்மிரிதி….”<br />“ஸ்மிரிதி? நைஸ் நேம்….”<br />அந்த பெண்கள் கும்பலை கேள்வி கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஆர்.ஜே கோமதி, அவர்களுக்கு நடுவே அமைதியாக அமர்ந்திருந்த ஒரு பெண்ணிடம் , “ஆமா…நீங்க மட்டும் என்ன அமைதியா இருக்கீங்க? உங்க பேர் சொல்லுங்க…”<br />“ஹ்ம்ம்…திவ்யா!”<br />“திவ்யா….உங்களுக்கு பிடிச்ச பாடல உங்களுக்கு பிடிச்ச நபருக்கு நீங்க டெடிகேட் பண்ணலாம்…சொல்லுங்க…என்ன பாட்டு, யாருக்கு?”<br />சிறிது நேரம் யோசித்த திவ்யா, “தேவதை வம்சம் நீயோ பாட்டு…”<br />“சூப்பர் சாங்…யாருக்கு டெடிகேட் பண்றீங்க?”<br />“என்னோட பெஸ்ட் ஃப்ரெண்டு மதுவுக்கு…”<br />“உங்க தேவதை மது எங்க? இங்கில்லையா?” சிரித்துக் கொண்டே கோமதி கேட்க,<br />தட்டுதடுமாறிய படி திவ்யா, “ஷீ இஸ்…ஷீ இஸ்…நோ மோர்…” என்றாள்.<br /><br />[தொடரும்]</p>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-26146203239699628042009-10-13T09:56:00.004+05:302009-10-13T10:10:39.474+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 9<a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html">பாகம் 1 </a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1_06.html">பாகம் 2,</a> <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/3.html">பாகம் 3</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/4.html">பாகம் 4</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/5.html">பாகம் 5</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/6.html">பாகம் 6</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/7.html">பாகம் 7,</a> <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/8.html">பாகம் 8</a> <span class=""></span><br /><br />சித்தி வீட்டுக்கு போவதா வேண்டாமா என்று தனக்குள் வாதிட்டுக் கொண்டிருந்தாள் மது. “நான் உங்க வீட்டுக்கு வரலாம்னு இருக்கேன் சித்தின்னு சொன்னது தான் தாமதம்…உடனே சித்தி இப்படி ஓவரா சந்தோஷப்பட்ட மாதிரி ஏன் பேசறாங்க?”<br /><br /><div align="left"><br />இப்படி தேனொழுக பேசும் வழக்கம் காமாட்சிக்கு எப்பொழுதுமே உண்டு. ஆனால் ஏனோ மதுவிற்கு அது பிடிப்பதில்லை. தன் அம்மாவை போல் குதூகலமாய், சகஜமாய் பேசாமல், காமாட்சி செயற்கை தனமாக எதோ ஆதாயத்தை எதிர்பார்த்து பேசுவதை போன்றே தோண்றும் அவளுக்கு. அம்மா இறந்தவுடன் இது போல ஏதேதோ அவள் அப்பாவிடம் குழைந்து பேசி, அவள் அம்மாவின் சேலைகளையெல்லாம் காமாட்சி எடுத்துக் கொண்டு போனதை மதுவால் ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை. அதனாலோ, இல்லை வேறு காரணத்தினாலோ அவர் மீது வெறுப்பு தட்ட, ஒரே ஒரு முறை மட்டும் சித்தி வீட்டுக்குச் சென்றவள், அதன்பின் அவர் பல முறை அழைத்தும் செல்லாமல் தட்டிக் கழித்து வந்தாள்.<br /><br />ஆனால் அன்று வேறு வழியில்லாமல் சித்தி வீட்டுக்கு கிளம்பியவள் திவ்யாவிடம் விடை பெற்ற பின், வழி நெடுகிலும் அங்கே சென்று தன் வேலையை எப்படி செய்வது, அந்த இடம் வசதியாய் இருக்குமா என்று பலவாறு யோசித்துக் கொண்டே சென்றாள். ஷோபா அபார்ட்மெண்ட்ஸ் வளாகத்தை அடைந்தவள், பலத்த யோசனையுடன் லிஃப்டுக்காக காத்திருக்காமல், இரண்டாவது மாடியில் இருந்த சித்தி வீட்டுக்கு படிகளில் ஏறத் துவங்கினாள். அருகில் ஏதோ நிழலாட யாரது என்று நிமிர்ந்து பார்த்தாள். எதிரே பற்கள் அனைத்தையும் காட்டியபடி அந்த பில்டிங் செக்கரட்டரி ராமசாமி. அவரை பார்க்காதைப் போல், மீண்டும் ஏறத் துவங்கினாள். ஆனால் அவர், “என்ன பாப்பா? என்னை ஞாபகம் இருக்கா?” என்று குழைந்தார்.<br /><br />சுட்டெறிக்கும் பார்வையால் அவரை திரும்பி முறைத்தவள், மேலே தொடர்ந்து நடக்கவும், அவளுக்கெதிரில் மிக அருகே நின்று கொண்டு அவள் பாதையை மறைத்தார்.<br /><br />“நீயா வழிவிடறியா? இல்ல…” என்று செறுப்பை பார்த்தாள் மது. அவளது பார்வையின் அர்த்தம் புரிய, அவருக்கு கோபம் தலைக்கேறியது, “இன்னும் உனக்கு திமிரு அடங்கலையா? உனக்காக தான்டீ ஒரு வருஷமா காத்துகிட்டு இருக்கேன்…என்ன அசிங்கப் படுத்திட்டு நீ அவ்வளவு சீக்கரம் தப்பிக்க முடியாது…நீ இங்கிருந்து போறதுக்குள்ள உன் பேர நாரடிக்கல…என் பேரு ராமசாமியில்ல!” “உன்னால ஆனத பாத்துக்க…!” என்று கத்திவிட்டு அங்கிருந்து அகன்றாள் மது.<br /><br />மது கதவை தட்டவும், வழக்கமான பெரியதொரு புன்னகையுடன் அவளை வரவேற்றார் அவளது சித்தி காமாட்சி. சிரிக்கும் போது அவள் அம்மாவை போன்றே தெரிந்த சித்தியை பார்த்ததும், அங்கு வருவதற்கு முன் மனதில் அவரை பற்றி ஓடிய எண்ணங்களையெல்லாம் தூரப் போட்டுவிட்டு ’சித்தி’ என்றவாறு காமாட்சியை கட்டியணைத்தாள் மது.<br /><br />*****************************************************************************<br />லேசாய் மேடிட்ட வயிறுடன், மெல்ல மெல்ல கவனமாக எட்டு வைத்து நடந்து கொண்டிருந்த அந்த பெண்ணை முகத்தில் ஆர்வம் பொங்க முகில் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்த ரஞ்சித்,<br />“என்ன முகில் அப்படி பாக்குற?” என்று சிரித்துக் கொண்டே வினவினான்.<br />முகத்தில் அரும்பிய புன்னகையுடன் அவளும், “ஒன்னுமில்லீங்க…”<br /></div><div align="left">“என்ன ங், ஞ், சைங்க் ன்னு ஒரே ச்சைனீஸ் பாஷையா பேசிகிட்டு? எத்தனை தடவை </div><div align="left">சொல்லியிருக்கேன்? ரஞ்சித் னு கூப்டுன்னு?” செல்லமாய் அவன் கோபித்துக் கொள்ள,<br /></div><div align="left">“எல்லாரும் உங்கள அப்படி தான் கூப்பிடறாங்க…நானும் அப்படியே கூப்பிட்டா என்ன நல்லா இருக்கும்? அதுக்கு ஏங்க, என்னங்க வே பரவாயில்லை…”<br /><br />“ஓஹோ…அப்படியா விஷயம்? சரி, ரஞ்சித்துன்னு கூப்பிட வேண்டாம்…அதை சுருக்கி ஸ்டைலா ரேன்ஸ் னு கூப்பிடு…”<br /><br />“அய்யே…இது நல்லாவே இல்லை…நான் வேணா ரஞ்சி ன்னு கூப்பிடவா?”<br /><br />“இது மட்டும் என்ன? ரஞ்சி ட்ராஃபி மாதிரி தான இருக்கு? சரி…சரி…எப்படியோ ச்சைனீஸ் பாஷை பேசாம தமிழ்ல பேசினா அதுவே போதும்…சரி, மொதல்ல விஷயத்துக்கு வா…எதுக்கு அந்த பொண்ணையே வச்ச கண் வாங்காம பாத்துகிட்டு இருந்த?”<br /><br />“அவங்க குழந்தை உண்டாகியிருக்காங்கல்ல? அதான் பாத்தேன்…எவ்ளோ அழகா இருக்காங்க பாத்தீங்களா?”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…இப்ப தான் கல்யாணம் ஆச்சு …அதுக்குள்ள என் பொன்டாட்டிக்கு குழந்தை ஆசை வந்துடுச்சு…”<br /><br />ரஞ்சித் இப்படி சொல்லவும், முகில் முகம் வாடிப் போனது, அவளுடைய மனநிலையை புரிந்து கொண்டவனாக அவனும், “சரி சொல்லு….அம்மா வேற இன்னிக்கு காலையில பேரம்பேத்தின்னு ஏதோ சொல்லிட்டு இருந்தாங்களே? நீ என்ன நினைக்கற?”<br /><br />திடீரென்று ரஞ்சித் இப்படி கேட்கவும், என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல், முகில், “உங்க இஷ்டங்க…”<br /><br />“ம்ம்…அப்ப சரி…என்னை பொறுத்த வரைக்கும், கல்யாணம் ஆனப்புறம் இந்த குழந்தை குட்டி இதெல்லாம் இல்லாம, ஒரு ரெண்டு இல்ல இல்ல…மூணு வருஷமாவது போகனும், ஒரு நாலு இடம் நல்லதா சுத்திப் பாக்கனும்…என்ன சொல்ற?”<br /><br />“என்னது? மூணு வருஷமா???” ஆச்சர்யத்தில் முகிலின் கண்கள் விரிந்ததைப் பார்த்து, ரஞ்சித்திற்கு சிரிப்பு வரவே, “யேய்…என்னவோ பெருசா உங்க இஷ்டம்னு சொன்ன? இப்ப என்னடான்னா, இப்படி பேய் முழி முழிக்கற?”<br /><br />“மூணு வருஷம் ரொம்ப ஜாஸ்தி ரஞ்சி….”<br /><br />முதன் முறையாக ரஞ்சி என்று கொஞ்சும் குரலில் அவள் அழைத்ததில் கிறங்கிப் போன ரஞ்சித், “அப்ப நீங்க சொல்ற மாதிரியே செஞ்சிருவோம் மேடம்…சொல்லுங்க…”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…வேணும்னா ஒரு ஆறு மாசம் கழிச்சு குழந்தை பெத்துக்கலாம்…”<br /><br />“என்னது ஆறுமாசமா? ரொம்ப ஜாஸ்தியா இருக்கேம்மா….” என்று ரஞ்சித் நக்கலடிக்கவும்,<br /><br />“சரி…அப்ப வேணா ஒரு…ஒரு…எட்டு மாசம்?”<br /><br />“அடேங்கப்பா….ஆறு மாசத்துக்கும், எட்டு மாசத்துக்கும் ரொம்ப வித்யாசம் ஜாஸ்தி தான் போ…”<br />“என்ன ரஞ்சி…”<br /><br />“சரி, சரி….மேடம் சொன்னா அப்பீல் ஏது? நம்ம முதல் கல்யாண நாளப்போ, நீ நாலு இல்லைன்னா, மூணு மாசமா இருப்ப…போதுமா?<br /><br />“நீங்க கன்ஸீவ் ஆயிருக்கீங்க…ட்லெல் வீக்ஸ்!!!” டாக்டர் சொன்னது மீண்டுமொருமுறை அவள் காதில் ஒலித்தது. தன் கணவனுக்காக அவள் உயிர் துடித்துக் கொண்டிருந்த அதே வேளையில், அவனது உயிர் தனக்குள் துளிர்விட்டிருப்பதைக் கூட அறியாமல் இத்தனை நாட்களாய் இருந்ததை எண்ணும் போது, அவள் இதயத்தையே பிளக்கும் அளவிற்கு மனதில் வலி உண்டானது. அவள் கண்களில் பெருக்கெடுத்த அவளது அன்பின் ஊற்று, மெல்ல மெல்ல அவள் கைகளில் ஏந்தியிருந்த அந்த வெள்ளைச் சட்டையை நனைத்தது.<br /><br />இவற்றையெல்லம் கதவருகில் நின்றபடி பார்த்துக் கொண்டிருந்த தனலட்சுமி, கையிலிருந்த அந்த வெள்ளைச் சட்டையை நீவியபடி, கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டிருந்த மருமகளை அதற்கு மேல் பார்க்கும் சக்தியற்றவறாய் உடனே அங்கிருந்து அகன்றார்.<br /><br />அன்று அளவுக்கதிகமாய் அவனது நினைவுகள் அவள் மனதை வாட்ட, அன்புக் கணவனின் அருகாமைக்கு, அவள் உடம்பின் ஒவ்வொரு செல்லும் துடியாத் துடிக்க, தனிமையின் பாரம் இதயத்தையே பிளக்க, அப்படியே மெத்தையில் சரிந்தாள். தன் இதயத்தை பிளவிலிருந்து காப்பாற்றுவதைப் போல், சட்டையை அணைத்தவாறு, கைகளையும் கால்களையும் குறுக்கிக் படுத்துக் கொண்டு, ரஞ்சித் கைதானதிலிருந்து முதன்முதலாய் பெருங்குரலெடுத்து அழத்துவங்கினாள் முகில்.<br /><br /><em><span style="color:#ff6600;">துகள் துகளாய் உடைந்துவிட்ட<br />ஒவ்வோர் இதயச்சில்லிலும்<br />உன் முழு முகம்!<br /></span></em><br />மருநாள் காலை வேக வேகமாக எட்டு மணிக்கெல்லாம் வெளியே கிளம்ப தயாரான மனைவியையும், மருமகளையும் முகத்தில் கேள்விக்குறியுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் சுப்பிரமணியம்.<br />“தனம்! எங்க கிளம்பிட்டீங்க ரெண்டு பேரும் காலங்காத்தால?”<br />“கோவிலுக்கு…” தேங்காய், இன்ன பிற சாமான்களை பைக்குள் அடைத்தவாறே பதிலளித்தார் தனலட்சுமி, அப்போதும் முகத்தில் கேள்விக்குறி மாறாமல் நின்ற கணவனை கவனிக்காமல், “முகில்! ரெடியாம்மா?”<br />“என்ன விஷயம்? திடீர்ன்னு கோவிலுக்கு எதுக்கு போறீங்க?”<br />“ஹ்ம்ம்…எதுக்…கா?” என்று கோபமாக இழுத்தவர் முகில் தயாராகி வரவும், “நாங்க கிளம்பறோம்!!! ஊர்ல நடக்கற எல்லா விஷயமும் அத்துப்படி!! ஆனா, வீட்டு விஷயம் ஒரு மண்ணும் தெரியாது…இனிமே உங்களுக்கு எதாவது ஞாபகப் படுத்தறதுன்னா, நியூஸ் பேப்பல விளம்பரம் குடுக்கறோம்!! நீ வாம்மா..” என்றபடி முகிலை அழைத்துக் கொண்டு வேகமாக வெளியேறினார்.<br /><br />சாமி தரிசனம் முடிந்த பின் கோவில் பிரகாரத்தில் வந்தமர்ந்தனர். கோவிலின் அமைதியை மிகவும் ரசிப்பவர் தனலட்சுமி. ஆனால் அன்று, முகிலின் அமைதியை அவரால் தாங்க இயலவில்லை.<br /><br />“என்னம்மா? என்ன யோசிக்கற?”<br /><br />வலுக்கட்டாயமாக தருவிக்கப் பட்ட ஒரு புன்னகையுடன் முகில், “ஒன்னும் இல்லை அத்தை…இங்க தான முதன்முதலா உங்க எல்லாரையும் பாத்தேன்? நாங்க ரெண்டு பேரும் இதே இடத்துல தான் உக்காந்து பேசினோம்”<br /><br />இதற்கு என்ன பதில் சொல்வதென்று தெரியாமல், தனலட்சுமி, “சரி…நேரம் ஆச்சு…இப்ப போனா தான் ஒன்பது மணிக்குள்ள அங்க இருக்க முடியும்…கிளம்பலாம்”. பிறகு வழிநெடுகிலும் ஏதோ சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்த மருமகளை அவர் தொந்தரவு செய்ய விரும்பவில்லை. சிறைச்சாலையை அடைந்தவுடன், அலுவலக அறையில் சற்றே தயங்கி நின்றார் தனலட்சுமி.<br />“என்ன அத்தை? வாங்க போலாம்…”<br />“இல்லம்மா…நீ போ…நான் கொஞ்சம் இருந்து வரேன்…”<br /><br />அவர்கள் வரவை சற்று முன்னரே அறிந்திருந்ததால், அவர்களை எதிர் நோக்கி அந்த சிறிய அறையில் காத்திருந்த ரஞ்சித்தின் முகம், முகிலை பார்த்ததும் உடனே மலர்ந்தது. எதுவும் பேசாமலே, அவனை பார்த்தவாறே அவனெதிரே அமர்ந்தாள் முகில். அவளையும் அறியாமல் அவள் கண்கள் பனிக்கத் துவங்கியது. ரஞ்சித் பார்க்கும் முன்னர், விழிமீறத் துடித்த நீர் துளிகளை, இமைத் திரையிட்டு அடக்க முற்பட்டாள்.<br /><br />“என்ன முகில்? திடீர்ன்னு புதன் கிழமை அதுவுமா வந்திருக்க? இன்னிக்கு காலையில வார்டன் சொல்லித் தான் எனக்கே தெரிஞ்சுது…எதாவது முக்கியமான விஷயமா?”<br /><br />அதற்கு மேல் அவளால் கண்ணீருக்கு வேலி போட இயலவில்லை. கரகரவென கண்ணீர் துளிகள் அவள் கன்னங்களில் சரியத் துவங்க, பதறிப்போனவனாய், “என்னாச்சு முகில்?” என்று அவள் கைகளைப் பற்றினான்.<br /><br />பற்றியிருந்த அவனது கரங்களை எடுத்து, தன் கன்னங்களில் ஒற்றிக்கொண்டு, அவன் கன்களை ஊடுருபவளை போல், உற்று நோக்கினாள். அக்கறையுடன் கலந்த கேள்விக்குறியோடு அவள் மீது நிலைத்து நின்ற அவனது கருவிழிகளும், அந்த கணமே அவன் விழிகளோடு கலந்திடத் துடித்து, ஓரிடத்தில் நில்லாமல் அங்குமிங்கும் அலைபாய்ந்த அவளது கருவி்ழிகளும் உரசிக் கொண்டதில், அந்த சிறிய அறையெங்கிலும் காதல் ஜுவாலை கொழுந்து விட்து எறிந்தது. ஆயிரம் ஆயிரம் கதைகள் பேசத் துடித்தும், அவளுக்கு நா எழவில்லை, தொண்டையை ஏதோ அடைத்துகொள்ள, மிகுந்த சிரமத்துடன், “இன்னிக்கு… இன்னிக்கு…நம்ம கல்யாண நாள் ரஞ்சி…”.<br /><br />ஒரு வருடத்துக்கு முன்பு, சரியாக இதே நாளில், திருமணம் முடிந்து முதன் முதலாய், அவனை தனிமையில் சந்திக்கக் கிடைத்த அந்த ஒரு சில நிமிடங்களில், ஆயிரம் ஆயிரம் கதைகள் பேசத் தவித்தும், பேச வார்த்தைகளின்றி தத்தளித்த அந்த சுகமான பொழுது ஏனோ அப்போது அவள் நினைவுக்கு வர, வயிருக்குள்ளிருந்து பெரிதாய் ஏதோ ஒன்று வெளிக்கிளம்பி வந்து அவள் நெஞ்சை அடைத்தது.<br /><br />தனலட்சுமி அறைக்குள் நுழைந்த மாத்திரத்தில், பெரிதாய் அழத் துவங்கினார். என்ன சொல்லியும் அவரை தேற்ற முடியவில்லை. அவர்கள் பேசட்டும் என்று முகில் சற்று நேரம் அமைதி காத்தாள். அவர்கள் கிளம்பும் நேரம் வந்ததும், அத்தையை முதலில் போக சொல்லிவிட்டு ரஞ்சித்திடம் திரும்பியவளின் கண்கள் குளமாகியிருந்தன.<br /><br />“என்னம்மா?” என்று பதறியபடி அவன் வினவ, தளுதளுத்த குரலில் முகில், “ரஞ்சி! இது வரைக்கு நான் உங்கள கேட்டதில்லை...நீங்க எந்த தப்பும் பண்ணியிருக்க மாட்டீங்கன்னு எனக்கு முழு நம்பிக்கை இருக்கு...ஆனா...ஆனா...இப்ப கேக்க வேண்டிய நிலைமையில இருக்கேன்...”<br /><br />“சொல்லு முகில்...”<br /><br />“இப்பெல்லாம் என்னவோ தெரியல...என்னால...என்னால தூங்கவே முடியல....” கண்களை துடைத்துக் கொண்டவள், அவனை உற்றுப் பார்த்தாள்.<br /><br />“ஒவ்வொரு நிமிஷமும் நீங்க என் கூடயே இருக்கனும் போல தோணுது...கண்ண மூடி படுத்தாலே, நீங்க எங்கயோ என் பக்கத்துல தான் இருக்கீங்கன்னு தோணுது...கண்ண திறந்து பாத்தா நீங்க இல்ல...ஆனாலும் ராத்திரி ஒரு பத்து தடவையாவது எழுந்து பாக்கறேன்...இதெல்லாம் ஒரு கெட்ட கனவா இருக்கக் கூடாதா, நீங்க எப்பவும் போல என் பக்கத்துலையே படுத்து தூங்கிட்டு இருக்க கூடாதான்னு...என்னவோ தெரியல வேற எப்பயும் விட இப்ப தான் நான் உங்கள ரொம்ப மிஸ் பண்றேன்...வக்கீல் சொல்றாரு, நீங்க எதையும் மறைக்காம முழுசா சொல்லிட்டா கண்டிப்பா ஜெயிச்சிடலாம்னு...தயவு செஞ்சு என்கிட்ட மட்டுமாவது சொல்லுங்க ரஞ்சி... அன்னிக்கு எதுக்கு மாடிக்கு போனீங்கன்னு சொல்லுங்க... நம்ம குழந்தைகாகவாவது சொல்லுங்க...”<br /><br />அவளை என்ன சொல்லி தேற்றுவது என்று தெரியாமல் அவளது கைகளை இறுகப் பற்றிக் கொண்டான் ரஞ்சித். அவன் மீது அவளுக்கு அனுவளவு அவநம்பிக்கை இருக்குமாயின் கூட, அவனது பிடியின் அழுத்த்திலேயே அது விலகியிருக்கும்.<br />“நம்ம நல்லதுக்காக தான் முகில் நான் அதை சொல்ல மாட்டேங்குறேன்...புரிஞ்சுக்கோ...நாம நல்ல படியா எந்த கெட்ட பேரும் இல்லாம இருக்க தான்ம்மா...நான் எந்த தப்பும் பண்ணல, கண்டிப்பா வெளிய வருவேன்...நம்ம குழந்தை பிறக்கும் போது நான் உன்னோடையே தான் இருப்பேன்...இது சத்தியம்!”<br /><br />ஏதோ வேலை விஷயமாக சிறைச்சாலை வந்திருந்த இன்ஸ்பெக்ட்டர் பரத், முகிலை அங்கு பார்த்ததும் அவர் முகத்தில் மீண்டும் அதே சந்தேக ரேகைகள் முளைத்தன. ஏதையோ கண்டுபிடித்தவர் போல், அவரை கடந்து சென்று கொண்டிருந்த முகிலையும் தனலட்சுமியையும், “ஒரு நிமிஷம்!” என்று நிறுத்தினார்.<br /></div>[தொடரும்]Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-6163698255335611202009-10-09T05:30:00.002+05:302009-10-09T08:58:58.257+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 8<a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html">பாகம் 1 </a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1_06.html">பாகம் 2,</a> <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/3.html">பாகம் 3</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/4.html">பாகம் 4</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/5.html">பாகம் 5</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/6.html">பாகம் 6</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/10/7.html">பாகம் 7</a><br /><br />“நில்லு மது! எங்க போற?” கோபத்துடன் திவ்யா கேட்க, மது பதிலேதும் சொல்லாமல் அவளை திரும்பி பார்த்து விட்டு மீண்டும் வெளியே செல்லவும், ஓடி வந்து அவளை பலவந்தமாக பிடித்து நிறுத்தினாள். “உன்னை இனிமே போக விட மாட்டேன்...நீ என்ன பண்ணிகிட்டு இருக்கன்னு உனக்கு புரியுதா? பைத்தியமாடி நீ?”<br /><br />“ஆமா...நான் பைத்தியம் தான்...உனக்கு என்கூட இருக்க பிடிக்கலன்னா நான் வேற ரூமுக்கு மாறிக்கறேன்...”<br /><br />“ஹ்ம்ம்...வேற ரூமுக்கு போய்? என்ன பண்ணுவ? சொல்லு மது! நிம்மதியா எந்த தொந்தரவும் இல்லாம அந்த கருமாந்தரத்த செய்ய போற? சரி தான?”<br /><br />“இத பாரு திவ்யா! உன்னை பொறுத்த வரைக்கும் அது கருமாந்திரமா இருக்கலாம்...நான் கண்ணால் பாத்திருக்கேன்...நான் நம்பறேன்...தட்ஸ் இட்...” கதவை படாறென்று அடித்து விட்டு ரதியின் அறையை நோக்கி நடந்தாள்.<br /><br />ரதி அங்கு அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் செய்து விட்டு மதுவிற்காக காத்திருந்தாள். தரையில் எதேதோ காகிதங்கள் சிதறிக் கிடக்க, நடுவில் ஒரு சிறிய பலகை, அதில் ஏதோ எழுத்துக்களும் எண்களும் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது.<br /><br />“வா மது! வந்துட்டியா?” கிணற்குள்ளிருந்து ஒலிப்பதைப் போன்று ஒலித்தது ரதியின் குரல்.<br /><br />பேசிக்கொண்டே அந்த மெழுகை பற்ற வைத்தாள். இருள் சூழ்ந்திருந்த அந்த அறையில் ஒற்றை மெழுகின் வெளிச்சத்தை தவிர வேறு ஒளியே இருக்கவில்லை. ஜன்னல்கள் திறந்துவிடப்பட்டு காற்றில் திரைசீலைகள் ஆடிக் கொண்டிருக்க, அந்த சிறிய அறையின் நடுவே இருவரும் எதிரெதிரே பார்த்த வண்ணம் முட்டியிட்டு அமர்ந்திருந்தனர். அவர்களுக்கு நடுவில் திறந்து வைக்கப்பட்டிருந்தது மரத்தினாலான அந்த பலகை...சதுர வடிவில் இருந்த பலகையின் முனையில் வட்ட வடிவமாக ஆங்கில எழுத்துக்களும், அதன் கீழ் எண்களும், இரு முனைகளிலும் ’YES’, ‘NO’ மற்றும் நடுவே “GOOD BYE” என்ற வார்த்தைகளும் பொறிக்கப் பட்டிருந்தன. அந்த பலகையின் நடுவே சிறியதாய் ஒரு சிகப்பு நிற பந்து. இவ்வளவு குறிப்புகளையும் தாங்கியபடி, மிகச்சாதாரணப் பலகையை போல் அவர்களுக்கிடையே விரிந்து கிடந்தது அந்த பலகை. ஆத்மாக்களுடன் பேசுவதற்கு பயன்படுத்தப்படும் ’ஓஜா பலகை’.<br /><br />அந்த பலகையின் நடுவில் இருந்த ஒரு சிகப்பு பந்தின் மேற்புறத்தில் அவளது நடு விரலை வைத்த ரதி, மதுவை பார்த்தாள். ரதியின் சைகையை பார்த்ததும் மதுவும் அந்த சிகப்பு ’ப்ளேன்சட்’டின் மீது விரலை வைத்தாள். அவர்களுக்கு நடுவே எரிந்து கொண்டிருந்த மெழுகின் வெளிச்சத்தில் தீர்கமாக பார்வையை செழுத்தினார்கள்.<br /><br />சற்று நேரம் எதுவும் பேசாமல் இருவரும் அந்த ப்ளேன்சட்டை பலகையில் வட்டவடிவமாக சுற்றத் துவங்கினர்.<br />மது அமைதியாக பார்த்துக் கொண்டிருக்க, ரதி கண்கள் மூடி மிக சன்னமாக மதுவிற்கே கேட்காத வண்ணம் ஏதோ முனுமுனுத்தாள். பின்பு ரதி சன்னமான குரலில், “யாராவது இருக்கீங்களா?” என்றாள்.<br /><br />சற்று நேர மயான அமைதிக்கு பின்பு, ரதி மீண்டும், “அண்ணா இருக்கியா?” என்றாள்.<br /><br />உடனே ரதியின் கை தானாக அந்த பலகையின் ஓரத்திற்கு ஒரே சீராக நகரத் துவங்கியது. அவளது கை பலகையை சுற்றி நகரத் துவங்கவும், மதுவின் விரலும் தானாக ரதியின் விரலோட நகரத் துவங்கயது. ‘YES’ என்று எழுதியிருந்த அந்த எழுத்துக்களின் கீழ் சென்றதும் அவளது விரலின் அசைவு சட்டென நின்றது.<br /><br />“உன்னோட வேற யாராவது இருக்காங்களா?” மீண்டும் சன்னமாக ஒலித்தது ரதியின் குரல்.<br /><br />இம்முறை ப்ளேன்சட் செல்லும் திசையையே தொடர்ந்து கொண்டிருந்த மதுவின் விழிகளில் பதட்டம் அதிகரித்தது. கடைசியில் பலகையின் மற்றொரு மூலையில் எழுதியிருந்த “NO” என்ற எழுதுக்களின் கீழ் வந்து நின்றது. சோர்ந்து போனவளாய் பலகையிலிருந்து விரலை எடுக்க மது முயற்கிக்கவும், அவளது விரலை கெட்டியாக பிடித்துக் கொண்ட ரதியின் விரல், பலகையின் குறுக்கும் நெடுக்கும் பேயாட்டம் அடித்துவங்கம், மதுவின் முகத்தில் திகில் படர்ந்தது. ரதி எதோதோ சொல்ல, ஒரு வழியாக விரல்களின் ஆட்டம் நின்றது.<br /><br />மதுவின் முகத்தை கோபத்துடன் பார்த்த ரதி, மெழுகை பார்த்து எதோ சொல்ல, உடனே அவர்களது கை பலகையின் நடுப்புறத்திற்கு செல்லத் துவங்கியது. “GOODBYE” என்ற எழுத்துக்களின் கீழ் வந்து நின்றவுடன், இருவரும் விரலை அதிலிருந்து எடுத்தனர்.<br /><br />“என்ன ஆச்சு மது? நடுவுல கையை எடுக்க கூடாதுன்னு எத்தனை முறை சொல்லியிருகேன்?” தீனமாக ரதி கேட்கவும், மது, “ஏன் ரதி எங்கம்மா மட்டும் வரவே மாட்டேங்கறாங்க?”<br /><br />“நீ இன்னும் நிறைய காண்சென்ட்ரேட் பண்ணனும் மது! நம்பிக்கை தான் முக்கியம்...கண்டிப்பா வருவாங்கன்னு முதல்ல நம்பனும்...”<br /><br />“நான் நம்பறதால தான உன்கூட இதை பண்ணிட்டு இருக்கேன்...அப்புறம் ஏன்?” முட்டியில் முகத்தை புதைத்துக் கொண்டு அமர்ந்தவளின் அருகே வந்து அவளது முடியை கோதி விட்டபடி, “கண்டிப்பா வருவாங்க மது! ஒரு வேளை...இது அவங்களுக்கு பழக்கமில்லாத இடமா இருக்கறதால வர மாட்டிங்கறாங்களோன்னு எனக்கு சந்தேகமா இருக்கு...ஒரு சில ஆத்மாக்கள் மட்டும் தான் எந்த இடத்துக்கு வேணும்னாலும் போவாங்களாம்...எங்க அண்ணன் மாதிரி! எனக்கு மொதல்ல இத பழக்கின மீடியேட்டர் சொல்லியிருக்காரு...”<br /><br />மது தலையை தூக்கி ரதியை பார்க்க, அவள், “அப்ப ஒன்னு செய்யலாம்...உங்க வீட்டுக்கு போய் செஞ்சு பாக்கலாம்...”<br /><br />“அதெப்படி முடியும்? எங்க வீட்ல தான் வேற யாரோ குடியிருக்காங்களே!”<br /><br />“ஓ...அப்ப என்ன பண்றது?” சற்று நேரம் யோசித்தவள், “வேற எதாவது அவங்களுக்கு பரிச்சையமான இடம், இல்ல அவங்க அடிக்கடி போன இடம்...இப்படி எதாவது?”<br /><br />“எங்க சித்தி விடு இருக்கு...ஆனா அவங்க இப்ப புது விட்டுக்கு போனப்புறம் நானும் அம்மாவும் அந்த வீட்டுக்கு ஒரு தடவை தான் போயிருக்கோம்...ஆனா அங்கயும் போக முடியாது...எங்க சித்தி...”<br /><br />அவளை மேலே பேச விடாமல் இடைமறித்தாள், “அப்ப அது தான் சரியான இடம்...அங்க முயற்சி பண்ணி பாக்கலாம்...அதுவும் சரியா வரலைன்னா...அப்புறம் எதாவது திறந்த வெளில முயற்சி பண்ணலாம்...ஆனா அதுல ஆபத்து அதிகம்...”<br /><br />தான் சொல்ல வந்ததை மறந்துவிட்டு, “ஆபத்தா?” என்று வியப்படைந்தாள்.<br /><br />“ஆமா...அங்க நம்ம அழைக்கிற ஆத்மாவ தவிர வேற நிறைய ஆத்மா இருக்கவும் வாய்ப்பு இருக்கு...அப்ப மீடியேட்டரையே கூட சில ஆத்மாகள் அவங்க ஆளுகைக்குள்ள கொண்டு வர முயற்சிக்கும்...அப்ப பய ந்து போய் நம்ம போர்ட்ட சரியா மூடாமை வச்சுட்டாலோ, இல்ல போர்ட்டை அழிக்க முயற்சி பண்ணாலோ, விளைவு ரொம்ப விபரீதமா இருக்கும்... “<br /><br />“ஹய்யோ…அப்படியெல்லாம் வேண்டாம்…நான் எங்க சித்தி வீட்லையே பண்றேன்…”<br />ஒரு வருடம் கழித்து என்னவென்று சொல்லிக் கொண்டு சித்தி வீட்டுக்கு செல்வது, அதை தவிர வேறு இடம் ஏதும் இருந்தால் பரவாயில்லை என்று யோசிக்கத் துவங்கினாள் மது.<br /><br />***********************************************************************************<br /><br />கோர்ட் வளாகத்தில் பரபரப்புடன் நின்று கொண்டிருந்தாள் முகில். ஒன்பது மணிக்கெல்லாம் வருவதாக சொல்லியிருந்த சோமநாதனை இன்னும் காணவில்லை. ஒன்பது முப்பதுக்கு ரஞ்சித்தின் முதல் ஹியரிங். அவன் கைதாகி கிட்டத்தட்ட மூன்று மாதம் ஆகியிருந்தது.<br /><br />அப்போது ஒரு நடுத்தற வயது பெண்மணியும் இன்ஸ்பெக்ட்டர் பரத்தும், ஏதோ பேசிக் கொண்டே கோர்ட் படிகளில் வேகமாய் ஏறிக் கொண்டிருந்தனர். முகில் நின்றிருந்த இடத்தை கடக்கும் போது, பரத் குனிந்து அந்த பெண்மணியிடம் ஏதோ சொல்ல, முகிலை கடக்கும் போது, அவளை ஒரு நொடி ஏற இறங்க பார்த்துவிட்டு சென்றார். அவரது பார்வையில் இருந்த ஏளனத்தை அவள் கவனிக்கத் தவறவில்லை.<br /><br />அவரது செய்கையை கவனித்தாலும், எதற்காக தன்னை அப்படி பார்த்தார் என்று யோசிக்கும் மனநிலையில் முகில் அப்போது இல்லை. சற்றே சோர்வுற்ற கண்களுடன் சோமநாதனுக்காக காத்திருக்கலானாள். சற்று நேரத்திலிலெல்லாம், சோமநாதன் முகில் நிற்கும் இடத்திற்கு ஓடி வந்தார். “என்னம்மா? ரொம்ப நேரமா காக்க வச்சுட்டேனா?”<br />“ச்சே…ச்சே…அப்படி எல்லாம் ஒன்னுமில்ல சார்…”<br /><br />“சரி…வாம்மா….இன்னும் பத்து நிமிஷம் தான் இருக்கு…உள்ள போவோம்…”<br />அந்த சிறிய அறைக்குள் இருவரும் நுழைந்தனர். அவர்களை தவிர, அங்கு அவர்களுக்காக ஏற்கவனே காத்திருந்த சோமநாதனின் ஜூனியர் வக்கீல் ஒருவரும், டைபிஸ்ட் ஒருவரும் இருந்தனர். எந்த நேரத்திலும் ரஞ்சித் அங்கு வரக் கூடும் என்று ஆர்வமாய் வாயிலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த்த முகில், வாயிலருகே நடந்து வந்து கொண்டிருந்த அந்த பெண்மணியை பார்த்து துணிக்குற்றாள், அவளை சற்று முன்னர் ஏளனமாக பார்த்து விட்டு சென்ற அதே பெண்மணி தான். முகத்தில் இருந்த வசீகரமான அவரது அழகையெல்லாம், முகத்தை மொத்த குத்தகைக்கு எடுத்திருந்த கடுகடுப்பு மறைக்க, வக்கீல் கருப்பு கோட் அணிந்து, கையில் கேஸ் கட்டிக்களை ஏந்தியவாறு, ஹை ஹீல்ஸ் தரையில் பட்டு அதிரும் சத்தத்தில், கோர்ட் வளாகமே அதிரும் அளவுக்கு வேகமாய் புயலென வந்தார் அந்த பெண்மணி. அவரை பின்தொடர்ந்து பரத் என்றுமில்லாத அடக்க ஒடுக்கத்துடன் வந்துகொண்டிருந்தார். “இவங்க தான்…பப்ளிக் ப்ராசிக்யூட்டர்…லீலாவதி!!!” என்று சோமநாதன் முகில் காதுக்குள் ஓதினார்.<br /><br />அவரை ஏறேடுத்து பார்த்த முகிலை மீண்டும் அதே ஏளனப் பார்வை பார்த்து விட்டு அவர்களுக்கெதிரே அமர்ந்தார் லீலாவதி! “அப்பா…அகத்தின் அழகு முகத்தில் தெரியும்னு சரியா தான் சொல்லியிருக்காங்க…என்ன ஒரு கர்வம் தெரியுது முகத்துல!” என்று தன் சூழ்நிலையையும் ஒரு நொடி மறந்து வியப்புற்றாள் முகில்!<br /><br />சிறிது நேரத்தில் இரு கான்ஸ்டபிள்களுடன் ரஞ்சித்தும், அவர்களை தொடர்ந்து நீதிபதியும் அந்த அறைக்குள் நுழைந்தனர்.<br /><br />“எதக்காக அந்த நேரத்துல மாடிக்கு போனீங்க? உங்க வீட்ல தான் ஏ.ஸி இருக்கே, அப்புறம் என்ன காத்து வாங்க போனதா சொல்றீங்க? போலீஸ் கிட்ட உடனே ஏன் சொல்லல? “ இப்படி லீலாவதி குடைந்து குடைந்து கேட்ட கேள்விகளுக்கெல்லாம் ரஞ்சித் வழக்கமான அதே பதில்களையே சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். லீலாவதி குறுக்கு விசாரணை முடிந்தபின், சோமநாதனும் அவர் தரப்பு வாதங்களை முன் வைத்தார். போலீஸ் தரப்பு சாட்சியான அபார்ட்மென்ட் வாட்ச்மேனை விசாரத்த பின்பு, லீலாவதி வாதி தரப்பில் மற்றுமொரு சாட்சியை ஆஜர் படுத்தினார். மதுவின் சித்தி காமாட்சி தான் அது.<br /><br />“மதுவுக்கு ரஞ்சித்தை தான் மாப்ள பாத்திருந்தோம்…ரெண்டு பேரும் ஒரு வாரத்துக் மேல பேசி பழகினாங்க…ஆனா, அதுக்கப்புறம் அக்கா செத்ததும், கல்யாணம் நின்னுடுச்சு…மது அப்பா எவ்வளவோ சொல்லியும், மது வேற கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்கலை…மதுரையிலையே எம்.எஸ்.சி சீட் கிடைச்சுது. எங்க வீட்ல தங்கி படிக்க சொன்னா, முடியாதுன்னு காந்தி கிராமத்துக்கு படிக்க போய்ட்டா, தின்டுக்கல்ல ஒரு ஹாஸ்ட்டல்ல இருந்தா. அப்புறம் ஒரு வருஷம் கழிச்சு மறுபடியும் அவங்கப்பா கல்யாணப் பேச்ச தொடங்கவும், ரஞ்சித்தை தான் கல்யாணம் பண்ணிக்குவேன்னு மது பிடிவாதம் பிடிச்சா…எங்க மாமாவும் இறங்கி போய் அவங்க வீட்ல சம்பந்தம் பேசினாரு…ஆனா அவங்க ஒத்துக்கலை…உடனே ரஞ்சித்துக்கு வேற ஒரு கல்யாணம் ஆகி, எங்க அபார்ட்மெண்ட்டுகே வந்துட்டான். இவன் இங்க இருக்கற விஷயத்தை நான் மதுகிட்ட சொன்னதே இல்லை…ஆனா ஏனோ தெரியல, அது வரைக்கும் எங்க வீட்டுக்கு அடிக்கடி வந்துட்டு இருந்தவ, கடைசி ஒரு வருஷமா வீட்டுப் பக்கமே வரலை. சரியா பேசறது கூட இல்ல…எப்ப ஃபோன் பண்ணாலும் லைனே கிடைக்காது. யாரோ ஃப்ரெண்ட் கிட்ட பேசிட்டு இருந்தேன் சித்தின்னு சொல்லுவா. இப்ப இங்க வந்து ரஞ்சித்தை பாத்தப்புறம் கூட அவனை பத்தி அவ என்கிட்ட எதுவுமே கேக்கல….எனக்கென்னவோ, அவன் இங்க இருக்கறது அவளுக்கு ஏற்கனவே தெரியும், அவனோட ஏதோ பேசத்தான் எங்கவீட்டுக்கு வந்திருந்தான்னு தோணுது!”<br /><br />காமாட்சி சாட்சியத்தை முடிக்கவும், ரஞ்சித் உறைந்து போய் நின்றான்,<br />உடனே லீலாவதி ரஞ்சித்திடம், “இப்ப சொல்லுங்க மிஸ்டர் ரஞ்சித்…எத்தன நாளா இந்த பழக்கம் தொடர்ந்துட்டு இருக்கு? எதுக்காக மதுவந்த்தி உங்கள பாக்க வந்தாங்க?”<br /><br />தட்டு தடுமாறிய ரஞ்சித், சில நொடிகள் பதில் சொல்ல முடியாமல் விழித்தான், பின்பு, “செத்த பொண்ணு தான் மதுன்னே எனக்கு அப்புறமா என் அம்மா சொல்லி தான் தெரியும்…அவங்களை நான் அதுக்கு முன்னாடி பாத்தது கூட இல்லை, ஃபோட்டல மட்டும் தான். அவங்க முகம் கூட எனக்கு ஞாபகம் இல்ல….”<br />“முகம் கூட ஞாபகம் இல்லாத பொண்ணுக்காகவா ஒரு வருஷம் வேற பொண்ணே பாக்க கூடாதுன்னு அடம் பிடிச்சீங்க?”<br />உடனே சோமநாதன் குறிக்கிட்டு, “இந்த வழக்குக்கும் சம்பந்தமில்லாத கேள்விகள கேக்கறீங்க மேடம்!”<br /><br />“ஏன் இல்லை? கண்டிப்பா இருக்கு…கல்யாணம் பண்ணிகிட்டா அந்த பொண்ண தான் பண்ணிக்குவேன்னு ஒரு வருஷம் இவரு சொல்லியிருக்காரு…யாருன்னே தெரியாத பொண்ணுக்காக யாராவது இந்த மாதிரி செய்வாங்களா?”<br /><br />“அவங்க குடும்ப விஷயத்த பத்தி ரொம்ப தெரிஞ்ச மாதிரி பேசறீங்க? ரஞ்சித் ஒரு வருஷம் கழிச்சு கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டதுக்கு வேற எவ்வளவோ காரணம் இருக்கலாமே?”<br /><br />“அவங்க வீட்ல என்ன நடந்துச்சுன்னு தெரிஞ்சு தான் சார் பேசறேன்…அத நேர்ல பாத்த சாட்சி இருக்காரு…”<br /><br />உடனே காமாட்சிக்கு அருகே அமர்ந்திருந்த ஒருவரை காட்டி அவரை விசாரிக்க அனுமதி வாங்கினார் லீலாவதி. தான் ஒரு கல்யாணத் தரகரென்றும், ரஞ்சித் மது கல்யாணத்தை முதலில் ஏற்பாடு செய்தது தானென்றும் தன்னை அறிமுகப் படித்து கொண்டார். ரஞ்சித் வீட்டுக்கு சென்ற போதெல்லாம், வேறு பெண் பார்க்க கூடாது, முடிந்தால் முதலில் பார்த்த பெண்ணையே திருமணம் செய்து வையுங்கள் என்று ரஞ்சித் அவன் அம்மாவிடம் வீட்டில் சண்டை போட்டதை தானே நேரில் ஓரிரு முறை பார்த்திருப்பதாக சாட்சியம் அளித்தார் அவர்.<br /><br />அவர் பேசி முடித்ததும் லீலாவதி, “வீட்டு வற்புறுத்தலுக்காக காதலியை விட்டுட்டு வேறொரு பெண்ணை திருமணம் செய்றதும், மனைவிக்கும் வீட்டுக்கும் தெரியாம அந்த உறவ தொடர்றதும் இப்ப வாடிக்கை ஆகிடுச்சு, இதுக்கு ஒரு படி மேல போய் காதலி உதவியோடு கட்டின மனைவியை கொலை செய்றது போன்ற சம்பவங்கள் இப்ப பெருகிட்டு இருக்கு…சமீபத்துல பெங்களூர்ல கூட இப்படி ஒரு சம்பவம் நடந்திருக்கு….ரஞ்சித்தும் அது போல தான், பெத்தவங்க வற்புறுத்தலுக்காக வேற கல்யாணத்துக்கு சம்மதிச்சுருக்காரு. ஆனா மதுவந்த்தியோட பழக்கத்த விட முடியாம கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் தொடர்ந்திருக்காரு…அப்புறம் அவங்களுக்குள்ளயே பிரச்சனை வெடுச்சு அவங்கள கொலை பண்ண அளவுக்கு துணிஞ்சிருக்கலாம். There is every possibility! He was at the wrong place at the wrong time, he is innocent என்று டிஃபண்ஸ் தரப்பு வக்கீல் சொல்றது ஏத்துக்க முடியாத ஒரு விஷயம்! ரஞ்சித்துக்கும் மதுவந்த்திக்கும் ஏதோ வாக்குவாதம் நடந்திருக்கு…அதன் விளைவா மதுவந்த்தி கீழ தள்ளிவிடப்பட்டிருக்காங்க!”<br /><br />அவரை குறுக்கிட்ட சோமநாதன், “என்ன தான் சண்டையா இருந்தாலும் ஒரு பொண்ண எப்படி தூக்கி அத்தனை உயரமான அந்த மாடித்திண்டு மேல நிறுத்தி அப்புறம் தள்ளிவிட முடியும்? வாக்குவாதத்துல மதுவந்த்தியா போய் மாடித் திண்டு மேல ஏறிட்டாங்களா?”<br /><br />“சாகும் போது மதுவந்த்தி நாப்பதஞ்சு கிலோ தான் இருந்திருக்காங்க…அந்த வெயிட்ட தூக்கறதுக்கு ஆறடியுள்ள வாட்டசாட்டமான ஆளால முடியாதா? திண்டு மேல உக்கார வச்சுகூட அப்படியே பின்புறமா தள்ளியிருக்கலாமே!”<br /><br />ஆனால் மதுவந்த்தி தலையின் பக்கவாட்டில் தான் அடிபட்டிருந்தது என்று சோமநாதன் வாதாட, லீலாவதி அதற்கும் தக்க பதிலளிக்க இப்படியே சில மணி நேரங்கள் அவர்களது வாதம் முடிவில்லாமல் தொடர்ந்தது. மீண்டும் மீண்டும் ரஞ்சித் அன்னேரத்தில் அங்கு என்ன செய்து கொண்டிருந்தான் என்ற கேள்வி எழுப்பப்பட்ட போதும் ரஞ்சித் அசைந்து கொடுக்காமல் சொன்ன பதிலையே சொல்லிக் கொண்டிருந்ததில், சோமநாதன் சலிப்புற்றார்.<br /><br />எல்லாம் முடிந்து வெளியே வரும் போது, லீலாவதி பரத்திடம், “இந்த மாதிரி பொண்ணுங்கள தான் பரத் சொல்லனும்…இவங்க இப்படி புருஷன கண்மூடித் தனமா நம்பறதால தான் இது போல தப்பெல்லாம் நடக்குது! எத்தன பட்டாலும், நம்ம ஊர் பொண்ணுக திருந்த மாட்டாங்க…” முகிலுக்கு கேட்க வேண்டும் என்பதற்காக வேண்டுமென்றே சத்தமாக சொல்லிக் கொண்டே நடந்தார். ரஞ்சித் மீண்டும் ஜீப்பிற்கு அழைத்துச் செல்ல படுவதை கண்ணீர் மல்க பார்த்துக் கொண்டிருந்த முகில் லீலாவதி சொன்னதை கேட்டு அவரை திரும்பி பார்த்தாள், அவரை பார்த்தது அவளது முகபாவனை அப்படியே மாறியது. “இவங்களும் ஒரு பொம்பள தானே! ஏன் இப்படி இரக்கமில்லாம குறுக்கு புத்தியோட என்னனென்னவோ பேசறாங்க?” என்று மனதிற்குள் ஆதங்கப்பட்டாள்.<br /><br />முகில் நின்று கொண்டிருந்த நிலையும், அவர் முகத்தில் தெரிந்த பல்வேறு மாற்றங்களையும் பரத் கவனிக்கத் தவறவில்லை. அவர் முகத்தில் சந்தேகக் கோடுகள் ஓட ஆரம்பித்தன.<br /><br />நீதிமன்றத்தின் வாயிலில், சுடும் வெயிலில் ஆட்டோவிற்காக காத்துக் கொண்டிருந்த முகிலுக்கு அன்று ஏனோ மிகவும் கலைப்பாக இருந்தது. காலையில் நீதிமன்றதுக்கு வர முடியாது, நீயும் போகக் கூடாது என்று கண்டித்த மாமனாராலா, ஹியரிங் முடிந்து ரஞ்சித் சரியாக ஒத்துழைக்க மறுக்கிறான் என்று சொல்லிவிட்டு சென்ற சோமநாதனாலா, தன்னை ஏளனமாக பார்த்து பேசிவிட்டு சென்ற லீலாவதியாலா, இல்லை உடம்பு சரியில்லாமல் இருக்கும் தன் தந்தையாலா,என்னவென்றே தெரியாத ஏதோ ஒரு காரணம் அவள் மனதையும் குறிப்பாக உடலையும் வாட்டிக் கொண்டிருந்தது. எப்படியோ ஒரு வழியாக வீட்டை அடைந்தவள், தனலட்சுமி வந்து கதவை திறக்கும் முன்னரே, வாயிலருகிலேயே மயங்கி சரிந்தாள்!<br /><br />பதபதைத்து இருவருமே மருமகளை மருத்தவமணைக்கு தூக்கிச் செல்ல, மருத்துவர் அவளை பரிசோத்தித்து விட்டு, மருத்துவ அறிக்கை வரும் வரை காத்திருக்க சொன்னார். மிகவும் கவலையுற்று தனலட்சுமி, ’சரியா சாப்பிட்டா தான? காலையில சொல்ல சொல்ல கேக்காம, சாப்பிடாம அவ்ளோ தூரம் போய்..வெய்யில அலைஞ்சு….எல்லாம் போதாத நேரம்…நான் அப்பயே சொன்னேன்…வேணான்டா இந்த வீடு வாஸ்த்து சரியில்லை…வாங்கதன்னு…கேட்டானா? எதுக்கெடுத்தாலும் எதிர்த்து எதிர்த்து பேசற புள்ளைய குடுத்திருக்கான் ஆண்டவன் எனக்கு” என்று வெகுவாய் புலம்பிக் கொண்டிருந்தார்.<br /><br />அவர்களை அழைத்த மருத்துவர் புன்னகையுடன், “முன்னாடியே ஏன் சொல்லலை? ரிப்போர்ட் வரவரைக்கும் வெயிட் பண்ணியிருக்க வேண்டாமே…ஆமா….எந்த கைனக் கிட்ட செக்கப்க்கு போய்ட்டு இருக்கீங்க?” என்றார்.<br />அவர் சொல்வது ஒன்றுமே புரியாமல் முகில், “என்ன செக்கப் டாக்டர்? இதுக்கு முன்னாடி எந்த கைனக் கிட்டையும் போனதில்லை…” என்றாள்.<br />“என்னம்மா இது? பாத்தா படிச்ச பொண்ணு மாதிரி இருக்கீங்க? இவ்ளோ நாளா ஏன் செக்கப் போகல…”<br />“நீங்க சொல்றது…எனக்கு புரியல டாக்டர்…”<br />“என்ன புரியலையா? நீங்க கன்ஸீவ் ஆகியிருக்கீங்க…ட்வெல் வீக்ஸ்!” என்று அதிர்ச்சியுடன் டாக்டர் சொல்லவும், முகிலும் தனலட்சுமியும் அவருக்கும் மேலாக அதிர்ந்தனர். சந்தோஷத்துடன் குதூகலிக்க வேண்டிய விஷயத்தை கேள்விப்பட்டும், அமைதியாய் எதுவும் பேசாமலே வீடு வந்து சேர்ந்தனர். தன் அறைக்குள் நுழைந்து கதவை லேசாக சாத்திக் கொண்டாள் முகில். சில நிமிடங்கள் கழித்தும் அவள் வெளியே வராததால், என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாள் என்று கதவை மெல்ல திறந்து பார்த்த தனலட்சுமி, முகில் இருந்த நிலையை பார்த்து செய்வதறியாது விக்கித்து நின்றார்.<br /><br />[தொடரும்]Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-58890998371166009092009-10-05T11:10:00.002+05:302009-10-06T01:13:31.377+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 7<a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html">பாகம் 1 </a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1_06.html">பாகம் 2,</a> <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/3.html">பாகம் 3</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/4.html">பாகம் 4</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/5.html">பாகம் 5</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/6.html">பாகம் 6</a><br /><br />“ஆசை முகம் மறந்து போச்சே…"<br /><br />பதினந்தாவது முறையாக அதே பாடல் ஒலிக்க, பொறுமையிழந்த திவ்யா மதுவின் லேப்டாப்பை பிடிங்கி அந்த பாடலை நிறுத்தினாள்.<br /><br />"என்னாச்சு திவ்யா? நல்ல பாட்டு தானே?"<br /><br />"நல்ல பாட்டு தான்...அதுக்காக? பதினங்சு தடவையா கேப்பாங்க?"<br /><br />"அதுக்குள்ள பதினஞ்சு தடவை ஓடிடுச்சா?"<br /><br />"ஹ்க்கூம்...கிழிஞ்சுது...ஆமா...என்ன நீ ஒரு மாதிரியா உக்காந்திருக்க?"<br /><br />"அது ஒன்னுமில்லை...அப்பா இன்னிக்கு மறுபடியும் கல்யாணப் பேச்சு ஆரம்பிச்சுட்டாங்க..."<br /><br />"ஹ்ம்ம்...நீ என்ன சொன்ன?"<br /><br />"நான் என்ன சொல்றது? இன்னும் கொஞ்ச நாள் போகட்டும்னு சொல்லிட்டேன்..."<br /><br />"என்ன மது இது? அம்மா இறந்து ஒரு வருஷத்துக்கு மேலையே ஆகப் போகுது...நமக்கும் இனி இந்த வருஷம் முழுக்க ப்ராஜக்ட் தான்...பேசாம அப்பாகிட்ட சரின்னு சொல்லிட வேண்டியது தான?"<br /><br />மது ஒன்றும் பேசாமல், தரையை வெறித்து நோக்கத் துவங்கினாள்.<br />"கல்யாணப் பேச்சுன்னு எடுத்தாலே, எங்கம்மா ஞாபகம் தான் திவ்யா வருது...அன்னிக்கு, அன்னிக்கு...அவ்ளோ அவசர அவசரமா வேலை செய்யாம இருந்திருந்தா அம்மா இன்னும் இருந்துருப்பாங்களோ என்னவோ..."<br /><br />"விடு மது...இன்னும் எத்தன நாளைக்கு தான் அதையே நினைச்சுட்டு இருப்ப?"<br /><br />"அப்பா கேட்டாரு...அன்னிக்கு பாக்க வந்தாங்களே...அந்த பையனுக்கும் இன்னும் கல்யாணம் ஆகலையாம்...அவங்களையே வேணா கேட்டுப் பாப்போமான்னு..."<br /><br />"அவங்க தான் அதுக்கப்புறம் எதுவுமே பேசலையே...அவங்கள போய் எப்படி?"<br /><br />"நானும் அதே தான் சொன்னேன்...ஆனா, அப்பாவுக்கு என்னன்னா, அவன் அம்மா செலக்ட் பண்ண பையனாம்...அம்மா ரொம்ப ஆசைப்பட்டாங்க..."<br /><br />"ஓஓ...அதானா விஷயம்? ஆசை முகம் மறந்து போச்சே பாட்டெல்லாம்?" திவ்யா சிரிக்க, மது, "நானும் எவ்வளவோ முயற்சி பண்ணி பாக்கறேன்...எனக்கு சுத்தமா ஞாபகம் வர மாட்டேங்குது..."****<br />“அந்த பொண்ணோட அப்பாகிட்ட என்ன சொன்னீங்க?” ரஞ்சித் வெகுவாக பொறுமை இழந்திருந்தது அவன் குரலிலேயே தெரிந்தது.<br /><br />’அவன்கிட்ட சொல்ல வேண்டாம்னு அப்பயே சொன்னேன்…கேட்டியா?’ என்று பார்வையாலேயே மனைவியை கடிந்து கொண்டார் சுப்ரமணியம்.<br /><br />ஆனால் தனலட்சுமி, மிக பொறுமையாக “இதப் பாருப்பா ரஞ்சித்து…எங்களுக்கு இருக்கறது நீ ஒரே பையன்…உனக்கு பாத்து பாத்து கல்யாணம் பண்ணனும்னு தான் நாங்க ஆசைபடறோம்…சும்மா, எடுத்தோமா கவுத்தோமான்னு எல்லாம் செய்ய முடியாதுப்பா…அந்த பொண்ண பாக்க போன நேரமே சரியி்ல்லை…ஏதோ நம்ம நல்ல நேரம் நிச்சயம் பண்றதுக்கு முன்னாடியே அது தட்டி போயிருச்சு…”<br /><br />“என்னம்மா இப்படி பேசுறீங்க? அந்த அம்மா இறந்தது ஒரு விபத்து…”<br /><br />“அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாதுடா…இத பாரு…ஒரு வருஷமா பொண்ணெல்லாம் பாக்க வேணாம்னு சொல்லி நீ வீம்பு பண்ணதுக்கு நான் ஒத்துகிட்டேன்ல? இப்ப நான் சொல்ற பேச்ச, நீ கேளு…இந்த ஃபோட்டவ பாரு….எங்க தூரத்து சொந்தம் தான்…பொண்ணு ரொம்ப அமைதியான பொண்ணாம்…”<br /><br />“முடியாதும்மா…நீங்க சொல்ற காரணமெல்லாம் ஏத்துக்குற மாதிரி இல்லை…நான் ஏன் அந்த மதுவை கல்யாணம் பண்ணிக்கக் கூடாதுன்னு ஒரே ஒரு சரியான காரணம் சொல்லுங்க…அப்புறம் நீங்க காட்ற எந்த பொண்ண வேணா பாக்கறேன்…”<br /><br />அவனுக்கும் ஏதோ நேரம் சரியில்லை என்று ஜோசியர் சொல்லியிருந்ததால், கடந்த ஒரு வருடமாக அவன் போக்கிலேயே விட்டிருந்தார் தனலட்சுமி. அதற்கு மேல் அவன் பேச்சை கேட்க அவர் தயாராக இல்லை. ரஞ்சித்தின் பிடிவாதம்மும் அவன் அம்மாவின் முன் ஒரு சில நாட்களிலேயே செல்லாக்காசாகிப் போனது. ஒரு முறை கூட பார்த்திறாத ஒரு பெண்ணிற்காக அம்மாவிடம் கோபித்துக் கொள்ளவும் முடியாமல், அம்மா இஷ்டப்படியே நடக்க சம்மதித்தான் ரஞ்சித்.<br /><br />ரஞ்சித்திற்கு வேறு இடத்துல் ஏற்கனவே கல்யாணம் நிச்சயம் ஆகிவிட்டதாய் அப்பா சொன்ன செய்தியை கேட்டு சொன்ன செய்தியை கேட்டு சோர்வடைந்தாள் மது. அவள் மனதிற்கு திட்ட வட்டமாகத் தெரிந்திருந்தது, அவள் ராசியற்றவள் என்று கருதியே அவர்கள் அப்படி சொல்லியிருக்கக்கூடும் என்று.<br /><br />அந்த சம்பவம் நடந்து கிட்டதட்ட எட்டு மாதங்கள் கடந்திருந்ததன, அவள் அப்பாவும் முனைப்பாக அவளுக்கு வேறு மாப்பிள்ளை தேடிக் கொண்டிருந்தார், அவரது எல்லா முயற்சியும் பயனளிக்காது போகவே, அம்மா இறந்த தினத்தன்று அதை பற்றி மதுவிடம் மிகுந்து கவலையோடு பேசிக்கொண்டிருந்தார் அவர். கடந்து ஒரு வருடமாக, மெல்ல மெல்ல இயல்பு நிலைக்கு திரும்பியிருந்த மது, இதைப் பற்று அதிகம் சிந்திக்க கூடாது என்று முடிவெடுத்திருந்த போதும், அப்பாவின் குரலில் இருந்த சோகம், அவளை கவலைக்குள்ளாக்கியது. அவள் அம்மா இறந்த தினத்தன்று நிகழ்ந்தவை அனைத்தும் மீண்டும் மீண்டும் அவள் கண் முன் தோன்றி உயிரை வதைத்தது.<br /><br />“அம்மா! நானே போய் அந்த செயின எடுத்து போட்டுக்கறேம்மா…நீ மாடிக்கு போகாதம்மா என்று தூக்கத்தில் உளறிக் கொண்டிருந்தாள்.<br /><br />பொதுவாக ஆழ்ந்து உறங்கும் திவ்யா, அன்று தொடர்ந்து பேச்சொலி கேட்கவே, லேசாக கண்ணைத் திறந்தவள், மது உளறிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்து, “மது!” என்று உரக்க அவளை அழைத்துவிட்டு மீண்டும் உறங்கிப் போனாள்.<br /><br />திடுக்கிட்டு விழித்த மதுவிற்கு ஒரு நொடி எதுவுமே புரியவில்லை, முதலில் திவ்யாவை பார்த்தாள், வழக்கம் போல திவ்யா ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தாள். தன்னை யாரோ அழைத்தது போல் தோன்றியது நிச்சயமாக கனவல்ல என்று உணர்ந்தாள். குழம்பிய குட்டையில் கல்லாய் அவளுக்குள் ஒரெண்ணம் உதித்தது. “இன்று அம்மாவின் இறந்த தினமாயிற்றே? அப்படியென்னாறால் என்னை அழைத்தது அம்மாவாக இருக்குமோ?” இப்படி பலவாறு யோசித்துக் கொண்டு தூக்கம் வராமல் புரண்டு கொண்டிருந்த மது, திரைசீலை வழியாக எதிர் அறையில் விளக்கு எரிந்து எரிந்து அனைவதை கண்டு வியப்படைந்தாள். அந்த அறையில் வசித்த ரதி, வெகு நாட்களாய் அந்த விடுதியில் வசித்து வந்தாலும், யாருடனும் அதிகம் பேசியதில்லை அல்லது வேறு யாருக்கும் அவளுடன் பேசும்எண்ணம் கூட தோன்றியதில்லை.<br /><br />அன்று ஏனோ, அவள் அறைக்கு போய் என்ன தான் செய்து கொண்டிருக்கிறாள் பார்ப்போம் என்ற எண்ணம் மதுவிற்கு தோன்றியது. மறு கணமே, சத்தம் எழுப்பாமல் தன் அறையை விட்டு வெளியேறினாள். அப்போது திடீரென்று விளக்குகள் எல்லாம் அணைக்கப்பட்டு, நிசப்தமாய் போயிருந்த அந்த இருட்டு அறையை நோக்கி நடந்தாள் மது! மது அந்த அறையின் வாயிலில் கால் வைக்கவும், கோரமான ஒரு அழுகை ஒலி, இரவின் நிசப்பத்தை கீறிக் கொண்டு அவளது செவிப்பாறைகளை துழைத்தது. கதவின் கைப்பிடியை மெதுவாய் சத்தம் எழுப்பாமல் திருகியவள், கதவு திறந்ததும் அங்கு கண்ட காட்சியில் பயத்தில் அப்படியே உறைந்து போய் நின்றாள்.<br /><br /><span style="color:#ff0000;">*************************************************************** </span><br />தன் அப்பா சொன்ன வக்கீலை சென்று பார்ப்பதற்காக கிளம்பிக் கொண்டிருந்தாள் முகில். ரஞ்சித்தின் அப்பா கோபம் தனிந்து வேறொரு வக்கீலை உடனே ஏற்பாடு செய்வார் என்று தான் அவளும் அவ்வளவு நாட்களாக காத்திருந்தாள். அவர் கோபம் குறையாதது மட்டுமின்றி, முகிலிடமும் அவனை மறந்துவிடும் படி கூறியது அவளை பேரதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியிருந்தது. ரஞ்சித் நிச்சயமாக எந்த தப்பும் செய்திருக்க மாட்டான் என்று முகிலுக்கு திட்டவட்டமாக தெரிந்தாலும், தன் மாமனார்அவ்விதம் எண்ணவில்லை என்ற உண்மை அவளை பெரிதாக வேதனை படுத்தியது. இப்படி பலவாறு யோசித்தவாறே, வீட்டில் யாரிடமும் சொல்லாமல் கொல்லாமல் வெளியே செல்லத் துவங்கிய முகிலை தடுத்து நிறுத்தினார் சுப்பிரமணியம்.<br /><br />"எங்கம்மா கிளம்பிட்ட?"<br /><br />"வக்கீலை பாக்கறதுக்கு தான் மாமா...அப்பா எங்கயோ விசாரிச்சு, ஒரு வக்கீலை கண்டுபிடிச்சு சொன்னாரு, அவரை தான் பாக்க போய்ட்டு இருக்கேன்...நீங்களும் வரீங்களா?"<br /><br />அவர் எதுவுமே பேசாமல் ’போ’ என்று கதவை நோக்கி சைகை செய்தார். அவரது செய்கை, ’எக்கேடோ கெட்டுப் போ’ என்று சொல்லாமல் சொல்லியதை போல் பட்டது முகிலுக்கு. அது நாள் வரை அடக்கி வைத்திருந்த கோபமெல்லாம் அந்த கணமே வெடித்துச் சிதற, ஆவேசமாய், "பெத்த பையன் மேலையே சந்தேகப் படறீங்களே மாமா? இதெல்லாம் உங்களுக்கு ஞாயமா இருக்கா?"<br /><br />ஆனால் அவர் எந்த வித பதட்டமும் படாமல், மனைவியை பார்த்து, "கேக்குறாள்ல? சொல்லு தனம்...ஏன் முழிக்கற?"<br /><br />"என்ன அத்தை? என்ன இதெல்லாம்? யாரோ தெரியாத ஒரு பொண்ணு செத்ததுக்கு அவர் யதேச்சயா அங்க போனதுக்கும் முடிச்சு போட்டு அநியாயமா அவரை ஜெயில்ல வச்சிருக்காங்க....மாமாவும் அவர் மேல கோவப்பட்டுகிட்டு இருக்காரு..."<br /><br />தனலட்சுமி எதுவும் பேசாமல் கையை பிசைந்து கொண்டு நிற்க, சுப்பிரமணியம், "யாரோ தெரியாத பொண்ணாம்...எத்தன நாளைக்கு தான் மறைச்சு வைக்க போற? இப்ப நீயே சொல்றியா? இல்லை நான் சொல்லவா?"<br /><br />தனலட்சுமி, "அது வந்து முகில்...அந்த பொண்ணு யாரோ தெரியாத பொண்ணுன்னு சொல்லிட முடியாது...ஆனா, ரஞ்சித்துக்கும் அந்த பொண்ணுக்கும் பழக்கம் இருக்குன்னு எனக்கு தோணலை..."<br /><br />"என்ன உனக்கு தோணல? அந்த பொண்ணோட ஒரு வாரம் மட்டும் பேசிட்டு, அதுக்கப்புறம் ஒரு வருஷம் முழுக்க வேற பொண்ணே பாக்க கூடாது, அதே பொண்ண தான் கல்யாணம் பண்ணிக்குவேன்னு உன் மகன் அடம்புடிச்சான்னு மறந்து போச்சா? இவன் இப்படி பண்ணுவான்னு நினைக்கவே இல்லை...ச்சை..."<br /><br />முகில் திகைத்து நிற்க, தனலட்சுமி ரஞ்சிதிற்கு மதுவை பெண் பார்த்த கதை, அவள் அம்மா இறந்ததும், தனலட்சுமி அந்த கல்யாணப் பேச்சை நிறுத்தியது, ரஞ்சித் ஒரு வருடமாக வேறெந்த பெண்ணையும் பார்க்க விடாமல் அடம் பிடித்தது என்று எல்லாவற்றையும் சொல்லி முடித்தார்.<br /><br />அத்தை சொன்னவையெல்லாம் நிதானமாக கேட்டு முடித்த முகில், "அப்ப என்ன மாமா சொல்ல வர்றீங்க? அவருக்கு அந்த பொண்ண தெரிஞ்சிருக்கும்னு சொல்றீங்களா?"<br /><br />"சொல்ல என்ன இருக்கு? அது தான் உண்மை!"<br /><br />"இல்லை!!! இதை நான் நம்ப மாட்டேன்...அவருக்கு அந்த பொண்ணு முகம் கூட ஞாபகம் இல்லை...இப்ப கூட அவருக்கு செத்தது அந்த பொண்ணு தான்னு தெரியாது...நீங்க சொன்ன கதையை அவரே எங்கிட்ட சொல்லியிருக்காரு....அவரு ஒரு வருஷம் அடம்பிடிச்சதே, உங்க மூட நம்பிக்கையால ஒரு கல்யாணத்தையே நிறுத்த வேணாமேங்கற எண்ணம் தான்..."<br /><br />"நீ இந்த மாதிரி இருக்கறதால தான், அவன் உன்னை இத்தன நாளா ஏமாத்திட்டு இருக்கான்...அப்படி பெரிய உத்தமனா இருந்தா, நைட்டு பன்னென்டு மணிக்கு மாடிக்கு எதுக்கு போறான்? அதுக்கு மொதல்ல பதில் சொல்லச் சொல்லு அவன..."<br /><br />"அவரு எதுக்கு போனாருன்னு எனக்கு தெரியாது...ஆனா அவர் எந்த தப்பும் செஞ்சிருக்க மாட்டாரு...அது மட்டும் எனக்கு நல்லா தெரியும்...வக்கீலை பாக்க நேரமாச்சு! நான் வரேன்..." அவரின் பதிலுக்கு கூட காத்திருக்காமல் விடு விடுவென வீட்டை விட்டு வெளியேறினாள் முகில்.<br /><br />வெளியே அடித்துக் கொண்டிருந்த வெயிலை போலவே, அவள் மனதும் தகித்து கொண்டிருந்தது. எப்பேர்பட்ட தன் கணவனை சர்வசாதரணமாக குறை கூறி விட்டாரே, அதுவும் பெற்ற தந்தையே! ’சரி! ஆனாது ஆகட்டும், ரஞ்சித்தை பற்றி அவள் அறிந்த அளவிற்கு வேறு யாரும் அறிந்திருக்க ஞாயமில்லை தான். இனி ஆக வேண்டியதைப் பார்ப்போம்’ என்று மனதை திடப்படுத்திக் கொண்டாள்.<br /><br />வக்கீல் சோமநாதனின் அறையில் காத்திருந்தவளுக்கு, அந்த அறையின் செழிப்பு சற்றே நிம்மதியை தர நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள். பழைய வக்கீலும் விலகிக் கொள்ள, மாமனாரும் கை கழுவிவிட, யாரிடம் போவது, எந்த வக்கீலை தேடுவது என்று மலைத்துப் போயிருந்த நிலையில்,அவளது அப்பா சோமநாதனின் விவரங்களைப் பற்றி சொன்ன போது கூட, பிறந்த கிராமத்தை தவிர வேறு ஊரையே பார்த்திராத தன் அப்பாவிற்கு இதிலெல்லாம் விவரம் போதாது, எப்படிப் பட்ட வக்கீலோ என்று மனச்சோர்வடைந்திருந்தாள். இன்று இந்த வக்கீலின் அலுவலகத்தில், நிறைய இளம் வக்கீல்கள் பரபரப்பாக வேலை செய்து கொண்டிருந்ததையும், அவளுக்கு முன்னரே ஒரு சிலர், வக்கீலை பார்க்க காத்திருந்ததையும் பார்த்து முகில் மனதில் பெரிதாக நம்பிக்கை மலர்ந்தது.<br />மனிதனுக்கு கஷ்டம் என்று வரும் போது, பணத்தையும், அறிவையும் விட நம்பிக்கையும், சக மனிதர்களின் ஆதரவும் தான் மிக மிக முக்கியம் என்று அப்போது தெளிவாக அவளுக்கு புரிந்தது. இவ்வாரு ஏதேதோ நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் போது, சோமநாதனை அவள் சந்திக்கும் முறையும் வந்தது.<br />சுமனிடமிருந்து ஏற்கனவே கேஸ் பற்றின விவரங்களை திரட்டி வைத்திருந்த சோமநாதன், முகிலுக்கு மிகுந்த நம்பிக்கையூட்டும் விதமாக பேசிக் கொண்டிருந்தார். கடைசியில், ’ஆனா...ஒரே ஒரு விஷயம்..."<br /><br />"சொல்லுங்க சார்..."<br /><br />"உங்க ஹஸ்பென்ட் நடு ராத்திரி எதுக்கு மாடிக்கு போனாருன்னு சொல்ற காரணத்த கண்டிப்பா கோர்ட் நம்பாதும்மா...ஏன் நீங்களே அதை நம்பறீங்களா சொல்லுங்க?"<br /><br />"அது வந்து..."<br /><br />"சும்மா சொல்லுங்க...எங்கிட்ட தான சொல்றீங்க?"<br /><br />"என்னாலையும் நம்ப முடியல சார்....ஆனா....கண்டிப்பா அவரு எந்த தப்பான காரியத்துக்காகவும் போயிருக்க மாட்டாருன்னு மட்டும் எனக்கு நல்லா தெரியும்..."<br />"அதெல்லாம் சரிம்மா...அப்படி நம்பறதால தான் நானே இந்த கேஸ் எடுக்க ஒத்துகிட்டேன்...ஆனா, இந்த விஷயத்த மட்டும் எப்படியாவது அவர்கிட்ட கேட்டு சொன்னீங்கன்னா, அப்புறம் தீர்ப்பு நமக்கு சாதகமா தான் வரும்னு நான் அடிச்சு சொல்லுவேன்! பப்ளிக் ப்ராசிக்யூட்டர் லீலாவதின்னு கேள்விப் பட்டேன்…அந்தம்மா தோண்டி துருவி கொடைஞ்செடுத்துடும்! அதுக்கு முன்னாடி சரியான காரணம் மட்டும் ரஞ்சித் சொல்லலை, அப்புறம் ரொம்ப கஷ்டம் தான்…"<br /><br />தன்னால் இயன்ற வரை முயற்சிப்பதாக சொல்லிவிட்டு நேரே வீட்டை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினாள். ரஞ்சித் காரணமின்றி பிடிவாதம் பிடிக்கும் குணமல்ல. அப்படி இருக்கும் போது, அவன் ஒரு விஷயத்தை மறைக்கிறான் எனும் போது, அவனை நம்பாமல் அவனை மீண்டும் மீண்டும் அதே கேள்வியை கேட்க முகிலுக்கு மனமில்லை. ’எல்லோரையும் போல் நானும் அவரை நச்சரித்தால், மற்றவர்களைப் போல் நானும் அவரை நம்பவில்லை என்றாகிவிடுமே! அவராக சொல்கிற வரை அவரிடம் எதுவும் கேட்கக்கூடாது’ என்று திட்டவட்டமாக முடிவெடுத்தாள்.<br /><br />அவளே, அவனிடம் அந்த காரணத்தை சொல்லச் சொல்லி மன்றாடும் நாள் கூடிய சீக்கிரமே வரப்போவதை அறியாமல்.<br /><br />[தொடரும்]Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-51033207958790591332009-10-01T07:26:00.007+05:302009-10-01T07:40:40.688+05:30விடாது [தொடரும்]<p><br />என் இனிய தமிழ் ப்ளாக் வாசகர்களே!<br />பாசத்துக்குறிய உங்கள் திவ்யபிரியா எழுதுவது :)))</p><p><br />நான் ஒரு பேட்ஸ்மேனா இருந்திருந்தா, இன்னேரம் பேட் மட்டைய மேல தூக்கிப் பிடிச்சு வானத்த பாத்திருப்பேன்...ஆனா ஒரு (ப்ளாக்) போஸ்ட்மேனா இருக்கறதால், இந்த பதிவ போடறேன்...Yes, some how i've managed to reach 100 posts!!! ஆமாங்க...ஒரு வழியா நானும் 100 பதிவு போட்டுட்டேன்! :))</p><p><br />ஒரு வேஸ்ட்மேனா இருந்த நான் இப்ப (ப்ளாக்) போஸ்ட்மேனா ஆகி செஞ்சுரி அடிச்சிருக்கேன்னா அதுக்கு காரணம் முழுக்க முழுக்க முகம் தெரிந்த மற்றும் முகம் தெரியாத என் நண்பர்களான நீங்க தான், நீங்க மட்டும் தாங்க! (இதை பெப்ஸி உமா ஸ்டைலில் படிக்கவும்னு நான் சொல்லவே இல்லை :o )</p><p><br />இப்ப ஒன்பதாவது தொடர்கதை போய்ட்டு இருக்கு, இதோட போதும், ஆட்டத்த<br />முடிச்சுக்கலாம்னு என் அம்பயர் மனசு சொல்லுச்சு...சரி, i'll quit blogging after this shoba apts அப்டீன்னு நானும் எனக்கு தெரிஞ்ச ஒரு சில பேர்கிட்ட சொல்லி வச்சுருந்தேன். அப்பாடி, இனிமே இந்த [தொடரும்] இம்சைகள் தொடராதுன்னு அவங்களும் நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாங்க...ஆனா, இது என்னவோ என்னை பிடிச்ச வியாதி மாதிரி விடவே மாட்டேங்குது! ஆஃபிஸ்ல இருந்து கிளம்பும் போது கூட, பை பைக்கு பதிலா ’தொடரும்’ சொல்லிடுவேன் போல இருக்கு :( ஷோபா அபார்ட்மெண்ட்ஸே இன்னும் எழுதி முடிச்ச பாடில்லை, அதுக்குள்ள அடுத்த கதை எழுதி அதை முடிச்சிட்டேன் :( நானே நினைச்சாலும் நிறுத்த முடியல, அதனால் இனிமேலும் இம்சைகள் ’விடாது [தொடரும்]’ ;) ஏன்னா என் ப்ளாக்ல ஸ்பெல்லிங் மிஸ்டேக் இல்லாத ஒரே வார்த்தை...தொடரும்...அவ்வ்வ்வ்!!! </p><p><br />P.S: முதல்ல கதை போட ஆரம்பிச்சப்ப, ஒரு பாகம் முடிஞ்சு தொடரும் கூட போட மறந்த அறிவாளி தான நீ ன்னு பழம் பெரும் பின்னூட்டக்காரர்கள் சொல்வது எனக்கு காதுலையே விழல :D<br /><br />இப்படிக்கு,<br />திக்கி திணறி நூறாவது பதிவை அடைந்தாலும்<br />சீனுக்கு பஞ்சமில்லாது பதிவு போடும்,<br />உங்கள் அ.பொ.தி.பி :P (அ.பொ ன்னா ’அருமை பொருந்திய’ :P....தி.பி யாருன்னு கேட்டா சின்ன குழந்தையும் சொல்லும்! )</p>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com36tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-37084926257418723152009-09-29T08:09:00.003+05:302009-09-29T08:18:32.364+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 6<a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html">பாகம் 1 </a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1_06.html">பாகம் 2,</a> <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/3.html">பாகம் 3</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/4.html">பாகம் 4</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/5.html">பாகம் 5</a><br />கண்ணாடியில் பிரதிபலித்த தன் பிம்பத்தை பார்த்தபடி, தனக்குத் தானே மெலிதான ஒரு பெருமிதப் புன்னகையை உதிர்த்துக் கொண்டாள் மது.<br /><br />’ரஞ்சித் நேர்ல எப்படி இருப்பாரு? அட்லீஸ்ட் ஒரு தடவையாவது நேர்ல பாத்து பேசியிருக்கலாம்…ச்சே…இன்னிக்கு இத்தனை கூட்டத்துக்கு முன்னாடி எப்படி தான் பாக்கறது?’<br /><br />“மதூ!!!” அம்மாவின் பலத்த குரல் ஈட்டியாய் அவள் காதுகளை மட்டுமல்லாது, அவளது அழகிய சிந்தனைகளையும் துழைக்க, சற்றே எரிச்சலுற்றவளாய், “என்னம்மா?” என்று பதிலுக்கு இரைந்தாள்.<br /><br />“தூங்கி எழுந்து அரை மணி நேரம் ஆச்சு…இன்னும் கீழ வராம என்ன பண்ணிட்டு இருக்க? சீக்கரம்…அவங்க வர்றதுக்கு இன்னும் மூனு மணி நேரம் தான் இருக்கு!!!”<br /><br />“இன்னும் மூனு மணி நேரம் இருக்கு!!!” என்றபடி சாவதானமாக படிகளில் இறங்கத் துவங்கினாள். கடிகாரம் அப்போது தான் ஆறு முப்பது என்று காட்டிக் கொண்டிருந்தது. காலை ஒன்பது, ஒன்பதரை மணிக்கெல்லாம் வந்துவிடுகிறோம் என்று மாப்பிள்ளை வீட்டார் சொல்லியிருந்ததால் அன்று மது அம்மாவிற்கு காலை எழுந்ததுமே பரபரப்பு ஒற்றிக் கொண்டது.<br /><br />சமையலறைக்குள் நுழைந்தவள் அப்போதே அம்மா குளித்து முடித்து, தலையில் ஈரத்துண்டுடன் இருந்ததைக் கண்டதும் சிரிக்கத் துவங்கினாள், “அம்மா!!! என்னை தான் பொண்ணு பாக்க வராங்க…என்னமோ உன்னைப் பாக்க வர மாதிரி, இப்படி முதல்ல கிளம்பி நின்னுட்டு இருக்க?”<br /><br />“அடி வாங்கப் போற…போடி…போய் முதல்ல பல்ல விளக்கிட்டு வா!!!”<br /><br />“ஏம்மா…என்னை பொண்ணு பாக்க வரதுக்கே நீ இத்தன பரபரப்பா இருக்கியே…அப்பா உன்னைப் பாக்க வந்தப்ப, தரையிலையே நின்னிருக்க மாட்ட போலயிருக்கு?” நமட்டுச் சிரிப்புடன் கேட்ட மகளை முறைத்தவாறு, அவள் முதுகை பிடித்து தள்ளிக் கொண்டு அந்த அறையை விட்டு அவளை வெளியேற்றி, “முதல்ல குளிச்சிட்டு வா…அப்புறமா உங்கப்பா வந்தப்ப, நான் என்ன பண்ணேன்னு சொல்றேன்…”<br /><br />ஆனால் குளிக்கப் போகாமல், கைபேசியை எடுத்துக் கொண்டு நேரே தன் அறையை அடைந்தாள் மது.மறுபக்கம் வெகு நேரமாகியும் எந்த பதிலும் இல்லாமல் போகவே, சலித்தவாறே மீண்டும் ஒரு முறை முயற்சித்தாள்.<br /><br />“பன்னி!!! காலங்காத்தால எதுக்கு ஃபோன் பண்ற?” தூக்கத்தில் குளறியபடி ஒலித்தது திவ்யாவின் குரல்.<br /><br />“ஒரு முக்கியமான விஷயம் திவ்ஸ்…அதான்…”<br /><br />“ம்ம்ம்…”<br /><br />“கேக்கிறியா? ஹலோ…”<br /><br />“ம்ம்…ம்ம்…சொல்லு…”<br /><br />“அது வந்து…எனக்கு ஒரு சந்தேகம்…இப்ப பொண்ணு பாக்க வராங்களே, நான் என்ன பண்ணனும்னே எனக்குத் தெரியல…”<br /><br />“அதான், உங்கம்மா, சித்தி, அப்புறம் ஏகப்பட்ட சொந்தகாரங்க எல்லாம் இருக்க போறாங்களே…அப்புறம் நீ என்னத்த பண்ணப் போற? அவங்க பண்றதையெல்லாம் நல்லா உக்காந்து தின்னு!”<br /><br />“அடச்சே! எப்ப பாரும் திங்கறதுலையே இரு!!! நான் அத கேக்கல…ஹ்ம்ம்…நான் பழைய காலத்துல இருக்கற மாதிரி, ரொம்ப அடக்க ஒடக்கமா நடந்துக்கனுமா? இல்லை எப்பயும் போல கேஷுவலா இருந்தா போதுமா?”<br /><br />“நீ எப்பயும் போல ப்ளேடு போட்டா அவங்க தாங்குவாங்கன்னு நினைக்கற? விட்டா போதும்னு ஓடிப் போயிட மாட்டாங்க?”<br /><br />“அது என்னவோ உண்மை தான்…எதாவது சொல்லு திவ்யா…நீ நல்லா ஐடியா குடுப்பன்னு உங்கிட்ட கேட்டா….”<br /><br />“சரி விளக்கமா சொல்றேன்…நல்லா கவனமா கேளு! அந்த காலத்து பொண்ணுக மாதிரி வெட்கப் படனும்னு நினைச்சாலும் கண்டிப்பா உன்னால முடியாது…ஆனா அதுக்காக, நீ எப்பயும் இருக்கற மாதிரி, கால் மேல கால போட்டுகிட்டு, கெக்க பெக்கென்னு சிரிச்சீன்னு வை…அப்புறம் உங்கம்மா உன்னை செறுப்பாலையே அடிப்பாங்க…”<br /><br />“அதான உன்னை கேக்கறேன்?”<br /><br />“நீ ரொம்ப தலையை குனிஞ்சுகிட்டும் இருக்க வேணாம், அதுக்காக யாரையும் நிமிந்தும் பாக்க வேணாம்…நடுல பாரு…”<br /><br />“என்னது?”<br /><br />“இந்த டேபிள், சேர் எதையாவது பாரு, அந்த ஆங்கிள்ல பாத்தா போதும்…”<br /><br />“ஆமா…நீ சொல்ற மாதிரி பாத்தா அப்புறம் மாப்ளை வயிரு தான் தெரியும்”<br /><br />“கரெக்ட்! உன்னை அந்த மாதிரி தான் பாக்க சொல்றேன்…அப்படியே மாப்ளைக்கு தொப்பை இருக்கான்னு நல்லா செக் பண்ணிக்கலாம்…”<br /><br />“நீயும் உன் ஐடியாவும்…மூஞ்சிய எப்ப தான் பாக்கறது?”<br /><br />“அதுக்கும் ஒரு ஐடியா இருக்கு…உங்க சித்தப்பு, பெரியப்பு இவங்கெல்லாம் சும்மா இருக்க மாட்டாங்க…எப்படியும் அவரை ரெண்டு, மூனு கேள்வி எல்லாம் கேப்பாங்க…அப்ப நீ என்ன பண்ற…யாராவது பேசும் போது மட்டும் அவங்க முகத்தையே பாக்கற…அப்படியே மாப்ளை பேசும் போதும் அதை கவனிக்கற மாதிரி அவரு முகத்தை பாத்துக்கோ…”<br /><br />“ஹை! இது நல்ல ஐடியாவா இருக்கே…தாங்க்ஸ்மா…திவ்யான்னா திவ்யா தான்!!”<br /><br />“ஹே…இரு இரு…இந்த ஐடியாவ கொஞ்சம் சிக்கல் இருக்கு…கொஞ்சம் பாத்து தான் அப்ளை பண்ணனும்”<br /><br />“சிக்கலா? என்னதது?”<br /><br />“நீ ரொம்ப நேரமா டேபிளையே உத்து பாத்துட்டு இருந்தேன்னு வை…அங்க வச்சிருக்கு ஸ்வீட்ட பாத்து நீ ஜொள்ளு விட்டுட்டு இருக்கன்னு நினைச்சுக்குவாங்க….அதனால, பாத்து நடந்துக்கோ…”<br /><br />“அடச்சே…உனக்கு இத விட்டா வேற நினைப்பே கிடையாது…சரி, எங்கம்மா வந்து கழுத்த பிடிச்சு பாத்ரூம்ல தள்றதுக்கு முன்னாடி நானே குளிக்கப் போறேன்…பை பை…”குளித்து முடித்து, உடை மாற்றி வந்த மகளை பார்த்த விசாலாட்சியின் கண்களில் ஒரு வித திருப்தி ஒலிர்ந்தது.<br />“ஹ்ம்ம்…ஒரு நாளைக்காவது உருப்படியா ட்ரெஸ் பண்ணியிருக்கியே…ஆமா….போன தடவை அப்பா வாங்கிட்டு வந்தாரே, அந்த புது நெக்லஸ் போட்டுக்கல?”<br /><br />“போம்மா….அது பெருசா இருக்கு…எனக்கு வேண்டாம்…”<br /><br />“என்னம்மா? ஒரு நாள் தானே…அத போட்டுக்கோ…”<br /><br />“போம்மா…வேற வேலையில்லை…சும்மாயிரு…”<br /><br />“நீ இப்படியெல்லாம் சொன்னா கேக்க மாட்ட, நானே போய் எடுத்துட்டு வரேன்” என்றபடி மாடியிலிருந்த மதுவின் அறைக்கு விரைந்தார் விசாலாட்சி.<br /><br />ஒரு சில நிமிடங்களில் கையில் நகைப்பெட்டியுடன் அவர் படிகளில் இறங்கத் துவங்கும் முன்னரே, தொலைபேசி அழைக்க, மது காலர் ஐடியை பார்த்தபடி, “அப்பாம்மா…” என்றபடி ரீஸீவரை எடுக்கப்போனாள்.<br /><br />“அப்பாவா? இத்தன நேரம் கழிச்சு இப்ப தான் ஃபோன் பண்றாரா?” வேகமாக படிகளின் அருகில் வந்தவர், முதல் படியை கவனிக்காமல் காலை வைக்க, “மதூஊஊஊஊஊ” என்ற அவரின் அலறலில், கையிலிடுத்த தொலைபேசியை அப்படியே எறிந்து விட்டு அம்மாவை நோக்கி ஓடினாள் மது.<br /><br />நிலைதடுமாறி படிகளில் தலைகுப்புற உருண்டு கீழே வந்துகொண்டிருந்தார் விசாலாட்சி. ’அம்மாஆஆஅ…” என்று அலறியபடி அவள் முதல் படியை அடைவதற்கும், படியின் அருகிலேயே வைத்திருந்த அந்த அழகிய வெங்கல சிலையில் விசாலாட்சின் தலை மோதுவதற்கும் சரியாக இருந்தது.<br /><br />ஒரு சில நொடிகளில் நடந்து முடிந்து விட்ட விபரீதத்தில் தலை கிறுகிறுக்க, கண்களில் நீர் பெருக, நடுங்கும் கரங்களுடன், குனிந்து தாயின் தலையை கைகளில் ஏந்தினாள் மது. ரத்தக் கோடுகள் படிந்த முகத்துடன், கண்களில் கண்ணீர் தேம்பியிருக்க, கண்களை படபடக்க மதுவை நோக்கி, “மது….ம்மா…உன் கல்…யா…” அதற்கு மேல் பேச முடியாமல், அவரின் குரல் கமற, கண்களின் படபடப்பு அடங்க, மெல்ல மெல்ல அவரது மூச்சும் அடங்கியது. அந்த அறையில் சுடர் விட்டுக் கொண்டிருந்த விளக்கின் ஒளி, உயிரற்ற அவரது கண்களில் பிரதிபலிப்பதை திக்பிரம்மை பிடித்ததை போல் உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் மது.<br /><br />அவளுக்கு அன்று ஏற்பட்ட அதிர்ச்சியில், உடனே அவளது அப்பா ஏதோ விபரீதம் என்பதை உணர்ந்து பக்கத்து வீட்டிற்கு தவகல் சொல்லி, அவர்கள் வந்ததும், பின்பு சொந்த பந்தம், அறிந்தர் தெரிந்தவர் என்று அந்த வீடு அடுத்த இரண்டு மணி நேரத்திலேயே நிரம்பி வழிந்ததும் எதுவுமே நினைவில் இல்லை. எத்தனை மணி நேரம், இல்லை எத்தனை நாட்கள் என்று கூட தெரியாமல், அம்மாவின் உடலை வெறித்துப் பார்த்தபடி, தன் அம்மாவின் அருகிலேயே அமர்ந்திருந்தாள் மது.<br /><br />அவள் அப்பா வந்தவுடன் அவளை கட்டிக் கொண்டு அழுத போது கூட அவளுக்கு அழத் தோன்றவில்லை, ’மதும்மா....அம்மா எங்கடா? அம்மாக்கு என்னடா ஆச்சு? மதும்மா…பேசுடா…பேசுடா…” என்று அவள் நினைவறிந்து அழுதே பார்த்திறாத அவளது அப்பா குழந்தை போல தேம்பித் தேம்பி அழுததைப் பார்த்தும் மரக்கட்டையை போன்றே நின்று கொண்டிருந்தாள் மது!<br /><br /><span style="color:#ff0000;">************************************************************************</span><br /><br />ரஞ்சித்தின் வீட்டில் அமர்ந்து அடுத்து என்ன செய்வதென்று ஆலோசித்துக் கொண்டிருந்தார் வக்கீல் சுமன்,<br />“கேஸ் நம்ம மேல ஸ்டராங்கா இருக்கு ரஞ்சித்! நீங்க தான் கோ-ஆப்ரேட் பண்ணனும்…தயவு செஞ்சு சொல்லுங்க” மீண்டும் அதே கேள்வியை அவர் கேட்கவும், கொதிப்படைந்தான் ரஞ்சித்.<br /><br />“நான் தான் எந்த தப்பும் செய்யலன்னு சொல்றேன்ல? நீங்க மறுபடியும் மறுபடியும் அதையே கேக்காதீங்க சார்…காத்து வாங்கத் தான் போனேன்…”<br /><br />“டேய்!!! திரும்ப திரும்ப ஒரு பொய்ய சொல்றதால அது உண்மையாயிடுமா? நீ காத்து வாங்க போனேன்னு சொல்றது பச்சைப் பொய்யின்னு உனக்கும் தெரியும், எனக்கும் தெரியும்! ஒரு மாடிக்கே லிஃப்ட்ல போன ராஸ்கல்! யாரு காதுல பூ சுத்தற? இப்ப சொல்லப் போறியா இல்லையா? ஒழுங்கான காரணத்த சொல்லன்னா, நீ எனக்கு மகனே இல்லடா…” ஆவேசமாய் கத்தினார் சுப்பிரமணியம்.<br /><br />ஆனால் முகில் மட்டும் எதுவும் பேசாமல் கெஞ்சும் பார்வையில் ரஞ்சித்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளது பார்வையை சந்திக்க முடியாதவன், “சுமன்! எனக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம் நான் சொல்லிட்டேன்…இத வச்சு முடிஞ்சா ஜாமீன் வாங்குங்க…இதுக்கு மேல என்கிட்ட ஒரு கேள்வியும் கேக்காதீங்க…” என்றபடி எழுந்து உள்ளறைக்குள் நுழைந்தான்.<br /><br />“என்ன சார் இவரு? புரியாம பேசிகிட்டு இருக்காரு…” சுப்பிரமணியத்திடம் சுமன் முறையிட, அவர் கோபமாய், “எனக்கு இப்படியாப்பட்ட ஒரு பையனே பொறக்கலைன்னு நெனைச்சுக்கறேன்!!!” துண்டை உதறி தோளில் போட்டுக் கொண்டு அவரும் விடுவிடுவென மற்றொரு அறைக்குள் சென்று விட்டார்.<br /><br />செய்வதறியாது தானும் எழுந்த வண்ணம் சுமன், பேய் அறைந்ததைப் போல் நின்று கொண்டிருந்த முகிலையும் தனலட்சுமியையும் பார்த்து, “அப்ப சரிங்க மேடம்…நான் மட்டும் உக்காந்து பேசி என்ன பிரயோஜம்? நானும் கிளம்பறேன்….ஜாமினுக்கு ஆக வேண்டியத பாக்கறேன்….ஆனா என்னால எதுவும் உறுதியா சொல்ல முடியாது…லெட்ஸ் ஸீ!”<br /><br />மறுநாள் சுமன் எதிர்பார்த்தது போலவே ரஞ்சித்திற்கு ஜாமீன் கிடைக்கவில்லை. மது குதித்த இடத்தில் இருந்த மாடி திண்டு, மற்றும் அங்கு கிடந்த மெழுகுவர்த்தி, மதுவின் கால்கள், உடை என்று எல்லா இடத்திலும் ரஞ்சித்தின் கைரேகை இருந்ததை ஆதாரத்துடன் அரசு தரப்பு வக்கீல் நீதிமன்றத்தில் சமர்ப்பிக்க, அன்றே ரஞ்சித்தை கைது செய்து விசாரிக்கும் உத்தரவை பிறப்பித்தார் நீதிபதி.<br /><br />கண்ணீர் மல்க ரஞ்சித்திடம் பேசுவதற்கு அவனருகே சென்ற முகிலை சற்றும் எதிர்பார்க்காத வண்ணம், "இவனோட என்ன பேச்சு? நீ வாம்மா.." என்று தரதரவென இழுத்துக் கொண்டு அவ்விடத்தை விட்டு அகன்றார் ரஞ்சித்தின் அப்பா சுப்பிரமணியம்.<br /><br />மனதில் இடியிறங்கியது போல் அடுத்த என்ன செய்வதென்றே தெரியாமால் வீட்டில் அமர்ந்திருந்த அவளை பேரிடியென தாக்கியது வக்கீல் சுமனின் தொலைபேசி அழைப்பு.<br /><br />"சாரி மேடம்! என்னால இதுக்கு மேல உங்க ஹஸ்பன்டை ரெப்ரஸண்ட் பண்ண முடியாது. கண்டிப்பா தோக்கத் தான் போறோம்னு தெரிஞ்சும், கொஞ்சம் கூட கோ-ஆப்ரேட் பண்ணாத ஒரு க்ளைண்டுக்காக செலவலிக்கற அளவுக்கு என்கிட்ட டைமில்லை...ஐம் ரியலி சாரி...நீங்க வேற வக்கீல் பாத்துக்கோங்க..."<br /><br />அவள் பதிலை எதிர்ப்பார்க்காமலே மறுமுனை துண்டிக்கப்பட்டது. அதோடு முகில் மனதில் ஒட்டிக் கொண்டிருந்த கொஞ்ச, நஞ்ச நம்பிக்கையும் துண்டிக்கப்பட்டது!<br /><br />[தொடரும்]Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-23935772338663374412009-09-23T10:28:00.005+05:302009-09-23T11:16:14.270+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 5<p><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html">பாகம் 1 </a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1_06.html">பாகம் 2,</a> <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/3.html">பாகம் 3</a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/4.html">பாகம் 4</a></p><p>“என்ன மது குழப்பம்?”<br />திவ்யா கேட்ட கேள்விக்கு பதில் சொல்லாமல், அதி தீவிரமாக எதையோ சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தாள் மது.<br />“ஹலோ மேடம்!!!”<br />“சொல்றேன்…சொல்றேன்…அதுக்கு தான உன்னை வர சொல்லியிருக்கேன்…அந்த ரஞ்சித்தோட பேசினேன்…”<br />“ஹ்ம்ம்…”<br />“நல்லா தான் பேசினான்…”<br />“அப்புறம் என்ன?”<br />“ஆக்ட்சுவலா ரொம்ப நல்லா பேசினான்…ஒரு மணி நேரம் போனதே தெரியல…அவன் எல்லா விஷயத்திலையும் ரொம்ப தெளிவா, கான்ஃபிடென்ட்டா இருக்கற மாதிரி தெரிஞ்சுது…ஆனா…எனக்கு தான் ஒரு சந்தேகம்…”</p><p>“என்ன சந்தேகமோ, அதை அவன்கிட்டையே கேட்டிருக்க வேண்டியது தான?”<br />“அதில்லை திவ்ஸ்…முதல் தடவையா அவனோட பேசினேன்…இதுக்கு முன்னாடி அவன் யாருன்னு கூட தெரியாது, அவன நேர்லையும் பாத்ததில்லை…அப்படி இருக்கும் போது, எனக்கு ஏன் அவனை அவ்ளோ பிடிச்சிருக்கு? அவன் ஃபோன வைக்கவான்னு சொல்லும் போது எனக்கு மனசே இல்லை….”<br /><br />“அடக் கஷ்டமே!!!” திவ்யா நக்கலாக சிரிக்க ஆரம்பித்து விட்டாள்.<br /><br />“என்ன திவ்யா சிரிக்கற? எனக்கு என்ன பண்றதுன்னே தெரியல…எங்க அம்மாகிட்ட பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்லலாம் தான்…ஆனா….ஒரு வேளை இதெல்லாம் முதல் முறையா நடக்கறதால, நான் எக்ஸைட் ஆகி இப்படி முடிவு பண்றேனோன்னு தான் கொஞ்சம் பயமா இருக்கு…இது சரியா, இல்லையான்னு யோசிக்கவே முடியல…”<br /><br />“இவ்ளோ தானா உன் சந்தேகம்? இது வரைக்கும் நீ எத்தனையோ பேர பாத்திருக்க, பேசியிருக்க.,..ஆனா, கல்யாணத்துக்காகன்னு பேசினது இது தான் முதல்முறைங்கறதால நீ எக்ஸைட் ஆகியிருக்கலாம்…அது இல்லைன்னு சொல்ல முடியாது…ஆனா, ஒருத்தங்களோட நமக்கு அலைவரிசை ஒத்து போச்சுன்னா தான், பேச்சே சுவாரசியமா இருக்கும், நமக்கும் அவங்கள பிடிக்கும்…எனக்கென்னவோ நீ இன்னொரு தடவை, கொஞ்ச நாள் கழிச்சு பாத்து பேசிட்டு முடிவு பண்ணலாம்னு தோணுது…”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…எப்படியும் அது நடக்கத் தான் போகுது…அவங்க இப்ப தான் ஃபோன் பண்ணி, பையனுக்கு பிடிச்சிருக்கு…ஒரு நல்ல நாளா பாத்து நாங்க உங்க வீட்டுக்கு வரேன்னு சொன்னாங்க….அம்மா தான், என்கிட்டையும் அப்பா கிட்டையும் பேசிட்டு சொல்றேன்னு ஃபோன வச்சுட்டாங்க…”<br /><br />“அப்புறம் என்ன? சீக்கரமே டும் டும் டும் தான்…சரி…நாம போய் பால் பாயாசத்த ஒரு பிடி பிடிக்கலாம்…வா…” மதுவின் கையை பற்றி இழுத்துக் கொண்டே சமையலறைக்குள் நுழைந்தாள் திவ்யா. அங்கு ஊரையே தூக்கும் அளவிற்கு, பால் பாயாசத்தின் மணம் வீசிக் கொண்டிருந்தது.<br /><br />“என்ன ஆண்ட்டி? மது என்ன சொல்லப் போறான்னே தெரியாம, அதுக்குள்ள பால் பாயாசம் செஞ்சு முடிச்சிட்டீங்க?”<br /><br />“ஏன்? என் பொண்ணப் பத்தி எனக்கு தெரியாதா? என்ன மது?”<br /><br />“அம்மான்னா அம்மா தான்…” என்றபடி தன் அம்மாவை கட்டிக் கொண்டாள் மது. இதை பார்த்த திவ்யா, “அடப்பாவிகளா…அப்புறம் என்னை எதுக்கு நடுவுல வரச் சொன்னீங்க? ஏதோ பெரிசா நம்ம உதவி கேக்கறாங்களேன்னு நினைச்சு வந்தா, இங்க எல்லாமே சப்புன்னு முடிஞ்சிருச்சு!”<br /><br />“ஹா ஹா…அப்படியில்லம்மா…கல்யாணம் முடிவாகப் போகுது…அதான் உடனே உன்னையும் வரச் சொன்னேன்…மது! இப்ப தான் அப்பா பேசினாரு…இந்த வார வெள்ளிக் கிழமையே பொண்ணு பாக்கறத வச்சுக்க சொன்னாரு…”<br /><br />“ஏன்? அவரு வரமாட்டாராமா?”<br /><br />“இப்பயே எப்படிமா வர முடியும்? கல்யாணத்துக்கு கொஞ்ச நாள் இருக்கும் போது தான் வருவாரு…அதான், உனக்கு நான் இருக்கேன்ல? அப்புறம் என்ன?”<br /><br />’வெள்ளிக் கிழமைக்கு இன்னும் ஐஞ்சு நாள் தான் இருக்கு…’ என்ற நினைப்பே, அவளை என்னவோ செய்தது. ஒரே நொடியில், ஒரு வித பரபரப்பும், சந்தோஷமும், அச்சமும் ஒரு சேர மதுவை ஆக்ரமித்துக் கொள்ள, மாலை ரஞ்சித்தின் அழைப்புக்காக காத்திருக்கத் துவங்கினாள்.<br /><br /><span style="color:#cc0000;">******************************************************************</span><br />கண்ணீர் விட்டு அழுவதற்கு கூட தோன்றாமல் திக்பிரம்மை பிடித்ததை போல் நின்று கொண்டிருந்தாள் முகில். ’ஹய்யோ, பகவானே!!! இது என்ன சோதனை’ என்று சத்தம் போட்டு அரற்றிக் கொண்டிருந்தார் தனலட்சுமி.<br /><br />“சார்…நான் உண்மையை சொல்லிடறேன்…அந்த பொண்ணு கீழ குதுக்கும் போது, நான் அங்க இருந்தது உண்மை…நான்…நான்…அவள காப்பாத்த முயற்சி பண்ணேன்…ஆனா..அவ…அவ…கீழ குதிச்சிட்டா…அவளை யாருன்னு கூட எனக்கு தெரியாது சார்…எனக்கும் இதுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை…”<br /><br />“எது சொல்றதா இருந்தாலும் ஷ்டேஷன்ல வந்து சொல்லுங்க சார்…உங்கள ஷ்டேஷன்ல வச்சு விசாரிக்க ஆர்டர் இருக்கு…நீங்க சொல்ற மாதிரி யோக்கியமானவரா இருந்தா, இப்ப சொல்றத முன்னாடியே சொல்லியிருக்கனும்…அப்ப நல்லா கதை விட்டுட்டு, இப்ப வந்து சொன்னா என்ன அர்த்தம்? ஏதோ படிச்சவரா இருக்கீங்க, புரிஞ்சு உடனே வருவீங்கன்னு நானும் டீஸன்ட்டா பேசிட்டு இருக்கேன்…இல்லன்னா நடக்கறதே வேற…”<br /><br />“முகில்…” அதற்கு மேல் எதுவும் பேச அவனுக்கு நா எழவில்லை. அவன் அப்பாவை நிமிர்ந்து பார்க்கும் சக்தியற்று, தலைகவிழ்ந்தவாறே, “அப்பா! ஏன்ப்பா எதுவுமே சொல்ல மாட்டேங்கறீங்க? நான் எந்த தப்பும் பண்ணலைப்பா…”<br /><br />“அப்புறம் எதுக்குடா பொய் சொன்ன?” நெருப்பு துகள்களாய் வந்து விழுந்தது அவரது வார்த்தைகள்.<br /><br />“அப்பா…வந்து…”<br /><br />“உங்க பிரச்சனையெல்லாம் அப்புறமா வச்சுக்கோங்க…முதல்ல கிளம்புங்க…நீங்களா வந்தா நல்லாயிருக்கும்…”<br /><br />ரஞ்சித் அதற்கு மேல் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாய் கதவை நோக்கி நகரவும், அதுவரை அமைதியாய் சிலைபோல் நின்றிருந்த முகில், திடீரென்று உயிர்ப்படைந்தைப் போல், “ஹய்யோ…ரஞ்சி…” என்று கதறிக் கொண்டே அவன் பின்னால் ஓடினாள்!<br /></p><p>****<br />காவல் நிலையத்திற்கு ரஞ்சித் சென்ற ஒரு மணி நேரத்திலேயே, ஒரு வக்கீலுடன் காவல் நிலையத்தை வந்தடைந்தனர் ரஞ்சித்தின் அப்பாவும் முகிலும். அவர்களை பார்த்ததும், ஏற்கனவே <span class="">எரிச்சலுற்றிருந்த</span> பரத் மேலும் கொதிப்படைந்தார்.<br /><br />“என்ன சார்? என்ன பிரச்சனை இப்போ? சந்தேகம் இருக்கு அவர் மேல…விசாரணை இன்னும் முடியல…அதுக்குள்ள வக்கீலோட வந்து நிக்கறீங்க? எப்படியும் ரெண்டு நாள் மேஜிஸ்ட்ரேட் கிட்ட ரிமாண்ட்ல வச்சு விசாரிக்க பெர்மிஷனுக்கு கோர்ட்டுக்கு தான போக போறோம்? அங்க வந்து காட்டுங்க…உங்க பவரையெல்லாம்…”<br /><br />“என்ன சார் பேசறீங்க? சம்மந்தமே இல்லாத ஒரு ஆள பிடிச்சுட்டு வந்து விசாரிப்பீங்க…”<br /><br />அதற்கு மேல் வக்கீலை பேச விடாமல் இடைமறித்தார் பரத், “சம்மந்தம் இருக்கா இல்லையான்னு நீங்க சொல்ல வேண்டாம்…எல்லாம் சம்மந்தம் இருக்கறதால தான் கொண்டு வந்து விசாரிச்சுகிட்டு இருக்கோம்!” என்று குரலை உயர்த்தி கத்தினார்.<br /><br />“சார்…அவரு சொஸைட்டியில ஒரு நல்ல…”<br /><br />“நிறுத்துங்க சார்…ச்சும்மா…மனுசன வேலை செய்ய விடாம…நானே ஒரு மணி நேரத்துல அனுப்பி வைக்கறேன்…நாளைக்கு ரிமாண்ட் கேட்டு கோர்ட்டுக்கு போகும் போது, பேசிக்கோங்க…உங்க சொஸைட்டி, அந்தஸ்த்து இதெல்லாம்…நடுராத்தியில ஒன்பது மாடி ஏறி மொட்டைமாடிக்கு போயிருக்கான்…பிரஸ்லட்ட அப்ப விட்டுட்டு, முன்னாடியே தொலைஞ்சிடுச்சுன்னு புழுகியிருக்கான்…அந்த பொண்ண இவன் தான் தள்ளிவிட்டான்ங்கறத கண்ணால பாத்த சாட்சி இருக்கு…இதுக்கு மேல என்ன சார் வேணும்?”<br /><br />உறைந்து போய் நின்றிந்த ரஞ்சித் அப்பாவிடம், பரத், “சார்…எதுக்காக உங்க அருமை புள்ளை ராத்திரி பனிரெண்டு மணிக்கு மொட்டை மாடிக்கு போனாருன்னு நீங்களே வேணா கேட்டுப் பாருங்க...இன்னைக்கு ஒரு நாள் போகட்டும்…ஆர்டர் மட்டும் வரட்டும், அப்புறம் விசாரிக்கற விதத்துல விசாரிச்சா, உண்மை தானா வரும்…”<br /><br />“முருகேசன்! அந்தாளோட கைரேகைய எடுத்துட்டு இவங்களோட அனுப்பி விடுங்க…”<br /><br />சிறிது நேரத்திலேயே அவர்கள் நால்வரும், காவல் நிலையத்திலிருந்து காரில் மீண்டும் வீட்டிற்கு பயணப்பட்டனர்.<br /><br />“ஹலோ ரஞ்சித்…நான் சுமன்...” வக்கீல் தன்னைத் தானே அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டார். ரஞ்சித் பதிலுக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல், ஒரு தயக்கப் புன்னகையை மட்டும் புரியவும், முகில், “என்ன ரஞ்சி இதெல்லாம்? என்ன தான் ஆச்சுன்னு சொல்லுங்களேன்…நிஜமாவே நீங்க முந்தாநேத்து ராத்திரி மாடிக்கு போனீங்களா?”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…ஆமா…”<br /><br />“எதுக்கு???”<br /><br />“ரஞ்சித்! ஒரு விஷயமும் மறக்காம, மறைக்காம தெளிவா சொல்லுங்க…” சுமன் இப்படி கேட்கவும், ரஞ்சித் அன்று நடந்த சம்பவத்தை விவரிக்க ஆரம்பித்தான்.<br /><br />“அன்னிக்கு நான் ஒரு பன்னெண்டு மணிக்கு மாடியில அந்த ரூம்ல நின்னுகிட்டு இருந்தேன்…”<br /><br />முகில், “அதான் எதுக்குன்னு….” உடனே அவரை இடைமறித்த சுமன், “விடுங்க மேடம்…அவரு முழுசா சொல்லட்டும்…”<br /><br />“அப்ப யாரோ அழுகற மாதிரி சத்தம் கேட்டுச்சு…ஏதோ உருள்ற மாதிரியும் சத்தம் கேட்டுச்சு…இன்னேரத்துல யாருன்னு, நானும் கதவை திறந்துட்டு மாடிக்கு போனேன்…அப்ப….அந்த பொண்ணு மாடி திண்டு மேல ஏறி நின்னுகிட்டு, ஏதோ புரியாத மாதிரி என்னவோ பேசிகிட்டு அழுதுட்டே இருந்தா…நானும் உடனே அவ நின்னுட்டு இருந்த இடத்துக்கு ஓட ஆரம்பிச்சேன்…அவ கையில ஒரு மெழுகுவர்த்தி வச்சிருந்தா…நான் போய், அவள இறங்கு இறங்குன்னு சொல்லி, அவ கையை பிடிச்சு கீழ இறக்கப் பாத்தேன்…அப்ப அவ கை தவறி அந்த மெழுவர்த்தி தீ என்னை சுட்டுடுச்சு…நான் அசந்த அந்த ஒரு நொடியில என் பிடியிலிருந்து திமிறி, ’அம்மா நான் வந்துட்டேன்ம்மா…’ ன்னு கத்திகிட்டே, அவ கீழ குதிச்சிட்டா…இவ்ளோ தான் நடந்துச்சு…எனக்கு ரொம்ப படபடப்பா ஆயிட்டதால, நான் இதை யார்கிட்டையும் சொல்லலை… மறுபடியும் வீட்டுக்கு வந்து பேசாம படுத்துட்டேன்…”<br /><br />“எல்லாம் சரிதான்டா…ஆனா, முதல்ல அந்த நேரத்துல எதுக்காக நீ அங்க போன?”<br /><br />“அப்பா…அது…சும்மா தான்ப்பா…காத்து வாங்கலாமேன்னு…” ரஞ்சித் தடுமாறிய விதத்திலேயே மிக நன்றாக தெரிந்தது அவனுக்கு பொய் சொல்ல வராதென்று.<br /><br />“ரஞ்சித்! நீங்க எதுக்கு போனீங்கன்னு சொன்னா தான் இந்த கேஸுக்கு உதவியா இருக்கும்…”<br /><br />“அதான் சொன்னேனே சார்…காத்து வாங்க தான்…”<br /><br />ரஞ்சித் அப்பாவின் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்தது, “பாருடா…இந்த பொண்ணு மூஞ்சிய பாரு…எவ்ளோ பெரிய ஆபத்துல மாட்டியிருக்கேன்னு தெரியுமா? காத்து வாங்க ஒன்பது மாடி ஏறிப் போனேன்னு சொன்னா போலீஸ்காரன் நம்புவானாடா? அவங்கள விடு, நானே முதல்ல நம்ப மாட்டேன்…ஒரு மாடி ஏர்றதுக்கு கூட லிஃட்ல போறவன்…நைட்டு லிஃப்ட்டும் ஆஃப் பண்ணி வச்சிருக்கறப்போ, ஒன்பது மாடி ஏறிப் போனியா?”<br /><br />ரஞ்சித் பதில் சொல்லாமல் இருக்கவும், கெஞ்சும் பாவனையில் முகில் அவனை பார்த்தாள்.<br /><br />சுப்பிரமணியம் <span class="">பொறுமையிழந்தவராய்</span>, “இப்ப சொல்ல போறியா இல்லையாடா? அந்த பொண்ணுக்கும் உனக்கும் என்ன சம்மந்தம்?”<br /><br />“அப்பா!!! அவ யாருன்னே எனக்கு தெரியாதுப்பா…”<br /><br />“அப்ப சொல்லுடா!!! நடுராத்திரியில உனக்கு டெரெஸ்ல என்ன வேலை?”<br /><br />“ப்ளீஸ்ப்பா…அத மட்டும் என்கிட்ட கேக்காதீங்க…என்னால…என்னால…சொல்லமுடியாது…” </p><p><br />[தொடரும்]<br /></p>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-18225165728652900922009-09-16T12:05:00.003+05:302009-09-16T12:17:40.694+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 4<a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html">பாகம் 1 </a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1_06.html">பாகம் 2,</a> <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/3.html">பாகம் 3</a><br /><span class=""></span><br />தண்ணீருக்குள் ஓடிப் பிடித்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த தங்க நிற மீண்களை கண் கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் மது. ஆனால் அவள் மனம் மட்டும் அந்த மீண்களில் ஓட்டத்தை போல் எங்கெங்கோ ஓடிக் கொண்டிருந்தது.<br /><br />முதன்முறை ரஞ்சித்திடன் தொலைபேசி முடித்து ஒரு சில நிமிடங்கள் தான் ஆகியிருந்தது. அவனுடன் பேசியதை அசைப்போட்டுக் கொண்டிருந்த அவள் உதடுகளில் அவளையும் அறியாத ஒரு மெல்லிய புன்னகை அரும்பியிருந்தது. முதல் முறை பேசும் போதே, மிக தெரிந்தர்வர்கள் போல சகஜமாக கிட்டதட்ட ஒரு மணி நேரம் உரையாடி இருந்தனர். எதேதோ எண்ணஓட்டங்களின் இடையே, ’மது…மது…’ என்று அருகிலேயே ஒலித்த அவளது அம்மாவின் குரல், அவள் காதுகளை அடைந்தாலும், மூலையை அடையவில்லை.<br /><br />“என்னடி பண்ணிட்டு இருக்க?” அவள் தோலை பிடித்து அம்மா உலுக்கவும், நிகழ்காலத்துக்கு வந்தாள் மதுவந்த்தி.<br />“எப்பம்மா வந்த?”<br />“எப்பவா? நல்லாயிருக்கு போ…உன்னை நம்பி வீட்டை விட்டுட்டு போனா, திருடன் வந்தா கூட இப்படியே உக்காந்திருப்ப போல இருக்கு?”<br />“அம்மா…வந்து…அந்த பையன் ஃபோன் பண்ணான்”<br />“எந்த பையன்?”<br />“அதாம்மா….அந்த ரஞ்தித்…”<br />“ஓஹ்ஹ்…அடடா… சாய்ந்தரமா தான் பண்ணுவாங்கன்னு நினைச்சு நான் வேற இன்னேரம் பாத்து கோயிலுக்கு போய்ட்டனே?”<br />“ஹ்ம்ம்…ஏன்? இருந்திருந்தா நீ பேசியிருப்பியாக்கும்?”<br />“சரி…சரி…சொல்லு….என்ன சொன்னாரு?”<br />“ஹ்ம்ம்…என்ன சொன்னாருன்னா? என்னென்னவோ சொன்னாரு…” இதை சொல்லி விட்டு சம்பந்தமே இல்லாமல் சத்தமாக சிரித்தாள் மது.<br />“என்ன மது இது? விளையாடாம சொல்லு…”<br />“போம்மா…என்னவோ பேசினோம்…சரியா ஞாபகம் இல்ல….மறந்துடுச்சு…”<br />“என்னது மறந்திடுச்சா? சரி….நான் போய் சமையல பாக்கறேன்…குளிக்காம இன்னும் என்ன பண்ற? போய் சீக்கரமா குளி போ…”<br /><br />’என்ன அதிசயம், அம்மா அதுக்குள்ள விட்டுடாங்களே…’ என்று நினைத்தபடி, அவளது அறைக்குள் நுழைந்தாள் மது. குளியறைக்குள் அவள் நுழைந்தது தான் தாமதம், உடனே மதுவின் அம்மா யாரையோ தொலைபேசியில் அழைத்தார்.<br /><br />“ஹலோ!”<br />“என்ன கொரங்கு? திடீர்ன்னு ஃபோன்?” மறுமுனையில் உற்காத்துடன் ஒரு குரல் ஒலிக்க,<br />“ஹலோ…மது இல்லை…நான் ஆண்ட்டி பேசறேன்…”<br /><br />“அச்சசோ…சாரி ஆண்ட்டி….நான் மதுன்னு…”<br /><br />“போதும் போதும்…உன் நடிப்பெல்லாம் எனக்கு தெரியும்…சரி…சரி…ஒரு முக்கியமான விஷயம்…சீக்கரம் கேளு…உன் ஃப்ரெண்ட் ரெண்டு நிமிஷத்துல குளிச்சுட்டு வந்துடுவா…அதுக்குள்ள சொல்றேன்…கேட்டுக்கோ…”<br /><br />“சொல்லுங்க ஆண்ட்டி…என்ன ஆச்சு?”<br /><br />“மதுவுக்கு ஒரு மாப்ளை பாத்துருக்கேன்னு சொன்னேல திவ்யா?”<br /><br />“ஆமா…ஃபோட்டோ கூட காமிச்சீங்களே?”<br /><br />“ஆமா…அவரே தான்…ஜாதகம் எல்லாம் சேந்திருக்கு…இவ ஃபோட்டோவும் அவங்க வீட்டுக்கு அனுப்பி, அவங்களுக்கும் பிடிச்சு போச்சு…இன்னிக்கு மாப்ளை ஃபோன் பண்ணி பேசுவாருன்னு சொல்லிருந்தாங்க….நான் கோவிலுக்கு போன நேரமா பாத்து ஃபோன் பண்ணிட்டாரு திவ்யா…”<br /><br />“அச்சச்சோ….இப்ப என்ன? அவ என்ன பேசினான்னு உங்ககிட்ட சொல்ல மாட்டேன்னு பிகு பண்றா…அத உங்களுக்கு கேட்டு சொல்லனும்…அவ்ளோ தான?”<br /><br />“எப்படிமா? உன் ஃப்ரெண்ட பத்தி ரொம்ப நல்லா தான் தெரிஞ்சு வச்சிருக்க?”<br /><br />“அவள பத்தி எனக்கு தெரியாதா ஆண்ட்டி? நீங்க மட்டும் ஒரு அரை மணி நேரம் கோவில்ல இருந்து லேட்டா வந்திருந்தீங்கன்னா, அவளே எனக்கு ஃபோன் பண்ணி சொல்லியிருப்பா…இப்ப மட்டும் என்ன? நீங்க அப்படியே கொஞ்சம் கண்டுக்காத மாதிரி இருங்க…நான் ஃபோன் பண்ணி, அவகிட்ட பேசிட்டு உங்ககிட்ட விஷயத்த கக்குறேன்…”<br /><br />“ஹய்யோ…திவ்யான்னா, திவ்யா தான்…நீ சாய்ந்தரம் வீட்டுக்கு வா…பால் பாயசம் செஞ்சு வைக்கறேன்…”<br /><br />“என்ன ஆண்ட்டி? உங்களுக்காண்டி இது கூட செய்ய மாட்டனா?”<br /><br />சொன்னதோடு நில்லாமல் உடனே மதுவை அழைத்தும் விட்டாள் திவ்யா. திவ்யா ஹலோ சொன்னது தான் தாமதம், உடனே மது, “ஏதேது…ரொம்ப சரியான டைம்ல உனக்கு மூக்கு வேர்த்திருக்கு…உண்மையை சொல்லு…எங்கம்மா தான?”<br /><br />“அடிப்பாவி! உனக்கெப்படி தெரியும்? ஆண்ட்டி உங்கிட்டையே சொல்லிட்டாங்களா? அம்மாவும் பொண்ணும் நல்லா தான் நாடகம் ஆடறீங்க…”<br /><br />மது பலமாக சிரித்துக் கொண்டே, “இல்லை இல்லை…அம்மா எங்கிட்ட சொல்லலை…நானே தான் கெஸ் பண்ணேன்…எங்கம்மாவ பத்தி எனக்குத் தெரியாதா? என்னவோ தெரியல…அம்மா இந்த சம்பந்தத்துல ரொம்பவே ஆர்வமா இருக்குற மாதிரி தெரிஞ்சுது…அதான்…சும்மா…அம்மாவ கலாய்க்கலாம்னு நான் எதுவும் சொல்லலை…”<br /><br />“பாவம் ஆண்ட்டி, உங்கிட்ட மாட்டிட்டு முழிக்கறாங்க….சரி….சரி…சொல்லு, என்ன சொன்னாரு உன் ஆளு? முதல்ல இதுக்கு பதில் சொல்லு பிடிச்சிருக்கா, இல்லையா?”“நீ வீட்டுக்கு வாயேன்…உன்கிட்ட நேர்லையே சொல்றேன்…”<br /><br />“இந்த சுத்தி வளைக்கற வேலையெல்லாம் வேண்டாம்…வீட்டுக்கு எப்படியும் வரத் தான் போறேன்…அதுக்கு முன்னாடி ஒத்த பதிலா சொல்லு…யெஸ்ஸா? நோவா?”<br /><br />“யெஸ் தான்…ஆனா….எனக்கு தெரியல…”<br /><br />“என்ன லூஸ் உளர்ற?”<br /><br />“எனக்கு ஒரே குழப்பமா இருக்கு…என்கிட்டையே எனக்கு கன்ஃபூஷன்…நீ வீட்டுக்கு வாயேன்….சொல்றேன்…”<br /><br /><span style="color:#ff0000;">**********************************************************</span><br />“முருகேசன்!!! முருகேசன்!!! எங்க போய்ட்டீங்க?”<br /><br />“சார்! ஒரு நிமிஷம் சார்…இதோ வந்துட்டேன்…சொல்லுங்க சார்…”<br /><br />“அந்த மெழுகுவர்த்தியை லேபுக்கு அனுப்ச்சீங்களே, ரிபோர்ட் வந்துடுச்சா?”<br /><br />“அப்பவே வந்துடுச்சு சார்…உங்க டேபிள் மேல தான் வச்சிருக்கேன்…”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…”<br /><br />அந்த லேப் ரிப்போர்ட்டை புரட்டியபடியே, “நான் நினைச்ச மாதிரியே தான் இருக்கு…ரெண்டு பேரோட கைரேகை இருக்குன்னு போட்ருக்கான்…”<br /><br />“மெழுகுவர்த்தி தான? எத்தன பேர் ரேகை வேணா இருக்குமே சார்?”<br /><br />“எல்லாம் ஒரு கெஸ் தான்…எனக்கென்னவோ அந்த கைரேகைல ஒன்னு, அந்த பொண்ணோடதும், இன்னொன்னு கொலைகாரனோடதுமா தான் இருக்கும்னு தோணுது… ஆனா, ஒன்னு மட்டும் தான் புரியல… அந்த மெழுகுவர்த்திய சைஸ பாத்தா ஒரு பதினஞ்சு இல்ல இருபது நிமிஷம் எறிஞ்சிருக்க மாதிரி இருக்கு…அந்த நேரத்தில கரண்டும் இருந்திருக்கு…மொட்டை மாடியில லைட் எல்லாம் வேலை செய்யுது…அப்புறம் எதுக்கு மெழுகுவர்த்தி எடுத்துட்டு வந்தாங்க?”<br /><br />அடுத்த அறையில் இருந்து வந்த அந்த வயதான சப் இன்ஸ்பெக்டர், “என்ன சார், அதை அந்த நேரத்துல தான் அங்க கொண்டு வந்துருப்பாங்கன்னு என்ன நிச்சயம்? வேற எப்பவோ, யாரோ போட்ட மெழுகா கூட இருக்கலாம்ல?”<br /><br />“இருக்கலாம் தான்…இருந்தாலும் ஏன் நான் சொல்ற மாதிரி இருக்க கூடாது? இது ஒரு மாதிரியான out of box thinking சார்…”<br /><br />“சொல்றேன்னு தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க….என் சர்வீஸ்ல எத்தனையோ பாத்ததால சொல்றேன்…குதிரைக்கு கடிவாளம் கட்டின மாதிரி இது கொலை தான்னு முடிவு பண்ணிட்டு, அந்த கோணத்துலையே யோசிச்சா, இப்படி தான் தேவையில்லாம தோணும்…”<br /><br />“எல்லா கோணத்திலையும் விசாரிக்கனும் சார்…முருகேசன், லேப்புக்கு அந்த பொண்ணோட கைரேகை அனுப்பி வைங்க…அது மேட்ச் ஆகுதான்னு பாப்போம்…”<br /><br />ஒரு ஆயாசப் பெருமூச்சை உதிர்த்தபடி, முகத்தில் எரிச்சலோட மீண்டும் அடூத்த அறைக்குள் சென்றுவிட்டார் சப் இன்ஸ்பெக்ட்டர்.<br />அவரையும், பரத்தையும் மாறி மாறி பார்த்தபடி முருகேசன் நின்றிருக்க, பரத், “என்ன முருகேசன்? பதிலையே காணோம்?”<br /><br />“ஹாங்….சரி…சரி சார்…அனுப்சர்லாம் சார்…”<br /><br />“ஆமா…அந்த ஃபங்ஷன் வீடியோவ கேட்டிருந்தனே, அத கிடைச்சுதா?”<br /><br />“அது கிடைச்சுது சார்…போட்டு பாத்தோம்…ஒன்னும் பெருசா இருக்கற மாதிரி தோணல…”<br /><br />“என்ன உங்களுக்கும் யெஸ்.ஐ வியாதி ஒட்டிகிச்சா? என்ன கிறுக்கன்னு சொல்றாறா அந்த ஆளு?”<br /><br />“ச்சே…ச்சே…இல்லை சார்…”<br /><br />“இருக்கட்டும், இருக்கட்டும், கொலைகாரன கையும் கலவுமா பிடிச்சப்புறம் என்ன சொல்றீங்கன்னு பாக்கத் தான போறேன்? வீடியோவ பாத்தன்னீங்களே? முழுசாவா பாத்தீங்க? “<br /><br />“இல்லை சார்…அப்படியே ஓட்டி ஓட்டி தான் பாத்தோம்…சும்மா ஏதோ பாட்டு, டான்ஸ் அவ்ளோ தான் இருக்கு…அந்த பொண்ணு சாப்பிட்டுகிட்டு இருக்கற மாதிரி ஒரே ஒரு இடத்துல தான் வருது…வேற எதுவும் இல்லை…”<br /><br />“எங்க போடுங்க பாக்கலாம்…”<br /><br />உணவுப் பொட்டலத்தை பிரித்து வைத்துக் கொண்டு உன்னிப்பாக அந்த நிகழ்ச்சிகளை எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டே உண்ண ஆரம்பித்துவிட்டார் பரத். ஆனால் அங்கிருந்த இரு கான்ஸ்டபிள்கள் முகத்தில் அவருக்கு இருந்த அளவிற்கு ஆர்வம் இல்லை. அடுத்த அறையின் ஒரு மூலையில் அமர்ந்திருந்த சப் இன்ஸ்பெக்டர், “யோவ் முருகேசு…இங்க வாய்யா…” என்றழைக்கவும், அங்கிருந்து நகர்ந்து அடுத்த அறைக்குள் நுழைந்தார் முருகேசன்.<br />“என்ன சார்?”<br /><br />“அந்தாளு என்ன லூசா? அதான் நாம பாத்துட்டோம்னு சொல்றோம்ல, அப்புறம் என்ன? அதுவும் கொலை நடந்தது பன்னென்டு மணிக்கு, அந்த ஃபங்ஷன்ல எல்லா பயலும் தின்னுட்டு கூத்தடிச்சிட்டு பத்து மணிக்கே நடைய கட்டிட்டானுவ…அப்புறம் என்னத்தைய்யா இந்த வீடியோவுல இருக்க போகுது? சும்மா…நேரத்த கடத்திகிட்டு்…தற்கொலை தான்னு ஃபைல க்லோஸ் பண்ணிட்டு போய்ட்டே இருக்க வேண்டிய கேஸு இதெல்லாம்…நான் என் சர்வீஸ்ல எத்தனை பாத்திருக்கேன்…சின்ன பய…படிச்சி பரிட்ச்சை எழுதிட்டு நேரா வந்துடறானுங்க…அனுபவம் பத்தல… "<br /><br />முருகேசன் அவர் சொன்னதை ஆமோதிக்கவும் முடியாமல், எதிர்க்கவும் முடியாமல் சங்கடத்தில் நெளியவும், அதே சமயம், “மாட்னான்டா!!!” என்ற பரத்தின் உரத்த குரல் அந்த அறைக்குள்ளும் ஒலித்தது.<br /><br />“எவன்ய்யா மாட்னான்? வா…போய் பாப்போம்…”<br /><br />அலட்சியமாக முன் அறைக்குள் நுழைந்த சப் இன்ஸ்பெக்டரும், முகத்தில் கேள்விக் குறியோடு நுழைந்த முருகேசன் இருவருமே, திரையில் தெரிந்த காட்சியை பார்த்து ஒரு நொடி திகைத்து நின்று விட்டனர்.<br />திரையில் ஓடிக் கொண்டிருந்த படம் ஓரிடத்தில் பாஸ் செய்யப்பட்டு, ஜூம் செய்த நிலையில் நின்றிருக்க, அதில் தெளிவாக தெரிந்தது, ரஞ்சித் கையில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ப்ரேஸ்லட். மீண்டும் அந்த காட்சியை பரத் உயிர்பிக்க, திரையில் ரஞ்சித் சிரித்தபடி முகிலுடைய வாயில் தன் கையில் இருந்த கற்கண்டை போட்டபடி கதவின் அருகே சென்று கொண்டிருந்தான். முகில் செல்வதற்காக, கதவை திறந்து பிடித்துக் கொண்டிருந்தவனின் கையில் அப்போதும் மின்னிக் கொண்டிருந்தது அந்த ப்ரேஸ்லட்! திரையின் ஓரத்தில் மணி 10:02:55, 10:02:56 என்று அதிவேகமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது.<br /><br />[தொடரும்]Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-69080725221844160402009-09-10T10:12:00.003+05:302009-09-10T10:25:04.359+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 3<p><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html">பாகம் 1 </a>, <a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1_06.html">பாகம் 2</a><br /><br /><em>விளம்பர பலகைகளால் ஏற்படும் ஆபத்துகள் – ஒரு அலசல்</em><br />மதுரை மூன்றுமகடியை சேர்ந்த மகேஷ் (25) என்ற வாலிபர், இரவு ஷிஃட் முடிந்து தனது டி.வி.எஸ் 50யில் வீட்டிற்க்கு திரும்பிக் கொண்டிருந்தார். அதிகாலை சுமார் ஒரு மணியளவில், திருநகர் சாலையில் கேட்பாறற்று சாலையின் குறுக்கே விழுந்து கிடந்த ஒரு பெரிய விளம்பர பலகையில் மோதி, பெரும் விபத்துக்கு உள்ளானார். அரசு பொது மருத்துவமனையில் அனுமதிகப்பட்டுள்ள, மகேஷின் நிலைமை கவலைக்கிடமாக இருப்பாதாக…<br /><br />“டேய்!!!”<br /><br />“என்னமா?”<br /><br />“காலங்காத்தால இந்த ஆக்ஸிடன்ட் நியூஸ் எல்லாம் தேவையா? அத சத்தமா வேற படிச்சிகிட்டு இருக்கான்! இந்தா புடி காபியை”<br /><br />“ஏன்மா? முகில் எங்க?”<br /><br />“ஏன்ப்பா? நான் குடுத்தா வாங்கிக் குடிக்கமாட்டியோ?”<br /><br />“ம்மா! ஏம்மா? சும்மா கேட்டேன்…குடுங்க…” ரஞ்சித் காபியை வாங்கவும், அப்போது தான் அவன் கையை கவனித்த தனலட்சுமி, “ப்ரேஸ்லட் எங்கடா?”<br /><br />அப்போது தான் கையை பார்த்தவன், “பெட்ல தான் கிடக்கும்…அது அப்படி தான்…அப்பப்ப கலண்டுக்கும்…”<br /><br />“எவ்ளோ அசால்ட்டா சொல்றான் பாரு? கொஞ்சமாவது பொறுப்பிருக்கா ஒன்னா…என்னடா இது கைல, தீக்காயம் மாதிரி…என்ன பண்ண?”<br /><br />“தெரிலமா…எதோ பட்டிருக்கும்…”<br /><br />“சமயக்கட்டு பக்கமும் வரதில்லை….ஏன்டா? சிகரெட், கிகரெட் எதாவது…”<br /><br />“ஐயோ!! குடும்பத்துல குழப்பத்த உண்டு பண்ணாதீங்க…முகில் இன்னேரத்துல சமையல்ரூம்ல என்ன பண்ணிட்டு இருக்கா? முதல்ல நீங்க போய் பாருங்க…”“ஹ்ம்ம்…என்னவோ!” முனுமுனுத்தபடியே தனலட்சுமி சமையலறையை நோக்கி செல்லவும், வாசல் அழைப்பு மணியின் சத்தம் ஒலித்தது.<br /><br />“அம்மா! யாருன்னு பாருங்க…இன்னேரத்துல யாரு? பாலும் வந்தாச்சு…பேப்பரும் வந்தாச்சு” என்றவாறு காபியை குடுக்க போனவன், வாசலில் நின்றிருந்தவர்களைப் பார்த்ததும், மீண்டும் அதை மேஜை மீதே வைத்தான்.<br /><br />“யார் வேணும்?” பதட்டமான குரலில் தனலட்சுமி வினவ, ரஞ்சித் எழுந்து நின்று, “யார் வேணும் சார்?”<br /><br />“இங்க முகில்ங்கறது?”<br /><br />“என் வைஃப் தான்…சொல்லுங்க…என்ன விஷயம்?”<br /><br />ரஞ்சித் கேட்ட கேள்விக்கு பதில் சொல்லாமல், வீட்டை சுற்றும் முற்றும் பார்த்தபடி உள்ளே நுழைந்தார் இன்ஸ்பெக்டர் பரத். அவர் பின்னோடு, இரண்டு கான்ஸ்டபிள்களும். அதற்கு மேல் வேறு வழியில்லாமல் ரஞ்சித்தும் நாற்காலிகளை காட்டி, “உக்காருங்க சார்…” என்று உபசரித்தான்.<br /><br />அதற்குள் சமையலறையிலிருந்து வெளிவந்த முகில், “என்னது?” என்பதை போல் ரஞ்சிதிற்கு சைகை செய்ய, அவனும் தெரியாது என்பதை போல் பதில் சைகை செய்தான்.<br /><br />“உக்காரதுக்கெல்லாம் நேரம் இல்லை மிஸ்டர்….”<br /><br />“ரஞ்சித்…”<br /><br />“ரஞ்சித்…காலையில இருந்து நீங்க யாரும் வெளிய போலையா என்ன?”<br /><br />“ஏன் சார்? ஏன் கேக்கறீங்க?”<br /><br />“இந்த அபார்ட்மெண்ட்ல ஒரு பொண்ணு, தற்கொலை பண்ணியிருக்கு….அந்த விஷயமா தான்…”<br /><br />“என்னது?” அதிர்ச்சியில் ஒரே சேர ஒலித்தது தனலட்சுமியின் குரலும், முகிலின் குரலும்.<br /><br />“யார் சார்?”<br /><br />“மதுன்னு ஒரு பொண்ணு…அது விஷயமா தான் உங்ககிட்ட விசாரிக்கலாம்னு”<br /><br />“சொல்லுங்க சார்…எங்களுக்கு தெரிஞ்ச இன்ஃபர்மேஷன நாங்க சொல்றோம்…”<br /><br />“முருகேசன், அதை எடுங்க…”<br />“இந்த ப்ரேஸ்லட்….”<br /><br />ரஞ்சித், “என்னது தான் சார்…இது எப்படி…? உங்ககிட்ட…?”<br />“இப்ப தான் காணமேன்னு சொல்லிட்டு இருந்தோம்…” இது தனலட்சுமி.<br /><br />“மேல மாடியில கிடந்தது”<br /><br />“என்ன மாடியிலையா? ஒரு வேளை நேத்து பார்ட்டியில கலண்டு விழுந்திருக்குமோ? கொஞ்சம் லூசாயிடுச்சு, அடிக்கடி இப்படி தான் கலண்டுடும்…எப்படியோ, ரொம்ப தாங்க்ஸ் சார்…” என்றபடி அதை வாங்குவதற்காக ரஞ்சித் கையை நீட்ட,<br />“சாரி ரஞ்சித்…இதை இப்ப குடுக்க முடியாது…அந்த பொண்ணு மாடியில இருந்து விழுந்து தான் தற்கொலை பண்ணியிருக்காங்க…இது போக மாடியில கிடச்ச சில பொருள்களும் எங்க விசாரணைக்கு தேவைப் படுது…”<br /><br />இன்ஸ்பெக்டர் இப்படி சொல்லவும், மூவர் முகத்திலும் ஈயாடவில்லை, ஆனால் ரஞ்சித் முதலில் சமாளித்துக் கொண்டு, “அதனால என்ன சார்…பரவாயில்லை…நீங்க விசாரணை முடிஞ்சே குடுங்க…ஆனா கொஞ்சம் பத்திரமா பாத்துக்கோங்க…என் மாமனார் கல்யாணத்துல போட்டது…” என்ற நகைத்தபடி பதிலளித்தான்.<br /><br />பரத்தும் சிரித்தவாறே, “அப்படீன்னா இத கீழ போட்டதுக்கே உங்களுக்கு காத்துட்டு இருக்குன்னு நினைக்கறேன்…கவலைபடாதீங்க…எவ்ளோ சீக்கரம் முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கரம் குடுத்தர்றோம்…வேற எதாவது விசாரணைன்னா, உங்கள கூப்பிட வேண்டி வரும்…கொஞ்சம் கோ ஆப்ரேட் பண்ணுங்க…”<br /><br />“ஷ்யூர் சார்…கண்டிப்பா…”<br /><br />அவன் கையை பிடித்து குலுக்கியபடி இன்ஸ்பெக்டர் பரத், “ஓகே மிஸ்டர் ரஞ்சித்….பாப்போம்” என்றபடி கதவை நோக்கி நகரவும், அந்த இரு கான்ஸ்டபிள்களும், அங்கு நடப்பதை நம்பமுடியாதது போல் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு, அவர் பின்னோடு சென்றனர்.<br /><br />“என்ன சார்? ஒன்னுமே சொல்லாம வந்துட்டீங்க?” முருகேசம் வினவவும்<br /><br />“வேற என்ன பண்றது முருகேசன்? இந்த ப்ரேஸ்லட்ட மட்டும் வச்சுட்டு என்னத்த பண்ண சொல்றீங்க? பாப்போம்…வேற எதாவது கிடைக்குதான்னு…ஆமா, வேற எதாவது இருந்துச்சா அங்க பக்கத்துல?”<br /><br />“ஆமா சார்…ஒரு மெழுகுவர்த்தி மாடி திண்டுக்கு பக்கத்துலையே கிடந்தது…”<br /><br />“சரி…லேபுக்கு அனுப்சிடுங்க…அந்த செக்யூரிட்டி எங்க?”<br /><br />“இங்க தான் சார்…ஆபிஸ் ரூம்ல உக்கார வச்சிருக்கேன்…”<br />அதற்குள் மூவரும் கீழ்தளத்தில் அமைந்திருந்த அலுவலக அறையை அடைந்தனர். அங்கு பாதி தூக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த அந்த செக்யூரிட்டி, அவர்களை பார்த்ததும் கண்களை துடைத்துக் கொண்டு எழுந்து நின்றார்.<br /><br />அங்கிருந்த மேஜை மீது அமர்ந்தவாறே, “உக்காருங்க…உக்காருங்க…ஆமா, இந்த அப்பார்ட்மென்ட்டுக்கு செக்ரட்ரின்னெல்லாம் யாரும் இல்லையா?”<br /><br />“இருக்காங்க சார்…இவ்ளோ நேரம் இங்க தான் இருந்தாரு…ராமசாமின்னு பேரு…இப்ப தான் காபி குடிச்சிட்டு வரேன்னு வீட்டுக்கு போயிருக்காரு…”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…மறுபடியும் ஒரு தடவை நல்லா ஞாபகப்படுத்தி சொல்லுங்க…என்ன பாத்தீங்க…”<br /><br />“ஞாபகப்படுத்திக்கவே வேண்டாம் சார்…இன்னும் அப்படியே கண்ணு முன்னாடி இருக்கு…நான் நல்லா அசந்து தூங்கிட்டு இருந்தேன்…திடீர்ன்னு அம்மாஆஆ ன்னு ஒரு அலறல் சத்தம் கேட்டுச்சு…திடுக்குன்னு முழிச்சு எந்திருச்சு, அந்த கன்னாடி கூண்டு வழியா பாத்தா, ஒரு பொண்ணு சரியா நாலாவது மாடி பக்கத்துல கீழ விழுந்துகிட்டே இருக்கா…நீளமா விரிச்சு விட்ட முடியெல்லாம் காத்துல அப்படி பறக்குது…என்னடான்னு மேல பாத்தா…அங்க ஒரு ஆளு, கீழ பாத்துகிட்டே நின்னுட்டு இருக்கான்…மாடி பக்கம் ஓடி போறதுக்குள்ள, அந்த ஆள் எப்படியோ கீழ இறங்கிட்டான்…”<br /><br />“மேல நிக்கறவங்கவள இங்கிருந்து பாத்தா தெரியுமா என்ன?”<br /><br />“யாருன்னெல்லாம் தெரியாது சார்…ஆம்பளையா பொம்ளையான்னு முடி, ட்ரெஸ் வச்சி சொல்லலாம்…அதுவே உத்து பாத்தா தான் தெரியும்…”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…அப்ப சுமார் எத்தனை மணியிருக்குனு ஞாபகம் இருக்கா?”<br /><br />“நான் மணியெல்லாம் பாக்கலை சார்…”<br /><br />காண்ஸ்டபிள் உடனே, “நமக்கு தகவல் கிடைச்சப்போ, பன்னென்டரை சார்…”<br /><br />உடனே அந்த செக்யூரிட்டி, “சார்!!! இப்ப தான் ஞாபகம் வருது…அந்த பொண்ணு விழுகறத நான் எழுந்து பாத்த போது, டங் டங்ன்னு மணியடிச்சுது…சரியா பன்னென்டு மணி…ஆமா…பன்னெண்டு தான்…உறுதியா சொல்லுவேன்…”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…சரி, நீங்க போலாம்…போய் உங்க அப்பார்ட்மெண்ட் செரட்ரிய பாக்கனும்னு சொன்னேன்னு சொல்லுங்க…”<br /><br />“வணக்கம்! நான் தான் அப்பார்ட்மெண்ட் செக்ரட்டரி…ராமசாமி!” கைகளை கூப்பியபடி, போலி புன்னகையுடன் அந்த அறைக்குள் நுழைந்தார் ராமசாமி.<br /><br />“சொல்லுங்க…உங்களுக்கு நான் என்ன பண்ணனும்?” அதே சிரிப்போடு ராமசாமி இப்படி கேட்கவும், பரத், “ஒன்னும் இல்லை…உங்களுக்கு தெரிஞ்ச தகவல் மட்டும் சொன்னா போதும்…அந்த பொண்ணோட சித்தி எத்தன வருஷமா இங்க இருக்காங்க? சொந்த வீடு தானா? இல்லை வாடைக்கு இருக்காங்களா? பொதுவா அவங்க எப்படி? அவங்கனால பிரச்சனை எதாவது…?”<br /><br />“அப்படியெல்லாம் இல்லை சார்…அவங்க புருஷன் ரொம்ப வருஷமா குவைத்துல இருக்காரு…இந்த வீட்டுக்கு வந்து ரெண்டு வருஷம் ஆச்சு…ஒரே ஒரு தடவை தான் அந்தம்மா வீட்டுக்காரர் இங்க வந்திருக்காரு…அப்பவே இந்த பொண்ணும் வந்திருந்துச்சு…மத்தபடி சொல்றதுக்கு ஒன்னும் பெருசா இல்லை….ஆனா…”<br /><br />“என்ன ஆனா? சொல்லுங்க…”<br /><br />“அந்தம்மா கொஞ்சம் ஒரு மாதிரி…புருஷன் வேற இங்கில்லையா? கொஞ்சம் அப்படி இப்படின்னு இங்க ஒரு பேச்சு…அவ்ளோ தான்…”<br /><br />“அந்த பொண்ணு? அத பத்தி எதாவது தெரியுமா?”<br /><br />“இதுக்கு முன்னாடி ஒரு ரெண்டு மூணு தடவை வந்திருக்கு…ஒரு வருஷம் கழிச்சு இப்ப தான் வந்திருந்தது…எப்பவும் ஒரு மாதிரி மயக்கமா இருக்கற மாதிரி தான் பாக்கும்…எனக்கென்னவோ ட்ரக் அடிக்டுன்னு தோணுது…”<br /><br />ஒரு ஆயாச பார்வையை உதிர்த்தபடி, “சரி ராமசாமி சார்! நீங்க இப்ப கிளம்பலாம்…நான் வேற எதாவது வேணும்ன்னா சொல்லி அனுப்பறேன்…”<br /><br />“இல்லை சார்…நான் வேணா இங்கயே இருக்கேன்…ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை…”<br /><br />“இல்லை சார்…நாங்க இன்னும் சில பேத்த விசாரிக்க வேண்டியது இருக்கு…அதனால…நீங்க…ப்ளீஸ்…”<br /><br />“அப்ப உங்க இஷ்டம்…” கையை கூப்பி ஒரு வணக்கத்தை போட்டபடி அங்கிருந்தி சென்றார் ராமசாமி.<br /><br />ராமசாமி சென்றவுடன், கதவருகே காத்து நின்று கொண்டிருந்த ராணி ஏதோ முனுமுனுத்தபடி உள்ளே நுழைந்தாள்.<br /><br />“நீ தான் ராணியாம்மா?”<br />“ஆமா சார்…”<br />“இங்க தான் தங்கியிருக்கியா?”<br />“இல்லை சார்…நான் பக்கத்து ஏரியா…இங்க ஐஞ்சாறு வீட்ல வேலை செய்யறேன்….அதனால நாள் பூரா இங்கிட்டு தான் இருப்பேன்…”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…அந்த செக்ரட்டரி சொன்னதெல்லாம் கேட்டியா?” நகைத்தபடி பரத் கேட்ட விதமே, ராமசாமி பேசியதை கேட்டு வெளியே நின்று கொண்டிருந்த ராணி முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடுத்ததை அவர் பார்த்துவிட்டார் என்று சொல்லாமல் சொல்லியது.<br /><br />“கடங்காரன்…அயோக்கியபய…பொம்பளைன்னாலே அத்தனை இளப்பம் அவனுக்கு…”<br /><br />“ஏம்மா? இப்படி ஒரு கோவம்?”<br /><br />“பின்ன என்ன சார்? இந்தாளு கல்லுக்கு சீலை கட்டி வச்சிருந்தா கூட போய் மோப்பம் பிடிப்பான்…அப்படி ஒரு வெட்கங்கட்டவன்…அந்தம்மா ஏதோ புருஷம் கூட இல்லாம ஒத்த பொம்பளையா இருக்க போக, இந்த மாதிரி ஆளுககிட்டெல்லா விலகியே தான் இருப்பாங்க…அதனால, சும்மா இவனே இப்படி ஒரு பொய்யை சொல்லிட்டு திரியறான்….அந்தம்மா கேட்டா எத்தன மனசு சங்கடப்படும்?” ராணி உண்மையாகவே வருத்தப்பட, பரத், “சரி…அந்த பொண்ண பத்தி ஏதோ சொன்னாரே?”<br /><br />“நான் அந்த பொண்ண இதுக்கு முன்னாடி பாத்ததில்லை சார்…நான் வேலைக்கு சேந்தே ஆறு மாசம் தான் ஆகுது…ரொம்ப நாள் கழிச்சு அக்கா பொண்ணு வீட்டுக்கு வரான்னு சொன்னாங்க…அந்த பொண்ணு வந்ததுல இருந்தே சரியாவே பேசலை…உம்முன்னு தான் இருந்துச்சு…வந்து ரெண்டே நாள் தான்…அதுக்குள்ள இப்படி பண்ணிகிடுச்சு…”<br /><br />“ஓஹோ…வேற எதாவது, அந்த பொண்ணுக்கும் அவங்க சித்தி, இல்லை வேற யாருக்கும் சண்டை, சச்சரவு எதாவது?”<br /><br />“அப்படி எல்லாம் இல்லை சார்…ஹாங்…இப்ப தான் ஞாபகம் வருது…அந்த வீட்டம்மா ரொம்ப நாள் முன்னாடி சொன்னது…இந்த பில்டிங்குல வேலைக்கு சேந்த புதுசுல, செக்ரட்டரி கடங்காரன் சும்மா சும்மா என்னை ஒரச்சிட்டு திரியறான்னு அந்தம்மா கிட்ட ஒரு நாள் பொலம்பிட்டு இருந்தேன்…அப்ப சொன்னாங்க…எங்க அக்கா பொண்ணு போன தடவை வந்தப்போ இப்படி தான் அவகிட்ட வாலாட்டினான்….ஒரே அறை, அவன பளார்ன்னு அறைஞ்சிட்டான்னு சொன்னாங்க….”<br /><br />“ஓஹ்….போன தடவைன்னா ஒரு வருஷத்துக்கு முன்னாடி கடைசியா வந்தப்பவா?”<br /><br />“அதெல்லாம் தெரியாது சார்…பொதுவா போன தடவைன்னு தான் சொன்னாங்கன்னு…”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…அப்ப சந்தேக லிஸ்ட்ல ரெண்டாவது பேர் ராமசாமி…”<br /><br />“ரெண்டாவது பேரா? அப்ப முதல் பேர் யாரு சார்? தற்கொலைன்னு இல்ல பேசிக்கறாங்க?” ஆர்வத்துடன் ராணி கேட்கவும், “நீ இப்ப போலாம்” என்றபடி வாசலை நோக்கி கையை காண்பித்தார் பரத்.<br /><br />ராணி அங்கிருந்து அகன்றதும், முருகேசன், “அப்ப இன்னும் அந்த ப்ரேஸ்லட் ஆள விடலையா சார்?”<br /><br />“எப்படி விட முடியும்? அவன் மேல தான் எனக்கு ஜாஸ்தி சந்தேகமா இருக்கு!”<br /><br />[தொடரும்]</p>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-58885049652879374432009-09-06T20:18:00.007+05:302009-09-16T12:40:28.874+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 2<p><a href="http://siragughal.blogspot.com/2009/09/1.html">பாகம் 1 </a></p><p>“இவங்க அக்கா பொண்ணு தான்…லீவுக்கு ஊருக்கு வந்திருந்துச்சாம்…”<br /><br />“இருபத்தி ரெண்டு…இல்லை இருபத்தி மூணு தான் இருக்கும் போல…”<br /><br />இப்படி பல குரல்களுக்கு இடையே ஒரு குரல் மட்டும், பெருங்குரலெடுத்து அழும் சக்தி கூட இல்லாமல் கம்மி போய் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. புடவை தலைப்பால் வாயை மூடிக் கொண்டு குமுறிக் குமுறி அழுது கொண்டிருந்தார் காமாட்சி, அவருக்கு அருகிலேயே அவரை ஒட்டியவாறு ஒரு சிறுவன்.<br /><br />“நீங்க என்ன வேணும் இந்த பொண்ணுக்கு?”<br /><br />“நான் இவ சித்தி சார்…என் சொந்த அக்கா பொண்ணு…” சொல்லிவிட்டு மீண்டும் பெருங்குரலெடுத்து அழத் துவங்கினார் காமாட்சி.<br /><br />“அழாம கொஞ்சம் கோ-ஆப்ரேட் பண்ணுங்கம்மா….ப்ளீஸ்…பொண்ணு இறந்து கிட்ட தட்ட ஆறு மணி நேரம் ஆகப் போகுது…இந்த விசாரணை எல்லாம் முடிச்சா தான் ஆஸ்பத்திருக்கு அனுப்ப முடியும்…”<br /><br />“----“<br /><br />“பொண்ணோட அப்பா, அம்மா எங்க?”<br /><br />“அப்பா குவைட்ல இருக்காரு சார்…அவருக்கு விஷயத்த சொல்லியாச்சு…இன்னேரம் கிளம்பியிருப்பாரு…”<br />“ஓ....சரி, அவங்க இங்க எங்க தங்கியிருந்தாங்க? உங்களோடையா?”<br /><br />“இல்லை சார்…அவ தின்டுக்கல்ல காலேஜ்ல படிச்சிகிட்டு இருக்கா…வெளிய லேடீஸ் ஹாஸ்ட்டல்ல தங்கி இருந்தா…”<br /><br />“ஓஹ்ஹ்…பொண்ணுக்கு காலேஜ்ல எதாவது பழக்கம், அப்படி….இந்த மாதிரி எல்லாம் எதாவது உண்டா?”<br /><br />“அப்படி எல்லாம் எதுவும் இல்லை சார்…யார்கிட்டையும் தேவையில்லாம பேச கூட மாட்டா…”<br /><br />“வேற எதாவது சோகம், இல்லை உடம்பு சரியில்லை…இப்படி எதாவது?”<br /><br />“அப்படி எல்லாம் ஒன்னுமே இல்லை…அருமையா தான் இருந்தா…ஆசையா, நான் உங்க வீட்டுக்கு வந்து நாளாச்சு…உங்கள பாக்கனும் போல இருக்கு சித்தின்னு கிளம்பி வந்த பொண்ணு…பாவி…இப்படி பண்ணுவான்னு எனக்கு தெரியலையே…”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…உங்க வீட்ல எத்தனை பேரு?”<br /><br />“எனக்கு ஒரே பையன் சார்…இவன் தான்…ஏழாவது படிக்கறான்…எங்க வீட்டுக்காரரும் குவைட்ல தான் இருக்காரு…இப்ப அவரும் கிளம்பி வந்துகிட்டு இருக்காரு…”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…ஒரு கவலையும் இல்லாத பொண்ணுங்கறீங்க…எந்த பழக்கமும் கிடையாது…அப்புறம் எப்படி? இவ்ளோ பெரிய காரியத்த பண்ணுவா? வேற எதாவது இருக்காம்மா? கொஞ்சம் நல்லா யோசிச்சு சொல்லுங்க…”<br /><br />“எங்கக்கா…அதான் அவ அம்மா திடீர்ன்னு இறந்துட்டா…அதுல தான் மனசொடிஞ்சு போய்ட்டா….ஆனா, அது நடந்து ரெண்டு வருஷம் ஆகப் போகுதே…”<br /><br />“சரி, இப்ப போஸ்ட் மார்ட்டமுக்கு அனுப்ப போறோம்…நீங்களும் ஆஸ்பத்திருக்கு வரனும்…ஆமா…பொண்ணு பேரு என்ன சொன்னீங்க?”<br /><br />“மது சார்…<strong>மதுவந்த்தி</strong>”</p><p><span style="color:#ff0000;">****************************************************************</span></p><p>“மது!!! மதும்மா!!!”<br /><br />“---“<br /><br />“யேய் மது!!! காட்டுக் கத்தல் கத்திட்டு இருக்கேன், என்ன பண்ணிட்டு இருக்க? மது….ஏய் மதுமந்தி…”<br /><br />“அம்மா!!! நீங்களே என் பேரை கிண்டல் பண்றீங்களே!!!” சிணுங்கலுடன் அம்மாவை கோபித்துக் கொண்டாள் மது, மதுவந்த்தி…ஒடிந்து விழுந்துவிடும் அளவுக்கு மெல்லிய தேகம், மிகவும் கலையான மாநிறம், செதுக்கி அளவெடுத்து வைத்தாற் போல் முகவெட்டு. இவள் சிரிப்பதற்காவே பிறந்தவளோ என்று அவளை பார்ப்பவர்கள் எல்லாம் ஆச்சர்யப் படும் அளவிற்கு, என்னேரமும் சிரித்துக் கொண்டே இருப்பாள்.<br />“கண்ணா….உன்கிட்ட ஒரு முக்கியமான விஷயம் பேசனும்டா…”<br />“என்ன கொஞ்சல் ஜாஸ்தியா இருக்கு? சொல்லுங்க…”<br /><br />“அப்பா காலையில கூப்பிட்டிருந்தார்ல?”<br /><br />“என்னவாம்? இந்த தடவையும் லீவுக்கு வர முடியாது, வேலை இருக்கு…பிசினஸ பாக்கனும், வேணும்னா நீங்க கிளம்பி வாங்கன்னு சொல்லியிருப்பாரு….வருஷாவருஷம் இது தான நடக்குது?”<br /><br />“ஹ்ம்ம்…அது தான் இல்லை…அப்பா அங்க எல்லாத்தையும் ஓரக் கட்டிட்டு இங்கயே வந்துடறேன்னு சொன்னாரு…”<br /><br />“ஹா….இது ஷாக் ஆஃப் தி சென்ட்சுரியா இல்லை இருக்கு…இரு…” என்றபடி அம்மாவை கிள்ளினாள்.“ஏய்!! எதுக்கு டீ கிள்ளுற?”<br /><br />“இல்லை, கனவா, நிஜமான்னு பாத்தேன்…”<br /><br />“முழுசா கேளு…உனக்கு முதல்ல ஒரு கல்யாணத்த பண்ணி வச்சுட்டு, நீ இங்கிருந்து போனப்புறம் நான் தனியா தான இருப்பேன்? அப்ப இங்கயே வந்துடறேன்னு சொன்னாரு…” சொல்லிவிட்டு நக்கல் சிரிப்பு ஒன்றை சிரித்தார், மதுவின் அம்மா.<br /><br />“ஆரம்பிச்சிட்டீங்களா? என்னடா நமக்கு இன்னும் மணியடிக்கலையேன்னு பாத்தேன்…ஏற்கனவே ஜோதி, வாசுகி…இவங்க வீட்லையும் மணியடிக்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்களாம்…”<br /><br />“என்னடி மணியடிக்கறது?”<br /><br />“அதான்மா…இந்த கோர்ட்ல எல்லாம் கைதி, சாட்சிகளை கூப்பிடறதுக்கு முன்னாடி மணியடிச்சு கூப்பிடுவாங்களே! அந்த மாதிரி தான்…உனக்கு வீட்ட விட்டு கிளம்ப டைம் வந்தாச்சுன்னு சொல்லி மணியடிக்கறது…எங்க க்ளாஸ்ல லைனா எல்லாருக்கும் மணியடிக்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்களாம்…”<br /><br />“அவங்கவங்க பொண்ணுக்கு காலாகாலத்துல கல்யாணம் ஆகனுமேன்னு வயத்துல நெருப்ப கட்டிகிட்டு இருந்தா, நீங்க இதுவும் பேசுவீங்க…இன்னமும் பேசுவீங்க…”<br /><br />“இன்னும் எத்தன நாளைக்கு தாம்மா இதே டைய்லாக பேசிட்டு இருப்பீங்க? கொஞ்சம் புசுசா யோசிக்க கூடாது? வெயில் காலத்துக்கு தகுந்த மாதிரி வயத்துல ஐஸ கட்டிக்க வேண்டியது தான?”<br /><br />“சரி…சரி…சொல்ல வந்த விஷயத்த சொல்ல விடாம பண்ணிடுவியே! முதல்ல நான் சொல்றது கேளும்மா…என் கண்ணில்லை?”<br /><br />“இல்லை…நான் உன் கண்ணும் இல்லை…மூக்கும் இல்லை…”<br /><br />“இத பாரு மது…அப்பா உன்னை கேட்டுட்டு தான் மாப்ளை பாக்க ஆரம்பிக்கனும்னு இருந்தாரு…ஆனா, நம்ம ராமன் அங்கிள் இல்லை? அவரு தான்…நல்ல ஒரு இடம் வந்துருக்கு…பாருங்க…ஒத்துவந்தா செய்யலாம்….பையனுக்கும், அவங்க குடும்பத்துகும் நான் கியாரண்டின்னு சொல்லியிருக்காரு…அதான், எனக்கும் அப்பாவுக்கும் உடனே பாக்கலாம்னு ஒரு எண்ணம்…”<br /><br />“என்னம்மா, பெருசா ப்ரீத்திக்கு நான் கியாரண்டிங்கற மாதிரி, காமடி பண்ணிட்டு இருக்கீங்க? இந்த காலத்து பசங்களுக்கு, அவங்க அப்பா அம்மாவே கியாரண்டி குடுக்க முடியாது தெரிஞ்சுக்கோ…”“சும்மா வளவளன்னு பேச்ச வளக்காத….என்ன சொல்ற? பாக்கலாமா? வேண்டாமா?”<br /><br />“வேண்டாம்…” ஒற்றை பதிலை திட்டவட்டமாய் சொன்னபடி கம்ப்யூட்டரில் மீண்டும் மூழ்கினாள் மது. உடனே பக்கத்தில் இருந்த கைபேசியை எடுத்து, கணவரை அழைத்தார் மது அம்மா.<br /><br />“ஹலோ…நான் தான் பேசுறேன்…”<br />“ஹ்ம்ம்…ஆமா…நீங்க என்ன பண்றீங்க? சாப்டாச்சா?”<br />“அவகிட்டையா? ஹ்ம்ம்…ஹ்ம்ம்…கேட்டாச்சு….அவ என்ன சொல்ல போறா? சரி ன்னு தான் சொல்லுவா…நீங்க அவங்க வீட்ல பேசுங்க…”<br />“ஆமாங்க…பாப்போமே…ஒத்துவந்தா பண்ணலாம்…பொறுமையா பாப்போம்…”<br /><br />“என்னமா? நான் வேண்டாம்னு சொல்றேன்…நீங்க என்னடான்னா அப்பா கிட்ட சரின்னு தான் சொல்லுவான்னு கூலா சொல்றீங்க?”<br /><br />“கூல் தான்…நீ தான வயத்துல ஐஸ கட்டிக்க சொன்னே?”<br /><br />“உங்கள!!! என்னவோ பண்ணித் தொலைங்க…”<br /><br />“இந்தா…பாரு ஃபோட்டோ…”<br />உச்சு கொட்டியபடி தலையை திருப்பிக் கொண்டு, மது மீண்டும் கம்ப்யூட்டர் திரையை பார்க்கவும், அவளது அம்மா, “மதும்மா…நீ மட்டும் ஃபோட்டோவ பாக்கனுமே! உனக்கு கண்டிப்பா பிடிக்கும்…உனக்கு பிடிச்ச மாதிரி இருக்காரேன்னு தான் நான் கூட அப்பா கேட்ட போது உடனே ஒத்துகிட்டேன்…”<br /><br />“அதென்னம்மா எனக்கு பிடிச்ச மாதிரி? உங்களுக்கு என்ன தெரியும்? கண்டிப்பா உங்க டேஸ்ட்டும் என் டேஸ்ட்டும் ஒத்து வராது….”<br /><br />“அது தான் இல்லை…அன்னிக்கு நீயும், திவ்யாவும் மதுரை டைம்ஸை பாத்துட்டு பேசிட்டு இருந்தீங்களே…எதோ TDH, TDH ன்னு, என்னததுன்னு நானும் தான் பேப்பர எடுத்து பாத்தேன்…” நமட்டு சிரிப்போடு அம்மா கூறவும், மது, “கொடுமை மா…இத வேற ஒட்டு கேட்டீங்களா? ச்சே…போங்கம்மா…” என்று செல்லமாக கோபித்துக் கொண்டாள்.<br /><br />“இதுல ஒட்டுக் கேக்கறதுக்கு என்ன இருக்கு? இப்ப பாரு…உனக்கு பாத்துவச்சிருக்க மாப்ளை கூட TDH தான்” என்றபடி கண்களை சிமிட்டினார்.<br /><br />“நிஜமாவாம்மா? எங்க? காட்டுங்க…” அம்மாவின் கைகளில் இருந்த புகைப்படத்தை வாங்கி பார்த்த மாத்திரத்தில் மதுவின் முகம் மலர்ந்தாலும், வேண்டுமென்றே உதட்டை சுழித்தாள்…”ஹ்ம்ம்…ஓ…க்கே…ஆமா…இந்த பையன் பேரென்ன சொன்னீங்க?”<br /><br />“நான் சொல்லவே இல்லையே…” என்றபடி சிரித்தார் மது அம்மா.<br /><br />“சரி…வேணாம்…சொல்லாதீங்க…”<br /><br />“சரி…சரி…சொல்றேன்…சொல்றேன்…ரஞ்சி்த்…<strong>ரஞ்சித்குமார்</strong>…”<br /><br /><span style="color:#ff0000;">********************************************************</span><br />ஷோபா அபார்ட்மெண்ட்ஸ் மொட்டை மாடியில், இன்டு இடுக்குகளில் எல்லாம் டார்ச் விளக்கின் உதவியுடன், கடமை கண்ணியத்துடன் கண்ணில் எதாவது புலப்படுகிறதா என்று தேடிக் கொண்டிருந்தார், வயது முதிர்ந்த முருகேசன் என்ற அந்த கான்ஸ்டபில். ஒரமாக நின்றபடி ஏதோ யோசனையுடன், ஒரு கரத்தில் கைகுட்டையில் சுற்றியிருந்த ஒரு பெரிய மெழுவர்த்தியை உற்றுப் பார்த்தபடி, புகை பிடித்துக் கொண்டிருந்த அந்த இளவயது இன்ஸ்பெக்டரின் சிந்தனையை கலைத்தது, கான்ஸ்டபிலின் குரல்.“சார்…இங்க என்னவோ இருக்கு…”<br /><br />கைவசம் வைத்திருந்த வெள்ளை கைக்குட்டையால், முருகேசன் அதை குனிந்து எடுக்க, புகைத்துக் கொண்டிருந்த சிகரட்டை காலில் போட்டு அனைத்து விட்டு உடனடியாக அவரிடத்தில் வந்தார் இன்ஸ்பெக்டர் பரத்.<br /><br />“என்ன முருகேசன்?”<br /><br />“இங்க பாருங்க சார்!!!”<br /><br />அவரது வெள்ளை கைக்குட்டையின் நடுவில், ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தது ஒரு அழகிய தங்க ப்ரேஸ்லட். கான்ஸ்டபில் அதை திருப்பிப் பிடிக்க, டார்ச் உதவியில்லாமையே, அதிகாலை நேரத்து சூர்ய ஒலியில் தகதகவென மின்னியது, அதில் அழகாய், கலைநயத்தோடு பொறிக்கப்பட்டிருந்த பொன்னெழுத்துக்கள்.<br /><br />“<strong>முகில்</strong>” என்று சத்தமிட்டு படித்தபடி யோசனையுடன் கான்ஸ்டபிளை பார்த்தார் இன்ஸ்பெக்டர்!<br /><br />[தொடரும்]</p>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-8374136676522526132009-09-03T07:31:00.003+05:302009-09-03T07:34:56.832+05:30ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ் - 1<strong><span style="font-size:180%;color:#ff6600;">“ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ்”</span></strong><br /><br />என்று பொன்னிறத்தில் பொறிக்கப்பட்ட பெரியதொரு கம்பீரமான பெயர் பலகை, மதுரை புறநகர் பகுதியில் அமைந்திருந்த அந்த அழகான அடுக்கு மாடி குடியிருப்பிற்குள் நம்மை வரவேற்றது. நகரின் முக்கிய இடத்தில் அமைந்திருந்த அந்த குடியிருப்பு பகுதியில் அன்று சுதந்திர தின விழா.<br />கதவு எண் 1A, முதல் மாடியில் நுழைந்தவுடன் அமைந்திருந்த அந்த வீட்டு வாசலில் ஒரு அழகான மாக்கோலம்.<br />தாமரை வண்ண டஸர் புடவை சரசரக்க, படிய வாரிய தலையில், அழகான மல்லிச்சரத்துடன், அதைவிட அழகாக முகத்தில் என்றுமே மறையாத புன்னகையுடன் வந்த மருமகளைப் பார்த்து, “என் கண்ணே பட்டுரும் போல!!!” என்று தன்னக்குள்ளே பெருமையினூடே சலித்தும் கொண்டார் தனலட்சுமி.<br /><br />“முகில்! அன்னிக்கு நம்மெல்லாம் போய் வாங்கின புடவை தான? அட்டகாசமா இருக்கு….”<br /><br />“ஆமாங்கத்தை…” என்று மெலிதாக முறுவலித்தாள் முகில்.<br /><br />அம்மா சொன்னதை கேட்டு ஒரு நொடி மனைவியை நிமிர்ந்து பார்த்துவிட்டு மீண்டும் கையிலிருந்த செய்திதாளில் மூழ்கினான் ரஞ்சித்.<br />முகில் முகத்தில் எப்போதும் மறையாத சிரிப்பு இருப்பதை போல, ரஞ்சித் முகத்தில் என்றும் கடுகடுப்புக்கு பஞ்சமிருக்காது. ஆனால், உணர்வுகளை அதிகம் வெளிப்படுத்தாத அவன் குணம் கூட அதற்கு காரணமாக இருக்கலாம்.<br /><br />எதோ விசில் அடித்துக் கொண்டு செய்திதாளே கண்ணாய் இருந்த மகனை பார்த்து தனலட்சுமி, ’ச்சே…இந்த பசங்களே இப்படி தான்! சட்டுன்னு எதையும் பாராட்டறதுக்கு மனசு வராதே! இந்த கருப்பனுக்கு போய் இத்தனை அழகான பொண்ண கட்டி வச்சமே! கொஞ்சமாவது அருமை தெரியுதா பாரு’ என்று மனதிற்குள்ளே பெற்ற மகனை வசைப் பாடிக் கொண்டிருந்தார்.<br />ஆனால் ’தேவதையைக் கண்டேன், காதலில் விழுந்தேன்’ பாடலை விசில் அடித்துக் கொண்டே முகிலை ஓரக் கண்ணில் அவன் பார்த்ததையும், அதை உணர்ந்து அவள் வெட்கப் புன்னகை புரிந்ததையும் அவர் கவனிக்கவில்லை பாவம்!<br /><br />“தனம்!! அங்க என்ன யோசனை? எல்லாரும் கிளம்பியாச்சுல்ல? நடங்க…. நடங்க….நேரம் ஆகுது…” ரஞ்சித்தின் அப்பா சுப்பிரமணியம் சொல்லவும், வீட்டை பூட்டிக் கொண்டு வெளியே நடந்தனர்.<br />லிஃப்ட் அருகே சென்ற ரஞ்சித்தை தடுத்து நிறுத்தயது அவன் அம்மாவின் குரல், “டேய்! ரெண்டாவது மாடில புஷ்பா வீட்டுக்கு போய்ட்டு, அவங்களோட சேந்து போலம்னு சொன்னேன்ல?”<br /><br />“ஆமா…எத்தனை தடவை மா சொல்லுவீங்க? நல்லா ஞாபகம் இருக்கு…”<br /><br />“அப்புறம் எதுக்குடா லிஃப்டு?”<br /><br />“ஏன் ரெண்டாவது மாடின்னா லிஃப்ட்ல போகக் கூடாதா?”<br /><br />உடனே சுப்பரமணியமும், தனலட்சுமியும் ஒரு சேர சலித்துக் கொண்டனர், “நாலு படி ஏறதுக்கு ஒரு லிஃப்ட்டா? இந்த காலத்து பசங்க…”<br /><br />ஒரு வழியாக புஷ்பா வீட்டிளுள்ள அனைவரைவும் அழைத்துக் கொண்டு, எல்லோரும் விழா நடக்கும் கட்டிடத்தின் மேல் தளத்தை அடைந்த போது மணி ஆறு.<br />ஷோபா அபார்ட்மெண்ட்டில் மொத்தம் ஒன்பது தளங்கள். ஒவ்வொரு தளத்திலும் நான்கு வீடுகள் தான். மேலிருந்த பத்தாவது தளம், வீடுகள் எதுவும் இல்லாத ஒரு காலியிடம். விழாக்கள் நடத்த வசதியாக ஒரு மேற்கூரை போன்றதொரு அமைப்பை மட்டும் ஏற்படுத்தியிருந்தார்கள்.<br />லிஃப்ட்டை விட்டிறங்கியவுடன் ஒரு சிறிய அறை, அதை கடந்து கதவை திறந்து கொண்டு சென்றால், மொட்டை மாடி.<br /><br />ரஞ்சித் அந்த கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைய, தனலட்சுமி, “என்னடா இது இந்த அபார்ட்மெண்ட் கதவெல்லாம் இப்படி? ஒவ்வொரு தடவையும் இந்த நம்பர அமுத்திட்டு தான் திறக்கனுமா? சரியான தொல்லை…”<br /><br />“என்னம்மா அப்படி சொல்லிட்டீங்க? இது தான் ரொம்ப சேஃப்ட்டி! சாவி, பூட்டு தேவையில்லை, எல்லாம் எலெக்ட்ரானிக் தான். பாரு, பக்கத்துலையே ஒட்டின மாதிரி எத்தனை கட்டிடம் இருக்கு? அதுல இருந்து குதிச்சாலும், யாரும் பூட்ட உடைச்சோ, இல்ல வேற எப்படியோ வரவே முடியாது. இந்த நம்பர கரெக்ட்டா அமுத்தினா தான் வர முடியும்…அது மட்டுமில்லை, மூனு தடவைக்கும் மேல தப்பா அமுத்தினா, அப்புறம் ஒரு மணி நேரத்துக்கு திறக்க முடியாது. செக்யூரிட்டி ரூம்லையும் உடனே அலாரம் அடிக்கும்…”<br /><br />“ஆமா…இந்த ஐஞ்சு ஜீரோ அமுத்தறது ரொம்ப தான் கஷ்டம் பாரு…”<br /><br />ரஞ்சித் சிரித்துக் கொண்டே, “இல்லம்மா…இது டிஃபால்ட் கோட், இப்போதைக்கு தற்காலிகமாத் தான் இப்படி வச்சிருக்காங்க…இப்ப தான புசுசா இத எல்லா கதவுலையும் ஃபிட் பண்ணியிருக்காங்க? எல்லாத்துக்கும் பழகினப்புறம், இந்த மாடி கதவுக்கும் ஒரு நம்பர செட் பண்ணி, எல்லாருக்கும் சொல்லுவாங்க…”<br /><br />“என்னமோ போடா…ஒவ்வொரு தடவையும் இந்த நம்பர வேற ஞாபகம் வச்சுகிட்டு இருக்கனும்…ஆமா, நம்ம வீட்டுக்கும் இதே மாதிரி தான? என்ன நம்பர் அது?”<br /><br />முகில், “எங்க கல்யாண தேதி தான் அத்தை…4-11-08” என்று சிரித்தபடி பதிலளித்தாள்.<br /><br />உரை, கலைநிகழ்ச்சிகள் என்று இரண்டு மணி நேரத்திற்கு பின்னர், எட்டு, எட்டரைக்கெல்லாம் இரவு உணவும் ஆரம்பமானது.<br />ரஞ்சித், சுப்பிரமணியம், இரண்டாவது மாடி புஷ்பாவின் மகன் ராகேஷ் உட்பட இன்னும் சில நண்பர்கள் கூடி நின்று உணவருந்திக் கொண்டிருக்க, முகில், தனலட்சுமி, புஷ்பா என்று பெண்கள் கூட்டமெல்லாம் அவர்களுக்கு எதிர் திசையில் சற்று தள்ளி உணவருந்திக் கொண்டிருந்தனர்.<br /><br />புஷ்பா தனலட்சுமியிடம், “ஏங்க…உங்க மருமகளுக்கு தங்கச்சி யாராவது இருக்காங்களா?”<br /><br />“ஏன் கேக்கறீங்க?”<br /><br />“இல்ல…எங்க ராக்கேஷுக்கு பாக்கலாமேன்னு தான்…” என்று சொல்லிச் சிரித்தார் புஷ்பா.<br /><br />தனலட்சுமியும் சிரித்துக் கொண்டே, “எங்க முகில் மாதிரி வேற பொண்னெல்லாம் கிடைக்காது…”<br />“ஏம்மா முகில்! கேட்டியா? உன்னை மாதிரியே மருமக வேணுமாம் புஷ்பா ஆண்டிக்கு…”<br /><br />முகில் பதிலேதும் பேசாமல் எங்கோ பார்த்துக் கொண்டிருக்க, தனலட்சுமி, “முகில்!” என்று மீண்டும் ஒருமுறை அழைத்தார்.<br />கனவில் இருந்து விழித்தவளைப் போல, “என்னங்கத்தை? என்ன சொன்னீங்க?”<br /><br />“என்னது? என்ன சொன்னேனா? எந்த உலகத்துல இருக்க நீ?”<br /><br />முகில் பதிலேதும் சொல்லாமல் தனக்குத் தானே சிரித்துக் கொண்டு, “அங்க பாருங்களேன்!!! அவருக்கு இந்த டிரெஸ் எவ்ளோ நல்லா இருக்குன்னு…”<br /><br />“யாருக்கு”<br /><br />“அவருக்கத்தான் அத்தை …”<br /><br />“ரஞ்சித்தா? என்ன ட்ரெஸ் போட்ருக்கான்? வெள்ள சட்டையா? இதுல என்னத்த சூப்பரா இருக்கு? எல்லாரும் போடறது தான?”<br /><br />“போங்கத்தை….எவ்ளோ நல்லா இருக்கு? அவருக்கு எப்பயுமே வெள்ளை ஃபார்மல் சட்டை ரொம்ப பொருத்தமா இருக்கும்…”<br /><br />“ஹ்ம்ம்ம்…”<br /><br />“என்ன ஹ்ம்ம் ன்னு மட்டும் சொல்றீங்க? அங்க பாருங்க…அந்த பச்சை சுடிதார் பொண்ணு…ரொம்ப நேரமா அங்கயே தான் பாத்துட்டு இருக்கா…அவரை தான் சைட் அடிச்சிட்டு இருக்கா…” என்று முகில் பெருமையடித்துக் கொள்ள,<br /><br />தனலட்சுமி, “என்னது?” என்றபடி அந்த பச்சை சுடிதார் அணிந்த பெண்ணைப் பார்த்தார், “அட ஆமா…அவங்க நிக்குற பக்கமே தான் பாத்துட்டு இருக்கா…யேய்…இரு…அவ ராக்கேஷத் தான் பாக்குறான்னு நினைக்குறேன்…அவன் தான் பேச்சுலர், இவன் ஏற்கனவே கல்யாணம் ஆனவன், இவனைப் போய் எதுக்கு பாக்கப் போறா?”<br />“இல்ல இல்ல…இவரை தான் பாத்துட்டு இருக்கா…ஒரு நிமிஷம் இருங்க…இப்ப நான் அவரை இங்க கூப்பிடறேன், நீங்க அந்த பொண்ணயே பாத்துகிட்டிருங்க…”<br /><br />“ஏய்…என்னதிது விளையாட்டு? சும்மா இரு” என்று தனலட்சுமி தடுப்பதற்குள் முகில், “ஏங்க! ஒரு நிமிஷம் இங்க வாங்களேன்….” என்று அவனை அழைத்தே விட்டாள்.<br /><br />பதறிப் போன தனலட்சுமி, “என்ன முகில் இது?”,<br />முகில், “பேசாம அந்த பொண்ணயே பாத்துட்டு இருங்கத்தை…”<br /><br />“என்னம்மா…” என்றபடி அருகில் வந்த கணவனிடம், யாருக்கும் கேட்காத வண்ணம், அவனது காதருகே, “ரஞ்சி! இந்த ட்ரெஸ்ல நீங்க எவ்ளோ ஹான்சம்மா இருக்கீங்க தெரியுமா?” என்று கிசுகிசுத்தாள்.<br /><br />கண்களில் நட்சத்திரங்கள் மின்ன, “ஹேய்…நிஜமாவா சொல்ற?” என்று கேட்கவும், நிஜம் தான் என்பது போல அவன் கைபேசி அழகாய் பாடியாது. ’ஒரு நிமிஷம்’ என்று மனைவிக்கு கண்களாலேயே சொல்லிவிட்டு அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றான் ரஞ்சித்.<br /><br />உடனே அத்தையிடம் திரும்பிய முகில், “என்னத்தை…பாத்தீங்களா?” என்று நமட்டு சிரிப்புடம் கேட்டாள்.<br /><br />“ஆமா…உனக்கெப்படி தெரிஞ்சுது?”<br /><br />“முதல்ல நீங்க என்ன பாத்தீங்கன்னு சொல்லுங்க…அப்புறம் நான் சொல்றேன்…”<br /><br />“அவன் அங்கிருந்து இங்க வர வரைக்கும் அந்த பொன்னோட பார்வையும் அப்படியே பின்னாடியே வந்துச்சு…ரஞ்சித் இங்க வந்ததும், நீ வேற அவன்கிட்ட என்னவோ சொல்லி சிரிச்சியா? அப்ப அந்த பொன்னு முகத்த பாக்கனுமே…”<br /><br />“ஹா ஹா….நான் சொன்னேன்ல? நம்ம ப்ரோக்ராம்ஸ் பாத்துட்டு இருக்கும் போதே நான் பாத்தேன்…அந்த பொண்ணு அவரை அநியாயதுக்கு சைட் அடிச்சுட்டு இருந்துச்சு…” முகில் முகத்தில் ஏகத்துக்கும் பெருமை மின்ன, தனலட்சுமி,<br />“ஹ்ம்ம்…இதுல உனக்கு பெருமை வேற? ஆமா, உனக்கெப்படி தெரியும்?”<br /><br />“எல்லாம் எனக்கு தெரியும்…” என்று சொல்லி, சத்தமிட்டு முகில் சிரிக்கவும், ரஞ்சித் தொலைபேசிவிட்டு அங்கு வரவும் சரியாக இருந்தது.<br />“என்ன எல்லாம் தெரியும்? என்ன ஜோக், எதுக்கு சிரிக்கற முகில்?”<br /><br />“அதுவா…அங்க ஒரு பச்சை சுடிதார்…” முகிலை மேலே பேச விடாமல் செய்தது, தனலட்சுமியின் பெருத்த இருமல் ஒலி, “டேய்…கொஞ்சம் தண்ணி கொண்டாடா…” பொய்யாய் வரவழைத்த இருமலுடன் தனலட்சுமி இப்படி கேட்கவும், ரஞ்சித்தும் “தோ…” என்றபடி சிட்டாய் பறந்தான்.<br /><br />“உனக்கு கொஞ்சமாவது அறிவிருக்கா? இதையெல்லாமா போய் அவன்கிட்ட சொல்லுவ?”<br /><br />“ஏன்? சொன்னா என்னங்கத்தை?”<br /><br />“சொன்னா என்னவா? சரியான பேக்கு பொண்ணு தான் போ…பேசாம இரு, இதெல்லாம் ஒன்னும் சொல்ல வேண்டாம்…”<br /><br />முகிலும் அத்தையை அதற்கு மேல் எதிர்த்து பேசாமல், ஒரு குறு புன்னகையுடன் அமைதி காத்தாள்.<br /><br />“ஆமா, அந்த பொண்ணு காமாட்சி சொந்தக்காரப் பொண்ணு தான?”<br /><br />“ஆமாங்கத்த”<br />“இதுக்கு முன்னாடியே எங்கையோ பாத்தாப்புல இருக்கு…எங்கன்னு தான் தெரியல…”<br />***<br />பத்து மணியளவில், விழா முடிந்ததும், அனைவரும் தத்தம் வீடுகளுக்கு செல்ல ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருந்தனர். எல்லோரும் மாடி கதவை நோக்கி நடக்கத் துவங்க, அத்தையின் பின்னோடு சென்று கொண்டிருந்த முகில், மாடி அறையின் கதவை கடக்கும் வேளையில் சற்றே தாமதித்து நின்று, பின்னால் வந்து கொண்டிருந்த ரஞ்சிதை பார்த்தாள்.<br /><br />“ரஞ்சி! அங்க பாருங்களேன்…அந்த பச்சை சுடிதார் போட்ட பொண்ணு…”<br /><br />“எங்க?”<br /><br />“அங்க பாருங்க…அந்த வாட்டர் சின்டேக்ஸ் பக்கத்துல…”<br /><br />“ஆமா…யாரது? புதுசா இருக்கு? நம்ம பில்டிங்கா?”<br /><br />“இல்லல்ல…ரெண்டாவது மாடி, புஷ்பா ஆண்டி வீட்டுக்கு ஆப்போஸிட் வீட்ல இருக்காங்களே, அவங்க வீட்டுக்கு வந்திருக்க சொந்தகார பொண்ணு…”<br /><br />“ஒஹ்ஹ்…”<br /><br />“அந்த பொண்ணு, இங்க வந்ததுல இருந்து என்ன பண்ணிட்டு இருந்தா தெரியுமா?” என்றபடி விஷமப் புன்னகை புரிந்த மனைவியை பார்த்து, “போச்சுடா…ஏதோ என் பொன்டாட்டி கொஞ்ச நல்லவன்னு நினைச்சேன்…இப்ப அந்த ஆண்ட்டீஸோட சேந்து நீயும் காஸிப் பண்ண ஆரம்பிச்சிட்டியா?”<br /><br />முகத்தில் செல்லக் கோபத்துடன், “ஹய்யோ…அதில்லைடா மடையா…அந்த பொண்ணு வந்ததில இருந்து உங்கள பயங்கரமா சைட் அடிச்சிட்டு இருந்துச்சு…அத சொல்லலாம்னு பாத்தா…”<br /><br />“ஹே…என்ன சொல்ற? ஜோக்கா?”<br /><br />“இல்லப்பா…நிஜம்ம்மா…நானே பாத்தேன்…”<br /><br />முகம் மலர, அந்த பெண்ணை பார்த்தபடி, விசிலடித்துக் கொண்டு ரஞ்சித், “ஹ்ம்ம்…பொண்ணு பாக்கறதுக்கு நல்லா தான் இருக்கு…இந்த இனிப்பான செய்திய சொன்ன என் இனிய பொன்டாட்டி வாய்ல ஸ்வீட் தான் போடனும்” சொன்னதோடு நிற்காமல், அங்கே கதவருகே வரவேற்பதற்காக வைத்திருந்த தட்டிலிருந்த கல்கண்டை எடுத்து முகில் வாயில் போட்டான் ரஞ்சித்.<br /><br />***<br />காலை மணி ஆறு, ஷோபா அப்பார்ட்மெண்ட்ஸ்ஸில் காலை வாக்கிங்க் செல்லும் பெரியவர்கள், கீழ் தளத்தில் இருந்த ஜிம்மிற்கு போவதற்காக கிளம்பி வந்த இளவட்டங்கள், பால் வாங்குவதற்காக வந்த இல்லத்தரசிகள், இப்படி அந்த அதிகாலை வேளையில் வெளியே எட்டிப் பார்த்த அனைவருமே தத்தம் வேலைகளை மறந்து, முகத்தில் மறையாத கலவரத்துடன் ஸ்தம்பித்து போய் நின்று கொண்டிருக்க, சைரன் பொருத்திய வாகனங்கள் உள்ளே வருவதும், செல்வதுமாய், பல காக்கி சட்டைகள் கூட்டமாக அந்த வளாகத்தையே சுற்றி வலைத்திருக்க, ஷோபா அபார்ட்மெண்ட்ஸே அல்லகோல கல்லகோலப் பட்டுக் கொண்டிருந்தது.<br /><br />அங்கு கூடியிந்த மக்கள் கூட்டத்திற்கு நடுவே, சாக்பீஸ் கோடுகளுக்குள்ளே, ரத்தவெள்ளத்தில், குப்புற விழுந்த நிலையில், பச்சை சுடிதார் அணிந்த ஒரு பெண்…அங்கு நிகழ்வது எதுவும் தெரிந்து கொள்ளும் சக்தியற்ற பிணமாய்!<br /><br />[தொடரும்]Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-24303474546538666982009-08-30T00:50:00.007+05:302009-08-30T07:00:46.287+05:30ஒரு தொடர்பதிவும் அறிவிப்பும்...பல நாளா எதுவும் எழுதாமலே இருக்கறதால, பாவம் பொண்ணுன்னு பெரிய மனசு பண்ணி, நம்ம <span class=""><a href="http://pravagam.blogspot.com/">g3</a> </span><span class="">tag </span>பண்ணிடாங்க.<br /><br /><strong>1. அழகு என்பது என்ன? நிரந்தரமானதா?</strong><br /><strong>2. காதல் மனிதனுக்கு அவசியமா?</strong><br />மனசுல காதல் இருந்தா, பாக்குற எல்லாமே அழகு.<br />அழகு குறைந்தாலும் மறையாத காதல் அழகு.<br />எல்லாமே அழகா தெரியுனும்னா, அழகிய காதல் அவசியம்.<br /><br /><strong>3. கடவுள் உண்டா?</strong><br />நம்பிக்கை தான் கடவுள். நான் நம்பறேன் :)<br /><span class=""></span><br /><strong>4. பணம் அவசியமா?</strong><br /><span class="">g3 பதில் தான் இதுக்கு ரொம்ப பொருத்தமானது. so, நானும் அதுவே :)</span><br />(ஆடம்பரமாய் வாழும் அளவிற்கு தேவையில்லை என்றாலும் அத்தியாவசிய தேவைகளை பூர்த்தி செய்து கொள்ள பணம் அவசியம் தேவை)<br /><span class=""></span><br />அறிவிப்பு என்னன்னா, கூடிய சீக்கரத்துல (hopefully :)) 'ஷோபா அபார்ட்மெண்ட்ஸ்' என்ற தொடர் கதைய போடலாம்னு இருக்கேன்.<br /><p>இந்த பதிவை தொடர <a href="http://rathnak.blogspot.com/">இவரை</a> அழைக்கிறேன்...welcome to the tamil blog world muni sir ;)</p><p></p>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-17756940000454639932009-08-01T11:43:00.003+05:302009-08-01T11:50:15.129+05:30சூர்யகாந்தி கவிதைகள் - II<p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">ஆடிப் பாடி அகமகிழ்ந்து,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">அன்பில் திளைத்தோம்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">நினைவில்லையா?<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">பூவில் இருவர் பெயரெழுதி,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">பார்த்து ரசித்தோம்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">நினைவில்லையா?<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">சிரித்து சிரித்து கண்களிலே,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">கண்ணீர் துளிர்த்தோம்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">நினைவில்லையா?<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">கண்னோடு கண் உறவாடி,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">பல கதைகள் பகர்ந்தோம்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">நினைவில்லையா?<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">கைகள் கோர்த்து இருவருமே,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">உலகம் மறந்தோம்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">நினைவில்லையா?<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">விரல் நுனியின் ஸ்பரிசத்திலே,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">உடல் சிலிர்த்தோம்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">நினைவில்லையா?<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">இருவர் இதயம் பரிமாறி,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">உயிரோடு உயிரானோம்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">நினைவில்லையா?<o:p></o:p></span></p> <div style="mso-element:para-border-div;border:none;border-bottom:solid windowtext 1.0pt; mso-border-bottom-alt:solid windowtext .75pt;padding:0in 0in 1.0pt 0in"> <p class="MsoNormal" style="border:none;mso-border-bottom-alt:solid windowtext .75pt; padding:0in;mso-padding-alt:0in 0in 1.0pt 0in"><span style="font-family:"Arial Unicode MS""><o:p> </o:p></span></p> </div> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">ஒரு விரல் வந்து எனைத் தீண்ட,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">என் வசம் நான் தோற்று…<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">மறுவிரல் வந்து தீண்டவும்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">என்னிடமிருந்து விடைபெற்று…<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">உன் விரல்கள் ஆடிய நர்த்தனத்தில்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">உன்னிடமே தஞ்சமடைந்தேன்!<o:p></o:p></span></p> <div style="mso-element:para-border-div;border:none;border-bottom:solid windowtext 1.0pt; mso-border-bottom-alt:solid windowtext .75pt;padding:0in 0in 1.0pt 0in"> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center;border:none; mso-border-bottom-alt:solid windowtext .75pt;padding:0in;mso-padding-alt:0in 0in 1.0pt 0in"><span style="font-family:"Arial Unicode MS""><o:p> </o:p></span></p> </div> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Arial Unicode MS'; ">நீ சூடி வந்த பூக்களின் வாசத்தைக் கூட மறக்க முடியவில்லை,</span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">பின்பு எப்படியடி நீ அள்ளித் தெளித்த நேசத்தை மறப்பேன்?<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:"Arial Unicode MS""><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">நிறம் மாறினாலும் மனம் மாறவில்லையடி இந்த பூக்கள்<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">உன் சுவாசத்தை இன்னும் சுமந்து கொண்டு தான் இருக்கிறது!<o:p></o:p></span></p> <div style="mso-element:para-border-div;border:none;border-bottom:solid windowtext 1.0pt; mso-border-bottom-alt:solid windowtext .75pt;padding:0in 0in 1.0pt 0in"> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center;border:none; mso-border-bottom-alt:solid windowtext .75pt;padding:0in;mso-padding-alt:0in 0in 1.0pt 0in"><span style="font-family:"Arial Unicode MS""><o:p> </o:p></span></p> </div> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Arial Unicode MS'; ">என் அன்பை நீ மறுத்தாலும்,</span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">என்னை அடியோடு வெறுத்தாலும்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">ஏதோ ஒரு உலகத்தில்…<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">ஏதோ ஒரு தருணத்தில்…<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">வாழ்ந்துகொண்டு தான் இருக்கிறேன்,<o:p></o:p></span></p> <div style="mso-element:para-border-div;border:none;border-bottom:solid windowtext 1.0pt; mso-border-bottom-alt:solid windowtext .75pt;padding:0in 0in 1.0pt 0in"> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center;border:none; mso-border-bottom-alt:solid windowtext .75pt;padding:0in;mso-padding-alt:0in 0in 1.0pt 0in"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">நம் கடந்த காலத்தை!<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center;border:none; mso-border-bottom-alt:solid windowtext .75pt;padding:0in;mso-padding-alt:0in 0in 1.0pt 0in"><span style="font-family:"Arial Unicode MS""><o:p> </o:p></span></p> </div> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Arial Unicode MS';"><span class="Apple-style-span" style="text-decoration: underline;"><br /></span></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">அன்பு ததும்பும் உன் வார்த்தை ஒன்றே போதும்…<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">தேனில் தோய்த்த கனியாய்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">கடைந்தெடுத்த அமுதாய்,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">பாலைவனத்து நீராய்,<o:p></o:p></span></p> <div style="mso-element:para-border-div;border:none;border-bottom:solid windowtext 1.0pt; mso-border-bottom-alt:solid windowtext .75pt;padding:0in 0in 1.0pt 0in"> <p class="MsoNormal" align="center" style="text-align:center;border:none; mso-border-bottom-alt:solid windowtext .75pt;padding:0in;mso-padding-alt:0in 0in 1.0pt 0in"><span style="font-family:"Arial Unicode MS"">என் ஏக்கத்தின் தா(க்)கம் தீர்க்க…<o:p></o:p></span></p></div><div></div>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-8138885435545540808.post-83716782577308002322009-07-26T11:09:00.002+05:302009-07-30T21:33:06.196+05:30சூர்யகாந்தி - கற்பனைச் சுமைகள்<h3><a name="_Toc232572805"></a><a name="_Toc219715147"><span style="mso-bookmark: _Toc232572805"><u><span style="FONT-WEIGHT: normal; mso-bidi-font-style: italicfont-family:'Arial Unicode MS';font-size:12;" >கற்பனைச் சுமைகள் – 1</span></u></span></a><u><span style="FONT-WEIGHT: normal; mso-bidi-font-style: italicfont-family:'Arial Unicode MS';font-size:12;" ><?xml:namespace prefix = o /><o:p></o:p></span></u></h3><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">சில்லென்ற ஓர் மழைநாளில்,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன் கையோடு கை கோர்த்து நடந்த<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">அந்த மாலை பொழுதின் நினைவுகள்…<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன் சட்டையில் முகம் புதைத்து,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">ஈரத்தோடு சேர்த்து காதலையும் உள்வாங்கிக் கொண்ட<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">அந்த ஈரமான நிமிடங்கள்…<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">காதலோடு கலந்திட்ட உன் மூச்சுக்காற்று என் மேல் மோத,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">என்னையே நான் மறந்த<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">அந்த ரம்யமான நொடிகள்…<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நான் விலகி ஓட,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நீ பிடித்து உடைந்து, சொர்கம் புகுந்த,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">என் கண்ணாடி வளைத் துண்டுகள்…<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">இப்படி ஆயிரம் ஆயிரம் கற்பனைகளையும்,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன்னோடு சேர்த்து சுமந்து கொண்டு தான் இருக்கிறேன்…<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன்னை நினைவில் சுமந்த நாள் முதலாய்…<o:p></o:p></span></p><div style="BORDER-BOTTOM: windowtext 1pt solid; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 1pt; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-element: para-border-div; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt"><p style="BORDER-BOTTOM: medium none; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 0in; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0in 0in 1.0pt 0in" class="MsoNormal"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p></div><h3><a name="_Toc232572806"></a><a name="_Toc219715149"><span style="mso-bookmark: _Toc232572806"><u><span style="FONT-WEIGHT: normal; mso-bidi-font-style: italicfont-family:'Arial Unicode MS';font-size:12;" >கற்பனைச் சுமைகள் – 2</span></u></span></a><u><span style="FONT-WEIGHT: normal; mso-bidi-font-style: italicfont-family:'Arial Unicode MS';font-size:12;" ><o:p></o:p></span></u></h3><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன் தோள் பற்றி என் உள்ளங்கை கனிந்திருக்க,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன் முதுகோடு என் கன்னம் கதை பேச,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">என் ஈரக் கூந்தல் காற்றில அலைபாய,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">அதற்கு போட்டியாய் என் மனமும் அலைபாய,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன்னை விட்டு விலக எச்சரித்த வெட்கம் அகல,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நம்மிடையே புக முடியாத காற்றைப் பார்த்து சிரித்தபடி,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன்னோடு பின்னிருக்கையில் அமர்ந்து பயணிக்க,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">அனுதினமும் நான் ஏங்கும் ஏக்கம்,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன் வண்டிக்கு கூட தெரிந்திருக்கிறது<o:p></o:p></span></p><div style="BORDER-BOTTOM: windowtext 1pt solid; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 1pt; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-element: para-border-div; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt"><p style="BORDER-BOTTOM: medium none; TEXT-ALIGN: center; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 0in; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0in 0in 1.0pt 0in" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">அதில் தினமும் பயணிக்கும் உனக்கு இன்னுமா புரியவில்லை?<o:p></o:p></span></p><p style="BORDER-BOTTOM: medium none; TEXT-ALIGN: center; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 0in; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0in 0in 1.0pt 0in" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p></div><h3><a name="_Toc232572807"></a><a name="_Toc219715151"><span style="mso-bookmark: _Toc232572807"><u><span style="FONT-WEIGHT: normal; mso-bidi-font-style: italicfont-family:'Arial Unicode MS';font-size:12;" >கற்பனைச் சுமைகள் – 3</span></u></span></a><u><span style="FONT-WEIGHT: normal; mso-bidi-font-style: italicfont-family:'Arial Unicode MS';font-size:12;" ><o:p></o:p></span></u></h3><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">ஆற்றங்கரையின் மணற்திட்டில்,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நாம் விட்டமர்ந்த மிகச்சிறு இடைவெளியே<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நம் நெருக்கம் பேச…<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நீ பார்க்காத போது, உன் முகம் பார்த்து நானும்,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நான் பார்க்காத போது, என் முகம் பார்த்து நீயும்,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">ஆடிய கண்ணாமூச்சி ஆட்டம்…<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">என் நெஞ்சில் கனத்துக் கொண்டிருக்கிறது<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">வெறும் கற்பனையாய்…<o:p></o:p></span></p><div style="BORDER-BOTTOM: windowtext 1pt solid; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 1pt; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-element: para-border-div; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt"><p style="BORDER-BOTTOM: medium none; TEXT-ALIGN: center; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 0in; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0in 0in 1.0pt 0in" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p></div><h3><a name="_Toc232572808"><u><span style="FONT-WEIGHT: normal; mso-bidi-font-style: italicfont-family:'Arial Unicode MS';font-size:12;" >கற்பனைச் சுமைகள் – 4</span></u></a><u><span style="FONT-WEIGHT: normal; mso-bidi-font-style: italicfont-family:'Arial Unicode MS';font-size:12;" ><o:p></o:p></span></u></h3><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நீ என்னவன் என்று பறைசாற்ற<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன் கரம் பற்றி,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">பெருமிதம் பொங்க,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">இந்த தெருவில் நடப்பது போலவும்,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன்னை வழியனுப்பிய பிறகும்<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">வீட்டினுள் செல்ல மனமின்றி,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">இந்த தெருவில் பதிந்த உன் கால் தடங்களில்<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">என் பார்வை தேங்கி நிற்பது போலவும்,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">மாலை, உன் வரவுகாக<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">வீட்டு வாயிலருகே காத்து நின்று,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">இந்த தெருவில் ஏக்கப் பார்வைகள்<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">பதிப்பது போலவும்,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">இந்த தெருவை அடைத்து<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நான் போடும் கோலத்தை ரசிப்பதாய் சாக்கிட்டு,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">காலைப் பணியோடு சேர்த்து,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">என்னை நீ ரசிப்பது போலவும்,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">இப்படி ஆயிரமாயிரம் கற்பனைகள்,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">ஒவ்வொரு முறை<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன் வீட்டுத் தெருவை கடக்கும் போதும்<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">என்னுள் தோன்றி மறைகிறதே…<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">என் வீட்டுத் தெருவை<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">கடக்கும் போது,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">ஒரே ஒரு முறையேனும்<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">என் நினைவாவது<o:p></o:p></span></p><div style="BORDER-BOTTOM: windowtext 1pt solid; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 1pt; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-element: para-border-div; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt"><p style="BORDER-BOTTOM: medium none; TEXT-ALIGN: center; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 0in; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0in 0in 1.0pt 0in" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன்னுள் மலர்கிறதா?<o:p></o:p></span></p><p style="BORDER-BOTTOM: medium none; TEXT-ALIGN: center; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 0in; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0in 0in 1.0pt 0in" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p></div><h3><a name="_Toc232572809"></a><a name="_Toc219715153"><span style="mso-bookmark: _Toc232572809"><u><span style="FONT-WEIGHT: normal; mso-bidi-font-style: italicfont-family:'Arial Unicode MS';font-size:12;" >கற்பனைச் சுமைகள் – </span></u></span></a><span style="mso-bookmark: _Toc232572809"><u><span style="FONT-WEIGHT: normal; mso-bidi-font-style: italicfont-family:'Arial Unicode MS';font-size:12;" >5</span></u></span><u><span style="FONT-WEIGHT: normal; mso-bidi-font-style: italicfont-family:'Arial Unicode MS';font-size:12;" ><o:p></o:p></span></u></h3><p class="MsoNormal"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நம் கண்கள் நான்கும்<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உரசிக் கொண்ட<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">அந்த வசந்த வினாடி,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நீண்டு கொண்டே இருக்க வேண்டுமென்ற<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">என் நெஞ்சத்து தகிப்பெல்லாம்<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">வெட்கத் தவிப்பாய் உருமாறி,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">என்னை ஆட்கொண்டு,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">நான் தலை தாழ்த்திக் கொண்ட<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">அந்த வேளையில்…<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';"><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">மென்மையாய் என் முகம் நிமிர்த்தி<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">பொங்கி வழியும் என் வெட்கத்தை<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உன் கண்களால் நீ பருக<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">வேண்டுமென்ற குறுகுறுப்பு,<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">எனக்கு மட்டும் தானா?<o:p></o:p></span></p><div style="BORDER-BOTTOM: windowtext 1pt solid; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 1pt; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-element: para-border-div; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt"><p style="BORDER-BOTTOM: medium none; TEXT-ALIGN: center; BORDER-LEFT: medium none; PADDING-BOTTOM: 0in; PADDING-LEFT: 0in; PADDING-RIGHT: 0in; BORDER-TOP: medium none; BORDER-RIGHT: medium none; PADDING-TOP: 0in; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0in 0in 1.0pt 0in" class="MsoNormal" align="center"><span style="font-family:'Arial Unicode MS';">உனக்கில்லையா?<o:p></o:p></span></p></div>Divyapriyahttp://www.blogger.com/profile/12791321166518865401noreply@blogger.com33